Myrtle Beach, South Carolina

Zaterdag

Iedere keer weer verbaas ik me erover, hoe, na een paar heel sombere bewolkte dagen, de lucht opeens helemaal schoongewassen lijkt de volgende dag. Zo ook vandaag en het staalblauwe doet de bloesems weer prachtig uitkomen. Met genoegen loop ik met Cosmo door de buurt.

Daarna brengt Rick Cosmo naar de kennel. Saskia gaat mee en Kai en ik gaan door met pakken. Ons doel om om half tien weg te gaan halen we bij lange niet. Nog even dit en nog even dat en voor we het weten is het kwart voor elf! De rit naar Myrtle Beach is 450 mijl, dus we hebben wat uurtjes voor de boeg.

Expres hebben we ons vertrek op zaterdag gezet, denkend, dat de meeste mensen op vrijdag al voor hun spring break zouden vertrekken. Genoeg blijken daar niet aan voldaan te hebben en uitgerekend dit drukke weekend kiest VDOT om de expresbanen van de I-95 opnieuw te gaan asfalteren! We komen dus meteen in een lange file terecht.

Op de GPS van mijn telefoon zie ik, dat het langzaamrijdend verkeer helemaal tot Fredericksburg doorgaat. We besluiten dus van de interstate af te gaan en de Route 1 te nemen, die er parallel aan loopt. Dat vind ik persoonlijk ook nog een veel leukere weg, want je ziet tenminste iets.

Nu schieten we beter op, maar al met al verliezen we toch een uur door de drukte. Bij Fredericksburg gaan we de I-95 weer op. Langs de weg bloeien de paarse redbuds, die een uur verder naar het noorden bij ons op het punt van uitkomen staan. Hoe verder we naar het zuiden rijden, hoe groener het wordt. Zo'n mooie kleur vind ik dat prille lentegroen altijd!

Bij Richmond halen we lunch. Rick en de kinderen nemen iets van Wendy's, maar ik heb aan de overkant een Subway ontdekt. Dat vind ik lekkerder, dus ik loop erheen om een gegrilde kipfilet sandwich te bestellen.

Eindelijk schieten we op en Rick trapt het gaspedaal eens flink in. Natuurlijk net, als er een politieauto afgedekt opgesteld snelheid aan het controleren is. En jawel, hoor, hij komt achter ons aan. Rick zweet peentjes, maar dan voegt de agent achter de van achter ons in en daar gaan de blauwe lichten voor aan. Poeh, door het oog van de naald ontsnapt!

Eindelijk, na vier uur, zijn we Virginia uit. We merken altijd weer op, wat een grote staat het toch is. In North Carolina ga ik achter het stuur en rijd tot we in South Carolina van de I-95 afgaan. Nu wordt het een mooie weg naar het strand, door kleine dorpjes. Langs de kant valt het ons op, dat blauwe regen als een onkruid om de bomen groeit. Die zijn hier kennelijk inheems. Het is een erg mooi gezicht, die paarse trossen.

Intussen luistert Rick via de satelliet naar de basketbalwedstrijd van Michigan State University tegen University of Connecticut. Michigan State is Ricks alma mater en hij heeft er speciaal zijn Spartans t-shirt voor aan. Gelukkig wint Michigan State na een spannende wedstrijd en speelt nu maandag in de finale van het NCAA toernooi tegen University of North Carolina.

Tegen zevenen bereiken we ons hotel, de Hampton Inn Oceanfront. We checken in en krijgen kamer 512. Terwijl we even op Rick wachten, hoor ik een van de medewerkers zeggen, dat het slot van de mensen in 512 niet werkt. He? Hoe weet hij dat nou, wij hebben het nog niet eens geprobeerd.

Als we boven komen, hoor ik stemmen in kamer 512. Voorzichtig klop ik op de deur en een vrouw opent die. Duidelijk is er een vergissing gemaakt en Rick gaat beneden verhaal halen. De vrouw en haar man zijn erg vriendelijk en vertellen, dat ze uit Michigan komen. Ze zijn ook de basketbalwedstrijd aan het kijken. Rick komt maar niet terug, dus ik besluit met de kinderen naar beneden te gaan.

Daar vertelt de baliemedewerker, dat Rick al naar onze kamer is gegaan, 720. Hij kijkt mij aan, alsof ik niet helemaal goed bij ben. Dan laat ik mijn envelopje met sleutels zien en daar staat toch echt 512 op. Om veiligheidsredenen wordt hier je kamernummer meestal niet hardop gezegd, dus ik ging helemaal af op dat nummertje. Vol verontschuldigingen programmeert hij de sleutels opnieuw en kunnen we eindelijk naar de juiste kamer.

