Dagje met dochter nummer twee

Eens per jaar, vlak voor het einde van het schooljaar, heb ik een stoute traditie met de kinderen. Een voor een mogen ze een dagje van school spijbelen om iets leuks van hun keuze met mij te gaan doen. De kinderen vinden dit (natuurlijk) prachtig! Dit idee is eigenlijk ontstaan, omdat ik vond (en vind) dat ik door de fibromyalgie lang niet zoveel met hen kan doen, als ik zou willen, vooral 's avonds. Op deze manier hebben ze mij een hele dag voor zichzelf.

Vandaag is het Saskia's beurt voor haar "Mammie-Saskia dag", zoals de kinderen "hun" dag noemen. Gisteravond heeft ze lang nagedacht, wat ze nu precies wilde gaan doen, want ze vindt van alles leuk. Maar na lang beraad is ze eruit: ze wil 's ochtends naar Great Falls, want daar is ze al een paar jaar niet geweest en nog nooit met Cosmo, dan lunchen en dan natuurlijk, zoals het een pre-teen betaamt, naar de mall.

Gelukkig werkt het weer mee en schijnt de zon uitbundig bij het opstaan. Helaas blijkt Katja zich vandaag nog een stuk slechter te voelen, dan gisteren, en wordt met fikse hoofdpijn en keelpijn wakker. Die blijft dus nog een dagje thuis.

Voor ik met Saskia vertrek doe ik nog even snel een interval in de buurt met Cosmo. Twee minuten snelwandelen, twee minuten joggen, en dat wil ik een half uur volhouden. Maar Cosmo begint weer met zijn schrap zetten. Aangezien ik echt denk, dat hij het puur uit verveling doet, besluit ik mijn route te varieren door straten te nemen, waar we anders vrijwel nooit lopen. En jawel, hoor, dat helpt. Meneer ruikt en snuft overal, maar loopt vlot naast mij en zelfs voornamelijk voor mij uit!

Saskia is al helemaal klaar voor haar avonturen en gewapend met mijn fototoestel (natuurlijk!) en wat water gaan we op weg. Mijn America the Beautiful kaart wordt bij de ingang van het park slechts van verre bekeken en we worden doorgewuifd. Ik heb deze ranger al een aantal keren vaker gezien, dus kennelijk word ik herkend.

De parkeerplaats is druk en er is ook een schoolreisje gaande. Toch komen we maar een handjevol mensen tegen. Waar iedereen heen gaat is me een raadsel! Al bij het uitstappen horen we aan het geraas van de watervallen, dat de rivier goed vol zit. Dat is wat mij zo aantrekt aan dit park, het is nooit hetzelfde!

Voor we weggingen vroeg Saskia mij, of we alsjeblieft geen "hike" hoefden te doen. Ik antwoordde, dat we wel een stukje gingen lopen (het woord "hike" heeft sinds de Grand Canyon averechts effect op Saskia). Een zucht volgde, maar ze berustte daarin, want tenslotte wil Cosmo ook lekker snuffelen en lopen (gebruikte ik als excuus).

Eenmaal op de "hike" echter is er van die tegenzin niets meer te merken! Ze kletst honderduit en ontdekt allerlei verschillende rupsen en een steen, die de vorm van een hart heeft. Het water, zelfs in het kanaal, is veel wilder, dan ik het in zeker een jaar heb gezien. Er is nog geen overstroming, maar sommige bomen staan wel onder water en zelfs de anders zo kabbelende dam is veranderd in een kolkende massa!

Saskia geniet duidelijk en halverwege de terugweg vraagt ze, hoe ver we nu gelopen hebben. Ik antwoord toch zeker wel twee mijl en verbaasd zegt ze dat gevoel helemaal niet te hebben. Ik merk op, dat ze altijd tegen een bezoek aan een natuurpark opziet, maar als ze er eenmaal is, geniet zij nog het meest. Daar is ze het mee eens. Dit is goed om haar in te prenten, want begin juli zullen we ons in de Dakota's heel vaak in de natuur bevinden (met een enkele "hike" erbij (ssst! niet aan S. vertellen!).

Na de wandeling, wat een hike toch eigenlijk is, aangezien er in het Nederlands geen onderscheid is, gaan we naar de uitkijkpunten over de watervallen. Weer verbaast Saskia me door op alle rotsen te willen klimmen.

En aan deze kant van de rivier is het, gelukkig voor haar, veel ruiger, dan aan de Maryland kant. Op Saskia's aandringen zwaaien we naar de mensen, die zo'n 500 meter verderop bovenop de rotsen aan de overkant staan. Dat is ook iets, wat je alleen met een kind erbij doet. Eigenlijk zouden we toch echt allemaal meer kinds moeten zijn, want het is waarempel leuk om die mensen terug te zien zwaaien.


