Zomerse dag

Het is zo'n genot op het moment om wakker te worden en de mooi groene bomen in de achtertuin te zien! Het belooft vandaag een prachtige dag te worden. Ik wil bijna schrijven "eindelijk", maar bedenk me dan, dat het pas 2 mei is en we al een aantal warme dagen gehad hebben.

Gisteravond belden zowel Laura (die naar een begrafenis was van een 43-jarige vriendin (hersenbloeding), als er iemand narigheid in haar leven weet aan te trekken is zij het wel!) als Marceleus, dus wat ik gisteren gemist heb, komt vandaag voor elkaar.

Wat Marceleus betreft weet ik niet, of dat wel zo'n goed idee is. Ik voel vooral mijn beenspieren flink na de routine van gisteren. Maar het valt mee, al zijn de oefeningen, die hij ons geeft, pittig. We beginnen om negen uur en het halve uur vliegt voorbij. Ik vind het wel lekker om zo vroeg al klaar te zijn!

Met Cosmo en mijn kleine fototoestelletje ga ik daarna een wandeling door de buurt maken. Het wordt misschien eentonig, maar nu de dogwoods en de azaleas in bloei staan kan ik het niet laten foto's te nemen! Over een maand is alles prachtig groen, maar deze bloeiperiode is de kleurigste van het jaar.


Het is echt super mooi, foto's kunnen het niet overbrengen

We lopen ook langs het roze betonnen varken, dat inmiddels een grote curiositeit is geworden. Daar stond laatst zelfs een heel verhaal over in de plaatselijke krant. De bewoner van dat huis had een paar jaar geleden een betonnen felgekleurd hert in de tuin van zijn broer laten zetten en die broer nam afgelopen Kerstavond wraak door dit varken te laten bezorgen hier in Vienna.

Wij vroegen ons al allemaal af, hoe dat ding hier kwam. Het schijnt loodzwaar te zijn en dus liet Gatewood (wat een naam!) Taylor het maar in zijn tuin staan. En gaandeweg werd het een ikoon. Mensen uit de buurt begonnen het varken te versieren met feestdagen en lieten kaarten achter voor de eigenaren. En nu is het een deel van het landschap geworden. Rechtsafslaan bij het huis met het neonroze varken wordt er gezegd tegen bezoekers.

Fijn voor die Gatewood, zo hoeft hij dat loodzware ding niet te verwijderen. En ach, zoals we hier zeggen: "It grows on you". Vonden we het eerst afzichtelijk, nu kijken we met een soort gevoel van vertedering naar "The Pig", die op het moment is uitgedost voor Cinco de Mayo. Cosmo moet er hard tegen blaffen!!


Katja is vandaag thuis met een migraine en wordt pas rond het middaguur weer wat menselijk. We eten lekker buiten lunch, al wachtend op de matras bezorgers. Die komen om een uur of een aan en dragen onze oude matras naar buiten en gooien de nieuwe op ons bed. Binnen vijf minuten is het gedaan.

Dan mag ik drie handtekeningen zetten en zie heel opvallend de biljetten van twintig met paperclips aan die papieren hangen. Duidelijk is, dat de heren een fooi verwachten. Er wordt nog een opmerking gemaakt, dat ons huis zo mooi is. Maar mijn beurs blijft krenterig dicht. Als ik een fooi geef aan een bezorger, doe ik dat, omdat ik het wil. Dit ligt er zo dik bovenop, dat ik meteen besluit het niet te doen.

De matras was naar mijn mening al te duur, dus Mattress Warehouse kan zijn bezorgers maar genoeg betalen. Gewoonlijk geef ik royaal fooi, waar dat hoort, maar hier ergerde ik me gewoon aan! Mannen hebben hier hele wasmachines en droogtrommels naar boven gedragen zonder een fooi te verwachten!

Eigenlijk zou ik vanmiddag helpen met Artsmart bij Saskia's school. De artiest van vandaag was Seurat. Ik had dat erg leuk gevonden, want ik ben dol op impressionisten. Maar ik voel me doodmoe en mijn nek doet pijn. Ik bel Serena, Aoife's moeder dus om te zien of zij gaat. Dat is het geval en er zullen dus drie moeders zijn, meer dan genoeg. Ik vraag Serena dus of ze Saskia kan zeggen, dat ik
hoofdpijn heb, die begrijpt dat als geen ander (helaas).

