Gezellig weekend

Zaterdag

Schitterender kan het weer bijna niet worden, zo uitbundig schijnt de zon vanochtend. Het belooft een heerlijk zomerse zaterdag te worden en ik neem me voor daar alles uit te gaan halen.

Om te beginnen doen Mary Ellen en ik een interval van 3,5 mijl door de buurt. Zij en haar zestienjarige dochter Lindsay hebben zich ook ingeschreven voor de Army Ten Miler en zijn langzaam aan het trainen begonnen. Dat wordt zo nog een leuk groepje straks in oktober! Net zie ik op de website, dat de race al vol zit, 30.000 mensen gaan straks lopen!

Rick, Kai en ik gaan verder met werken aan de tuin. Rick wil dit weekend klaar zijn met opruimen en "mulch" (houtsnippers) neerleggen. Daarna wil hij gaan zaaien. Ik ben heel benieuwd, wat daar dit jaar van terecht komt. Vorig jaar groeide er helaas niets goed, omdat hij in een te schaduwrijk gebied in de tuin had gezaaid.

Nadat ik mijn aandeel heb geleverd ga ik lekker luieren. In de hot tub lees ik mijn boek uit. Het is helemaal genieten, dit warme weer, de bomen, die zo mooi in bloei staan en de vrolijk zingende vogels. Van mij mag het zo blijven, maar daarvoor is het nog te vroeg in het jaar.

Vorige week maakten Kai en Saskia duidelijk, dat ze graag eens bij Fuddruckers zouden gaan eten. Het is alweer jaren geleden, dat ik daar voor het laatst heb gegeten, want eerlijk gezegd zijn hamburgers niet mijn favoriete kostje. Maar Rick vertelt me, dat ze inmiddels niet meer alleen hamburgers verkopen, dus we besluiten de wens van de kinderen vanavond in vervulling te laten gaan.

Het is zaterdagavond, dus we verwachtten eigenlijk, dat het heel druk zou zijn. Maar tot onze verbazing is het restaurant vrijwel leeg. Op het menu staan, behalve alle soorten en maten gewone hamburgers, ook zalm, kip en "alternatieve" hamburgers. De vegetarische burger is daar natuurlijk een van, maar er zijn ook kalkoen-, bison- en, helemaal exotisch, struisvogelhamburgers.

Die laatste wil ik wel proberen, want die is een stuk minder vet, dan een gewone burger. Ik bestel hem "medium rare" (eigenlijk heb het liefst "rare", maar zo maken ze ze niet in dit restaurant). De eerste burger, die ik krijg, is echt helemaal doorgebakken. Hij is zo droog, dat ik bij ieder hapje water moet drinken om het weg te krijgen. Rick vindt, dat ik hem terug moet sturen, dus dat doe ik dan maar.

Dat is maar goed ook, want nu krijg ik een perfect gebakken stuk vlees, dat zo groot is, dat ik het niet eens op kan. Het bruine broodje smaakt ook lekker en je kunt zelf bepalen hoeveel tomaat, augurk, ui en dergelijke je erop doet. Ook is er keuze uit zeker vijf verschillende sauzen, zoals mosterd, mayonnaise, Heinz 57 en meer.

Fuddruckers zal nooit hoog op mijn lijstje komen te staan, maar het is zo toch een heel smakelijke (en goedkope!) maaltijd. De kinderen aten ieder een kaasburger, waarvoor je ook allerlei verschillende kazen kon kiezen. Rick probeerde de bisonburger, die naar zijn zeggen erg goed bereid was. Fuddruckers is een nationale keten, dus als je een goede burger zoekt, is het een aanrader.

Als we ons pleintje inrijden zien we buurman Ross bezig zijn buitenhaard aan te steken. Saskia moet vanavond babysitten bij andere buren, maar gaat nog even marshmallows roosteren boven het vuur. Even later komt ze binnen met de mededeling, dat Ross en Jeanne vragen, of we erbij komen zitten.

Daar hebben Rick en ik zeker zin in en niet veel later komen Mary en David en hun twee zonen ook. De jongens spelen allemaal basketbal, terwijl wij met een wijntje of biertje bijkletsen. Het wordt enorm gezellig en zo af en toe komt er nog een andere buur langs voor een drankje.


Op een gegeven moment gaat het gesprek tussen Rick en David over vuurwerk. Voor we het weten halen de beide mannen hun uit South Carolina meegebrachte vuurwerk tevoorschijn. De jongens hebben daar ook wel zin in en daar gaan de pijlen de lucht in op 18 april!

Nu is het zo, dat hier in Virginia alleen grondvuurwerk mag, dus die pijlen zijn illegaal. En daar maken wij vrouwen ons zorgen over, want we zien onze eega's straks geboeid in een politieauto verdwijnen. Gelukkig komt het niet zover en het is toch wel grappig zo zonder speciale aangelegenheid vuurwerk te kijken.

De avond vliegt voorbij en Ross maakt zijn befaamde blauwe martini's, waar ik dol op ben. De stemming zit er helemaal in. Voor we het weten is het tegen enen en absoluut tijd om afscheid te nemen! Hartstikke leuk was het, zo'n spontaan feestje!

Zondag

Oei, misschien vond ik de blauwe martini's wel iets te lekker gisteravond. Of het late uur van naar bed gaan heeft als gevolg, dat ik me vanochtend niet bepaald fit en uitgerust voel. Ook Rick heeft moeite met opstaan. Cosmo's zeuren zorgt ervoor, dat we met tegenzin om tien uur opstaan.

