Dierendag ;)

In tegenstelling tot gisteren is vanochtend de zon helaas niet te bekennen. Door Rick en de kinderen word ik naar beneden gestuurd om te kijken, of het ontbijt vanochtend enigszins eetbaar is. Vandaag is er een omelet met kaas ertussen, dat er veel lekkerder uitziet, dan het ei van gisteren. Bovendien loopt er iemand alles aan te vullen, wat opraakt (ook nodig, want het "restaurant" zit propvol).

Wij vinden buiten op de veranda een tafeltje en eten met zicht op zee ons maaltje. Het scheelt toch zo veertig dollar om gratis ontbijt te hebben, dus ik vind het belangrijk, dat we hier eten. De andere maaltijden zijn duur genoeg.

Kai heeft vandaag een "cross training" dag op zijn programma en gaat skateboarden in de parkeergarage (er wordt een "tweeling" hotel aan dit hotel gebouwd, dat nog niet open is, dus ruimte te over). Rick en Saskia moeten volgens hun trainingsprogramma eerst vijf minuten opwarmen, dan 90 seconden hardlopen, twee minuten wandelen, 90 seconden hardlopen en dat bij elkaar vijf keer.

Sharon, onze trainster, heeft ons opgedragen deze week geen gewichtsoefeningen te doen. Ze zegt, dat het goed is daar een week vrij van te nemen. Ik ga dus met Rick en Saskia mee en doe hun routine.

Dat wordt nog echt werken ook, want er staat een straffe zuidelijke wind. Heen ploeteren we daar tegenin. Terug is het natuurlijk makkelijk, maar ik maak de intervals uitdagend voor mij door mijn knieen hoog op te trekken. Ik ben supertrots op Rick en Saskia, die nu ook echt aan het trainen zijn. Rick heeft de Race for the Cure als doel (5km op 6 juni), Saskia is nog niet overtuigd, dat zij dat ook wil doen.

Boven douchen we allemaal, wat nogal wat tijd in beslag neemt. Als we klaar zijn om op pad te gaan, plenst het keihard! Het weerbericht is, dat het de hele dag zal regenen en onweren. We bedenken, wat we dan zullen gaan doen.

Om te beginnen rijden we richting Barefoot Landing. Onderweg trotseert Rick een stortbui om naar het bezoekerscentrum te gaan. Hier koopt hij kaartjes voor het aquarium met flinke korting en haalt wat couponboeken. Helaas zijn de meeste coupons eind vorige maand of begin deze maand verlopen.

Barefoot Landing is hier zo'n twintig kilometer vandaan. Het is een openlucht winkelcentrum met allerlei restaurants en winkels aan de Intracoastal Waterway, die helemaal door naar Florida loopt.

Het is inmiddels lunchtijd, dus we proberen River City Cafe. Het zit er wel vol, maar er komt niemand om ons een tafeltje te wijzen. Helemaal gecharmeerd van de atmosfeer zijn we ook niet, dus we besluiten een ander restaurant te zoeken.

Dat vinden we vrijwel meteen in TBonz. We krijgen een tafeltje met zicht op het water en een bijzonder attente serveerster (de bediening is hier tot nu toe trouwens echt geweldig!).

Mijn gegrilde tonijn salade is werkelijk buitenwerelds, zo goed! En dat voor $9,95, in ons gebied betaal je voor een salade met de helft van de tonijn zo $15! Ook de gerechten van de anderen zijn voortreffelijk. Het enige, wat iedere keer mist, is Katja. Rick heeft al een paar keer per ongeluk een tafel voor vijf personen gevraagd. Gelukkig laat dat madammeke nog wel flink van zich horen (vooral, omdat ze geld nodig heeft), zodat ze niet helemaal afwezig is.

Als we klaar zijn met de lunch is de lucht helemaal opgeklaard. De zon schijnt stralend en er staat een heel harde wind. Daarbij is het lekker warm, zo'n 23 graden. Wat een cadeautje, met de sombere voorspellingen dachten we de hele dag binnen door te moeten brengen. De bui van vanochtend is de enige regen, die we te zien krijgen.

Een van de dingen hier in Myrtle Beach, die mij en de kinderen vooral aantrekt, is T.I.G.E.R.S (The Institute of Greatly Endagered and Rare Species). Hier kun je een rondleiding doen, waarbij je allerlei dieren echt van heel dichtbij meemaakt. Dit lijkt ons fantastisch, maar het kost $189 per persoon. Dat is dus veel te veel met zijn vieren!

Het alternatief is een foto te laten nemen met baby tijger of aapje. Dat lijkt ons wel heel erg leuk! In een ver (ver!) verleden hielp ik bij de dierentuin in Amersfoort met de jonge dieren, dus ik vind het helemaal super. Maar de tijgers komen pas om drie uur terug, dat duurt nog een paar uur.

