Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, mei 31, 2008

Senior Prom

Zaterdag

De dag begint zonnig, maar drukkend warm. Rick, Cosmo en ik maken een lange wandeling door de winkelstraten van Vienna en komen plakkerig van het zweet weer terug.

Op het antwoordapparaat zie ik, dat Mary Ellen heeft gebeld, of ik zin heb in een wandeling. En ach, dat kan er nog wel bij. Lang houden we het niet uit, want de zon is inmiddels achter de wolken verdwenen en in de verte horen we vervaarlijk gedonder. Het is heel vochtig en drukkend weer.

Als ik thuiskom hoor ik op mijn computer het krekeltje van Weatherbug tsjirpen. Dit betekent een weersalert en er blijkt een "Tornado Watch" uitgeroepen te zijn voor ons gebied.

Kai en ik zijn alleen thuis als het noodweer losbarst. Het is werkelijk pikdonker buiten en we staan met open mond vanuit de garage dit natuurgeweld gade te slaan. Het regent zo hard, dat we de overkant nauwelijks kunnen zien en op het hoogtepunt bliksemt en dondert het aan een stuk door.


Katja belt, of ik haar op kan halen van de nagelsalon. Ze was daar in Leah's jeep heengegaan, maar Leah had hem open laten staan en nu is de auto van binnen doorweekt. Ook heeft de nagelsalon geen stroom meer, maar gelukkig zijn hun nagels wel gedaan. Katja heeft haast en kan niet op Leah wachten, want ze moet haar jurk, die vermaakt is, nog ophalen en heeft om half drie een kappersafspraak.

Door de chaos van niet werkende stoplichten, die een ernstig onweer altijd achter zich laat, baan ik me een weg naar Fairfax. Dan kruipen we zo ongeveer terug naar Vienna, waar ook overal stroomuitval is (gelukkig niet bij ons thuis!). Maar we halen alles op tijd en keurig om half drie lopen we Lofty Salon binnen.

Inmiddels komt de regen alweer met bakken naar beneden en Katja vreest voor haar haar straks en voor vanavond. Maar gelukkig klaart het precies op tijd op en is het droog, als ik twee uur later met een heel mooi gekapte oudste dochter weer naar huis rijd.

Daar bestel ik de graduation aankondigingen, die Katja nu toch wil gaan versturen, na het zien van de kaartjes van andere bevriende graduates (we kennen er dit jaar een heel aantal, zowel college als high school). Het maakt het ook wel officieel, zo'n kaartje, met het wapen van haar school en haar naam erin gedrukt, rondsturen aan familie en bekenden.

Ook hebben Rick en ik bedacht om haar een praktisch graduation cadeautje te geven: een set baddoeken met haar initialen erin geborduurd. Die bestel ik van Land's End, alleen heb ik er nog een vraag over. Tot mijn verbazing kan ik een chat in gaan en krijg dan onmiddelijk iemand van klantenservice online. Dat is nog eens heel goede service!

Katja gaat zich verkleden en opmaken en komt als een prinses zo mooi weer naar beneden. Zij gaat alvast naar Leah's huis, waar hun vriendin Meghan uit Pennsylvania inmiddels ook is gearriveerd. Meghan is meegevraagd door een vriend van Katja en ziet zo ex-schoolgenoten, die ze al vier jaar niet meer heeft gezien!

Langzaam druppelen de andere feestvierders binnen. Dit jaar gaan ze met een groep van vierentwintig naar de Prom! Katja's "date", Matt, ziet er erg knap uit in zijn zwarte smoking met zilveren vest. Ze vormen zo een leuk stel.

Het weer is inmiddels zo opgeklaard, dat de foto's buiten gemaakt kunnen worden. De camera's werken overtijd, de ouders klikken erop los en de kinderen poseren gewillig.


Een paar foto's, de rest is hier te bekijken

Na een half uurtje gaat de hele groep naar Raffi's huis in de cul de sac naast de onze. Daar staan twee lange tafels gedekt voor het "potluck" diner. Ieder kind heeft een gerecht mee, voorafje, hoofdgerecht of dessert. Katja had het makkelijk, want die trok de brownies voor het dessert. Omdat ze met zo'n grote groep zijn verkozen ze dit boven een diner in een restaurant.

Saskia is vanavond weer uit logeren, dus Rick, Kai en ik gaan bij Sakana (wat "vis" betekent, weer wat Japans geleerd) eten. Ik vind het heerlijk, dat Rick dit restaurant iedere keer voorstelt. Japans is mijn lievelingseten, maar niet van hem, hoewel hij wel sushi bestelt. Hij vindt de sfeer er echter zo leuk en dat is ook zo. Het restaurant zit vanavond tot ons genoegen ook lekker vol, het loopt dus goed.

Precies op tijd zijn we klaar om terug naar Raffi's huis te rijden. Daar staan de twee limousines al klaar en de groep stapt in. Na een paar minuten afscheid nemen vertrekken de limo's naar de Waterford at Fair Oaks, waar de Prom tot een uur vannacht gehouden wordt. Daarna wordt er gelogeerd bij Scott, een van Katja's vrienden. Veel slaap zullen de tieners vannacht niet krijgen!

Zondag

Om negen uur pas word ik wakker en zie Katja alweer in onze kamer staan. Dat is vroeg! Ze heeft het heel leuk gehad, maar duikt gelijk haar bed weer in. Ik daarentegen rol mijn bed uit, want het belooft een supermooie dag te worden en we hebben voor de verandering helemaal niets gepland.

Ook Rick is al gauw uit de veren en samen gaan we naar Starbucks voor het ontbijt. Daar is het, zoals altijd, een gezellige drukte. Ik zie, dat ze mijn favoriete sandwich weer hebben: gerookte kalkoen met artisjokken, en neem die mee voor de lunch.

Thuis dwing ik mezelf tot zelf-discipline en werk een half uur lang met gewichten. Alle spieren komen aan bod en zoals altijd voel ik me na afloop een stuk beter.

Saskia moet opgehaald worden van haar logeeradres en Rick, Cosmo en ik gaan lopend. Saskia voelt zich niet zo lekker, ze heeft keelpijn. Thuis gaat ze toch allerlei vriendinnetjes opbellen of ze mee naar de mall en film willen. En als dat niet lukt, gaat ze met Laura naar het zwembad.

Ook Katja gaat met haar vriendin Meghan uit Pennsylvania nog even zwemmen, alvorens mee te gaan om haar bij Union Station in Washington af te zetten voor de trein naar huis.

Het was leuk Meghan weer eens te zien (ze heeft de turquoise jurk met de bruine sjerp aan op de foto's). Haar moeder en ik kunnen het ook heel goed met elkaar vinden, maar de drie uur rijden om elkaar te zien lukt niet zo een twee drie. En nu gaat Meghan helemaal in Tampa studeren, dus hoe vaak we elkaar nog zullen zien? Geen idee!

Even speel ik met de gedachte om ook naar het zwembad te gaan. Maar dan begint het bij heldere hemel te regenen en de lust vergaat me. Ik ben moe en besluit vanmiddag lekker rond het huis te blijven hangen.

In de voortuin zie ik Lorraine, mijn buurvrouw, bezig. Haar heb ik al weken niet gesproken. Ze vertelt me, dat haar vader van 74, die bij hen inwoont, de diagnose van de ziekte van Lou Gehrig (Amyotrofische Lateraal Sclerose) heeft gekregen. Vreselijk! Hij kan al heel moeilijk slikken en praten en dat zal alleen erger worden. Wat een lijdensweg!

Nadat ik haar veel sterkte heb gewenst bel ik mijn schoonzusje in Canada op. Het is alweer even geleden, dat ik met Ana Maria heb gekletst. Ik weet, dat mijn broer met mijn nichtje naar Nederland is, dus zij is alleen thuis met mijn neefje.

Zoals altijd zitten we een goed uur aan de telefoon. Er is ook wel heel wat te vertellen, over de autoongelukken van de afgelopen maanden, de graduations, hun leven en dat van hun kinderen.

We zijn beiden teleurgesteld, als we ons realiseren, dat we elkaar dit jaar waarschijnlijk voor het eerst in meer dan twintig jaar niet zullen zien! Onze zomer zit te vol om naar het noorden te reizen en zij kwamen gewoonlijk eens per jaar hierheen om mijn vader te zien en tegelijkertijd ons te bezoeken. Maar dit jaar komen mijn ouders een week vakantie houden in Canada en dus is er geen reden voor hen om naar het zuiden af te zakken.

Dan komt Saskia thuis uit het zwembad en zegt, dat ze zich "zwaar" voelt en duizelig is. Mijn hand op haar voorhoofd verbrandt bijna, zo warm voelt het! De thermometer komt erbij, 103 graden Fahrenheit (39,5 Celsius)! Oef!

Gauw geven we haar een Advil om de koorts te verlagen. Verder lijkt ze niet veel te hebben, behalve dat zware gevoel, dat duidelijk door de koorts wordt veroorzaakt. Hopelijk knapt ze snel weer op, want ik zou het niet leuk vinden om een ziek kind achter te laten, als ik op woensdag naar Orlando vlieg!

Inmiddels heeft Rick de barbecue alweer aanstaan. We eten een heerlijk Amerikaans maaltje: steak (hamburger voor Kai), corn on the cob (maiskolven), (groene) asperges en brownies toe (nog over van het Prom dessert). Het is een zwoele avond en de zomer lijkt nu echt begonnen te zijn.

Update over Saskia: na de tweede keer ibuprofen heeft ze nog steeds 39,5. Lang leve de 24 uurs economie, want Rick is nu naar Safeway voor Tylenol (paracetamol, dat afwisselend met ibuprofen gegeven mag worden). Bij hoge koorts gaan onze meisjes flauwvallen en overgeven, dus het is zaak om die onder controle te krijgen. Omdat ze heel erge keelpijn heeft ga ik morgen, tenzij er wonderbaarlijke verbetering is, wel met Saskia naar de dokter om zeker te zijn, dat het geen strep bacterie is.

vrijdag, mei 30, 2008

National Aquarium, Baltimore

Het wordt vandaag een spijbeldag voor onze oudsten. Al een paar weken geleden heb ik met Kai afgesproken vandaag naar het aquarium in Baltimore te gaan met hem. Dit was zijn keuze voor de "Mammie-Kai Dag". Mij hoor je niet klagen, want dat aquarium is fantastisch!

En om kwart over zes staat Katja klaarwakker en blij naast ons bed. Zij wil graag mee met Rick naar zijn werk vandaag. Ze is klaar met de vakken, die ze vandaag heeft, en kon niet mee met "Take Our Sons and Daughters to work Day" in april. Rick vindt dat natuurlijk een prima idee. Hij belt de school en zegt, dat de tieners "out of town" zullen zijn vandaag. En in het geval van Kai en mij is dat geen leugen.

Voor we waar dan ook heengaan moet ik natuurlijk nog even de nodige beweging krijgen. Nadat Saskia als enige van het gezin naar school is vertrokken neem ik Cosmo mee voor een interval: twee minuten wandelen, twee minuten joggen. Ik wil dit een half uur volhouden, maar meneer (die al buiten adem is van het verdedigen van onze achtertuin) heeft er na vijf minuten al genoeg van.

Cosmo breng ik dan maar thuis, maar ik ga zelf wel door. Ik zie onderweg een prachtige specht met een knalrode kop en aan een aantal hekken de bruine "hulzen" van net uitgekomen cicades. Het is nog stil, maar binnenkort zal het "gezang" dus weer beginnen!

Het halve uur vliegt voorbij en na een snelle douche gaan Kai en ik ervandoor. Baltimore ligt hier zo'n 53 mijl vandaan en volgens de GPS zal dat een uurtje duren. Ze heeft het helemaal bij het rechte eind. Gelukkig is het heel rustig op de weg en binnen het uur zien we de Baltimore skyline (de dichtstbijzijnde Amerikaanse stad met echte wolkenkrabbers, toen ik hem voor het eerst zag was ik helemaal onder de indruk).

Kai neemt wat foto's uit de auto en vergaapt zich aan het Camden Yards stadion. Overal zijn vlaggetjes met Orioles erop. Het baseballteam is Baltimore's grote trots!


Baltimore

Het is nu zaak een parkeerplaats te vinden en gelukkig zijn er een aantal heel grote parkeergarages vlakbij het aquarium. Wij kiezen de hoogste en ik doe mijn credit card in de machine. Hier krijg ik geen kaartje, maar mag straks de garage weer uit, door diezelfde credit card in de machine bij de uitgang te stoppen. Heel handig! Parkeren kost wel $20, niet mis, maar we zitten dan ook erg centraal.

Bij een van de e-ticket will call machines van het aquarium voer ik mijn credit card weer in. Ook een handig systeem, want daar rollen de twee tickets voor de toegangstijd van half een uit, die ik online had besteld.

Het is pas half twaalf, dus we hebben mooi nog tijd voor de lunch. Kai kiest hiervoor het aan de overkant van de pier gelegen Hard Rock Cafe. Hij doet zich tegoed aan een half "slab" barbequed ribs en bestelt een lekker mango drankje, dat in een souvenir glas komt, dat hij later keurig in een doos meekrijgt. Mijn salade van gegrilde kip met gedroogde cranberries, verse sinaasappel, blue cheese en pecannoten gaat er ook heel goed in.


Vooruit dan, ik mag een foto van het nieuwe kapsel maken!