Nu neem ik dan ook lekker mijn rust en geniet van het warme weer. Ik installeer me met computer op het deck en bedenk me, dat ik maar beter hotels kan gaan boeken voor onze reis in juli. We zullen daar zijn tijdens het drukke 4 juli weekend en omdat 4 juli op vrijdag valt, zal het waarschijnlijk nog drukker zijn.

En inderdaad, ik zie, dat een stel hotels in Rapid City al vol zit. Ik bel dus de Hampton Inn maar direct, nadat ik bij het 800 nummer nul op het rekest krijg. Gelukkig hebben ze nog een kamer met twee queen bedden en plaats voor een extra bed. Dit hotel heeft een grote glijbaan bij het zwembad, iets dat de kinderen vast erg zal bekoren.

De volgende stop zal Medora, North Dakota zijn. Daar vind ik een heel leuk klinkende ranch met cabins voor zes personen en bel ze hoopvol op.

Een heel vriendelijke man (you caught me upstairs, let me run down there for you!) antwoordt de telefoon. Klinkt allemaal heel gemoedelijk en hij heeft een cabin voor ons. Maar...dat weekend moet er voor twee nachten minimum worden besproken worden. Ach, wat een teleurstelling, want dat gaat met ons schema niet lukken. Poef, weg mijmeringen over een ranch op de prairie!

Het Badlands Motel is ook vol en hun andere hotel heeft zulke kleine kamers, dat we er twee zouden moeten huren en dat zou meer dan $300 kosten. Ik dacht het niet!

Dus komen we uit bij de AmericInn, waarvan ik overal lees, dat mensen niet slapen door de treinen, die 's nachts voorbij komen. Maar een andere keuze is er niet en het is maar voor een nacht. Het is ook veel te duur voor mijn gevoel, maar ja, 5 juli is natuurlijk een hoogtijdag.

Dan bedenk ik me, dat ik bij de Hampton Inn niet om de AAA korting heb gevraagd, dus ik bel weer naar South Dakota. Ik krijg dezelfde vriendelijke dame aan de telefoon, die zich verontschuldigt, want ze hebben een sneeuwstorm (blizzard, dus niet mis!) en zij probeert intussen gasten te helpen. Ik vertel haar, dat ik buiten in de tuin zit met zo'n dertig graden. Toch grappig, die enorme verschillen in een land! Met verlangen in haar stem verzucht ze: "I hear birds singing in the background!" Verder noordelijk dan hier zou ik niet willen verhuizen!

Laura komt voor mijn heel erg nodige massage. Mijn hemel, wat een knopen vindt zij in mijn nek! Ik moet zeggen, dat het nu een stuk beter voelt, hopelijk blijft dat zo! Ook masseert ze Saskia nog even, die dat hard nodig heeft, het arme kind!

Als Laura weer weg is, horen we sirenes langs komen en ik zie maar liefst drie enorme brandweerwagens onze buurt in komen. Daarna volgt ook nog een ambulance. Ze stoppen in de cul de sac achter ons en we zijn razend nieuwsgierig, wat er gaande is. De ambulance vertrekt meteen weer, maar de brandweer blijft. Saskia gaat kijken met een paar vriendinnetjes, maar wordt daar niet wijzer van. Gelukkig dus niets ernstigs, lijkt het.

Hier achter zittend heb ik een heel goed zicht op een rij bomen. En daarin doen een paar baby eekhoorntjes zich tegoed aan de zaadjes van de esdoorns (maples). Het is zo'n schattig gezicht, dat ik probeer het te filmen (in het eerste filmpje ben ik aan de telefoon met mijn zusje):




Als avondeten grillen we kabobs met rijst en salade. Lekker simpel en heerlijk om buiten op te eten. De donkere bomen worden opgelicht door tientallen vuurvliegjes, langzaam maar zeker wordt het helemaal zomer!

Onze Ierse vriend Niall komt gezellig buurten en buiten op het deck kletsen we er op los. Het wordt dolgezellig, Ieren zijn zeker leuke mensen om te kennen!