Daar hebben we schitterend uitzicht op de oceaan, maar de magen rommelen, dus we gaan gauw op zoek naar een restaurant. In de gids zie ik, dat er een "restaurant row" is, dus daar moeten we zeker wat kunnen vinden. Ik had er alleen niet op gerekend, dat we er meer dan tien mijl voor zouden moeten rijden! Natuurlijk zijn er dichterbij ook heel veel restaurants.

Maar goed, we zijn op weg en gaan er dus maar heen. Veel stelt die "rij" niet voor, maar Cagney's ziet er wel leuk uit. Dat blijkt een goede keus te zijn. De bediening is enorm vriendelijk en het eten prima.

Met de balkondeuren open gaan we bij het geluid van de branding slapen. Dat is wel een voordeel van in een koelere tijd hier zijn. In de zomer zou het te warm en vochtig zijn om de deuren open te houden.

Zondag

Om tien over half zeven word ik wakker en zie een mooi oranjeachtige kleur aan de horizon. De zon komt op! Ik stap, stil om de anderen niet te storen, uit bed en pak mijn fototoestel. Tot mijn verbazing staat Rick ook op.

Samen kijken we op het balkon naar een prachtige zonsopgang. Er zijn al opvallend veel mensen op het strand en aan de temperatuur zo vroeg te voelen zal het een lekkere dag worden. Als de zon boven de horizon is, gaan we nog even terug naar bed.


De zon komt net boven de horizon uit

Een paar uur later staan we op en gaan beneden ontbijt eten. Meestal hebben de Hampton Inns een erg lekker gratis ontbijt. Vooral vorige zomer in Rapid City, South Dakota, was het heel goed. Hier is het beduidend minder.

De gebakken eieren zijn zemen lappen, Rick krijgt ze niet eens door de keel. Ik vind het met een getoaste Engelse muffin nog wel gaan. Ook de "robuste" koffie is niet bepaald sterk te noemen, terwijl die dat in de andere hotels wel is. Maar ach, het is gratis en het vult de magen.

Na het eten maken Kai en ik ons klaar om te gaan hardlopen. Kai volgt een trainingsprogramma voor de tien mijl en daar staat voor vandaag een afstand van zes mijl op. Ik ga daar graag in mee.

Rick en Saskia gaan naar een van de enorme strandspullenzaken. We verbazen ons erover, hoeveel er hier van zijn en hoe groot ze zijn! Hoe die allemaal overleven? We zijn niet georganiseerd geweest met inpakken. Daardoor zijn we zonnebrandcreme vergeten. Bovendien heeft Rick zijn toiletspullen en een korte broek vergeten. Volgende keer moeten we toch maar weer van lijstjes werken.

Kai en ik lopen in zuidelijke richting. Het voelt vreemd, op zand hardlopen. Het zand hier is een stuk lichter van kleur, dan in Virginia Beach, waar het bijna geel te noemen is. Het is ook fijner van korrel. Ik ben een beetje bang, dat ik Kai niet bij zal kunnen houden. Die is niet alleen in goede vorm, maar heeft inmiddels ook flink langere benen, dan ik. Gelukkig valt dat alles mee.

We lopen heen drie mijl naar het zuiden met een lekker fris windje tegen. Ik heb mijn Garmin GPS om, die ons precies laat weten, hoe ver we hebben gelopen. Aan ons tempo zie ik, dat we tussen de tien en elf minuten per mijl lopen.

Op een gegeven moment komen we bij een smal kanaal. Er is geen andere manier om over te steken, dan door het water. Dat wordt met natte voeten verder lopen. Ik vrees blaren, maar dat wordt gelukkig niet bewaarheid.

We lopen onder twee pieren door, waar allerlei vissers hun hengels hebben uitgegooid. De tweede pier is het begin van het Myrtle Beach State Park. Hier hebben de hotels plaatsgemaakt voor duinen. Kennelijk zijn er veel schelpen te vinden, want een heel aantal mensen loopt voorovergebogen te zoeken.

Na drie mijl maken we rechtsomkeerts. De wind hebben we nu in de rug, wat ons tempo verhoogt. Ik zie verbaasd, dat we soms op een tempo van 8,5 minuten per mijl lopen! Maar het gebrek aan wind heeft ook het verkoelende effect ervan weggenomen. Nu voelen we, hoe warm en vochtig het is!

We hebben geen water mee en zijn heel dorstig. Kai stelt voor om bij de pier te gaan kijken of er drinkfonteinen zijn. We zien er geen, dus lopen het winkeltje binnen. Als we om wat water vragen, wijst de man ons op de drinkfontein aan de andere kant van de winkel. Gelukkig! Ik maak ook gelijk mijn gezicht even nat.

Grappig is, dat deze temperaturen later in de zomer koel aan zullen voelen. We zijn er nu gewoon nog niet aan gewend. Onze eindtijd is, ondanks de stop, een uur en vijf minuten. Daar ben ik blij mee en Kai ook. Voor hem was het toch even anders buiten te lopen, in plaats van op de lopende band.