We hebben na het eten nog een kwartiertje voor we het aquarium in kunnen en kijken even wat rond bij de schepen, die langs de kade bezocht kunnen worden. Een daarvan is een onderzeeboot met haaietanden erop geschilderd.

Eenmaal in het aquarium hebben we een uur om de verschillende gedeeltes te bekijken. Op iedere verdieping is een andere tentoonstelling. Op de begane grond zien we eerst een enorm basin met onder anderen heel grote roggen, die elegant rondzwemmen.

Dan gaan we met de roltrap naar boven en komen terecht in het gedeelte over de rivieren in Maryland en de Chesapeake Bay. Behalve aquaria met vissen en schildpadden staan er ook overal borden met uitleg over de conservatie van de baai en andere wateren en wat het aandeel van dit aquarium daarin is (heel veel!).


In het aquarium

De volgende verdieping (het aquarium is heel open opgezet, je hebt op iedere roltrap weer uitzicht op het roggenbasin) behuist veel tropische vissen en de vierde verdieping onder anderen puffins en mooi gekleurde kikkertjes.

Door een draaideur op de bovenste verdieping lopen we een nagemaakt tropisch regenwoud binnen. Hier zien we de mooiste vogeltjes, aapjes, schildpadden en zelfs een tarantula!

Nu we alle verdiepingen gehad hebben lopen we naar beneden door wat ik het mooiste gedeelte van het aquarium vind. Het pad loopt spiraal vormig naar beneden en in de rondte is er eerst een twee verdiepingen hoog aquarium met tropische vissen en dan een twee verdiepingen hoog aquarium met allerlei haaiensoorten erin. Werkelijk prachtig om te zien!


Verdiepingen hoge basins

Eenmaal weer op de begane grond lopen we door een tunnel naar het gedeelte, waar het dolfinarium is gevestigd. Wij hebben kaartjes voor de voorstelling van half twee en kunnen nog een goed centraal plaatsje vinden.

Deze voorstelling is niet zo "showerig" als bij bijvoorbeeld Seaworld, maar is meer gebaseerd op de educatieve kant van de samenwerking van mens en dolfijn. Door middel van filmpjes en natuurlijk ook een aantal spectaculaire kunstjes, die de vrouwelijke dolfijnen Maya en Spirit uitvoeren, leren we hoe die samenwerking tot stand komt en dat dolfijnen in het wild lang niet altijd zo vriendelijk zijn.


De voorstelling duurt precies een half uur en dan hebben we een kwartier om naar het "Immersion Theater" te lopen. Dit is de laatste attractie van onze dag: Planet Earth: Shallow Seas 4D experience.

Het is werkelijk een heel leuke ervaring. De film heeft prachtige natuuropnames en als een dolfijn springt worden wij natgesproeid, als er kleine zeesterren te zien zijn worden onze enkels gekriebeld en de zeeslangen porren ons in de rug. Alleen de kleinere kinderen vinden het allemaal maar eng en een aantal begint te huilen. Eigenlijk vind ik, dat daar beter voor gewaarschuwd moet worden, want het is allemaal best intens voor kinderen onder de vijf.

Kai en ik lopen nog even door het laatste stukje aquarium, dat we nog niet gezien hadden: het Australie gedeelte. Hier is een stuk "bush" nagemaakt met natuurlijk de dieren, die daarbij horen. Een medewerkster van het aquarium vertelt er interessant over.

Dan verlaten we het gebouw zeer voldaan. Dit blijft het mooiste aquarium, waar ik ooit geweest ben.

Het afrekenen bij de parkeergarage gaat van een leien dakje en dan komen we in een gigantische file terecht! We staan een hele tijd stil en ik bedenk me, dat er vast een baseballwedstrijd is in Camden Yards (blijkt later inderdaad ook zo te zijn).

Zodra ik me uit dat verkeer kan ontworstelen rijd ik dan maar eerst de andere kant op om het stadion verkeer te omzeilen. Zo zien Kai en ik heel wat van de stad Baltimore en ik moet zeggen, ik zou er wel een keer wat meer tijd door willen brengen. Zo zagen we, dat je bijvoorbeeld het huis van Edgar Allan Poe kunt bezichtigen en de stad heeft een rijke geschiedenis.

Op de verdere terugweg staan we zo af en toe in druk verkeer, maar een echte file is er niet. En dat is altijd fijn in dit gebied op een vrijdagmiddag, want dan kun je letterlijk uren vaststaan.

Net als we thuis zijn gaat de bel en het is Saskia's klasgenootje Noah. Hij brengt Marshall Road Elementary School mokken gevuld met chocolaatjes rond. Deze zijn als dank voor het helpen met Artsmart dit jaar en ik vind het erg leuk om dat als aandenken aan dat programma te krijgen. Dat en de International Night zijn de twee evenementen, die ik volgend jaar zal missen. De middle school organiseert die niet.

Het is fantastisch weer, dus we eten lekker buiten met zijn allen. En Rick en ik blijven tot na tienen buiten computeren, heerlijk toch, die zomerse temperaturen!

donderdag, mei 29, 2008

Chip and Dale, oftewel Knabbel en Babbel

Om half vier vannacht word ik door Saskia gewekt. Zij heeft een heel erge hoofdpijn en nu ik wakker ben, merk ik, dat mijn hoofd ook ontzettende pijn doet. Arme Rick moet midden in de nacht aan de gang met Mineral Ice. Ik neem er nog drie ibuprofen bij en slaap dan weer in.

Saskia gaat proberen beneden op een stoel te slapen. Dat verlicht haar pijn soms. Rick wil haar gezelschap houden en gaat in de basement een kussen pakken. Daar ziet hij iets wegschieten in het donker. Gauw doet hij het licht aan en ziet daar een chipmunk zitten!

Met Saskia's hulp schept hij het diertje op en brengt het naar buiten. Kennelijk heeft Snickers meer dan een chipmunk gevangen gisteren! Saskia zegt, dat ze hem al "Dale" hadden genoemd naar de Disney chipmunks (in het Nederlands dus Babbel (geloof ik)).

Het kost heel veel moeite om vanochtend wakker te worden! Pas om half negen staan Saskia en ik op. Ook Katja is uitgeput en haalt het niet op tijd naar school. Nog twee weken en we kunnen uitrusten!

Rick vertrekt met Saskia richting orthodontist. Zij krijgt vandaag een onderbeugel aangemeten. Ze heeft al van tevoren bepaald, dat ze daar gele elastiekjes in wil, om bij haar graduation jurk te passen. Wat een vooruitziende blik!

Marceleus komt wat laat voor onze personal training sessie, maar dan werken we ook een half uur heel hard! Alle spieren komen aan bod en dan vind ik het het geld alles waard.

Om elf uur heb ik afgesproken met Claudia. Haar heb ik alweer een paar maanden niet gezien, dus we hebben genoeg om bij te kletsen. We lopen door de prachtige natuur van Nottoway Park en Cosmo geniet ook. Toch grappig, hoe hij hier helemaal niet weigert om verder te lopen!

Claudia heeft hier een volkstuintje en laat me trots haar rijpe aardbeien zien. Ook zal ze dit jaar druiven hebben en heeft ze o.a. paprika's en tomaten geplant. De andere tuintjes zien er ook prachtig uit. Bij mijn weten is dit het enige volkstuin gebiedje in de omgeving. De meeste mensen hebben een groot genoege tuin om daar van alles in te laten groeien (Rick heeft dit jaar ook een aantal dingen in onze tuin geplant, ik ben benieuwd).

Het is werkelijk voortreffelijk weer, dus we willen er zo lang mogelijk van genieten. Als we langs het hondenpark komen begint Cosmo al flink te trekken. Er is een andere hond aanwezig en daar speelt hij leuk mee. Gaandeweg komen er meer honden bij en al gauw zijn er zeker tien! Weer een heel andere groep (waaronder twee Brittany's, zoals Brynna, onze vorige hond), dan vorig jaar, alle honden zijn tussen het half jaar en het jaar oud. Toch grappig!

Moegespeeld nemen we Cosmo na een half uurtje weer mee. Hij gaat gewillig mee, maar als we dicht bij Claudia's huis komen herinnert hij zich, waar we het pad op zijn gekomen. Wij waren van plan een andere weg terug te nemen, maar meneer Cosmo zet zich schrap! Ik vind het wel vermakelijk, eigenlijk. Dit keer geven we toe, maar ik trek hem ook vaak gewoon weer mee, ik ben nog altijd de baas hier!

Na een snelle lunch van een kop Gazpacho (koude tomatensoep, die je bij Whole Foods kunt krijgen) rijd ik Vienna weer in. Het lijkt er eindelijk op, dat de warmere temperaturen blijven, dus ik wil wat leuke dingetjes voor het deck kopen.

Bij Linens n Things vind ik een mooi vinyl tafelkleed voor de eettafel buiten en een placemat in de vorm van een blad voor op de glazen tafel. Er is nog veel meer leuks, maar ik houd me in!

De volgende stop is Cox Farms. Ik heb nieuwe plantenbakken voor mijn geraniums, omdat de oude (blauwe IKEA) bakken naar beneden gestort en gebroken waren. Deze bakken zijn echter groter, dus er moet nog een geranium bij.

Het is een zee van bloemen daar, zoveel kleuren! Ik moet me inhouden niet meer te kopen, maar ze zijn bepaald niet goedkoop, dus alleen de prijskaartjes al weerhouden me. Ik ga uiteindelijk naar huis met vier nieuwe geraniums (die prachtig staan) en drie verbena's. Die plant ik voor het huis, want daar is het nogal kaal op het moment.




Zoveel kleur, ik moet me enorm inhouden!

Katja helpt me de houten buitentafel naar boven te dragen het deck op en zo wordt het deck een verlengde van de keuken. Het is dan echt buiten wonen, waar ik dol op ben!

Kai heeft helemaal genoeg van zijn lange haar en om vier uur hebben we een afspraak met Mona om het te laten knippen. Als ik binnenkom laat Mona mij enthousiast de advertentie in het Diplomaten tijdschrift zien, die met mijn foto's is gemaakt. Toch wel heel leuk om mijn werk zo afgedrukt te zien! Kai vindt het ook erg mooi.

Zoals altijd vraagt Mona aan Kai, wat hij wil. Hij zegt, dat er een stuk af moet. Dus knipt ze er zeker tien centimeter af. Maar dat is nog te lang voor hem. Hij wil korter en Mona weifelt, merk ik. Ze is bang, dat hij het te kort zal vinden. Maar dat is niet het geval en zo vertrek ik met een herboren en blije Kai met nette jongenscoupe. Het staat hem super, maar ik mag geen foto nemen. Hopelijk lukt het binnenkort stiekem.

We stoppen nog bij Rite Aid, want met dit mooie weer en het zwemmen van Saskia en haar vriendinnetjes gaan de zonnebeschermingsmiddelen (hoe noem je nu "sunscreen" in het Nederlands? Het is geen creme, maar een spray) er snel doorheen. Ik koop vier flessen Banana Boat Sport en hoop, dat dat weer een paar weken mee zal gaan. Dat is het enige nadeel aan de zomer, die vieze spray iedere dag!

Thuis installeer ik me op het deck met de computer. Saskia gaat weer zwemmen, dit keer met Abby. Katja is naar de mall voor de laatste benodigdheden voor de Prom van dit weekend en Kai gaat skateboarden. Ik denk dus even rust te hebben.

Maar dan zie ik Snickers weer langs schieten met iets in zijn bek. Het is toch verdorie alweer een chipmunk! Die heeft hij voorheen nooit gevangen, dus waar vindt hij ze opeens de afgelopen paar dagen?

Het diertje houdt zich heel stil en ik ben er niet zeker van, dat het nog leeft. Toch beveel ik Snickers het te laten vallen, maar die denkt natuurlijk: "Stik maar" en rent de basement in. Daar laat hij het diertje wel los en er lijkt niets mee aan de hand, dus Kai en ik leiden het zonder veel moeite weer naar buiten. Dit was dan "Chip", oftewel Knabbel, hopelijk laat Snickers ze nu even met rust.

Een paar mensen vroegen of chipmunks overlast veroorzaken en dat is wel het geval, als je er veel in je tuin hebt. Ze graven namelijk gaten en dat kan problemen geven met stoepen, die verzakken, e.d. Maar ze zijn beschermd en mogen dus niet uitgeroeid worden, zoals muizen, ratten en andere knaagdieren. En dat steekt mensen als Mary Ellen, die inderdaad ondervindt, dat de chipmunks allerlei tunnels graven in haar tuin.

Nog lang zit ik buiten na te genieten van de prachtige dag. Het enige vuiltje aan de horizon is de gezondheid van mijn zwager. Al zijn zijn hartproblemen niet meteen levensbedreigend, het is toch wat eng voor hem en mijn zus om te weten, dat zijn hart niet helemaal gezond is. Het is even een beetje een depri huishouden, vertelde mijn zusje vandaag. Het is ook wel erg veel, eerst een baby en nu een serieus gezondheidsprobleem. Ik vraag dus om goede gedachten voor dit jonge gezin, ze kunnen ze even gebruiken!

woensdag, mei 28, 2008

En nu is mijn lichaam moe

Mensenkinderen, wat een dag! (mijn Oma gebruikte die uitdrukking veel, dus ik neem hem even over). Het is pas kwart over acht en ik zou zo mijn bed in kunnen duiken, zo moe ben ik!

De dag begint bewolkt, maar als ik Cosmo uitlaat komt de zon door. Echt warm, zoals gisteren, wordt het echter niet. Slechts zo'n 21 graden of zo, maar het voelt wel lekker. Tijdens de wandeling kletsen Christine en ik aan de telefoon, dit zal volgend jaar zeker een routine worden.

