De zondvloed

Midden in de nacht viel de stroom uit en onze deurbel (electrisch) gaat dan af, als de electriciteit weer aan komt. Verschrikt zitten Rick en ik rechtop in bed! En daarna kan ik de slaap niet meer vatten, ook al, omdat ik bang ben, dat de kinderen zich zullen verslapen. Na zo'n stroomuitval kunnen we ook niet op hun wekkers af aan. Maar om kwart over zes antwoorden Katja en Kai allebei, dat ze wakker zijn.

Lichtelijk geradbraakt en met een fikse hoofdpijn hijs ik me uit bed. Het heeft de hele nacht geplensd. Zo hard, dat wij het boven het geluid van de fan boven ons bed hoorden. En het plenst nog! Plus het zal de hele dag blijven plenzen, waardoor we binnen vierentwintig uur meer dan 16 centimeter water over ons heen krijgen (met de regen van vrijdag erbij is het zelfs bijna 25 centimeter!).

Het resultaat is de ergste overstromingen sinds de orkaan Isabel in 2003. Voorlopig geen droogte voor ons dus (terwijl dat iedere droogte nu "voor altijd" voorspeld wordt, ach ja) in dit gebied.

Hieronder een filmpje over de problemen, die zoveel regen met zich meebrengt, door het verouderde rioolsysteem in Washington DC. Bah!:


Helaas heb ik geen tijd voor yoga of andere oefeningen om mijn spierpijnen wat te verlichten, want ik heb een afspraak bij mijn reumatologe. Gauw wandel ik nog even met Cosmo, rillend, want het is op zijn hoogst vijf graden! Belachelijk koud voor half mei in dit gebied! De hele dag zal de temperatuur niet boven de tien graden uitkomen, brrr!!!

Mijn reumatologe, een struise Poolse met vlammend rood haar van ongeveer mijn leeftijd, staat er bekend om haar spreekuur uit te laten lopen. Het is dus zaak zo vroeg mogelijk 's morgens een afspraak te hebben, anders zit je zo tweeeneenhalf uur in de wachtkamer!

Met een afspraak om 9:15 denk ik zo weer buiten te zullen staan. Er zit niemand in de wachtkamer als ik binnenkom, dus ik heb goede hoop. En dan begint het wachten! Pas om kwart over tien mag ik een kamertje binnen gaan. In al die tijd heb ik slechts een persoon uit een kamertje zien komen. Raar!

Ook in het kamertje "mag" ik nog een tijdje wachten. Maar dan heb ik wel een goed gesprek met dr. Gradzka en daarom blijf ik toch naar haar gaan. Ze is altijd heel positief over hoe ik met mijn fibromyalgie omga. Dat vandaag een slechte dag is begrijpt ze ook, want zelfs mensen zonder fibromyalgie voelen zich met zulk weer moe en lusteloos. Dat is dan ook wel weer waar. Twee uur na mijn afgesproken tijd sta ik weer buiten.

Gauw bel ik mijn zusje voor het laatste nieuws over mijn zwager. Hij heeft allerlei testen gehad en mag vanmiddag naar huis. Hij krijgt medicijnen en heeft misschien over een paar weken een cardio versie nodig. Ook is er uit de testen gekomen, dat hij lichte "mitral valve regurgitation" heeft. Ooit zal hij daar misschien een hart operatie voor nodig hebben, maar nu is het nog niet zo ver.

Omdat de praktijk van de reumatologe in Fair Oaks Hospital vlakbij Christine is, en die ook een baaldag heeft, ga ik bij haar langs. We eten samen een lekkere lunch door Christine klaargemaakt en kletsen over de toekomst.

Als ik thuiskom ben ik werkelijk helemaal kapot. Alles doet pijn, mijn ogen branden en ik ben doodmoe. Ik ben Jimmie, Leah's broer, dan ook heel dankbaar, als hij vraagt of Cosmo met Diego kan komen spelen. Ik voel me namelijk wel schuldig jegens de hond, die zijn gewoonlijke lekker lange wandeling vanochtend ook al niet heeft gehad.

De rest van de middag lummel ik maar wat aan, kijk tv, en drink veel water, wat soms helpt met de spierpijn. Rick heeft de twee oudsten meegenomen naar de tandarts. Zij hebben alledrie dezelfde tandarts, dus dat is handig. Katja moet deze zomer haar verstandskiezen laten trekken, iets waar ze natuurlijk minder blij mee is.

We eten heel makkelijk worstjes met soep en brood, want Saskia heeft vanavond hun art show, concert en ice cream social. Rick gaat met haar mee, want ik krijg mijn energie daarvoor niet bij elkaar geschraapt.

Op mijn vraag of zij dat erg vindt, lacht Saskia en antwoordt, dat, als ze zelf niet bij dat concert hoefde te zijn, zij ook niet zou gaan, zo saai is het. Omdat zij er werkelijk niet mee lijkt te zitten, geef ik toe aan mijn lichaam en ga straks mijn bed in, hopend, dat de warmte morgen terug zal keren (volgens het weerbericht wel!).