Wow, zeventien alweer!

Meestal herinner ik me mijn dromen helemaal niet. Maar vanochtend net voor het wakker worden droom ik zo echt en bizar, dat het me de hele dag blijft vervolgen: We waren als gezin op weg naar het vliegveld en Rick stopte bij Starbucks. Maar die was dicht (laat al zien, dat het een droom is, want Starbucks opent al supervroeg 's ochtends).

Daarna gingen we in de "people movers" van Dulles naar de terminal, waar de Starbucks ook was gesloten. Daarop begon Rick gewoon keihard voorbijlopende mensen te stompen, terwijl de kinderen en ik gilden, dat hij op moest houden. Maar hij ging door en ik wenste, dat er een veiligheidsbeambte zou komen, zo kende ik mijn man niet!

Terwijl wij de slachtoffers ervan overtuigden, dat hij gewoonlijk echt niet zo gewelddadig was, kwam Rick terug. Hij zei verontschuldigend, dat hij niet wist, wat hem overkwam en viel toen buiten bewustzijn neer. Bah, nu ik het opschrijf zie ik die droom weer helemaal. Zo werkelijk kan ik me niet herinneren ooit gedroomd te hebben. Ik hoop echt, dat dit geen premonitie is, of zo!

Het is even overschakelen naar de werkelijkheid van de dag. Onze grote zoon is alweer zeventien vandaag!! Voor hij naar school gaat eten we samen ontbijt en openen cadeautjes.

Rick heeft gisteren lekkere dingen bij Starbucks gekocht voor Kai voor zijn ontbijt. Van Saskia krijgt hij een armband om zijn Zune in te doen. Katja, die er niet bij kan zijn, stuurde hem een boek over Halo. Het grote cadeau van Rick en mij is een nieuw mobieltje. Helemaal blij vertrekt meneer naar school.

Anders, dan bij de meisjes, waren Kai's geboorte en zijn eerste paar maanden niet de eenvoudigste. Als ik nu kijk naar onze knappe zoon met zijn lieve lach en mooie donkerrode haren kan ik me zo enorm dankbaar voelen! Zeventien jaar later zijn we alweer en wat een leuke jongen is het geworden. Het verhaal omtrent zijn geboorte heb ik een paar jaar geleden opgeschreven. Het is hier te vinden voor degenen, die het nog niet gelezen hebben.

Buiten regent het en is beduidend koeler, dan de afgelopen dagen. Het vergt even motivatie om Cosmo mee uit te nemen, maar met mijn zestienpond vest en regenjas aan ga ik erop uit. Cosmo is op het moment ronduit vervelend. Op iedere straathoek wil hij niet verder. Geen idee, wat dat kan zijn, maar het maakt wandelen niet prettig. Dit keer luister ik er niet de hele tijd naar, want ik wil tenminste een half uur volmaken!

Vorige week heeft een klasgenoot van Katja van vorig jaar zelfmoord gepleegd. Heel tragisch. Hij ging naar school in Nova Scotia, Canada, en zijn ouders vonden hem op de dag, dat ze hem ophaalden om naar huis te komen. Hij had zichzelf opgehangen. Zo eng, dat je niet weet, wat er in het hoofd van je kind omgaat.

Pat kende hem van hun kerk en gaat vanochtend naar de begrafenis met haar oudste dochter. Daarna wil ze graag iets leuks doen, wat ik me kan voorstellen. Alleen heb ik een massage om drie uur, dus ver weg kunnen we niet gaan. We besluiten te gaan lunchen.

In de tussentijd ga ik nog verder "sporten" op de Wii Fit. Ik ben in competitie met mezelf. Voor de "step" wil ik vier sterren krijgen, maar dat lukt me maar niet! Het boksen is ook leuk. Het is echt een oplossing voor regenachtige dagen, want het programma is ook zo vrolijk.

