Ter ziele, helaas

Als ik bij het stoplicht sta te wachten, op weg naar de sportschool, zie ik opeens een rare flits. Vrijwel onmiddelijk volgt zo'n harde donderklap, dat de van ervan schudt! Het begint zo hard te regenen, dat zelfs de snelste stand van de ruitenwissers niet helpt!

Gelukkig kan ik overdekt parkeren en naar binnen lopen, want anders was ik doorweekt geweest! Dat vind ik nog steeds een vreemd iets, die enorme onweersbuien vroeg in de ochtend. Ik kan me in Nederland niet herinneren ooit 's ochtends onweer gehoord te hebben. Ik weet nog, dat we de eerste keer hier met open mond het spektakel vanuit ons hotelkamerraam gadesloegen.

De meeste mensen zijn al weg voor spring break, dus we zijn maar met zijn vieren in de core training. Mijn buurvrouw Bets doet ook mee dit keer, gewoonlijk werkt ze op vrijdag. We hebben een interessant gesprek over Europese expats en immigranten.

Sharon trainde een paar dagen geleden een paar expat Britse vrouwen. Kennelijk bekleden hun mannen hoge posities, want ze wonen in landhuizen met personeel en alles. Maar wat Sharon niet leuk vond, was dat ze alles, wat Amerikaans is, afkraakten.

Dat is iets, wat sommige mensen, die hierheen verhuizen, inderdaad doen. Het is mij ook weleens opgevallen met Nederlanders. Mijn theorie is, dat men verwacht hier min of meer dezelfde maatschappij als "thuis" aan te treffen of de maatschappij in ieder geval denkt te kennen van films en tv. Als dat niet zo blijkt te zijn, gaan sommigen alles negatief met het thuisland vergelijken. Wanneer je bijvoorbeeld naar China verhuist, verwacht je al, dat je leven beduidend anders zal zijn. Ik denk (is mijn redenering, niet verder onderbouwd), dat je dan eerder bereid bent de verschillen te aanvaarden.

Hoe dan ook vind ik het niet netjes om tegen iemand van je gastland te gaan klagen over hoe slecht alles is in vergelijking met je thuisland. Doe dat met andere landgenoten. Bets, die ook een aantal keren in Europa heeft gewoond, is het daar helemaal mee eens.

Natuurlijk zijn er dingen anders en minder goed, maar omgekeerd zijn er in vrijwel ieder land ook dingen te vinden, die beter zijn, dan in het thuisland. De kunst is, daar zijn we het over eens, je juist op die dingen te concentreren en de rest te accepteren als uitdagingen, die nu eenmaal bij wonen in het buitenland horen.

Na de training ga ik nog een half uur op de elliptische machine, onderwijl naar de Daily Show kijkend. Zoals altijd lig ik dubbel en probeer maar niet te hard te lachen. Jon Stewarts gezichtsuitdrukkingen zijn geweldig.

Deze aflevering van gisteravond gaat over het protocol omtrent omgang met Koningin Elizabeth. Vooral omdat Michelle Obama een faux pas maakte, door haar arm om de schouder van de koningin te leggen. Conclusie van de Daily Show: Queen Elizabeth is giftig, daarom mag je haar nauwelijks aanraken. Op de site kun je het stukje zien onder "The Poisonous Queen".

Het is vakantie en slecht weer, dus waar willen Amerikaanse tienermeisjes dan naartoe? Juist, de mall. Ik zet Saskia en Samira af bij een druk Tysons Corner. Ze gaan shoppen en naar de film (Knowing, die Saskia doodeng vindt). Samira's vader zal ze om een uur of vijf weer ophalen.

Dan begint het wachten op de wasmachine monteur. Die zal tussen een en vijf uur komen. Ik bedenk me, dat ik wel erg veel was heb om allemaal vanavond bij Janet te doen. Gelukkig tref ik andere buurvrouw Jeanne thuis en mag ik daar de was van de kinderen doen. Ik ben dan wel erg blij met onze buren, want ik weet zeker, dat ik bij alle negen had kunnen aankloppen voor een wasbeurt.

Intussen is het waarempel zonnig en flink warm geworden. Ik besluit de wachttijd te veraangenamen door voor het huis te gaan lezen. Het boek, dat ik gisteren heb gekocht, raad ik van harte aan aan mensen, die van Indiana Jones-achtige verhalen houden. Het zit vol actie, vol geschiedenis en leest vlot weg.

Aangezien de monteur pas later komt, zeg ik de chiropractor af. De laatste scan wordt nu naar volgende vrijdag verzet. Ik was er liever vanaf geweest, maar ze hebben geen latere openingen.

Mike, monteur van A&E, komt om vier uur en is een heel vriendelijke man. Hij heeft maar een half oor nodig om de diagnose te stellen: de pomp is stuk. Deze machine is elf jaar oud en de kosten voor reparatie zullen tussen de $400 en $1000 liggen (afhankelijk van wat hij nog meer zou vinden).

Dat wordt dus een nieuwe machine en ik doe meteen een poll op Facebook over welk merk en model mensen daar hebben. Tijdens de vakantie gaan we uitzoeken welke we willen en zodra we terug zijn moet die gekocht worden. Wel balen, maar we hadden ook een schimmelprobleem met deze machine, dus ik zie ernaar uit een model te krijgen, waar dat niet meer het geval is.

Zodra Paul, Janets man, thuis is, kan ik er terecht met de tweede lading was. Een voordeel van Amerikaanse wasmachines is, dat een wasbeurt maar een half uur tot drie kwartier duurt. Voor we gaan eten kan ik hem alweer ophalen.

Rick en ik gaan onze spring break beginnen met sushi bij Sakana. Daar zit het vol en er zijn ook heel wat meeneembestellingen. De twee sushi chefs werken zich te pletter! Het is fijn te zien, dat het zo goed gaat met dit restaurant, maar we moeten wel lang wachten op ons eten erdoor. We krijgen een gratis bakje met lekkere edamame om alvast wat in onze maag te hebben.

Na het eten is het inpakken geblazen. We willen morgenochtend zo snel mogelijk op weg naar Myrtle Beach, South Carolina!