Nederlandse tulpen in Washington DC

Saskia's keel is nog niet beter en ze heeft nog wat verhoging, dus ik houd haar vandaag nog maar thuis. Dan is ze hopelijk na het weekend weer helemaal aangesterkt en klaar om haar gemiste schoolwerk in te halen. Hopelijk is dit de laatste ziekte van het schooljaar voor haar. Ze is in haar hele leven niet zo vaak ziek geweest, als het afgelopen jaar!

Tijdens de core training concentreert Sharon zich vooral op onze buikspieren vandaag. Ik voel die van mij nog van het halve uur met Roger op woensdag! Sharon gaat dit weekend de halve marathon in Charlottesville lopen. Jan en ik hebben er even over gedacht dat ook te doen, maar dat parcours is enorm heuvelachtig en daar zou zeker ik nog niet klaar voor zijn.

Na het uur gewichten gaan Mai Lan en ik nog even tien minuten op de stairstepper. Dat moet ik vaker doen! Zo trappen lopen is zwaar, zelfs na tien minuten heb ik het idee flink gesport te hebben.

Thuis lijn ik gauw Cosmo aan en neem hem mee naar het W&OD pad. Dit keer parkeer ik verder naar het oosten en loop het stukje, waar twee jaar geleden een vossennest was. Helaas is daar dit jaar niets van te zien. Of de vossen slapen, dat kan natuurlijk ook. Ik weet eigenlijk niet of vossen telkens naar dezelfde plek teruggaan om jongen te krijgen. Er is in de buurt nu een heel groot bouwterrein, wie weet schrikken ze daarvoor terug.

Het is zulk schitterend weer en zoveel staat in bloei, dat ik de fotografiekriebels weer krijg. Een paar jaar geleden heb ik gezien, dat er bij het Netherlands Carillon een mooie tulpentuin is met uitzicht op de Washington skyline. Het lijkt me heerlijk daar een aantal mooie plaatjes te gaan schieten.

Het is wel vrijdagmiddag en ik zie, dat ik maar beter I-66 niet terug kan nemen, want die staat in die richting al helemaal vast. Naar de stad toe heb ik geen problemen en na een kwartiertje parkeer ik bij het Iwo Jima Memorial.

Eigenlijk ben ik nu niet in Washington, maar in Arlington, Virginia, al worden deze monumenten bij de stad gerekend. Oorspronkelijk was het District of Columbia (de stad Washington) een vierkant en dit deel van Virginia hoorde daarbij. In 1846 werd dit land ten zuiden van de Potomac weer teruggegeven aan Virginia.

Het Iwo Jima Memorial is een imposant standbeeld van mariniers, die een vlag planten. Maar daarvoor ben ik hier niet gekomen. Ik loop door naar het Netherlands Carillon, een gift van het Nederlandse volk aan het Amerikaanse volk, als dank voor verleende hulp tijdens de Tweede Wereldoorlog. Bij mijn weten is dit, behalve de kersenboompjes gegeven door Japan, het enige door een ander land gegeven monument hier in Washington.

Het carillon is een simpele ijzeren toren met bellen en heeft twee gestileerde leeuwen ervoor liggen. Het zal nooit tot het mooiste monument in Washington worden uitgeroepen, maar het klinkt prachtig. Ieder kwartier speelt het en ik schrik er telkens van.

Op mijn knieen in het natte gras probeer ik de kleurige tulpen met het Lincoln Memorial, Washington Monument en Capitool op de achtergrond te fotograferen. Dat valt niet mee, want het waait nogal. Ik geniet van het heerlijke weer, de felle kleuren en de mensen om me heen, die duidelijk in een lentebui zijn.


Naast het carillon ligt een oud gedeelte van het enorme Arlington National Cemetery. De grafstenen hier dateren soms terug tot de Burgeroorlog, toen deze begraafplaats ontstond. Over de graven staan bomen zwaar met bloesem. Rick vindt het altijd maar vreemd, dat ik graag hier loop. Maar de eindeloze rijen witte grafstenen stralen zo'n geschiedenis en een soort eeuwigheid uit. En de bloeiende bomen signaleren juist weer nieuw leven.


Na iets meer dan een uur loop ik voldaan terug naar de auto. Via route 29, die parallel aan de snelweg loopt, ben ik zonder oponthoud zo weer thuis. Eigenlijk vind ik die sluiproutes toch altijd leuker, want er is onderweg veel meer te zien.

Saskia probeert met alle macht een logeerpartij met Maddie en Susan te organiseren. Haar keelpijn is volgens haar over na het drinken van een smoothie. Ik dacht het niet! Dit keer geen logeerpartij voor madammeke, iets wat ze gelaten accepteert.

Rick en ik hebben "date night" en zoeken een restaurant, waarmee we mijlen krijgen op onze United Mileage Plus kaart. Rick heeft bijna genoeg gespaard voor twee tickets. Niet, dat we op het moment plannen hebben die ergens voor te gebruiken, maar het is altijd handig.

Het wordt Da Domenico, een Italiaans restaurant, waar we zeker tien jaar geleden voor het laatst zijn geweest. Tijd om het weer eens te proberen, dus. Dat blijkt helemaal geen slechte keus. Zelden heb ik zo'n lekkere "frutti di mare" op! De saus is lekker pittig, de pasta vers en de schaaldieren ook. Bovendien krijgen we een serenade van de eigenaar van het restaurant, die erg goed zingt. De man is boven de zeventig, maar aan zijn stem is dat niet te horen. We wanen ons even in Italie. Echt een romantische date night, dus, dit keer.