Als ik vraag, of ik veel te langzaam voor hem ging, ontkent hij dat. Maar hij geeft ruiterlijk toe, dat hij op enkele stukken wel wat voor mij heeft ingehouden. Ik heb erg op mijn hartslag gelet en ben, als ik anaerobisch dreigde te gaan, ietwat langzamer gaan lopen.

Rick en Saskia liggen al aan het zwembad. Kai en ik verkleden ons snel in onze badpakken. Na het warme hardlopen hebben we wel zin in een koele duik. Er zijn vijf zwembaden (waarvan een overdekt) en twee overdekte hot tubs. Twee van de zwembaden zijn "lazy rivers", waarin je, hangend op een grote band, met een stroom meedrijft.

Het water van een ervan is te koud, maar de andere is heerlijk! We dobberen en kletsen lekker ontspannen. Dan verhuizen we naar een van de hot tubs. De warmte en de harde stralen water op mijn rug doen wonderen voor mijn spierpijn. Intussen lezen we door foldertjes, wat we de komende dagen graag willen gaan doen. Het weerbericht voor de komende dagen ziet er niet strandvriendelijk uit, dus dit is onze ene echte stranddag.


Voor we het weten is het tijd om ons klaar te maken voor de lunch. Rick en de kinderen willen graag naar Planet Hollywood. Zoals in andere steden is ook dit restaurant gehuisvest in een enorme aardbol.


Via een trap naar boven en dan een trap naar beneden komen we in het gezellige eetgedeelte aan. Rondom staan costuums en andere dingen uit verschillende films. Dat blijft een leuke trekpleister aan deze restaurants. Er is genoeg te zien om de lange, lange wachttijd tot je je eten krijgt te overbruggen.

Het eten laat dus lang op zich wachten, maar de bediening is aardig en onze drankjes worden regelmatig aangevuld. Als het eenmaal komt, smaakt mijn Southwestern salade erg lekker. Alleen was dat het enige op het menu, dat me aanstond. Met al het gefrituurde eten is anders een "lichte" lunch niet mogelijk!

Helaas is het, als we weer buitenstaan, helemaal bewolkt. De temperatuur is wel aangenaam, dus willen we terug naar het strand. Rick en Saskia gaan in zwempak, maar dat is mij te koud.

Terwijl we de frisbee heen en weer gooien, loopt er een stel voorbij met een miniatuur Cosmo! Echt waar, zo ziet Zoe (zoals ze blijkt te heten) eruit! Het is een mini Australian Shepherd met vrijwel precies dezelfde kleuring, als Cosmo, inclusief het blauwe en bruine oog.

We raken aan de praat, eerst over de honden en dan blijken ze ook nog eens Noord-Virginians te zijn, zoals wij. Ook voor hen is dit de eerste keer hier en ze zijn er nog niet zo van gecharmeerd. Er lopen hier nogal wat louche uitziende types rond, dat is waar.

Ze vergelijken het hier met Virginia Beach en ik moet toegeven, dat ik Virginia Beach in ieder geval gezelliger vind, dan wat we tot nu toe van Myrtle Beach hebben gezien. Maar dat is nog weinig, dus een echte mening erover heb ik nog niet. Het wordt in ieder geval een leuk gesprek.

Rick en Saskia gaan nog in de hot tub, maar ik heb zin om te lezen. Ik nestel me in een van de schommelstoelen op ons balkonnetje en geniet van het uitzicht en de rust. We zijn zo echt op vakantie, niets hoeft, iedereen geniet. Heerlijk!


Ons balkonnetje met uitzicht

Voor het avondeten hebben Rick en ik zin in oesters en vis. We rijden naar het Sea Captain's House, waar je ook zicht hebt op de oceaan. Er zijn hier verbazingwekkend weinig restaurants, waar dat het geval is, jammer genoeg. Maar kennelijk wil iedereen uitzicht op het water, want de wachttijd bedraagt veertig minuten.

Dat duurt ons te lang. Onze tweede keus was Dirty Don's Oyster Bar en een telefoontje daarheen leert, dat er geen wachttijd is. Dit is een echte "seafood shack". Een gezellig restaurant met houten tafels, een keukenrol als servetten en mandjes met verse vis. De oesters zijn enorm en lekker!

Bij ons hoofdgerecht krijgen we hush puppies. Daar ben ik dol op en ze blijken uit dit gebied te komen. Het zijn gefrituurde maisballetjes. Ik heb me altijd afgevraagd, waar de naam vandaan komt. Het verhaal hier gaat, dat de balletjes gebruikt werden om de honden stil te houden, vandaar "Hush, puppies". Ze zijn een typish Zuidelijk Amerikaans gerecht en zeker de moeite waard om te proberen.

Terug in het hotel spelen de andere drie op de meegebrachte X-Box en ik ga na het schrijven van dit blog verder lezen in mijn boek.