Meer Bluebells

Saskia is nog steeds ziek en heeft nu erge keelpijn. De mogelijkheid is klein, maar het is wel precies een maand geleden, dat Katja hier was met Pfeiffer. Ook heeft Saskia nogal vaak bacteriele keelontsteking, dus ik maak voor vanmiddag een afspraak met de dokter voor haar.

Buiten is de lucht knalblauw en de zon schijnt vrolijk. Wat is het dan toch makkelijker opstaan! Bovendien zijn mijn pijnen miraculeus minder. Meer en meer ben ik ervan overtuigd, dat een warm en zonnig klimaat het beste voor mij is.

Sharon kan woensdagochtend geen trainingen meer geven en maandag hebben we als groepje besloten, dat een uur Pilates te lang is op donderdag. Sharon kwam met het voorstel om dan veertig minuten de core training te doen en twintig minuten Pilates. Dat vinden we allemaal prima.

Het uur gaat zo snel voorbij. Pat en ik staan naast elkaar en kletsen intussen wat bij. Zij is naar Colorado geweest en daar in Rocky Mountain National Park op een fotosafari gegaan met een plaatselijke fotograaf. Dat lijkt me echt geweldig!

Als ik haar over de bluebells in Bull Run vertel wil ze die ook erg graag zien. Morgen gaat niet en zaterdag ook niet, maar direct na de training vandaag wel. Niets leuker, dan een spontaan uitje, vind ik altijd!

We gaan modderbestendige kleding en schoenen aantrekken en met Cosmo haal ik Pat op. Bull Run is heel makkelijk te bereiken en vandaag is het veel minder druk, dan zondag. Maar door de regen van de afgelopen dagen is de modder des te erger. Gelukkig ben ik er nu op gekleed, alleen wordt Cosmo weer heel vies. Hij vindt het echter heerlijk.


Foto's van een blije hond

De tijd vliegt, terwijl we foto's nemen. Het is echt prachtig, al dat blauw en groen. Cosmo heeft gelukkig genoeg luchtjes om hem bezig te houden, want echt ver lopen doen we niet. Ik ben meer een rondloopfotografe, terwijl Pat veelal op een plek blijft. Nu heeft zij ook problemen met haar handen, die heel erg trillen. Daarom moet zij wel een statief gebruiken om een scherpe foto te krijgen.


Voor we het weten is het kwart over twaalf en moet ik nodig richting huis voor de lunch en om te douchen. Ik wil niet onder de modder naar de kinderarts gaan, tenslotte. Op de terugweg zeg ik tegen Pat, dat ik altijd vergeet, hoe kleurrijk de maples ook in de lente zijn. Zij vertelt me, dat hun lentekleur dezelfde kleur is, die ze overwegend in de herfst hebben. Dat wist ik niet, maar als ik zo rondkijk, klopt dat inderdaad. Sommigen zijn nu oranje, anderen felrood, net als in de herfst.

Nadat ik Pat thuis heb afgezet besluit ik Saskia te verrassen met haar favoriete lunch: een bagel met scallion (groene uitjes) cream cheese. Bij Manhattan Bagel zijn de bagels weer warm, heerlijk! Ikzelf kies een spinazie bagel met magere cream cheese, gerookte zalm, tomaat en ui, heerlijk! Kennelijk ben ik heel vreemd, want ik wil maar heel weinig cream cheese, dat moet altijd even herhaald worden en dan nog eens, want hun idee van "heel weinig" is nog een laag van een centimeter!

Onze doktersafspraak van twee uur betekent meestal geen wachttijd, omdat dat de eerste na de lunch is. Maar Dr. Weinstein is toch wat verlaat, doordat hijzelf een fysiotherapie sessie heeft gehad. Saskia's keel wordt dus eerst gecheckt op strep voor we de dokter zien. Dat is eigenlijk heel efficient, dat zouden ze vaker moeten doen. Met een rode keel wordt die test toch standaard afgenomen.

Deze dokter is echt een heel aardige man, die Saskia's kinderarts was bij haar geboorte. Hij herinnert zich, dat ik uit Nederland kom en raad me aan daarvandaan de beste zonnebrandcreme te laten komen: L'Oreal Ombrelle of Solar, beiden met het ingredient Mexeril.

De Amerikaanse FDA houdt produkten met dit ingredient om de een of andere reden tegen, deze dokter is daar erg boos over. Volgens hem is dat het beste produkt tegen de gevaarlijke UVA stralen. Dus, als iemand nog zin heeft om wat Ombrelle op te sturen in ruil voor iets van hier, houd ik me aanbevolen.

Gelukkig blijkt Saskia "slechts" een virus te hebben. Geen bacterie aangetroffen in haar keel, al ziet die er volgens de dokter flink rood uit. Ook geen Pfeiffer, want haar klieren zijn helemaal niet opgezet. Opgelucht (ik althans) vertrekken we weer.

Op de terugweg breng ik gauw Saskia's keuze van vakken voor volgend jaar naar haar school. Dat moet voor morgen worden ingeleverd, anders wordt er voor haar gekozen. Ook heb ik een briefje van de dokter mee, maar dat wordt resoluut geweigerd. Ik ben toch wel blij, dat ze ons op ons woord vertrouwen, als we Saskia ziek melden.

Vandaag is het precies twee jaar geleden, dat de vreselijke schietpartij plaatsvond bij Virginia Tech. Gedurende de dag moet ik telkens aan die dag denken. De angst, dat er bekenden van ons onder zouden zitten, de opluchting, dat dat niet zo was. Dan horen, dat zowel Leah, die toch een derde dochter voor ons is, een basketbalvriendinnetje verloor die dag en haar broer een goede vriend. Het kwam allemaal erg dichtbij.

Katja is vanochtend al heel vroeg op om aan de herdenkingen mee te doen. Er worden allerlei ballonnen opgelaten en dan is er herdenkingshardlooprace van 3,2 mijl (voor de 32 slachtoffers). Katja loopt erin mee en is er zeer door aangedaan. Geen wonder, ik heb al moeite met langs het monument lopen, laat staan zo samen lopen met familieleden van de mensen, wiens levens zo nodeloos werden uitgedoofd. Er zijn vandaag geen colleges bij Virginia Tech. Hier een artikel over de herdenkingsceremonie.

De rest van de middag ga ik voor het huis zitten lezen. Mijn boek is zo ontzettend spannend! Het is net als kijken naar een Indiana Jones film. Ik kan niet wachten het vervolg te lezen (en wil eigenlijk ook het voorgaande deel wel lezen, er zijn heel wat verwijzingen naar in dit boek, maar niet genoeg om het verhaal saai te maken).

Rick brengt Chinees mee als avondeten. Heel ander eten, dan wat ik in Nederland zou bestellen (favorieten daar zijn babi pangang en mihoen goreng). Hier vind ik vooral het Sechuan eten lekker, maar vanavond heb ik gestoomde dumplings (vlees in gestoomd deeg) en een crab en asperge soep gekozen. Allebei zijn erg lekker en licht.

Gordon Ramsey is weer in vorm vanavond. Ik ben blij, dat ik niet een van die beginnende chefs ben! Toch blijf ik Hell's Kitchen leuk vinden om te kijken en ben dit keer wel heel benieuwd, wie hij gaat kiezen.