Rick haalt ontbijt en koffie van Starbucks, terwijl ik op het deck geniet van de zo vroeg al zeer aangename temperatuur. We eten met zijn vieren het ontbijt buiten op, een luxe, die nu weer steeds vaker zal kunnen.

Nadat ik Kai voor zijn wiskundebijles bij Claudia heb afgezet, maak ik me klaar voor een fietstocht met Jan. Het weer is nog steeds veel lekkerder, dan voorspeld, met een temperatuur van zo'n 23 graden. We rijden in westelijke richting het W&OD pad af, wat niet zo druk is, als ik had verwacht.

Jan vertelt, dat ze misschien morgen president Obama gaat ontmoeten. Die komt naar de CIA om met een aantal medewerkers te praten. Zijn beslissing om de omstandigheden rond de martelingen van van terreur verdachte gevangenen openbaar te maken, is door veel mensen bij de CIA niet in dank ontvangen. Tenslotte werken veel van die mensen in gevaarlijke omstandigheden en zo'n openbaring kan hun veiligheid compromitteren.

Waarom er op de eerste plaats gemarteld moest worden ontgaat Jan ook, maar ze ziet het dilemma wel. Obama heeft beloofd veel openlijker te zijn, dan voorgaande regeringen, maar soms is dat niet mogelijk of op zijn minst erg moeilijk. De president komt nu morgen naar de CIA om daarover te spreken en Jan is misschien een van de mensen, die deel zullen maken van de werknemersgroep. Ik luister geinteresseerd, want je leest natuurlijk een en ander in de media, maar wat en wie er allemaal bij gemoeid is en wat er zich achter de schermen afspeelt natuurlijk niet.

Het fietsen gaat lekker. We rijden tot over de grens met de volgende county en dan terug. Ik verbaas me erover, dat ik me na die late nacht niet doodmoe voel en het allemaal goed volhoud. Op een gegeven moment zien we een groundhog in een boom en stoppen daarvoor. Even later zit er een schattig konijntje in de berm en op de terugweg zien we een mooie vos. Vreemd genoeg is er geen hert te bekennen, terwijl die meestal de prille lenteblaadjes erg lekker vinden.


Is hij niet schattig?

Na 25,5 mijl (ongeveer 42 kilometer) zijn we weer terug. Rick en Kai zijn de laatste hand aan het leggen aan de tuin, die er nu keurig uit begint te zien. Het is zwaar, die zakken vol mulch, maar ook goede beweging voor Rick en hij heeft zeker eer van zijn werk.

Zelf installeer ik me, zolang het nog lekker warm is, op het deck met mijn computer, maar niet voor lange duur. Saskia heeft Delaney (een nieuw en erg leuk vriendinnetje) en Samira hier en de dames willen (hoe kan het ook anders) graag naar de mall. Het begint buiten toch af te koelen en ik wil graag naar Barnes and Noble, dus ik geef toe.

Saskia's verdiende geld van gisteravond brandt in haar zak. Kai is onze spaarder, maar de meisjes geven iedere cent meteen uit. Het neemt nogal wat om ze te leren ook wat te sparen. Leren omgaan met geld vind ik een van de moeilijkste dingen aan het ouderschap, vooral omdat Rick zich er helemaal niet druk om maakt.

De dames zet ik bij CPK heb af, daar is een van de Food Courts, waar ze gaan lunchen. Ik parkeer dichtbij Barnes and Noble en vind het vervolg op mijn boek meteen. "The Dakota Cypher" speelt hier in de VS, in tegenstelling tot de andere twee boeken van deze serie. Ik ben dol op dit genre, dus kan niet wachten eraan te beginnen.

Naarmate de middag vordert komen mijn pijnen weer in alle sterkte terug! Ik schrijf dit, omdat ik eens bij wil houden, of weersveranderingen echt zo'n invloed hebben op mijn gestel. Inderdaad is er een flink lagedrukgebied in aankomst. Ik ga nu eens benieuwd zijn, of ik me morgenmiddag of dinsdagochtend dan weer een stuk beter voel, als dat systeem vertrokken is.

Rick grilt lekkere steak buiten en als voorafje hebben we een garnalencocktail. We hadden nog (bevroren) garnalen over van Oud en Nieuw. Het wordt een zeer smakelijke maaltijd met mais, Pillsbury croissants (die Saskia terecht geen echte croissants noemt) en een groene salade, die Rick lekker heeft gemaakt met olijven, kaasblokjes en augurken. Heerlijk om zo'n kokende man te hebben!

Iets wat me bezighoudt is, hoe klein het internet de wereld maakt. Vanochtend hoorde ik op de radio het tragische verhaal van een "moord-zelfmoord" in Maryland, niet zo ver hiervandaan: een man heeft zijn vrouw en drie kleine kinderen doodgeschoten en daarna zichzelf.

Verschrikkelijk nieuws op zichzelf, maar een van mijn Facebook vriendinnen hier in de buurt kende die familie en wees mij op haar blog. Vooral haar laatste schrijfsel vind ik zo bitter! Achttien dagen later is haar leven en dat van haar kleintjes gewoon uitgesnuft. Verschrikkelijk, eens te meer maar goed, dat we de toekomst niet weten. Het houdt me bezig, vanavond.

Hoe komt iemand tot zo'n beslissing? Ik krijg er de rillingen van, als ik bedenk, dat Francis donderdag nog gewoon bezig was met haar kindjes en vrijdag het noodlot toesloeg. Ik heb het er met Rick over, die zegt, dat vuurwapens gewoon illegaal moeten worden. Daar ben ik het honderd procent mee eens, maar ga daar maar eens aan in dit land. Zucht!