National Arboretum

"Mammie, ik heb allemaal kriebelige rode pukkeltjes op mijn benen", komt Saskia me vlak na het opstaan laten zien. Inderdaad zitten haar benen onder. Dat niet alleen, maar ook op haar armen, buik en rug zit de uitslag. Op haar arm lijkt er ook een kopje op sommige pukkeltjes te zitten. Ik geef Saskia Benadryl (antihystamine), maar gezien haar geschiedenis met huidinfecties maak ik toch ook maar een doktersafspraak.

Om tien over negen kunnen we terecht. Althans, dat is de tijd van de afspraak en we zijn keurig op tijd. Ik ben vergeten te vragen welke dokter we zullen zien en dat is dom. Want deze dokter staat erom bekend heel erg uit te lopen. En jawel, hoor, pas meer dan een half uur later worden we in een kamertje gezet. De dokter zelf laat nog eens twintig minuten op zich wachten.

Waarom zijn afspraken dan niet langer worden gemaakt is me een raadsel. Ik werk niet, maar andere ouders moeten tijd van hun werk opnemen om hun kind naar de dokter te brengen. Ik vind het idioot om zo vroeg op de ochtend al een achterstand van bijna een uur te hebben!

Maar goed, met ons loopt hij weer wat in. Hij kijkt even naar Saskia's uitslag, die met de Benadryl wel wat rustiger is geworden. Het alarmeert hem niet. Hij denkt aan een warmteuitslag of een klein virusje. Binnen vijf minuten staan we weer buiten met doktersbriefje, dat Saskia niet besmettelijk is (vreemd, want een virus zou wel besmettelijk kunnen zijn, maar goed).

Nu bedenk ik me, dat Saskia gisteren en eergisteren voor het eerst de uit Nederland gebruikte zonnebrandcreme op heeft gedaan. Ze heeft al eerder uitslag gekregen van zonnebrandlotions en gebruikt hier dus alleen de kleurloze sprays. Ik hoop toch zo, dat dat het niet is!

Na haar spullen thuis opgehaald te hebben, zet ik Saskia af bij school. Ik merk wel, dat ik echt meteen 's ochtends moet gaan sporten, want de motivatie ontbreekt nu. Ik besluit dan maar dezelfde interval te gaan lopen, als zaterdag met Mary Ellen.

Alleen heeft Cosmo daar helemaal geen oren naar! Al aan het eind van de straat moet ik hem meetrekken. Hij stopt telkens en dat schiet niet op, natuurlijk. Na bijna een mijl geef ik het dus maar op, zo krijg ik mijn interval niet gedaan. Het is ook erg warm, dus ik maak een half uur vol met traplopen en andere oefeningen met gewichten in de tuin. Het moet maar genoeg zijn voor vandaag.

Bij Whole Foods haal ik hun lekkere blackened zalm, spinazie en hun overheerlijke meergranen baguette als avondeten. Intussen bel ik Pat om te kijken of ze tijd heeft mee te gaan naar het Arboretum. Helaas voor haar wacht ze nog steeds op de mensen, die haar zwembad klaar moeten maken voor het seizoen.

Wetend, dat vandaag de laatste mooie dag is om de azaleatuin bij het Arboretum te bezoeken, ga ik er dan zelf op uit. Zonder (verkeers)problemen kom ik in Noordoost Washington aan. Het arboretum ligt niet in de beste buurt van Washington, maar de weg erheen is rechtoe rechtaan, dus veel merk ik er niet van.

Bij de azalea's is het vrij druk. Vooral veel oude mensen en fotografen, zoals ik, lopen te genieten van de heuvelrug, die nu een zee van kleur is. Wat een verschil sinds donderdag is dit! De kleuren in me opnemend loop ik langs de paden. "Tuin" is een te klein woord voor deze collectie! "Bos" dekt de lading beter. Je kunt een flinke wandeling maken en nog tussen de azalea's lopen!




Zo'n anderhalf uur en ettelijke foto's later ben ik terug bij de van. Het is heel warm en ik heb enorme dorst. Gelukkig heb ik ijskoud water meegenomen, dat nog koel is, ondanks de hitte in de auto.

Op de terugweg sta ik voor een stoplicht te wachten en zie dan het Capitool heel mooi in mijn zijspiegeltje. Soms rijd ik zo "gewoon" door Washington, alsof het niet bijzonder is, dat ik er zo dichtbij woon. Zo'n plaatje doet me dan weer beseffen, dat dit de hoofdstad van de VS is en ik slechts een paar honderd meter van het huis van Barack Obama verwijderd ben.


In Vienna stop ik bij Party Mania om ballonnen voor Kai's verjaardag morgen te kopen. Ik kies een enorme ballon, die, als je er een tik tegen geeft, "Happy Birthday" speelt, en een kleinere ballon, waar ik Kai's naam op laat zetten.

Thuis tref ik Saskia en haar vriendinnen aan op de oprit. De sproeier werkt tijdens deze warme dagen overtijd. Na afloop hebben ze het natuurlijk koud en gaan in de hot tub.

Met zijn allen eten we vanavond weer buiten aan de nieuwe tuinset. Ik ben helemaal klaar voor de zomer, nu. Verscheidene buren hebben al opgemerkt, dat ze nu wel graag komen eten en we hopen op een aantal gezellige avondjes. Ik moet bekennen, dat ik me voorheen best voor ons deckmeubilair schaamde. We zijn eindelijk "volwassen" geworden!

Rick, Kai en ik nemen maar met moeite (tijdelijk) afscheid van dit weer. Het is nu kwart over negen en we zitten nog buiten. Rick werkt aan de Virginia belastingen, die voor 1 mei opgestuurd moeten worden. Behalve Federale belastingen heeft vrijwel iedere staat (niet allemaal) ook zijn eigen inkomstenbelastingen. Wij moeten dus twee keer formulieren invullen en inzenden. Dit jaar krijgen we geld terug van de landelijke IRS, maar moeten we aan Virginia betalen, helaas.