Bij thuiskomst staat de USAA meneer voor de deur. Hij wil de van bekijken en bepalen, hoeveel zij voor de reparatie zullen betalen. Het neemt hem zeker een kwartier, tot mijn verbazing. Zijn schatting is $835, wat mij erg meevalt, maar hij heeft wel zijn telefoonnummer op het formulier gezet, zodat de garage hem kan bellen, indien nodig.

De verzekeringsmaatschappij van het ongeluk begin april heeft nog niet uitbetaald en nu zijn we weer $250 kwijt uit onze eigen zak tot de verzekering van de tegenpartij uitbetaalt. Het is echt balen, zo in iets meer dan een maand $500 te moeten betalen aan dingen, die buiten je schuld gebeuren!

Het alternatief is direct met die andere verzekeringsmaatschappijen te onderhandelen, maar getuige de moeilijkheid, waarmee mijn medische kosten worden terugbetaald, heb ik daar al helemaal geen zin in! Ik hoop, dat dit het geweest is voor jaren, qua aanrijdingen!

Het is nog vroeg en heerlijk weer. Ik besluit een stuk (tien mijl bij elkaar) te gaan fietsen. Het pad is vrij druk, maar toch zie ik een paar jonge mannelijke herten heerlijk grazen. Een ervan heeft mij door, maar de ander blijft dooreten.




Op de terugweg stop ik bij het laboratorium in Vienna om mijn bloed te laten prikken. Mijn reumatologe wil mijn schildklier nog eens testen. Mohammad werkt bij dat laboratorium en zit duidelijk om een praatje verlegen.

Hij vraagt, terwijl ik allerlei formulieren invul, wat ik vandaag al heb gedaan. Dat ik hier met de fiets ben gekomen vervult hem met bewondering. Ook is hij heel verbaasd, als hij mijn leeftijd ziet. Altijd leuk, zulk soort complimentjes, natuurlijk!

Tijdens het bloedprikken blijft Mohammad erover kletsen, dat hij nooit had gedacht, dat ik midden veertig ben. Ok, zo kan ie wel weer, dan! Maar ik ben gelukkig in een paar minuten klaar en heb het eerste vervelende evenement achter de rug.

Thuis zie ik, dat er een flinke bloeduitstorting in mijn elleboog zit door het prikken. Je zou denken, dat iemand, die dat de hele dag door doet, dat niet zou veroorzaken.

Bij Whole Foods trakteer ik mezelf op een sandwich met ham, brie en asperge. Het smaakt hemels!

Na een snelle douche (geen deodorant!) is het tijd voor de volgende horde: een mammogram. Mijn laatste was in 2005, dus het is weer tijd. Gelukkig kon ik in Vienna terecht, mijn afspraak is om kwart voor twee, maar ik moet er om half twee zijn.

Alle gegevens van vorige keer zijn nog hetzelfde, dus binnen de minuut ben ik klaar met de formaliteiten. Ik neem plaats in de wachtkamer en verwacht zeker een kwartier te moeten wachten. Maar al om vijf over half twee word ik binnen geroepen.

Een heel vriendelijke dame vertelt me hoe de procedure zal verlopen, al heb ik dit al meerdere keren meegemaakt. Sommige vrouwen, die ik ken, laten geen mammogram doen, omdat ze bang zijn voor de pijn. Dit vind ik werkelijk zo dom!

Ja, het is oncomfortabel om je borsten tussen twee platen gedrukt te krijgen. En dat vier keer achter elkaar, want van voren en van de zijkant. Maar als daardoor een beginnende tumor kan worden gevonden is het die paar minuten van ongemak toch helemaal waard? Negeer de oproepen voor een mammogram niet, zo erg is die test echt niet en het kan veel toekomstige pijn besparen!

Binnen het kwartier sta ik weer buiten. Het is nog veel vroeger, dan ik had gedacht, en ik bedenk me, dat ik graag alle insektenlijken van de van gewassen zou zien. De eerste auto"wasserette" is heel druk, maar bij Mr. Wash kan ik zo aanrijden.

Hier koop ik de duurste was, $26,95, zodat ik zeker ben, dat de van weer helemaal pico bello zal zijn naderhand. Door de ramen zie ik hoe de van gewassen wordt en hoe er nog steeds zeker een kwart van de insekten op zit.

Dan komt er een medewerker op me af, of het mijn van is. Ja, natuurlijk. Heb ik dan ook de sleutels? Nee, want die zie ik overduidelijk in het contact zitten. Tja, maar de van zit op slot, zegt hij. De sukkels!!! Hebben ze de sleutels ingesloten!

Ze duwen de van uit het wasgedeelte en dan gebeurt er even niets. Het is maar een mijl bij ons huis vandaan, maar ik ben niet van plan te gaan lopen om mijn sleutels te halen. Hun fout, dus zij kunnen me een lift geven.

Gelukkig gebeurt dat eindelijk, nadat de manager (die zeker 65 jaar oud is) hem $5 belooft, neemt een van de werknemers mij mee in zijn auto. Jeetje, dat is ook nog een ervaring.

Spaanstalige muziek galmt uit de radio en alle ramen staan wijd open. Het lijkt of we in een cabriolet zitten! De riemen gaan automatisch om, wat zo'n tien jaar geleden een nieuw iets was. Bij ons huis moet hij me eruit laten, want de deur opent niet meer van binnen. Om te zeggen, dat ik me naast hem ongemakkelijk voel, is een understatement en volgens mij was het omgekeerd net zo!

Terug bij Mr. Carwash is het merendeel van de insekten van de van gepoetst. Ik moet op een bankje nog zo'n tien minuten wachten, terwijl de rest van de van wordt schoongemaakt. Dan rijd ik met een lekker ruikend en glimmend DRAAKJE weer naar huis.

Daar tref ik Katja met een groepje klasgenoten aan. Zij zijn een film aan het maken voor een projekt voor Psychologie. Cosmo helpt daarbij niet mee, want die gaat lekker blaffen als er mensen voorbij komen. Katja brengt hem wanhopig naar binnen.

Laura komt voor mijn massage en ik moet zeggen, het is een van de meest pijnlijke ooit. Waarom onderga ik dit toch allemaal? Het enige antwoord is, dat ik weet, dat het gaat helpen. Maar oh, oh, oh, wat een pijn!!!

Terwijl ik zit bij te komen van de massage hoor ik Katja Snickers roepen. "Drop it, drop it", zegt ze. Hij heeft dus duidelijk iets gevangen. Voor ik het weet zijn ze in de basement en word ik er ook bij geroepen.

Katja en ik verwijderen de drie nieuwsgierige katten en kijken dan onder de bank, waar de chipmunk zit. Het arme dier is natuurlijk doodsbang. Gelukkig krijgen we hem of haar zover om naar buiten te rennen. Ik vind chipmunks schattige diertjes, iets waar onze buren, inclusief Mary Ellen, het niet mee eens zullen zijn. Teleurgesteld kijken Snickers en Meike hem na.

Inmiddels ben ik doodmoe. Ik laad de foto's van dit weekend op, hier te zien, en Rick haalt eten bij Sunflower.

dinsdag, mei 27, 2008

Indiana Jones

Het is altijd weer even flink wennen om om zes uur wakker te worden na een lang weekend. Uitslapen was er dit keer niet bij, maar het is gewoon al lekker, als er geen wekker is, die je in het gareel doet stappen.

Rick en ik pakken, voor hij naar zijn werk gaat, heel wat uit en gooien de wasmachine vol. Veel is het natuurlijk niet na drie dagen, gelukkig. Voor we het weten zijn we uitgepakt.

Buiten is het drukkend warm en bewolkt. Christine en Claudia sturen emails, dat ze zin hebben om te wandelen. Ik denk slim te zijn en vraag Christine of ze hier na mijn personal training kan zijn en Claudia of ze tijd heeft net na de lunch. Beiden accepteren, dus dat lijkt goed te werken.

De personal training is intens, maar dat heb ik ook wel nodig na drie dagen "niets" doen. Mijn spieren zijn daar helemaal niet blij mee, dus hoe meer ze uitgedaagd worden, hoe beter. Stil zitten maakt, dat ik veel meer pijn heb en ook dat is de afgelopen dagen weer duidelijk geworden.

Om half elf komt Christine en we wandelen in de buurt. We nemen voor het eerste deel Cosmo mee, maar die begint al gauw vervelend te doen. Dus zetten we hem thuis af en lopen zelf door naar Nottoway Park. Hier is het lekker koel en mooi met alle bomen. Het is buiten klam en klef en bezweet komen we weer thuis aan.

Gauw rijd ik naar Whole Foods om wat benodigdheden te kopen. Ik ben van plan om om een uur bij Claudia te zijn om met haar te gaan wandelen. Onderweg gaat echter mijn telefoon. Het is Claudia en ze is erg moe, dus in plaats van wandelen gaat ze een dutje doen. Ook goed, ik heb alweer genoeg bewogen voor vandaag.

Thuis installeer ik me met mijn laptop op het deck. De "beloofde" (onweers)buien blijven uit en het is heerlijk warm.

Als Katja thuiskomt vertelt ze, dat ze een kleine "fender bender" heeft gehad. Haar fout, want om iemand anders te ontwijken ging ze achteruit en had niet door, dat daar nog een auto stond. Boem! De schade valt mee, maar we zullen zien wat de tegenpartij doet. Tot nu toe hebben we daar niets van gehoord. Ik (en Rick ook) verlang zo langzamerhand terug naar de kinderjaren, hoe handenbinderig ook!

Saskia gaat met een stel vriendinnetjes naar het zwembad (brrr!) en Rick komt vroeg thuis. Hij popelt om naar Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull te gaan.

Daar heb ik ook wel oren naar en Kai en Charlie gaan ook mee. Katja denkt, dat ze moet werken, maar als ze daar aankomt, blijkt het niet druk genoeg te zijn en wordt ze weggestuurd. Jammer, want als ze het eerder had geweten had ze mee naar de film gekund.

De film is typisch Indiana Jones, vol actie en adembenemende stunten. Het verhaal is leuk, maar nogal ongelooflijk, wat eigenlijk de enige kritiek is, die ik op de film heb. De twee uur zijn in ieder geval zo voorbij!

Het is inmiddels etenstijd en de jongens kiezen het naast het theater gelegen TGI Friday's restaurant. Onze bestelling wordt op een pocket pc electronisch opgenomen en, zo vertelt de serveerder trots, automatisch naar de juiste plek gezonden (drankjes naar de bar, voedsel naar de keuken).

De jongens hebben wel zin in een "appetizer sample" met typisch Amerikaanse voorafjes. Daaronder ook "potato skins", gefrituurde aardappelschillen met kaas en bacon. Ik weet nog, dat we die, toen we pas in de VS waren, bij deze restaurantketen ontdekten en het zo vreemd vonden om aardappelschillen te eten. Maar ze smaken voortreffelijk!

Bij het afrekenen bemerken we nog een voordeel van de pocket pc: de credit card wordt er aan tafel doorheen getrokken en het bonnetje wordt afgedrukt. De serveerder vertelt, dat ze geen credit cards meer mee naar achteren mogen nemen. Een heel goed iets, want zo is er geen risico, dat je credit card nummer wordt gecopieerd en misbruikt. Hopelijk gaan meer restaurantketens over op dit systeem.

De rest van de avond zitten we buiten, eindelijk is het weer warm genoeg! Mijn vriendin Ann belt uit Pennsylvania. Haar dochter Meghan is door een van Katja's vrienden mee naar de Prom gevraagd dit weekend. Helaas kan Ann zelf niet meekomen, want we hebben elkaar al heel lang niet gezien!