Intussen gaan wij naar het nabij gelegen Alligator Adventure. Dit is naar verluid een van de grootste reptielenparken in de Verenigde Staten. Aangezien we die in South Dakota hebben gemist, willen de kinderen en Rick hier graag heen. Zelf ben ik niet zo'n reptielenfan.

Het moet gezegd, dit is een interessant park. We betalen de $16,95 entree en worden meteen naar de reptielenshow geloodst. Hier horen we interessante dingen over Howard, de reuzeschildpad, Lizzie, de skink met de felblauwe tong en Tiny, de python. Terwijl het meisje over ze vertelt, mogen we ze ook allemaal aaien.

Na de show gaan we het slangenhuis in. Dat vind ik het interessantst. Misschien wel, omdat ik in Afrika heb gewoond en een paar van die reuzesoorten pythons in het echt heb gezien. De grootte van de slangen hier is imposant! Je kunt goed zien, dat sommigen tot de grootste en zwaarste (en gevaarlijkste) soorten ter wereld behoren.


Reptielenkameraadschap?

Buiten is het lekker warm en zonnig, perfect voor dit park, ik had niet verwacht, dat zoveel buiten zou zijn. Ik had dit voor een regenachtige dag ingepland, maar dat was geen goed idee geweest! In verschillende woongebieden zien we allerlei soorten alligators en krokodillen. Ik roep naar Rick, dat ik er geen idee van had, dat er zoveel verschillende soorten waren. Een oudere man verderop roept terug, dat hij precies hetzelfde wilde zeggen. Zo leuk, hoe mensen reageren, soms!

Na een goed uur zijn we uitgekeken en is het tijd om terug te gaan naar de tijgers. Vier volwassen tijgers (die elders wonen) zijn nu te bekijken. Ze liggen vrijwel allemaal lekker te slapen. De tijgers zijn bijna wit en met weinig strepen. Golden Tabby worden ze genoemd. Het zijn mooie dieren.

Wij gaan kijken, hoe we een tijgertje vast kunnen houden. Daar moet natuurlijk een foto bij, maar alle kosten gaan naar het onderhoud van de dieren. We kiezen ervoor om Kai en Saskia samen op de foto te laten gaan met ieder een tijgertje in de armen en dan Rick en ik samen met ieder een tijgertje.

De rij is niet lang (het is ook zeker niet goedkoop, maar we hebben het ervoor over). Kai en Saskia zijn als eersten aan de beurt en krijgen eerst een aap (Gibbon) om hun nek. Heel schattig!

Dan komen de tijgertjes, een ervan is heel alert, de andere lijkt slaperig. De kinderen vinden het duidelijk fantastisch! De fotografe neemt heel snel een aantal foto's en dan mogen de tijgertjes even geknuffeld worden. Dat laatste is natuurlijk helemaal heerlijk en het duurt even, voor vooral Saskia haar tijgertje "opgeeft".


Nu is het de beurt van Rick en mij. Ik krijg hetzelfde wakkere tijgertje, als Saskia, en Rick Kai's nogal slaperige tijgertje. Wat een schatjes, deze een maand oude tijgertjes! Ook wij mogen ze, na het nemen van de foto's, uitgebreid knuffelen.

Dan krijgen ook Rick en ik een aapje om vast te houden. Deze soort is heel rustig of heel goed getraind. Na afloop mogen we ook daar even mee knuffelen. Allemaal vinden we dit zeer de moeite waard, al hadden we de dieren wel mee naar huis willen nemen.


De foto's zijn ok, niet superscherp, maar wat wil je met een fotografe zonder statief en snel snel om de dieren attent te houden. Maar het is wel een superherinnering. Ik denk, dat de kinderen deze ervaring niet snel zullen vergeten. Ook van de apenfoto's bestellen we er voor ieder een. Hoe vaak sta je tenslotte met een aapje op de foto?

Nu zijn we klaar met Barefoot Landing. Rick neemt nog een blik in House of Blues om te zien of het avondeten materiaal is. Dit centrum ligt ver van ons hotel en Rick bepaalt, dat het de moeite niet is daarvoor helemaal terug te rijden. We hebben ook al eerder bij House of Blues gegeten in andere steden.

Saskia klaagt over hoofdpijn en we hebben geen pijnstillers mee. We stoppen bij een CVS en Rick koopt er Advil. Het is inmiddels echt warm, zo'n 25 graden, maar wind raast door de palmbomen.

Saskia neemt de tabletten in en we rijden naar Broadway at the Beach. Rick is op zoek naar een sportbar om "zijn" Michigan State Spartans te zien spelen tegen de University of North Carolina Tarheels. Die vindt hij niet in deze mall, een "boardwalk", die rond een meertje loopt.

