Azaleas bij het Arboretum

Vanmorgen gebeurt, wat al in maanden niet is voorgekomen: ik sta op voor ik echt op moet staan. Heerlijk, ik ben gewoon klaarwakker. Of het de felle zonneschijn is, of wat, maar ik ben er helemaal blij om.

Rick en Saskia vertrekken samen naar Ricks werk, vandaag in Washington (meestal werkt hij in Reston). De middle schoolers worden aangemoedigd mee te doen aan "Take our daughters and sons to work day". De kinderen draaien dan een dag mee met een van hun ouders op het werk en moeten of een opstel schrijven erover, of een brochure maken. Saskia kiest voor het laatste.

Zelf vertrek ik naar de fitness voor de combinatie gewichtstraining en Pilates les. Ik ben blij, dat het niet meer een heel uur Pilates is, en de anderen duidelijk ook. Twintig minuten van dat rekken en strekken is genoeg. Het uur vliegt, zoals gewoonlijk, voorbij.

Na afloop gaan Mai Lan en ik nog even op de elliptische machines. Pat vertelt ons, dat haar man Rob tussen tien en half elf op News Channel Eight te zien zal zijn, dus daar kijken we tijdens het kletsen met een schuin oog naar.

We willen beiden na een half uur eigenlijk weg, maar dan is Rob nog niet geweest. Pas aan het einde van het halve uur (zul je altijd zien) komt hij aan het woord. Ik heb Pats man nog nooit persoonlijk ontmoet, dus het is wel grappig hem voor het eerst op tv te zien.

Het segment gaat over hoe je tieners leert sparen, want het is ook nog eens "Teach your children to save day" vandaag. Rob werkt voor TD Bank, die daar een heel programma voor hebben. Dat lijkt me wel iets voor onze kinderen, dus ik neem me voor het er met Rick over te hebben (TD is niet onze bank).

Na Cosmo een flinke wandeling gegeven te hebben door Southside Park, rijd ik naar Pats huis. We hebben om kwart voor twaalf afgesproken, maar om vijf voor twaalf is ze nog niet thuis. Ik bel haar op haar mobieltje en ze is de tijd vergeten. Grappig toch, hoe sommige mensen helemaal niet stipt zijn voor afspraken. Ik ben er inmiddels aan gewend, dat Pat dat ook zeker niet is.

Een paar minuten later komt ze aanrijden en verontschuldigt zich uitbundig. Ach, het is wel goed voor mij om iemand, die wat minder precies is, om me heen te hebben. We besluiten eerst bij Sweet Ginger te gaan lunchen. Daar zit het, zoals altijd, flink vol, maar er is nog een tafeltje. De chirashi smaakt weer lekker en heeft veel vis voor $10.

Mijn GPS is ingesteld op het National Arboretum en dat is twintig mijl rijden hiervandaan. Op deze tijd van de dag hebben we geen problemen met het verkeer, al moeten we dwars door DC. Opvallend zijn de vele bussen in de stad. Het is duidelijk schoolgroepentijd, overal lopen groepen kinderen.

Het arboretum ligt niet in de beste buurt van Washington, ik zou hier 's avonds niet graag rondlopen. Maar dat maakt niet uit, als je eenmaal in het park bent. Ik parkeer de van naast de azaleatuinen en we lopen de heuvel op het bos in.

Een heel aantal azalea's bloeien al gedeeltelijk en de dogwoods en redbuds verlenen ook kleur aan het geheel. Maar op zijn hoogtepunt is het hier nog niet. Dit weekend worden ronduit hete temperaturen voorspeld en ik neem me voor begin volgende week terug te gaan. Als dat lukt denk ik, dat het dan spectaculair zal zijn met de bloeiende struiken.


Het waait vandaag hard, maar is wel zo warm, dat ik mijn jasje uittrek. Er valt al genoeg moois te zien en fotograferen, dus we vermaken ons prima. Opeens ligt er een zwarte labrador op het pad. "Haar naam is Emma", roept een oudere man vanuit het struikgewas. Emma is werkelijk een schat, zoals ze geduldig op haar baas ligt te wachten. Die legt uit, dat hij de azalea's aan het catalogiseren is. Die zaaien zich uit en om de zoveel jaar moet er een nieuwe kaart gemaakt worden.

Na zo'n twee uur rondgelopen te hebben is het tijd om huiswaarts te gaan. Nu begint het spitsuur en we zien langzaamrijdend verkeer op de I-66. Ik neem dus weer eens route 29, waar wel veel stoplichten zijn, maar geen files.

Pat valt bijna in slaap naast mij, want zij is gewend een middagslaapje te doen. Ik doe dat ook regelmatig om de vermoeidheid tegen te gaan en ik vond mezelf daarom altijd zo oud. Het doet me wel goed te horen, dat iemand van mijn leeftijd, die helemaal gezond is, het ook doet.

Net ben ik thuis, als de telefoon gaat. Er staat "Find Toto" en een onbekend nummer, dus ik laat het antwoordapparaat opnemen. Het blijkt om een service te gaan, die buren belt, als je je huisdier kwijt bent. We worden gevraagd naar een witte angorakat uit te kijken. Wel een goed idee lijkt me zo'n service, misschien ga ik onze dieren daar ook opgeven (afhankelijk van hoeveel het kost).

Vandaag was het begin van een heel aantal mooie dagen. Voor morgen wordt vijfentwintig graden voorspeld en in het weekend zal het kwik zelfs tot dertig graden oplopen. Natuurlijk verheug ik me daar enorm op!