maandag, mei 26, 2008

Memorial Day on the road again

Vandaag is het dus Memorial Day, de dag, waarop de gevallenen worden herdacht. Omdat wij de hele dag in de auto zullen doorbrengen zullen we er niet veel van merken, behalve, dat alle vlaggen halfmast hangen. Thuis in Washington vond gisteren echter, voor de 21ste keer, het zeer indrukwekkende Rolling Thunder plaats. Vorig jaar waren wij daarbij aanwezig. Verder wordt de dag in veel plaatsen "gevierd" met parades. Wat opvalt hier in Massachusetts is, hoe vroeg het licht wordt. Wel zeker een half uur eerder dan bij ons en de logeerkamer heeft geen gordijnen. Ik word dus al om vijf uur wakker van de zon, maar het lukt gelukkig om weer in slaap te komen. Om acht uur moeten we er echt uit en ons klaar maken weer op pad te gaan. De heerlijke geuren van verse pancakes bereiken zelfs de zolder en beneden vinden we D hard aan het bakken. Met zijn allen smullen we van roerei, pancakes met maple syrup (ook uit dit gebied) en verse bosbessen, aardbeien en frambozen. En dan is helaas het ontbijt, maar ook de bezoekkoek weer op. De kleintjes vinden het maar naar, dat we weer vertrekken en we krijgen de grootste knuffels van ze. We spelen nog even, dat we allemaal naar Virginia zullen gaan, maar dan moeten ook zij de werkelijkheid accepteren. Uitgezwaaid door het hele gezin van mijn zus (waarvan ik dan ook meteen een paar foto's maak) rijden we hun straat weer uit. In het centrum van Newburyport stoppen we nog even. Rick wil een Starbucks latte en Kai en Saskia ook (de "iced" versie dan wel). Ikzelf heb bij het ontbijt al de nodige koffie gedronken. Terwijl Rick de drankjes haalt neem ik Kai en Saskia mee naar de boekenwinkel. Newburyport maakt zich klaar voor een dagje festival. De kraampjes staan al klaar, maar het is nog rustig. Dit is zo'n schattig plaatsje, ik kan me helemaal voorstellen, dat D en A hier graag wonen. Na wat gedoe vinden beide kinderen een boek naar hun gading. Kai moet een "young adult" boek lezen met iemand van tenminste zijn leeftijd in de hoofdrol. Zijn keuze is "Twisted" van Laurie Halse Anderson. Saskia zoekt eigenlijk een boek van de Internet Girls serie van Lauren Myracle, maar die zijn uitverkocht. Gelukkig vindt madam dan "Thirteen" van dezelfde schrijfster, want Saskia is een nogal kieskeurige leester. Na de van nog even volgegooid te hebben ($3,95 per gallon hier) en een nieuwe Road Atlas van American Map te hebben gekocht, gaan we net voor tienen officieel op pad. Van David heeft Rick toch weer een gedeeltelijk nieuwe route gekregen, zodat we de interstate 95 dit keer helemaal kunnen vermijden (behalve een heel klein stukje aan het begin van de route). Katja zou vandaag met een groep vrienden naar Lake Anna gaan. Dit meer is zo'n twee uur rijden bij ons vandaan en helemaal dol op dat plan zijn Rick en ik niet. Memorial Day staat bekend om het zware strandverkeer, waar ze hoogstwaarschijnlijk op de terugweg in zullen belanden. Bovendien zijn we de schrik van hun vorige lange rit nog niet helemaal te boven. Maar ja, we zullen haar toch los moeten laten en dus gaat ze, weliswaar met instructies om in Raffi's auto mee te rijden, want die rijdt volgens Katja zo voorzichtig als een grootmoeder. Zodra haar kevertje weer helemaal gemaakt is (de zijspiegel aan de passagierskant hangt er nog steeds bij), gaan we veel met Katja de interstates op, zodat ze daar ervaring in krijgt. Ik zal blij zijn, als ze vanavond weer heel thuis is! Enfin, ik ben dus al opgelucht, als we een SMS-je krijgen, dat ze veilig zijn aangekomen. Leah's vader heeft beloofd zo af en toe bij Cosmo, die in de achtertuin verblijft, te kijken. Katja wilde hem eerst meenemen, maar het zal 30 graden worden en er is daar nauwelijks schaduw. De koele achtertuin is dan veel fijner voor hem. Onze reis verloopt voorspoedig. We gaan dit keer langs Hartford, Connecticut, wat een mooie skyline heeft. Even verderop stoppen we voor een pit stop bij een rest area, die langs een idyllisch kabbelend riviertje ligt. De interstates tot nu toe waren I-95 N, I-495 S, I-290 W en dan komen we via de interstates 90, 84 en 91 bij route 15 aan. Hier in Connecticut is dat een vierbaanse "parkway", waarop commercieel verkeer verboden is. Heerlijk rustig dus en het is nog een prachtige weg ook, die door dichte bossen loopt. Dat er zo dicht bij New York City zoveel mooie natuur is, daar hebben we ons al vaker over verbaasd. Het enige nadeel van deze mooie weg is, dat het lunchtijd is en de pancakes alweer lang verteerd zijn. En uitgerekend nu zijn er geen gele bogen of glimlachende meisjes met rode staartjes borden te zien (Wendy's heeft onze voorkeur, na al de McDonald's maaltijden op de heenweg). Om half twee rijden we over de Tappan Zee brug en zien de Manhattan Skyline dit keer een stuk waziger in de verte. We komen even in langzaam rijdend verkeer terecht en Rick neemt de afslag naar Spring Valley, NY. De GPS laat hier allerlei restaurantjes zien, maar dat zijn allerlei ethnische Spaanse tentjes. Het vinden van een Wendy's blijkt onmogelijk en ondanks de lege magen wordt McDonald's categorisch geweigerd. Eindelijk stuiten we aan de andere kant van de snelweg op een White Castle Drive Thru. Hier hebben we nog nooit gegeten, maar Rick kent het merk wel. De hamburgers hier zijn mini en je bestelt ze of alleen of in paren. Nu moet gezegd worden, dat ik eigenlijk helemaal geen hamburgerfan ben, maar de burgertjes, die de andere gasten zitten te eten, zien er zo schattig en lekker uit, dat ik er zin in krijg. Rick en ik bestellen de jalapeno en kaasburgertjes en de kinderen de mini Italiaanse kipsandwichjes. De burgertjes smaken net zo lekker, als ze eruit zien. Heel zachte lekkere broodjes met een vleugje jalapeno smaak en een sappig burgertje ertussen. Om letterlijk je vingers bij af te likken! Helaas (of misschien maar goed ook) zitten er geen White Castles in ons gebied! Onze trek naar het zuiden zet zich voort en het wordt steeds warmer. We luisteren afwisselend naar jaren zestig of het jaren tachtig satelietradiostation en Rick probeert de cruise control van de Toyota uit. Die heeft een of andere radar, waardoor hij vanzelf afremt, als hij te dicht bij een andere auto komt. Buiten trekt het mooie glooiende Pennsylvania landschap aan ons voorbij. Grote en kleine boerderijen met glimmend geverfde metalen of juist heel vervallen houten silo's tekenen het landschap. Advertenties voor Pennsylvania Dutch produkten en etenswaren staan iedere zoveel mijl langs de weg. Het jammere van deze lange kilometer-vreten ritten vind ik altijd, dat we geen tijd hebben om van de snelwegen af te gaan. In Maryland komen we nog heel even in de file te staan, maar verder verloopt de reis voorspoedig. In Leesburg zien we, dat de groundhogs rond zonsondergang boven de grond komen. Schattige, dikke diertjes zijn het. We zien er zo wel tien! En natuurlijk ook een aantal herten, waarvan we er helaas ook heel veel dood langs de wegen hebben zien liggen. Eindelijk na iets meer dan tien uur rijden komt onze cul de sac in zicht. DRAAKJE heeft, met uitzondering van de zoen op zijn achterwerk, zijn eerste lange rit goed doorstaan (hetzelfde kan niet gezegd worden van de honderden insektenlijkjes op zijn neus!)! Natuurlijk heb ik weer heel wat foto's, ik zal ze z.s.m. online zetten.

zondag, mei 25, 2008

Kennebunkport, Maine

Wij hebben vannacht heerlijk geslapen en zijn verbaasd te horen, dat de kleintjes om vijf uur al klaar wakker waren. Arme ouders! De zolder, waar wij slapen, is kennelijk goed geisoleerd, want wij hebben niets gehoord. Het is schitterend weer en mijn zus en ik beginnen de dag met een wandeling langs het strand. Dat ligt slechts een kwartier rijden van hun huis en mijn zus koopt meteen een jaarkaart voor de Sandy Point State Reservation. Eenmaal op het strand aangekomen, zien we dat we niet naar rechts mogen. Dit gebied is een vogelreservaat en op het moment broeden de piping plovers langs het strand. Ook staan overal bordjes om de zeehonden met rust te laten, maar het strand is nogal druk (voor Amerikaanse begrippen dan) en de zeehonden blijven wijselijk in het water. Een paar keer hebben we ze hier wel gezien, maar toen was er verder bijna niemand. We lopen lekker drie kwartier door het zand en de ijskoude laagwater poelen, waarin we allerlei klein leven zien. Ooit wil ik ook dolgraag dichter bij de zee wonen. Kleine, drie maanden oude, Sasha is in de sling in een diepe slaap gevallen, die wordt zelfs niet wakker, als ze weer in de autostoel moet. De rest van de familie is al klaar om te vertrekken, als we terugkomen. Op het programma staat een dagje in Maine. Erg leuk! Kai en Saskia zijn daar nog nooit geweest en Rick en ik waren er op een weekendreisje meer dan twintig jaar geleden. Na wat geschuif met autostoelen, want natuurlijk willen N en S in onze van en dan is het praktischer, als we als tweede auto niet de benzine slurpende Yukon, maar de kleinere, zuinigere Pontiac Vibe meenemen, gaan we op pad. Mijn zus en ik gaan in de Vibe met S en Saskia, die helemaal dol op haar babynichtje is (zoals wij allemaal, wat een schatje is dat, zeg!). N gaat als enige meisje mee in de van. Zij is helemaal verliefd op Kai, ook schattig om te zien (niet alleen haar adoratie, maar ook de lieve manier, waarop onze zestienjarige puber daarmee omgaat). S verdeelt zijn aandacht netjes tussen zijn grote neef en nicht. Al gauw rijden we de grens met New Hampshire over. Het is hier zo mooi, het water heeft dat noordelijke diepe blauw en er is veel dennegroen. Het is duidelijk het eerste zomerse weekend van het jaar, want er zijn heel wat aanhangers met boten op de weg. Nadat we bij Portsmouth de Piscataqua rivier , de grens met Maine, hebben overgestoken gaan we de snelweg af. Meteen wordt duidelijk, waar deze streek bekend om staat. Overal staan "lobster shacks", tentjes, waar kreeft en andere zeespecialiteiten worden verkocht. Het is een leuke weg door typische New England stadjes. Alles staat hier in bloei, wat het nog lieflijker maakt. Wij zijn op zoek naar een restaurant voor de lunch, waar D en A al eerder zijn geweest. Eerst rijden we verkeerd, maar dat is ook geen straf, want we komen door het pittoreske oude plaatsje Eliot, ME. Veel van deze plaatsjes bestaan al sinds het midden van de zeventiende eeuw en sommige van de houten huisjes uit die tijd staan er nog. Na dit keer wel het goede adres gevonden te hebben in de GPS komen we aan bij de Chauncey Creek Lobster Pier. Dit is een openlucht restaurant aan het water, waar je, hoe kan het ook anders, allerlei schaaldiergerechten kunt bestellen. Kreeft, krab, garnalen, clams, oesters, noem maar op. Het lijkt heel erg druk te zijn, te oordelen naar de geparkeerde auto's, maar we kunnen zo aan een van de vrolijk geverfde picknicktafels plaatsnemen. Om ons heen zitten gezinnen en stelletjes te picknicken. Dit is een BYOB (Bring your own Booze (alcohol)) restaurant en velen genieten van een hele kreeft met een biertje of een glas witte wijn. Super om te doen op een zonnige zondagmiddag! Wij bestellen aan het loketje en houden het bij de iced tea en lemonade, die daar als drankjes worden aangeboden. Rick en ik doen ons tegoed aan een lobster roll, een broodje met kreeftsalade. Het smaakt zoals het alleen in New England kan smaken, ik eet het met heel kleine hapjes op om er zo lang mogelijk mee te doen! De kinderen (behalve Kai, die zich aan de gefrituurde garnalen waagt) eten hun "landlubber" kipvingers en vermaken zich daarna met het voeren van de enorme krabben in het water. Zo relaxen we een paar uur in het zonnetje en bedenken dan, dat het wel leuk zou zijn om naar Kennebunkport te gaan. Dit is waar de oude Bush en Barbara Bush hun vakantiehuis hebben. Ik heb gelezen, dat het een erg leuk stadje is en we zijn er nog geen van allen geweest. Via binnendoor weggetjes rijden we erheen. Bij een lagere school met een speeltuin stoppen we tussendoor voor een babyvoeding. De rest van de kinderen, inclusief Kai en Saskia vermaken zich intussen in de speeltuin. Het inderdaad ontzettend leuke stadje Kennebunkport is flink druk en het duurt even, voor we een parkeerplaats vinden. We denken ver weg te moeten parkeren, dus D en Rick gaan mijn zus en mij met de kinderen in het centrum afzetten en dan parkeren. Maar als we daar uitstappen, zien we, dat er op zondag onbeperkt bij het postkantoor geparkeerd mag worden en kennelijk hebben weinig mensen dat door, want er zijn nog een heel stel plaatsen vrij. Wat een geluk! Iedereen heeft dorst, dus we gaan op zoek naar een terrasje om wat te drinken. Dat vinden we bij het restaurant "The Landing". Hier krijgen de kinderen ook een ijsje en delen Kai en ik een stuk blueberry pie, gemaakt van bosbessen uit Maine. Terwijl we daar zitten te genieten lezen we een paar brochures over het stadje door. Zo staat erin, dat de Bushes er zijn tijdens dit Memorial Day weekend. Ze schijnen ook "gewoon" door de winkelstraatjes te lopen en in de restaurantjes te eten, maar wij zien ze helaas niet. Ook zie ik, dat Coastal Jewelers Pandora bedeltjes verkoopt. Ik vind Anja's gewoonte, om een bedeltje met aandenken aan een bezochte plaats te kopen, erg leuk. We gaan dus kijken en van Rick krijg ik een leuk visbedeltje voor mijn armband als aandenken aan dit bezoek aan Maine. Het is, ondanks de felle zon, nog wel fris buiten en Kai en ik hebben daar qua kleding niet op gerekend. We gaan dus een souvenir t-shirt winkel binnen, waar Kai een lichtbruine "hoodie" met Kennebunkport erop koopt en ik een leuk fleece bordeaux rood met wit jasje. We voelen ons weer behaaglijk warm en hebben nog een leuk aandenken ook. Bovenin een van de typische houten vissershuisjes vinden we een heel leuke speelgoedwinkel. Saskia vult hier haar verzameling Webkinz aan met een nijlpaard en Rick vindt een of andere bijzondere jojo. Kai en S gaan zich tijdens het eten op een Lego projekt storten en N kiest een kleurboek. Het is intussen al bij zessen en de magen beginnen te knorren. We lopen naar het Arundel Wharf restaurant, dat ook aan het water ligt. De bar hier is heel druk, duidelijk een "local hangout". Wij krijgen een tafeltje onder de tent met uitzicht op het water. Tja en een bezoek aan Maine is niet compleet zonder een hele kreeft te eten, natuurlijk. Mijn zus en ik gaan ervoor. Alleen is het voor haar met een baby in haar armen wat moeilijk zo'n beest te ontleden. Zij bestelt dus de "lazy" (luie) versie, waarbij de kreeft al schoongemaakt wordt bezorgd. Maar ik krijg een prachtige knalrode kreeft van anderhalve pond voorgeschoteld. Zoals het hoort knoop ik het bijgeleverde plastic slabje om en ga met de notenkraker in de aanval. Deze kreeft blijkt een behoorlijk hard schaal te hebben en ik moet herhaaldelijk gebruik maken van Ds en Ricks brute kracht om hem open te kraken, vooral bij de scharen. En dat slabbetje is maar goed ook, want als het me dan lukt om een poot open te kraken, vliegt het "sap" alle kanten uit. Maar het is het allemaal helemaal waard voor deze lekkernij! Als toetje delen we met zijn allen een paar "blueberry crisps". Ook deze zijn gemaakt van Maine bosbessen en smaken heerlijk zo warm met het vanille ijs. De kleintjes zijn inmiddels behoorlijk moe, dus D en Rick gaan de auto's halen. Een uurtje later zijn we weer terug in Newburyport en zijn Kai en Saskia enthousiast, want ze hebben net ontdekt, dat ze twee voor hen nieuwe staten hebben bezocht. We kletsen nog lang na. Het is jammer, dat we morgen alweer huiswaarts moeten gaan!

zaterdag, mei 24, 2008

Een ellenlange rit en alweer boem!