Eerder vandaag heeft Rick kaartjes gekocht voor het Ripley's Aquarium hier. Het is ons derde bezoek vandaag aan een soort dierentuin, zeg maar. Maar ook dit is weer heel anders.

Eerst bezoeken we een tentoonstelling over babies. Daar zien we haaieneieren en babies en zelfs kuikentjes. Daarna gaan we met een lopende band door een aquariumtunnel. Ik moet zeggen, heel mooi gedaan. De zandhaaien glijden over ons heen en zo ook een zwaardvis, waarvan er zeker drie in het aquarium zwemmen. Langzaam glijden we door de lange tunnel, het is zeker een unieke ervaring (alleen in Atlantis in de Bahamas hebben we zoiets in het klein meegemaakt).

Na die tunnel is er helaas niet veel meer. Je kunt horseshoe crabben (geen idee, hoe die in het Nederlands heten) aanraken en zo ook roggen. Verder nog wat kleinere aquaria, maar dit aquarium haalt niet bij de groten in de VS. En toch is de toegangsprijs niet veel minder. Natuurlijk is die tunnel wel heel uniek, daar zal het aan liggen.


Binnen het uur staan we weer buiten. We besluiten de cirkel van Broadway at the Beach te gaan lopen. Een groot gedeelte hiervan is een houten "boardwalk". Het is een gezellig geheel met allerlei leuke winkeltjes. Saskia is helemaal blij, als ze een David and Goliath vindt in de Stupid Factory. Daar koopt zij een pijama korte broek, die ze allang graag wil hebben.

We lopen rond het meer. Kinderen "lopen" in doorzichtige ballen op het water. Er is een winkel met alleen maar suikergoed, groter, dan een gewone Albert Heijn. Saai is het zeker niet, maar met de wind wordt het wel steeds kouder.

Vanavond wil Rick bij Margaritaville eten. Daar horen we, dat er voor binnen een wachttijd van anderhalf uur of langer is. Maar voor buiten is de wachttijd de helft of minder. Het voelt nog lekker buiten, dus we besluiten die laatste optie te nemen.


Wij krijgen meteen een tafel, gelukkig wat onder het afdak, want het waait behoorlijk. Zoals altijd hier is de bediening perfect. Rick en ik delen wat conch fritters, die heel lekker zijn. Daarna komt de gegrilde "jerk" zalm ook perfect en zeer pittig. Op gaat het niet, het is teveel natuurlijk.

Saskia heeft op weg naar het restaurant een flinke splinter in haar teen gekregen. Zij loopt op slippers en zo'n boardwalk is gemaakt van ruwe planken. Ze struikelde over een daarvan en een fiks stukje hout zit in haar teen.

De serveerster is heel behulpzaam. Ze brengt alcohol doekjes en extra servetten en Saskia werkt eraan de splinter eruit te krijgen. Ik heb al gezegd, dat ik hem er anders met een naald zo uit heb. Daar wil Saskia niets van horen en na veel gepierk heeft ze de splinter er zowaar uit!

Intussen wordt het flink kouder. Er werd onweer voorspeld, maar kennelijk brengt deze harde wind het koufront binnen. Rillend lopen we terug naar de auto. Toen het opeens lekker warm werd vandaag, hoopten we, dat de koelere temperaturen voor de komende dagen verkeerd voorspeld waren. Nu lijkt het toch wel die richting op te gaan.

In het hotel spelen Kai en Saskia op hun laptops. Rick vertrekt naar een van de sportbars hier dichtbij. Er zijn heel veel Michiganders hier, hij ontmoette er al een aantal bij het restaurant vanavond. Michigan is een grote underdog, maar ik heb Rick nog nooit zo enthousiast over een toernooi gezien. Hopelijk heeft hij een aantal andere "Spartans" gevonden bij Murphy's Law Bar. Helaas lijken de Spartans het niet te gaan halen tegen de Tarheels.


De vlaggen van UNC en MSU waaien samen bij Broadway at the Beach

Sport is hier altijd heel belangrijk en ik vind het wel leuk om Rick een enthousiast te zien. Daarentegen ben ik blij, dat hij niet zo iemand is, die iedere zondag thuis moet blijven om sport te kijken. Zo belangrijk als het voor veel Amerikanen is om naar de kerk te gaan op zondag, zo belangrijk is de zondagmiddag voor net zo'n grote, zo niet grotere, groep sportsfanaten. De ware couch potatoes, als je het mij vraagt, want die doen meestal zelf niets aan sport.

Maar goed, ik dwaal af. Ik hoop voor Rick, dat Michigan State wint, maar ik denk het niet. Inmiddels lig ik hier op bed, luisterend naar de branding van de Atlantische Oceaan en mijn ogen kan ik nauwelijks openhouden. Truste!