What a difference a day makes...

Is dat niet de titel van een liedje? Maar het gaat helemaal op voor vandaag versus gisteren. Al om kwart voor zes word ik wakker van het licht in onze kamer. Duidelijk wordt het een zonnige dag en zijn de wolken letterlijk en figuurlijk verdreven. Een knalblauwe lucht lacht me door de lamellen tegemoet.

Op een dag als vandaag vind ik het zaak zoveel mogelijk buiten te zijn en begin met een lange wandeling met Cosmo. Christine wandelt in haar omgeving en we kletsen aan de telefoon, iets, dat we ons voor hebben genomen vaak te doen, als zij eenmaal in Huntsville wonen.

Helaas voor haar heeft een andere vriendin de geplande lunch afgezegd, omdat haar basement is ondergelopen gisteren. Dat gebeurt nogal vaak hier en daarom zijn wij zo blij, dat wij een basement boven de grond hebben!

Al kletsend bedenken we, dat er geen reden is voor ons om niet een leuke lunch ergens te hebben. We besluiten naar de Chrysalis wijngaard in Middleburg te gaan voor een picknick. Leuk!

Onze buurt is door alle regen in een groene jungle veranderd! Onvoorstelbaar hoe snel alles dan opeens groeit. Enorme rhododendron bomen staan nu ook in bloei (moet ik eens een foto van nemen, want uit Nederland herinner ik me slechts struikjes), terwijl de azaleas door de regen al hun bloesems kwijt zijn.

Het halve uur personal training gaat bijzonder snel voorbij vandaag. Marceleus heeft Mary Ellen en mij heel attent een Moederdag kaart gestuurd, waarvoor ik hem natuurlijk bedank. Op die kaart stond iets als "In a perfect world...work would not exist, calories would not count and exercise would not be necessary". Zouden we dat inderdaad niet allemaal graag willen?

Katja is vanochtend thuis om zich voor te bereiden op haar laatste AP examen, Psychologie. Ik wens haar veel succes en vertrek naar Fairfax, naar Wegmans om precies te zijn. Hier haal ik een stokbrood met cajun kalkoenborst en kaas en een bakje aardbeien, bosbessen, bramen en frambozen voor onze lunch.

Dan haal ik Christine op en we rijden naar het westen in mijn heerlijke van, waar ik echt veel van geniet. Vooral de sateliet radio is fantastisch!

De weg naar Middleburg is altijd zo mooi, vooral nu met het prille lentegroen. We rijden door het historische plaatsje Aldie, waar ik altijd nog wat langer wil rondkijken, maar dat komt er nooit van. Even later zien we een groep herten in het veld en dan zijn we bij de afslag van de onverharde weg, die naar de wijngaard loopt.

We zijn hier echt in de "country" en na alle regen van de afgelopen week is deze weg op zijn zachtst gezegd een uitdaging om te manoeuvreren! Langs de kanten loopt een snelstromend beekje en er zitten grote gaten in de weg. Maar mijn van doet het goed en we komen heelhuids bij de wijngaard aan. Het meisje, dat daar werkt, vertelt ons, dat ze gisteren dicht waren, omdat die weg niet te begaan was.


Met een glaasje rose en de meegebrachte lunch installeren we ons op het terras met een prachtig uitzicht over de heuvels. Idyllischer kan bijna niet en we willen eigenlijk ook niet meer weg. Maar de plicht roept, dus na een paar uur genieten bevinden we ons weer in de drukke voorsteden.

Onze buurman heeft een email naar onze cul de sac emaillijst gestuurd, dat hij gisteravond en vanochtend een vos met jong op het pleintje heeft gezien. Wij zouden net vandaag het enorme gat onder onze stoep voor het huis laten vullen en Rick vraagt zich nu af, of die vossen daar leven.

Dat lijkt mij heel onwaarschijnlijk, maar we waarschuwen de werkers toch maar en ik bel "Animal Control" hier in Vienna. De officier belt al gauw weer terug en zegt, dat vossen (zoals ik al dacht) niet op zo'n drukke plek hun nest zouden maken. Ook zouden ze niets doen tegen de vos (gelukkig!), tenzij ze ongewoon agressief gedrag zou vertonen. Nu hoop ik natuurlijk, dat ze nog een keer met haar kroost hier komt, zodat ik een foto kan maken!

Helaas zie ik even later, dat de erge regens van de afgelopen dagen onze tuinschildpad Tucker fataal zijn geworden. Hij ligt op zijn rug in een diepe plas. Heel jammer vinden we dat, want het was zo interessant, hoe hij jarenlang gewoon in de tuin overleefde. We zullen hem missen.

Met de zon kwam de lekkere temperatuur ook terug en we eten lekker buiten. Zodra de zon ondergaat wordt het wel te koud. Wat was vandaag (ondanks het verlies van Tucker) een dag met een gouden randje! What a difference a day makes!


Nog wat creaties van Saskia van de art show van gisteren