Om een uur ontmoet ik Pat voor de lunch bij Sweet Ginger. Ze is duidelijk erg onder de indruk van de begrafenis van Jordan. Het is ook zo tragisch en dichtbij, vanwege zijn leeftijd. Tenslotte weten wij ook niet, wat er in de hoofden van onze kinderen omgaat. Deze ouders dachten gewoon hun kind voor de zomer terug naar huis te nemen en dan zoiets. Onvoorstelbaar!

De lunch is lekker, zoals altijd en een goede manier om onze zorgen te bespreken. Gisteren las ik, dat, als je veel zorgen hebt, het goed is om die met vriendinnen te bespreken. Pat en ik bespreken al die dingen en meer en het lekkere Japanse eten erbij maakt, dat we ons een stuk beter voelen.

Van de constante berichten over de "varkensgriep" (aka Mexicaanse griep, aka novo-fluenza (nou, als je daaraan doodgaat, ben je tenminste aan een interessante ziekte doodgegaan, is Kai's nuchtere reactie op die naam) hebben we allemaal genoeg. Vandaag is het ook in de media te merken, dat er wat relativerender berichtgegeven wordt.

Laura komt om mij te masseren. Nou, ik heb de neiging om in het kussen te bijten! Mijn hemel, wat een pijn! Maar ik weet ook, dat het gaat helpen, dus onderga het. Ook zij heeft het over de nieuwe griep. Zoals Christine, vanuit ver Alabama, vandaag zei, wij wonen hier natuurlijk in het epicentrum van de VS. Washington is de hoofdstad, dus constante berichtgeving.

Kai, Michael en Charlie zijn helemaal klaar voor de verjaarsviering. De jongens zijn allemaal even lang, valt me op. Kai heeft de Cheesecake Factory uitgekozen om te gaan eten.

Luisteren naar deze tieners is interessant. Ze hebben het over het nieuws van de dag, onder anderen de nieuwe griep. Michael's vader heeft maskers gekocht. Dat gaat me wat ver, hier in Virginia zijn nog geen gevallen aangetroffen.

Verder maken de jongens er een sport van om elkaar te quizzen op geografie. Dat vind ik ook leuk, dus ik vraag ze de verschillende Europese hoofdsteden. Tot mijn verbazing hebben ze totaal geen probleem met Zweden, Zwitserland, Oostenrijk en Belgie. Natuurlijk weet Kai Amsterdam. Zo slecht is het kennelijk met de geografie op de scholen hier niet gesteld.

Het wordt een lekkere maaltijd. Ik neem, wat ik altijd heb, want dat is zo lekker: de luau salade. Alleen is die veel en veel te groot! Zeker de helft kan ik niet op! De jongens bestellen nog cheesecake als dessert en de serveerder heeft goed geluisterd naar Rick, die bij het bestellen zei: "And the birthday boy?".

Ze komen met een stuk cheesecake en een kaarsje. De hele groep serveerders en wij zingen "Happy birthday" voor een heel verlegen Kai. Toch geniet hij ervan. Helemaal vrolijk zijn de heren op de terugweg, maar er is geen plaats meer in hun magen voor de cake, die Rick had besteld. Die zal tot later moeten wachten.

Dit blog is precies als mijn gedachten vandaag, dan weer positief, dan weer bezorgd. Maar er zijn ook zoveel goede dingen om bij stil te staan. Zo gaat de National Mall "groen" met allerlei recycling. En over twee weken zijn we weer compleet als gezin. Carpe diem, die middeleeuwers hadden het helemaal goed!

Dan ben ik nog het recept voor de Mexicaanse crockpot soep verschuldigd (wel helemaal Amerikaans, dus vergt aanpassing):
1 10 oz can cheddar cheese soup
2 14 oz cans diced tomatoes with jalapenos
1-2 lbs diced fresh chicken breast (cut in one inch pieces)
12 oz bag of frozen corn

Combine all ingredients in the crockpot and mix. Cook 4 hours on low or 2 hours on high. Serve with grated cheese and tortilla chips