Thuis nemen we een snelle douche en kijken onszelf na om zeker te zijn, dat er geen teken op ons beland zijn. Steeds meer horen we over de ziekte van Lyme en dat is toch wel iets, waar ik me bezorgd om maak, als we in de natuur hebben gelopen.

Saskia keuze voor de lunch is geen verrassing. Al jaren is ze dol op de calamari en honing kip bij P.F. Chang's. Haar mond staat, behalve als hij vol is, niet stil.

Even denk ik terug aan toen ik zelf twaalf was. Een verlegen stil muisje was ik, dat gepest werd op school. Wat een verschil met dit levendige, sociale kind met een sleep vriedinnen en vrienden, ik ben daar zo blij om!

Na de lunch rijden we van Tysons II naar Tysons I (zoals ze hier in de volksmond heten, officieel Tysons Galleria en Tysons Corner Mall).

Hier gaan we op zoek naar een jurk voor Saskia's "graduation" van de sixth grade. Dit is geen cap and gown aangelegenheid (gelukkig!), maar er wordt wel van de kinderen verwacht er op hun Paasbest uit te zien.

We beginnen bij Papaya. Daar had Saskia online een geel jurkje van gezien en ze past het aan. Het staat haar echter absoluut niet (weer een les geleerd voor haar, dat je niet zo van het internet bestelt zonder te passen, tenzij je helemaal zeker bent). En verder biedt Papaya ook niets van haar gading.

We lopen verder en ik sleep Saskia nog even mee naar binnen bij Ann Taylor Loft. Daar vind ik in het "sale" rek een heel leuke gestreepte bermuda voor maar $20! Daar moet natuurlijk wel een topje bij en ook dat vind ik in de uitverkoop, zwart met korte mouw.

Saskia is geduldig, maar geeft even later wel toe, dat ze iets "niet zo leuk" vond, omdat ze niet wilde, dat ik meer ging passen. Ha ha ha, de eerlijkheid is schattig. We zijn hier voor haar graduation jurk, dus hup ma, back on track!

Bij Forever 21 vindt Saskia een geel jurkje en een mooi smaragd groenen jurkje in het model, waar ze naar zoekt. Ze past ze aan en de gele is haar favoriet, maar ik vind het groen haar heel mooi staan. Beide jurken kosten $11,50, ik moet bijna lachen om die prijs! Natuurlijk kopen we ze daarvoor allebei.

De groene zal Saskia morgen dragen, als zij haar taak van vice president van de Student Council Association zal overdragen aan haar opvolgster. En de gele wordt het voor de graduation. Helaas knapt thuis meteen een van de bandjes, maar gelukkig heb ik geel garen om het weer aan elkaar te naaien. Bij dit jurkje vindt ze ook nog een leuk paar oorbellen ($3) en een strapless bh ($4,50), die nodig is. Totaal voor dit alles: $32! Bij deze winkel ga ik vaker met de meisjes kijken!

Bij New York & Company, waar Katja werkt (vandaag gelukkig niet), slaagt Saskia nog met twee paar nette teenslippers (buy one, get one half price) voor onder haar jurken. En dan neem ik een blij kind mee naar huis. Haar "Mammie-Saskia" dag zit erop, maar naar eigen zeggen is zij er "superblij" mee. En ik heb ook genoten van deze gestolen tijd met haar.

Het is erg lekker weer en ik ga nog even buiten zitten computeren. Maar dan komt er opeens een heel donkere lucht aanzetten en voor ik het weet word ik helemaal weggewaaid! Net op tijd haal ik het naar binnen met de laptop en dan breekt me er toch een onweer los!

Met zijn allen beginnen we met het kijken naar de finale van American Idol, maar het is nu vijf voor tien en alleen Saskia en ik en een slapende Cosmo zijn nog aanwezig. Het wordt allemaal zo lang uitgesteld! We horen het wel, zeiden Rick en Kai en Katja is naar bed, omdat ze zich nog niet lekker voelde. En de winnaar is....
..............................................................................................................................................................................David Cook! Toch een verrassing, al had ik het wel gehoopt. De andere David zingt prachtig, maar is nog teveel kind om een "idol" te zijn.

PS: Ik schrijf dit blog met de hele dag al in mijn achterhoofd, dat An in Tilburg een heel zware operatie heeft ondergaan. Ik heb nog niets vernomen en weet ook niet of ik iets zal horen. Dat is ook een deel van het virtuele leven, je leeft erg mee, maar bent niet nummer een op de lijst van mensen, die nieuws krijgen, als je het al ooit krijgt. Ik hoop, dat alles naar wens is gegaan en dat An en haar familie nog veel tijd met elkaar zullen hebben.