Na een heerlijke nachtrust, wat zijn de bedden van de Hampton Inn lekker en wat werkt hun airco goed, word ik om kwart voor acht als eerste wakker. Ik wek Rick en de kinderen, want we willen rond half negen weer op pad.

Dat lukt goed en even spelen we met het idee om bij de Cracker Barrel naast het hotel te ontbijten. Maar dan moeten we wachten om bediend te worden en we weten niet hoe lang dat zal duren, dus kiezen we toch weer voor een fast food ontbijt van McDonald's.

Al bij de eerste afslag vinden we de grote gele M en het is een populaire. Bij de bussen vol komen de klanten binnen en het personeel houdt het niet bij. Zo zijn we toch nog drie kwartier kwijt aan het ontbijt en krijgen we veel te ver doorgekookte Egg McMuffins.

Kai moet op zijn sandwich wachten en als die eindelijk wordt bezorgd, hebben ze ook de rest van onze bestelling een tweede keer in de zak gedaan. Rick doet zich dus tegoed aan een tweede, gratis, egg mcmuffin, want in dat gekkenhuis gaan we het eten niet terugbrengen! Waren we nu toch maar naar Cracker Barrel gegaan, maar ja, "hindsight is always 20/20" (dat zal vandaag wel vaker gelden).

Om half tien beginnen we dan eindelijk aan het laatste stuk naar het noorden. Het is erg rustig op de weg, al rijden we niet ver van New York City. Van de mooie I-78 draaien we de I-287 op. Hier varieert het uitzicht van stadjes met grote stripmalls tot hoge, beboste kliffen. Wij zijn nog nooit in dit deel van New Jersey geweest en ik moet zeggen, het is er erg mooi.

Saai is deze route in ieder geval niet. Ik denk, dat we een nieuwe route naar mijn zus en zwager hebben gevonden, die ons goed bevalt qua drukte zowel als omgeving (famous last words zal later blijken).

Voor degenen, die op een kaart mee willen "rijden" is de volgende interstate 87. Hier krijgen we even te maken met het stereotyp "New Jersey driver", zoals ze bij ons in het zuiden "bekend" staan. Rick let even niet op de GPS en zit een baan te ver links voor de afslag. Niemand gaat voor hem opzij, dus hij ziet zich gedwongen zich er tussen te wringen. Hij steekt nog netjes zijn hand op als dank, maar krijgt een opgestoken middelvinger terug. Nice!

Al gauw zie we op een heel verweerd bord, dat we de staat New York binnen zijn gerold. Alleen het bordje van de goeverneur is nieuw, want die heeft net de oude goeverneur na een schandaal opgevolgd.

Niet veel later rijden we over de mooie Tappan Zee brug (mag ook wel, de tol is $4,50!) en zien heel in de verte de skyline van Manhattan. Dan kriebelt het wel even, hoor, bij ons allemaal. Zo dicht bij New York en er niet "even" doorheen rijden, maar uit ervaring weten we, dat dat nooit "even" is, behalve misschien vroeg op zondagochtend!

Via nog eens de I-287 komen we uit op de I-95. Toch grappig, dat deze zuid-noord interstate zowel langs ons, als langs Newburyport loopt, maar niet de kortste weg is om te nemen. En zo rijden we onze vijfde staat van deze reis binnen: Connecticut.

De I-95 is precies waarom we hem zoveel mogelijk vermijden: oninteressant en beredruk. En rond half twaalf komen we net voor New Haven in een gigantische file terecht. We gaan dus tijdelijk de snelweg af en volgen route 1 voor een paar mijl door het platteland van Connecticut.

Nou, dat blijkt helemaal geen goede beslissing te zijn. Ten eerste blijken zowel New Haven University als Yale vandaag graduation ceremonies te hebben, dus raken we in nog langzamer rijdend verkeer verstrikt. Ten tweede sta ik, die net met Rick geruild heb om te gaan rijden, voor een stoplicht te wachten en boem! de van schokt naar voren!

Een meisje van een jaar of twintig in een auto uit 1994 stopte niet op tijd en reed op de bumper van mijn nieuwe DRAAKJE in. Oh, wat baal ik, zeg! En zij ook, want ze wil ons uit eigen zak betalen, want anders gaan haar verzekeringspremies fors omhoog.

Maar, hoezeer wij ook met haar meevoelen, wij kunnen dat risico niet nemen. In de bumper van de Toyota zitten ook achteruitrij sensoren, die piepen, als er iets achter de auto staat. Een van die sensoren is ook beschadigd en wij vermoeden, dat de reparatie meer gaat kosten, dan de $500, die zij ons biedt. We wisselen dus maar weer verzekeringsinformatie uit en ik bel voor de tweede keer in net zoveel maanden USAA weer met een claim.

Om een beetje bij te komen gaan we maar lunch halen bij de nabij gelegen McDonald's. Alweer is het een drukte van jewelste en alweer krijgen we meer eten mee, dan we besteld hebben. Dit keer is het een snack wrap, die we pas een aantal mijlen later opmerken. Kai weet daar wel raad mee.

Hopend, dat we nu alle opwinding voor de dag wel gehad hebben, gaan we de I-95 weer op. Daar wordt nog steeds langzaam gereden, wat later "rubber necking" blijkt te zijn: aan de overkant is een politieagent bezig met een of ander vaag figuur in te rekenen en iedereen moet daar natuurlijk even naar gapen.

Eindelijk kunnen we dan van de I-95 af en rijden de I-395 op, een verademing van rustig verkeer gelukkig! Er zit wel overal politie, dus Rick durft niet te hard te rijden, ondanks de nieuwe radar detector, die we voor we aangereden werden ook net in New Haven hadden gekocht. Radar detectors zijn illegaal in Virginia en DC en daarom kunnen we ze daar ook niet kopen.

Eindelijk rijden we Massachusetts binnen! Opvallend is, hoever de natuur hier achter ligt op de onze. De maples zijn nog rood en de rest is van dat prachtige prille lentegroen. En groen is het hier, mijn hemel wat is er toch veel bos hier aan de oostkust!

In Worcester stoppen we nog even gauw bij Starbucks voor een tall skinny caramel latte. En dan eindelijk, eindelijk komen we om half vijf in Newburyport aan. Veel en veel later, dan we hadden gehoopt! Maar tenminste zonder verdere kleerscheuren.

De kinderen hebben ons de laatste mijlen al herhaalde malen opgebeld. Hun wachtgeduld is duidelijk op. Als we eindelijk hun straat binnenrijden zitten de kleintjes (Stefan van zes en Natalya van drie) op een stoeltje in de tuin op ons te wachten. Het weerzien is dan ook hartverwarmend, ook met mijn zus en zwager, vooral omdat de laatste toch een spannende tijd doormaakt met zijn hartproblemen.

We komen achter in hun tuin bij onder het genot van een biertje/wijntje en heerlijke kaas met crackers. Saskia werpt zichzelf op als babysitter en zij blijft met Natalya van drie thuis pizza eten en film kijken.

De rest van ons gezelschap gaat naar het centrum van Newburyport, wat erg gezellig is. We eten bij The Rockfish. Ik kan het niet laten een lobster roll te bestellen in dit gebied en deze smaakt werkelijk voortreffelijk! Ook de anderen smullen en Stefan geniet van zijn grote neef Kai, die hem helpt met zijn Lego's.

Na het eten halen we nog een ijsje bij de plaatselijke ijssalon en dan gaan we naar huis om lekker te ontspannen. Op het moment worden alle kinderen in bed gelegd en halen Kai en Saskia even adem, want zij zijn wel de attracties voor de kleintjes. Rick en ik computeren even. Morgen zijn er weer allerlei plannen en het belooft prachtig weer te worden.

vrijdag, mei 23, 2008

Op weg naar Newburyport

Het is vreemd om te bedenken, dat we vandaag op reis gaan. De kinderen moeten nog gewoon naar school. Sterker nog, Kai heeft het laatste uur een “SOL”, een jaarlijks staatsexamen, dat nu op de high school meetelt voor zijn eindcijfer (op de basis en middle scholen is het voornamelijk om te laten zien, hoe de school het doet). We kunnen hem dus niet eens vroeg uit school halen.

Al wandelend met Cosmo luister ik naar een verdrietige Christine. De werkelijkheid van de verhuizing komt steeds dichterbij en al weet ze, dat het voor Chucks carriere het beste is, zij wil eigenlijk helemaal niet naar Huntsville verhuizen. Terwijl ik haar hoor huilen aan de telefoon moet ik zelf ook tranen wegslikken, want ik wil ook helemaal niet, dat zij verhuizen!

Het is alweer schitterend weer en ik besluit er nog een fietstochtje achteraan te plakken. Het is zo makkelijk om te weten, dat het van ons huis naar de eerste grote oversteek op het W&OD pad precies vijf mijl is. Zo reken ik, dat dat ongeveer een uur zal duren. Precies goed voor vandaag!

Net op het drukste punt in Vienna staan ook drie herten heel rustig langs de kant te grazen. Dat laat wel zien, hoezeer ze aan mensen gewend zijn, hoewel ze, als er een groter groepje komt kijken, toch in het struikgewas verdwijnen.

Even verderop zie ik nog een hert, maar tot zover de wilde dieren vandaag. Met uitzondering van de vogels dan, want ik zie een prachtige jonge havik op een tak zitten en natuurlijk zijn er de cardinaaltjes en de bluebirds weer.

Als ik bijna thuis ben belt mijn zusje om te horen, of wij nog speciale wensen hebben voor het eten. Die kan ik zo snel niet bedenken. Ook wil ze weten, hoe laat we morgen zullen aankomen en alweer moet ik een antwoord schuldig blijven. Alles zal afhangen van hoe ver we vanavond komen, want op het verkeer met Memorial Day weekend valt geen pijl te trekken.

Gauw douche ik en ga dan de stad in. Ik moet nog benzine tanken en op het moment is het een sport om het goedkoopste station te vinden. Dat is duidelijk Safeway, niet alleen zijn ze 9 cent goedkoper, dan het op een na goedkoopste, maar je krijgt met je Safeway kaart daar nog 3 cent korting op. Dat men dat ontdekt heeft is te zien aan de rij wachtenden voor de pompen! Maar ik heb er gelukkig al gauw een te pakken.

Nu ik toch bij de supermarkt ben haal ik ook gelijk wat Dramamine voor Saskia. Die heeft steeds vaker last van wagenziekte. Vroeger alleen als we in de bergen reden, maar nu ook op gewone lange ritten.

Als laatste ga ik naar Blockbuster om wat dvds te halen voor de kinderen om achterin de van te kijken. Ze hebben een uitverkoop van gebruikte dvds: $20 voor 3. Dat betekent halve prijs voor de meesten! Ik kies zes vrij recente comedies uit, onder anderen “I now pronounce you Chuck and Larry” en “Gameplan”.

Iedereen komt terug uit werk en school en om drie uur zijn we klaar om te vertrekken. Met een waslijst aan instructies en heel wat knuffels nemen we afscheid van Katja. Die lijkt er geen enkel probleem mee te hebben alleen thuis te blijven, ook al zo anders dan ik op die leeftijd!

De kortste weg naar Massachusetts is langs Baltimore en New York, maar dat is vragen om urenlang file. We kiezen dus de westelijke route, iets langer, maar meestal met minder verkeer, als we eenmaal uit dit gebied zijn.

