Miezerdagje

Gisteren had ik er al zo'n vermoeden van, toen er nog water in de wasmachine stond na het wassen. Vanochtend wordt mijn vermoeden bewaarheid: de wasmachine heeft het begeven. When it rains, it pours!

Gelukkig kan er morgen al meteen een mechanicien komen, maar het ding is tien jaar oud. Er zijn twee scenarios: of hij zal de benodigde onderdelen niet voorradig hebben, of de reparatie zal meer kosten, dan een nieuwe machine.

Stiekem hoop ik op het laatste, want dit is niet de fijnste wasmachine. Het is een Europees model, dus met de deur voorop en niet bovenop, de Neptune van Maytag. Destijds de creme de la creme van wasmachines, zogenaamd. Maar er zijn allerlei problemen met dit model, zelfs een hele class action rechtszaak.

Het vervelendste eraan vind ik, dat het rubber rond de deur nooit droog wordt en daardoor gaat beschimmelen met de nare lucht vandien. Dat rubber is al herhaalde malen vervangen, maar het probleem niet opgelost. Op de kosten zitten we echter niet te wachten, natuurlijk.

Buiten miezert het, maar is niet koud. Gisteravond heb ik Katja, Kai en mijzelf aangemeld voor de Army Ten Miler begin oktober. Kai is al met trainen begonnen, dus ik ga er ook aan. En wel buiten, Cosmo en ik zullen niet smelten.

Alleen heb ik vaak het idee, dat Cosmo zich doodverveelt tijdens wandelingen door de bekende buurt. Langs het W&OD pad zijn allerlei interessant luchtjes, neem ik aan, dus gaan we daar lopen.

Het pad is heel stil, we komen slechts een paar andere die hard joggers tegen. Ik loop 2,5 mijl naar het westen, een mijl joggend, een minuut gewoon lopend. Dat gaat goed. Cosmo wil niet verder en loopt op een gegeven moment achter mij. Ik vraag me af, of hij met dit weer last heeft van zijn ziekte van Lyme, want zo'n jonge hond zou toch met gemak vier kilometer moeten kunnen lopen.

Voor mij gaat het steeds beter, de laatste paar mijlen krijg ik een betere tijd, dan de eerste. Met 55,5 minuten zitten de vijf mijl (acht kilometer) erop en weet ik, dat ik in ieder geval de helft van de race nu al kan lopen.


Uitlopend speel ik wat met mijn kleine cameraatje, dit vind ik wel een leuke

Kleddernat, maar voldaan rijd ik terug naar huis. Cosmo gaat meteen slapen, die heeft even genoeg beweging gehad. Jammer, dat het zo grijs is, want de bloesems zijn nu op hun hoogtepunt. De volgende lichting komt echter al in de knop: een later bloeiende kersensoort, de redbud en de dogwoods zijn ook al aan het uitlopen.


Motregen maakt de viooltjes wel erg mooi met de druppelpareltjes

Al een week of zo loop ik rond met grote twijfels over de chiropractor. Ik heb er gewoon geen goed gevoel bij en ga er met tegenzin heen, omdat het telkens meer pijn doet, dan helpt. En gisteren vond ik het helemaal niets. Ik neem een beslissing en bel Brandon om te zeggen, dat ik stop met de behandelingen. Ze helpen Saskia, maar mij niet.

Brandon waardeert mijn eerlijkheid en vraagt alleen of ik nog een laatste scan wil laten doen. Prima. Ik voel me zo opgelucht na deze beslissing, dat ik weet, dat het de juiste is. Omdat de massages nu eenmaal wel helpen, al betaalt de verzekering daar niet aan mee, ga ik die weer vaker hebben. Daar voel ik me ook goed bij, want de slechte economie raakt Laura flink, vertelde ze gisteren.

Voor volgende week heb ik eten voor Cosmo nodig, want ik wil niet, dat hij het kenneleten krijgt. Niet dat dat slecht is, maar hij is er niet aan gewend. Bij Petsmart koop ik een zak met Eukanuba en een zak met botjes. Ook daarvan wil ik, dat hij er iedere dag een krijgt in de kennel. Op die manier blijft zijn gebit schoon en heeft hij wat te doen. Al weet ik, dat Cosmo er goed wordt verzorgd, ik zou hem liever meenemen op vakantie. Maar daar wil Rick helaas niets van horen.

Na de Twilight serie heb ik wel weer zin in een spannend boek. Na een lekkere Havana burrito van California Tortilla loop ik Barnes and Noble binnen.

De winkel is warm en gezellig en ik ben niet de enige, die hier toevlucht zoekt uit het grijze weer. Overal zitten mensen te lezen, al dan niet onder het genot van een Starbucks koffie, die in deze winkel wordt verkocht. Ik heb zin in een spannend boek en zie Rosetta Key van William Dietrich, dat goed klinkt.

Veel boeken klinken goed en dan begin ik erin en is het toch niet, wat ik verwachtte. Ik zie een lekkere stoel vrij en zijg erin neer (letterlijk, want hier hebben meer mensen gezeten, dus de veren zijn niet meer, wat ze geweest zijn). Er speelt een rustig klassiek muziekje en ik ben al gauw in het boek. Na vijf hoofdstukken ruk ik me los. Dit boek is eigenlijk de tweede in een serie, maar het eerste deel is niet voorradig. Het valt echter ook heel goed op zichzelf te lezen.

Helemaal ontspannen, want dat doet zo'n anderhalf uur lezen wel voor me, rijd ik terug naar huis. Daar staat een berichtje op het antwoordapparaat van de dierenarts. Meike en Snickers testten negatief voor wormen. De katten lijken vandaag ook een stuk tevredener. Wie weet was het dus toevallig tegelijkertijd de anaalklier (bedankt, anoniem).

Met dit weer smaakt de barbecue kip uit de crockpot heerlijk. Daarbij hebben we zowel aardappelpuree (voor Rick en Saskia), als zoete aardappelpuree (voor Kai en mij) en erwtjes en worteltjes. Een avondmaal, dat iedereen lekker vindt.

Kai en Saskia hebben nu "spring break" tot de dag na Pasen. Saskia maakt er gelijk gebruik van door een logeerpartij op te zetten bij Samira. Prima, want Samira heeft hier al een paar keer achter elkaar gelogeerd.

Voor het waarschijnlijke geval, dat de wasmachine morgen niet gemaakt kan worden, bel ik Jan om te vragen of ik die van haar kan gebruiken morgenavond. Gelukkig kan dat, want je zult altijd zien, dat zo'n ding twee dagen voor een reis de geest geeft. Hopelijk is het iets eenvoudigs en werkt hij morgenavond weer!