En dat laatste duurt even, helaas. Al in Leesburg komen we in de file te staan, gelukkig is de omgeving prachtig met wijngaarden en standjes langs de weg met verse groente, fruit en popcorn. Ook in Maryland is het heel druk, de hele I-70 is “stop and go”. Ook hier is de natuur prachtig, maar we zijn niet om daarvan te genieten, maar om mijlen te vreten!

Dat lukt pas goed, als we de I-81 opdraaien en de file verder gaat op de I-70. Altijd een fijn gevoel om een lange neus te kunnen trekken naar al dat verkeer! Op de I-81 staat een ellenlange file de andere kant uit, maar wij schieten eindelijk lekker op.

De totale af te leggen afstand is 590 mijl en de GPS geeft daar zo’n tien uur voor. Maar de eerste 80 mijl namen meer dan 2 uur in beslag, dus Rick trapt het gaspedaal eens flink in. Net op tijd ziet hij de voorlichten van de politieauto en remt af. Het radarpistool wordt op ons gericht, maar hij komt gelukkig niet achter ons aan.

De volgende interstate is er een, die wij nog nooit gereden hebben: I-78. Dit is een heel mooi gedeelte van Pennsylvania. Overal staan schapenboerderijen met de typische rode “Oma Duck” schuren en oude silo’s. Wat in ons gebied ongewoon is zien we hier: koeien, schapen en paarden in groene weides (wel heel heuvelachtig en bossig, dus stel je geen Nederlandse taferelen voor).

Ook hoort dit gebied bij “Pennsylvania Dutch”, veel plaatsnamen klinken Duits en op de schuren zie je de typische “hex” tekens. “House” wordt hier ook als “Haus” gespeld, heel grappig. En bij die “Haus”en wordt van alles met schapenvacht verkocht volgens de borden langs de weg.

Na zevenen gaan Rick en ik op zoek naar een restaurant. Dat valt nog niet mee, pas om kwart voor acht stoppen we in Allentown (daarbij denk ik altijd aan het liedje van Billy Joel) bij Boston’s. Hier blijken ze superlekkere pizza’s te hebben. Ik bestel er een met verse spinazie, artisjokken, tomaat, champignons en meer.

Met volle magen zetten we de rit voort, maar we willen voor tienen een hotel vinden. Al gauw rijden we New Jersey binnen, maar de hotels zijn nogal dun gezaaid. We zijn dan ook blij om in Clinton een Hampton Inn te vinden! Dat is ook goed voor onze Hilton punten, die flink aan het groeien zijn, hopelijk gauw resulterend in een gratis verblijf.

Clinton is een leuk oud plaatsje met typische huizen met veranda’s voor het huis en schommelstoelen daarop. Het Clinton House stamt zelfs uit 1743. We tanken even benzine en dan checken we in. We krijgen een kamer met twee dubbele bedden en Kai zal op de grond slapen, want die vindt een dubbel bed met een van zijn ouders te nauw. Morgen hebben we nog zo’n 325 mijl af te leggen.

donderdag, mei 22, 2008

Wilde dieren

Allereerst wil ik beginnen met super blij nieuws: An heeft haar operatie zeer goed doorstaan en is nu niet eens in de ICU! Zo schreef haar dochter Ludy op haar weblog. De positieve gedachten en gebeden hebben vast geholpen, namens An dank ik iedereen voor het medeleven. Ze zal nog een lange weg hebben te bewandelen, maar er is weer veel hoop.

Iedereen gaat vandaag weer gezond naar school. Saskia neemt haar mooie nieuwe groene jurk mee, want vandaag zal ze dus haar vice presidentschap overdragen aan een toekomstige zesde klasser. Ze is een beetje teleurgesteld in dit jaar bij de Student Council Association, want de lerares, die het allemaal overziet, organiseerde nauwelijks iets. Hetzelfde hoorde ik van mijn buurvrouw Chris, wiens dochter nu niet voor president gaat, zoals haar oudere zusjes. Jammer, hoor.

Voor de verandering fiets ik eens naar Mary Ellen voor ons halve uurtje personal training. Marceleus heeft zijn dag niet. Hij is een assistent basketbal coach bij een high school en is gepasseerd voor de interim coach positie. Dat krijgt hij tussen neus en lippen door tijdens een training te horen. Dat zit hem niet lekker.

Het is ook een rotstreek, maar typisch een geval van angst, dat een ander je positie inneemt. Marceleus is duidelijk beter, dan de gewoonlijke coach, die een operatie moet ondergaan. Die wil Marceleus niet als invaller, want dan zal duidelijk worden, dat die beter is in het coachen. En ik geloof het graag! De werkplaats is hier flink competitie gericht, zeker in het sportgebeuren.

Al luisterend doen we wel allerlei oefeningen, maar zo intensief als dinsdag is het niet. Ach, dat is ook niet zo erg, ik heb toch zo'n last van mijn nek, dat vrijwel iedere beweging pijn doet.

Voor het eerst in weken ontmoet ik Kirsten weer eens bij Whole Foods voor een lange wandeling. Cosmo gaat mee en hij vermaakt zich de hele tijd, geen enkele keer zet hij zich schrap om terug te keren. Dit bevestigt mijn theorie, dat hij zich in onze buurt gewoon verveelt.

Op de heenweg zien we een paar herten, een mannetje en een vrouwtje. En na een paar mijl zit er een heel mooie knalblauwe bluebird te poseren. Het heel vervelende is, dat de batterij van mijn fototoestelletje leeg is. Net nu we zoveel mooie dieren zien!




Hier zie je het vrouwtje op de achtergrond

Dat gevoel wordt op de terugweg nog versterkt, want ten eerste steekt er een lange, zwarte slang voor ons over. Hij heeft ronde oogjes, maar ook niet giftige slangen kunnen bijten, dus we wachten maar even, tot meneer of mevrouw weggaat. Intussen doet mijn fototoestel het nog voor een foto.


Dit is van verre, wij stonden er bovenop, maar toen deed het toestel het niet meer

Nog geen tien meter verderop zien we alweer wat het pad oversteken. Het blijkt een kleine doosschildpad te zijn, zoals wijlen onze Tucker. Een andere wandelaar pakt hem op en zet hem in het gras, want er komen regelmatig racefietsers langs, die zo over hem heen zouden rijden. Van hem neem ik een foto met mijn mobieltje, bij gebrek aan beter.


Is het geen schatje?

En dan gebeurt er iets, waardoor ik echt boos op mezelf ben, dat ik de batterij van mijn fototoestel gisteren niet heb vervangen! We zien een klein diertje, ongeveer de grootte van een klein hondje, in het gras rondhuppelen. Pas als de moeder verschijnt hebben we door, dat het een pasgeboren hertje is!

Helaas is het vrij druk op het pad en de aanwezigheid van Cosmo helpt ook niet. Het moederhert vlucht en het kleintje probeert te volgen, maar is niet snel genoeg. Dan zien we, hoe de natuur haar jongen beschermt.


Helemaal in de verdediging, pas uren oud!

Het beestje weet instinctief, dat het zo plat mogelijk moet gaan liggen in het gras en doodstil. Een later voorbijfietsende man vraagt ons, of we het gezien hebben. Op ons beamend antwoord, dat de moeder ook nabij is, zucht hij opgelucht: "So it's still alive!".

Na met mijn mobieltje een foto van Bambi genomen te hebben, lopen Kirsten en ik door, hopend, dat de moeder gauw terug zal keren. Met Cosmo nabij zal dat zeker niet gebeuren, dus blijven om zeker te zijn is geen optie. Toch vind ik het moeilijk, dat we nu nooit zullen weten, of het beestje veilig bij zijn moeder terugkwam. Ik vertrouw er maar op.

Na zo'n tien kilometer zijn we terug bij Whole Foods, waar ik onder anderen een fles wijn voor mijn zwager koop van een Virginiaanse wijngaard. Horton Norton heet hij, Norton is ook een druif, die oorspronkelijk uit dit gebied komt.

Laura komt voor de wekelijkse massage en het is afzien voor mij. Ze voelt meteen de grote knopen in mijn nek en bepaalt, dat ze vandaag vooral aan mijn nek en schouders gaat werken. Zij voelt enorme knopen, die bij mij niet eens pijn doen. Volgens Laura kan mijn lichaam gewoon niet alle pijn voelen, die het zou moeten voelen, gezien alle knopen en drukpunten. Het zou volgens haar in shock gaan. Ok, dat is leuk om te weten (blij, dat het niet in shock gaat, dat wel).

Rick belt en heeft zin om een bezoekje te brengen aan ons "stam" Japanse sushi barretje. MJ en Ken zijn er weer en vanavond leren we, dat ze niet alleen getrouwd zijn, maar dat dit ook hun restaurant is. Geen wonder, dat we iedere keer lekkere gratis liflafjes krijgen.

Hun sashimi (ik houd niet zo van rijst) is werkelijk voortreffelijk. Ik hoop van harte, dat dit restaurant, het vierde Aziatische restaurant op deze plek in tien jaar, zal overleven! Aan ons zal het niet liggen, wij hebben Katja bij ons, en die bestelt volgens mij zoveel sushi als in Japan drie mensen zouden eten! Ze eet het nog allemaal op ook! Geen wonder, dat haar poes ook Sushi heet!

Vanavond pakken we voor ons lange weekend. Morgenmiddag vertrekken we richting Newburyport, Massachusetts. We zullen ergens, waarschijnlijk in Pennsylvania, overnachten. Katja blijft thuis, zij moet werken en kan zo ook op Cosmo passen. Echt blij zijn Rick en ik daar niet om, maar volgend jaar zal ze er de meeste weekends niet bij zijn, dus het moet maar.

woensdag, mei 21, 2008

Dagje met dochter nummer twee

Eens per jaar, vlak voor het einde van het schooljaar, heb ik een stoute traditie met de kinderen. Een voor een mogen ze een dagje van school spijbelen om iets leuks van hun keuze met mij te gaan doen. De kinderen vinden dit (natuurlijk) prachtig! Dit idee is eigenlijk ontstaan, omdat ik vond (en vind) dat ik door de fibromyalgie lang niet zoveel met hen kan doen, als ik zou willen, vooral 's avonds. Op deze manier hebben ze mij een hele dag voor zichzelf.

Vandaag is het Saskia's beurt voor haar "Mammie-Saskia dag", zoals de kinderen "hun" dag noemen. Gisteravond heeft ze lang nagedacht, wat ze nu precies wilde gaan doen, want ze vindt van alles leuk. Maar na lang beraad is ze eruit: ze wil 's ochtends naar Great Falls, want daar is ze al een paar jaar niet geweest en nog nooit met Cosmo, dan lunchen en dan natuurlijk, zoals het een pre-teen betaamt, naar de mall.

Gelukkig werkt het weer mee en schijnt de zon uitbundig bij het opstaan. Helaas blijkt Katja zich vandaag nog een stuk slechter te voelen, dan gisteren, en wordt met fikse hoofdpijn en keelpijn wakker. Die blijft dus nog een dagje thuis.

Voor ik met Saskia vertrek doe ik nog even snel een interval in de buurt met Cosmo. Twee minuten snelwandelen, twee minuten joggen, en dat wil ik een half uur volhouden. Maar Cosmo begint weer met zijn schrap zetten. Aangezien ik echt denk, dat hij het puur uit verveling doet, besluit ik mijn route te varieren door straten te nemen, waar we anders vrijwel nooit lopen. En jawel, hoor, dat helpt. Meneer ruikt en snuft overal, maar loopt vlot naast mij en zelfs voornamelijk voor mij uit!

Saskia is al helemaal klaar voor haar avonturen en gewapend met mijn fototoestel (natuurlijk!) en wat water gaan we op weg. Mijn America the Beautiful kaart wordt bij de ingang van het park slechts van verre bekeken en we worden doorgewuifd. Ik heb deze ranger al een aantal keren vaker gezien, dus kennelijk word ik herkend.

De parkeerplaats is druk en er is ook een schoolreisje gaande. Toch komen we maar een handjevol mensen tegen. Waar iedereen heen gaat is me een raadsel! Al bij het uitstappen horen we aan het geraas van de watervallen, dat de rivier goed vol zit. Dat is wat mij zo aantrekt aan dit park, het is nooit hetzelfde!

Voor we weggingen vroeg Saskia mij, of we alsjeblieft geen "hike" hoefden te doen. Ik antwoordde, dat we wel een stukje gingen lopen (het woord "hike" heeft sinds de Grand Canyon averechts effect op Saskia). Een zucht volgde, maar ze berustte daarin, want tenslotte wil Cosmo ook lekker snuffelen en lopen (gebruikte ik als excuus).

Eenmaal op de "hike" echter is er van die tegenzin niets meer te merken! Ze kletst honderduit en ontdekt allerlei verschillende rupsen en een steen, die de vorm van een hart heeft. Het water, zelfs in het kanaal, is veel wilder, dan ik het in zeker een jaar heb gezien. Er is nog geen overstroming, maar sommige bomen staan wel onder water en zelfs de anders zo kabbelende dam is veranderd in een kolkende massa!

Saskia geniet duidelijk en halverwege de terugweg vraagt ze, hoe ver we nu gelopen hebben. Ik antwoord toch zeker wel twee mijl en verbaasd zegt ze dat gevoel helemaal niet te hebben. Ik merk op, dat ze altijd tegen een bezoek aan een natuurpark opziet, maar als ze er eenmaal is, geniet zij nog het meest. Daar is ze het mee eens. Dit is goed om haar in te prenten, want begin juli zullen we ons in de Dakota's heel vaak in de natuur bevinden (met een enkele "hike" erbij (ssst! niet aan S. vertellen!).

Na de wandeling, wat een hike toch eigenlijk is, aangezien er in het Nederlands geen onderscheid is, gaan we naar de uitkijkpunten over de watervallen. Weer verbaast Saskia me door op alle rotsen te willen klimmen.

En aan deze kant van de rivier is het, gelukkig voor haar, veel ruiger, dan aan de Maryland kant. Op Saskia's aandringen zwaaien we naar de mensen, die zo'n 500 meter verderop bovenop de rotsen aan de overkant staan. Dat is ook iets, wat je alleen met een kind erbij doet. Eigenlijk zouden we toch echt allemaal meer kinds moeten zijn, want het is waarempel leuk om die mensen terug te zien zwaaien.


Thuis nemen we een snelle douche en kijken onszelf na om zeker te zijn, dat er geen teken op ons beland zijn. Steeds meer horen we over de ziekte van Lyme en dat is toch wel iets, waar ik me bezorgd om maak, als we in de natuur hebben gelopen.

Saskia keuze voor de lunch is geen verrassing. Al jaren is ze dol op de calamari en honing kip bij P.F. Chang's. Haar mond staat, behalve als hij vol is, niet stil.

Even denk ik terug aan toen ik zelf twaalf was. Een verlegen stil muisje was ik, dat gepest werd op school. Wat een verschil met dit levendige, sociale kind met een sleep vriedinnen en vrienden, ik ben daar zo blij om!

Na de lunch rijden we van Tysons II naar Tysons I (zoals ze hier in de volksmond heten, officieel Tysons Galleria en Tysons Corner Mall).

Hier gaan we op zoek naar een jurk voor Saskia's "graduation" van de sixth grade. Dit is geen cap and gown aangelegenheid (gelukkig!), maar er wordt wel van de kinderen verwacht er op hun Paasbest uit te zien.

We beginnen bij Papaya. Daar had Saskia online een geel jurkje van gezien en ze past het aan. Het staat haar echter absoluut niet (weer een les geleerd voor haar, dat je niet zo van het internet bestelt zonder te passen, tenzij je helemaal zeker bent). En verder biedt Papaya ook niets van haar gading.

We lopen verder en ik sleep Saskia nog even mee naar binnen bij Ann Taylor Loft. Daar vind ik in het "sale" rek een heel leuke gestreepte bermuda voor maar $20! Daar moet natuurlijk wel een topje bij en ook dat vind ik in de uitverkoop, zwart met korte mouw.

Saskia is geduldig, maar geeft even later wel toe, dat ze iets "niet zo leuk" vond, omdat ze niet wilde, dat ik meer ging passen. Ha ha ha, de eerlijkheid is schattig. We zijn hier voor haar graduation jurk, dus hup ma, back on track!

Bij Forever 21 vindt Saskia een geel jurkje en een mooi smaragd groenen jurkje in het model, waar ze naar zoekt. Ze past ze aan en de gele is haar favoriet, maar ik vind het groen haar heel mooi staan. Beide jurken kosten $11,50, ik moet bijna lachen om die prijs! Natuurlijk kopen we ze daarvoor allebei.

De groene zal Saskia morgen dragen, als zij haar taak van vice president van de Student Council Association zal overdragen aan haar opvolgster. En de gele wordt het voor de graduation. Helaas knapt thuis meteen een van de bandjes, maar gelukkig heb ik geel garen om het weer aan elkaar te naaien. Bij dit jurkje vindt ze ook nog een leuk paar oorbellen ($3) en een strapless bh ($4,50), die nodig is. Totaal voor dit alles: $32! Bij deze winkel ga ik vaker met de meisjes kijken!

Bij New York & Company, waar Katja werkt (vandaag gelukkig niet), slaagt Saskia nog met twee paar nette teenslippers (buy one, get one half price) voor onder haar jurken. En dan neem ik een blij kind mee naar huis. Haar "Mammie-Saskia" dag zit erop, maar naar eigen zeggen is zij er "superblij" mee. En ik heb ook genoten van deze gestolen tijd met haar.

Het is erg lekker weer en ik ga nog even buiten zitten computeren. Maar dan komt er opeens een heel donkere lucht aanzetten en voor ik het weet word ik helemaal weggewaaid! Net op tijd haal ik het naar binnen met de laptop en dan breekt me er toch een onweer los!

Met zijn allen beginnen we met het kijken naar de finale van American Idol, maar het is nu vijf voor tien en alleen Saskia en ik en een slapende Cosmo zijn nog aanwezig. Het wordt allemaal zo lang uitgesteld! We horen het wel, zeiden Rick en Kai en Katja is naar bed, omdat ze zich nog niet lekker voelde. En de winnaar is....
..............................................................................................................................................................................David Cook! Toch een verrassing, al had ik het wel gehoopt. De andere David zingt prachtig, maar is nog teveel kind om een "idol" te zijn.

PS: Ik schrijf dit blog met de hele dag al in mijn achterhoofd, dat An in Tilburg een heel zware operatie heeft ondergaan. Ik heb nog niets vernomen en weet ook niet of ik iets zal horen. Dat is ook een deel van het virtuele leven, je leeft erg mee, maar bent niet nummer een op de lijst van mensen, die nieuws krijgen, als je het al ooit krijgt. Ik hoop, dat alles naar wens is gegaan en dat An en haar familie nog veel tijd met elkaar zullen hebben.

dinsdag, mei 20, 2008

Senioritis?

En ja, hoor, de jojo gaat door, al midden in de nacht hoor ik de regen klateren op het dak. Een prut dag staat op het menu, dus. En Katja voelt zich prut met keelpijn en rillingen, dus die blijft thuis. Haar weerstand heeft denkelijk een knauw gekregen van het gebrek aan nachtrust van de afgelopen weken!

Met Cosmo loop ik gauw een rondje en ik ben er nu echt van overtuigd, dat hij zich verveelt in onze buurt. Hij weet, waar iedere andere hond woont (en begint al een stuk van tevoren te trekken), en verder biedt de buurt hem niet veel interessants. En hij kent de weg op zijn hondenduim, want hij zet zich aan het begin van een van de wegen naar ons huis schrap van "ik wil niet verder". Eigenlijk moet ik er wel om lachen!

Mary Ellen heeft vanochtend een sollicitatiegesprek, dus ik heb Marceleus voor mij alleen. En dat zal ik weten! Het halve uur is zo om, maar daar ben ik ook wel blij om, want het was een fikse workout! En daar betaal ik hem ook voor, want anders kan ik het zelf ook wel.

Katja voelt zich inmiddels toch wel wat beter en ik stel voor om samen te gaan lunchen en een bioscoopje te pikken. Daar heeft ze wel oren naar!

Aan het begin van het senior jaar werden wij ouders gewaarschuwd voor "Senioritis". Na het tweede kwartaal zijn alle college aanvragen ingestuurd en, al zijn er nog examens aan het einde van het schooljaar, de meeste kinderen zijn dan wel verzekerd van een plekje bij een van die colleges.

Sommige seniors reageren daarop door niets meer uit te voeren en te gaan spijbelen (enkel als je het echt heel bont maakt kan een college nog weleens achteraf weigeren). Zo niet Katja, die werkt nog heel hard en haar cijferlijst voor het vierde kwartaal is tot nu toe net zo goed als die van de eerste kwartalen. Daarom mag zij van mij best zo af en toe een dagje "Senioritis" hebben. Haar keel doet pijn en even rustig adem halen en iets leuks doen met mij is dan (hopelijk) "the ticket".

Katja is nog nooit bij de enorme Whole Foods Market in Fair Lakes geweest en ze wil daar graag lunchen. We nemen plaats aan de sushi bar en bestellen ieder een sushi rol met hun heerlijke multi grain rijst. Deze winkel is echt gigantisch en heeft zoveel heerlijk vers voedsel uitgestald liggen, dat je je afvraagt, hoe ze overleven.


Een hele sushi bar in het midden van de supermarkt!



Als sushi je ding niet is zijn er nog een viertal enorme "bars" met salades en warm eten!

Dat Katja net zo'n exotische smaak heeft als ik bewijst ze als ze een of andere vaag klinkende groene thee bestelt. Die komt als een soort bal in heet water. Later gaat de bal open en er komt een bloem uit. We maken er zelfs foto's van (die Katja met haar telefoon naar vrienden rondstuurt), zo ongewoon is het. Het smaakt alleen, helaas voor Katja, niet zo exotisch als het eruit ziet. Je kunt ook niet alles hebben!


De film, die we hebben gekozen, is Made of Honor. Ik was al van plan hier vandaag alleen naar toe te gaan, dus ik ben alleen maar blij om een compagnon te hebben. Rick heeft niets met deze film, maar van sommige vriendinnen heb ik gehoord, dat hij wel erg leuk is.

Katja en ik vermaken ons in ieder geval prima en lachen heel wat af. Echt heel origineel is het hele verhaal natuurlijk niet (denk aan My Best Friend's Wedding), maar er zitten genoeg grappige en ontroerende delen in. Vooral de grootmoeder is hilarisch. Precies de goede film om op een regenachtige, koele dag met mijn oudste dochter te gaan zien!

Vanavond kijken we naar het eerste deel van de finale van American Idol. Hoewel David A. zeer zeker een super goede zanger is, vind ik David C. toch meer een "idol". Maar mijn voorspelling is toch, dat David A. gaat winnen. Beiden zullen in ieder geval een goede toekomst hebben. Morgen krijgen we te horen wie van de Davids gewonnen heeft.

maandag, mei 19, 2008

Post nummer 1500 voor dit blog!

Wat ik toch een grote mijlpaal vind is vandaag bereikt: ik heb sinds september 2003 1500 verhaaltjes voor dit weblog geschreven! Dat had ik toen ik dit blog begon echt niet kunnen denken!

Sterker nog, ik vind het nog steeds leuk om te schrijven en dit blog doet me bewuster in het leven staan. Ik merk, dat ik, sinds ik schrijf, veel meer op de kleine en bijzondere details van het leven ben gaan letten en er meer van geniet.

Ook heb ik via dit blog een heel aantal speciale mensen ontmoet. Zo zou ik nooit bij het groepje Nederlandse dames terecht zijn gekomen, als Katja B. mijn blog niet online had gevonden. Ook Karin en Sylvia, die nu zo dichtbij ons wonen, heb ik via dit blog ontmoet.

Verder heb ik het genoegen gehad een aantal lezers en lezeressen in onze omgeving rond te leiden. En afgelopen zomer zijn wij zelf rondgeleid in Bonaire door bloglezeres Karin en haar man Roger. En natuurlijk zijn er heel veel virtuele contacten uit deze schrijfsels ontstaan, waarvan velen zelf ook een weblog bijhouden. Het is leuk de belevenissen van andere Neder-Amerikanen, Nederlanders en ook expats in andere, mij al dan niet bekende, landen te volgen.

Kortom, ik geniet nog steeds van dit blogwereldje en hoop nog lang door te gaan. De reacties iedere dag zijn het eerste, wat ik lees iedere ochtend onder het genot van een kop koffie.

Verder is het vandaag een rustig dagje. De jojo is weer bovenaan zijn draadje gekomen, want de zon schijnt. Het is alleen nog wel erg koel voor de tijd van het jaar.

Eerst loop ik met Mary Ellen en we nemen Cosmo mee. Ik hoop hem zo wat te vermoeien, zodat hij zich goed zal kunnen concentreren tijdens de hondentraining en misschien wat minder geinteresseerd in zijn klasgenootjes zal zijn.

Dat lukt maar matig, want tijdens het uur training springt Cosmo regelmatig op Zoe, de bulldog, en bijt speels in haar oor. Zoe maakt het allemaal niets uit. Ook Reggie, de Golden Retriever, wordt uitgelokt tot een stoeipartij. Maar verder gedraagt meneer zich goed, ik begin waarempel te hopen, dat hij over drie weken het Canine Good Citizen certificaat zal behalen.

Na de training lopen we nog een flink uur met Christine. Nu zie ik, dat Cosmo met zijn weigeringen om verder te lopen in onze buurt zich waarschijnlijk gewoon verveelt hier. De hele vijf mijl door de bossen rond Christine's apartement is er van een weigering niets te merken.

Thuis zijn de klusjesmannen weer met de badkamers bezig. Jose wil alles vandaag afmaken, dus ik blijf maar thuis, wachtend op het eindresultaat. Het is toch lekker voor het huis en ik heb nog een heel stel tijdschriften te lezen. Pas om een uur of vijf blaast Jose het eindsignaal en de badkamers zien er weer als nieuw uit (eigenlijk had ik een "voor" en "na" foto moeten nemen, want het was heel hard nodig!).

Saskia gaat met Ana Clara, een vriendinnetje, bij wie ze al vanaf haar derde jaar in de klas zit, op bezoek bij hun oude preschool Appletree II. Daar worden ze enthousiast ontvangen, maar ze zijn teleurgesteld te vernemen, dat twee van hun leerkrachten destijds niet meer bij het schooltje werken. Alle drie de kinderen kijken met plezier terug op hun tijd bij Appletree.

Katja moet vanavond werken, iets waar ik niet blij mee ben. Ze moet tot sluitingstijd werken, wat dus eigenlijk 21 uur is, maar door al dat opruimen zal uitlopen tot 23 uur. En morgen heeft ze een final exam, waarvoor ze dus geen tijd heeft om te studeren.

Met het mooiere weer is Kai weer heel veel op zijn skateboard te vinden. Zo ook vanmiddag, met Michael gaat hij naar de grote (lege) parkeerplaats bij het zwembad om hun "tricks" te oefenen. Dat is een lichamelijk zware sport, volgens mij, want ze komen helemaal bezweet weer thuis.

Rick komt vroeg uit zijn werk om het werk van Jose en kornuit te inspecteren. Hij is er maar matig enthousiast over, want hij is een Pietje Precies en vindt, dat het witten niet regelmatig genoeg is gedaan. Ik laat het aan hem over het daar morgen met Jose over te hebben.

Hij heeft ook een nieuwe tuinthermometer gekocht bij Home Depot. Daar had ik om gevraagd, want de oude was al heel lang gebarsten en wees niet meer de juiste temperatuur aan. En vanuit onze slaapkamer kan ik hem goed zien en kijk iedere ochtend hoe warm of koud het is erop. Deze nieuwe heeft zelfs Celsius erop, perfekt, dus!


Er werd mij nog door een paar mensen gevraagd om de links van Katja's en Saskia's Relay for Life sites te posten. Bij deze, als je op hun naam klikt kom je er. Ook wil ik iedereen hier, die bij heeft gedragen, namens de meisjes nog een laatste keer bedanken. Ze hadden het er gisteren nog over hoe bijzonder ze het vonden zoveel donaties te krijgen van mensen, die ze nog nooit hadden ontmoet!

Tot slot vanavond wil ik graag iedereen, die hier meeleest, vragen om goede positieve en helende gedachten te sturen naar Tilburg morgen en woensdag. De internet vriendin, waar ik gisteren over schreef, heeft mij toestemming gegeven hier over haar te schrijven. Ik geloof erg in de kracht van positief denken als hulp bij genezing en zij ook, vandaar deze oproep.

An heeft een aantal weken geleden uitgevonden, dat ze slokdarmkanker heeft. Na heel veel moeilijke testen kreeg ze gelukkig te horen, dat een operatie mogelijk was. Die gaat nu op woensdagochtend in Tilburg plaatsvinden.

An is getrouwd met Paul en de liefhebbende moeder en grootmoeder van drie kinderen en hun kroost. Ook voor hen is dit natuurlijk een enorm moeilijke tijd en ik denk dan ook vaak aan hun allemaal.

Via dit weblog wens ik An en haar familie heel veel sterkte de komende dagen en weken en ik hoop, dat de gezamenlijke positieve vibraties (met meer dan 250 unieke lezers vandaag moet dat bijna voelbaar zijn), die nu van over de hele wereld zullen komen, zullen bijdragen aan een succesvolle operatie en een spoedig herstel!

zaterdag, mei 17, 2008

Relay for Life



Zaterdag

We zijn allemaal al (voor een zaterdag dan) vroeg uit de veren. Het is schitterend weer, dus dat vergemakkelijkt het opstaan. De meisjes beginnen gelijk aan hun voorbereidingen voor vanavond.

Er wordt hard gewerkt aan posters en een estafette stokje voor hun teams. Dat stokje wordt meegenomen tijdens het lopen op de baan (relay=estafette). Saskia vindt wat leuke Tasmanian Devils om op haar poster en stokje te plakken en Katja heeft nog een pluche Pink Panther van vorig jaar.


Rick vertrekt al snel naar Marshall High School, waar de Relay for Life vanmiddag en vannacht wordt gehouden. Daar denkt hij even snel de tent op te gaan zetten. Maar dit is een nieuwe tent en Rick blijft lang weg. Het blijkt, dat de handleiding voor het opzetten niet erg duidelijk is en het zo een puzzel van buizen wordt voor Rick. Uiteindelijk lukt het hem gelukkig wel, want het zal vannacht niet zo warm zijn.

Christine komt hierheen en we parkeren de auto bij het Community Center, zodat we een stuk op het W&OD pad kunnen gaan lopen. Daar is het beredruk met wandelaars en (race)fietsers, waarvan de laatsten soms vervaarlijk snel langs vliegen, zonder waarschuwing en zonder zich druk te lijken te maken over naderende tegenliggers. Levensgevaarlijk, werkelijk!

Buiten het centrum van Vienna (waar ook een boerenmarktje en een gratis openluchtconcert gaande zijn) wordt het gelukkig wat rustiger. Het ruikt overal heerlijk naar de bloeiende bomen en we zien een schattige baby groundhog langs de kant. We lopen een volle tien kilometer en komen tevreden bij de auto terug.

Thuis is het een drukte van jewelste, de telefoontjes zijn niet van de lucht. Opeens hebben de leden van Saskia's team vooral honderdduizend vragen! Er breekt ook nog even paniek uit, want maar vier van de elf hebben een toestemmingsformulier, getekend door hun ouders, ingeleverd. Zonder mogen ze niet meedoen. Gelukkig blijkt, dat dat ook bij het inchecken nog ingeleverd kan worden.

Eindelijk, door het gedoe met de tent en de telefoontjes later, dan we wilden, trekken we om kwart over twee de deur achter ons dicht. We missen zo de openingsceremonie wel, maar het kan niet anders. Alexandra, Tabatha en Shannon rijden met ons mee, de andere kinderen worden door hun ouders naar het evenement gebracht.

Daar hebben Laura's ouders inmiddels, met behulp van wat andere ouders, hun tent opgezet als tweede onderkomen voor Saskia's team. Alleen blijkt, dat Ricks plattegrond van de tentplekken verouderd was, en de hele layout is veranderd! Beide tenten moeten dus in zijn geheel verplaatst worden naar de plek naast Katja's team.

Gelukkig komen er ook een paar jongens van Katja's team helpen en met zijn allen lukt het om het hele kamp zonder verdere kleerscheuren op de juiste plek weer op te zetten. Alle kinderen leveren hun ondertekende toestemmingsformulieren in en krijgen een deelnemersarmband en een t-shirt.

De plaatsen in de tenten worden verdeeld en Saskia geeft iedereen van haar team opdracht om in kleine groepjes om de beurt met het estafettestokje een aantal keren rond de baan te lopen. De hele groep vindt het duidelijk allemaal prachtig.

Dan kan Rick zich eindelijk een beetje ontspannen en gaan we de hardloopbaan op om naar de verschillende activiteiten te kijken. John en Raffi van Katja's team doen mee met Mr. Relay en zien er hilarisch uit! John neemt de gelegenheid waar om zijn vriendinnetje mee te vragen naar de Prom. Gelukkig accepteert zij de uitnodiging!

We kijken onze ogen uit. De tenten van sommige groepen zijn prachtig versierd en overal hangen spandoeken met "in memory of" of "in support of". Langs de binnenkant van de baan staan borden met statistieken over kanker en de Relay for Life. Zo lezen we, dat 1 op de 100 Amerikanen meedoet aan een Relay.

Er zijn vijf verschillende kleuren officiele t-shirts dit keer: paars (voor "survivors", mensen, die kanker hebben of gehad hebben), blauw (voor de organisatoren, Katja draagt die kleur), rood (voor de team captains, Saskia draagt die kleur en zo te zien is zij een van de jongste, zo niet de jongste, team captains), groen voor de chaperones (Ricks kleur, dus) en natuurlijk wit voor de "gewone" deelnemers.


De tijd vliegt voorbij, want er is van alles te zien en het is indrukwekkend, zoals ieder jaar. Ik loop met een brok in mijn keel bij het zien van de mensen in de paarse t-shirts en het lezen van de vele berichtjes over familieleden.

We hebben het samen over degenen in onze levens, die met deze rotziekte te kampen hebben (gehad). Dit jaar hebben Rick en ik vier "luminaria" (zakjes met een kaarsje erin, zie foto's) aangevraagd: voor Ricks moeder, die helaas zeven jaar geleden is overleden aan longkanker, voor Ricks tante Kathy, die voor de tweede keer met borstkanker te stellen heeft, voor Leah's moeder, Janet, ook borstkanker, gelukkig in remissie en voor een goede internet vriendin van mij, die volgende week aan slokdarmkanker zal worden geopereerd. Katja heeft er zelf ook nog eentje voor haar grootmoeder besteld.

We luisteren naar (en lachen om!) een Elvis impersonator en moedigen aan bij een vlaaieneetwedstrijd, waarbij twee meisjes precies tegelijk een hele vlaai opaten (pff!). Dan gaan we lekker in het onverwachte zonnetje (er was bewolking en buien voorspeld) voor de tenten zitten om mensen te kijken. Er is meer dan genoeg gaande op het veld, dat wel nog drassig is van de vele regens van de afgelopen weken.

Terwijl we daar met een groepje zitten te kletsen, zien we een aantal Canadese ganzen opvliegen. Op zich niets bijzonders, want het hele veld ligt vol ganzenpoep, maar dan zien we een flits en horen een harde knal. Een van ganzen valt zo uit de lucht, een heel vreemd gezicht!

Eerst denken we, dat iemand hem heeft neergeschoten, want zo klonk het. Hij (of zij) blijkt echter tegen een electriciteitsdraad aangevlogen te zijn en letterlijk ontploft! Hij is daarbij op een auto op de parkeerplaats, waar mijn van ook staat, gevallen en dat ziet er, als ik niet veel later langsloop, niet erg fris uit! De ingewanden liggen er helemaal uit en dan zie je pas, wat een groot dier zo'n gans is. Blij, dat het mijn van niet is!

Terwijl ik er nog ben gaat Rick even weg om avondeten te halen voor Katja en hem. De jongere kinderen willen liever pizza en hot dogs van het standje bij de Relay. Kai belt intussen, waar ik toch blijf, want hij heeft de hele middag ge-skateboard en heeft nu honger.

Eigenlijk was ik nog graag gebleven voor de "Survivors' Walk", want het is heel indrukwekkend en emotioneel om al die mensen, die tegen deze gevreesde ziekte vechten en hebben gevochten, met hun gezinnen te zien lopen. Maar die is pas om zeven uur, net iets te laat. Gelukkig hebben Rick en ik Janet al een "hug" gegeven, toen ze in de rij stond voor het diner, dat speciaal ter ere van iedereen in een paars t-shirt werd gegeven.

Gauw rijd ik naar de 7 Eleven in Vienna, waar Kai me al ongeduldig staat op te wachten. Samen gaan we naar Sakana, waar we aan de sushi bar plaatsnemen en ik weer als een oude bekende begroet wordt.

De sushi chef, Ken, maakt een hapje met een gamba voor Kai, die tot nu toe dacht niet van garnalen te houden. Hij durft dit echter niet te laten merken, dus hij neemt toch een hap, en waarempel, het smaakt hem goed! Het is ook erg gezellig, zo samen met mijn zoon te eten. Kai is, voor zijn doen, zeer spraakzaam vanavond.

Bij thuiskomst zie ik, dat ik een telefoontje van Niall heb gemist, die Rick gezelschap ging houden. Hij bood mij een lift aan om de luminaria ceremonie bij te kunnen wonen. Jammer, ik was graag gegaan, want zelf kan ik niet rijden in het donker door een soort nachtblindheid.

Maar ik heb nog hoop, want Maggie's moeder zei eerder vanmiddag, dat zij misschien ook wel zou gaan. In dat geval zou ze me opbellen, maar de telefoon blijft stil. Ik moet het dus doen met Ricks relaas van de ceremonie en dat is al zeer emotioneel, er zelf bij zijn moet wel heel overweldigend zijn. Hier thuis brand ik een kaars voor degenen, die ik ken, die geraakt zijn door kanker, zo doe ik toch een beetje mee.


Rick vertelt, dat Saskia heel verdrietig werd bij het zien van de luminaria voor haar Grandma (Ricks moeder). Ook Raffi, die zijn vader een aantal jaren geleden aan kanker verloor, moest getroost worden door Rick. Volgend jaar hoop ik echt, dat ik er wel bij kan zijn, ook om die verdrietige mensen een beetje bij te kunnen staan!

Een paar filmpjes:


Bij dit lied moet ik sowieso al slikken en met die kaarsjes is het helemaal wat!



Niall en Rick lopen op de baan


Alle foto's van de dag zijn hier te bekijken.

Zondag

Om half acht komen de Relay-ers weer thuis. Rick heeft zowaar Saskia's team rond half twee in slaap gekregen en heeft zelf dus ook wat uurtjes kunnen slapen. Maar Katja heeft het de hele nacht druk gehad met het organisatieteam en dus geen oog dichtgedaan. Alle drie duiken ze meteen hun bed in, ongetwijfeld dromend over een geslaagd liefdadigheidsevenement.

Het weer lijkt op het moment wel een jojo! Een dag mooi, een dag prut, een dag mooi, een dag prut en we zijn vandaag dus aan de beurt voor de prut dag, al begint de dag zonnig. Gelukkig is het tijdens de hoofdevenementen van de Relay droog gebleven, al zorgde de wind voor problemen tijdens de luminariaceremonie. Alleen toen ik Rick om half twaalf aan de telefoon had regende het even.

Christine belt of ik zin heb om in haar buurt te gaan wandelen voor de regens arriveren. Natuurlijk heb ik dat, maar tegen de tijd, dat ik haar kant op rijd, regent het al. Nu ja, we zullen niet smelten en de temperatuur is lekker. Als we na viereneenhalve mijl weer terug zijn, zijn we niet eens zo nat.

Omdat de meisjes en Rick natuurlijk erg moe zijn van hun nachtelijke avonturen en alle emoties doen we het vandaag verder heel rustig aan. Ik vind het ook weleens lekker om helemaal niets te hoeven. Er zijn al zoveel dingen gaande op het moment, een paar rustige uren zijn welkom!