Op weg naar Newburyport

Het is vreemd om te bedenken, dat we vandaag op reis gaan. De kinderen moeten nog gewoon naar school. Sterker nog, Kai heeft het laatste uur een “SOL”, een jaarlijks staatsexamen, dat nu op de high school meetelt voor zijn eindcijfer (op de basis en middle scholen is het voornamelijk om te laten zien, hoe de school het doet). We kunnen hem dus niet eens vroeg uit school halen.

Al wandelend met Cosmo luister ik naar een verdrietige Christine. De werkelijkheid van de verhuizing komt steeds dichterbij en al weet ze, dat het voor Chucks carriere het beste is, zij wil eigenlijk helemaal niet naar Huntsville verhuizen. Terwijl ik haar hoor huilen aan de telefoon moet ik zelf ook tranen wegslikken, want ik wil ook helemaal niet, dat zij verhuizen!

Het is alweer schitterend weer en ik besluit er nog een fietstochtje achteraan te plakken. Het is zo makkelijk om te weten, dat het van ons huis naar de eerste grote oversteek op het W&OD pad precies vijf mijl is. Zo reken ik, dat dat ongeveer een uur zal duren. Precies goed voor vandaag!

Net op het drukste punt in Vienna staan ook drie herten heel rustig langs de kant te grazen. Dat laat wel zien, hoezeer ze aan mensen gewend zijn, hoewel ze, als er een groter groepje komt kijken, toch in het struikgewas verdwijnen.

Even verderop zie ik nog een hert, maar tot zover de wilde dieren vandaag. Met uitzondering van de vogels dan, want ik zie een prachtige jonge havik op een tak zitten en natuurlijk zijn er de cardinaaltjes en de bluebirds weer.

Als ik bijna thuis ben belt mijn zusje om te horen, of wij nog speciale wensen hebben voor het eten. Die kan ik zo snel niet bedenken. Ook wil ze weten, hoe laat we morgen zullen aankomen en alweer moet ik een antwoord schuldig blijven. Alles zal afhangen van hoe ver we vanavond komen, want op het verkeer met Memorial Day weekend valt geen pijl te trekken.

Gauw douche ik en ga dan de stad in. Ik moet nog benzine tanken en op het moment is het een sport om het goedkoopste station te vinden. Dat is duidelijk Safeway, niet alleen zijn ze 9 cent goedkoper, dan het op een na goedkoopste, maar je krijgt met je Safeway kaart daar nog 3 cent korting op. Dat men dat ontdekt heeft is te zien aan de rij wachtenden voor de pompen! Maar ik heb er gelukkig al gauw een te pakken.

Nu ik toch bij de supermarkt ben haal ik ook gelijk wat Dramamine voor Saskia. Die heeft steeds vaker last van wagenziekte. Vroeger alleen als we in de bergen reden, maar nu ook op gewone lange ritten.

Als laatste ga ik naar Blockbuster om wat dvds te halen voor de kinderen om achterin de van te kijken. Ze hebben een uitverkoop van gebruikte dvds: $20 voor 3. Dat betekent halve prijs voor de meesten! Ik kies zes vrij recente comedies uit, onder anderen “I now pronounce you Chuck and Larry” en “Gameplan”.

Iedereen komt terug uit werk en school en om drie uur zijn we klaar om te vertrekken. Met een waslijst aan instructies en heel wat knuffels nemen we afscheid van Katja. Die lijkt er geen enkel probleem mee te hebben alleen thuis te blijven, ook al zo anders dan ik op die leeftijd!

De kortste weg naar Massachusetts is langs Baltimore en New York, maar dat is vragen om urenlang file. We kiezen dus de westelijke route, iets langer, maar meestal met minder verkeer, als we eenmaal uit dit gebied zijn.

En dat laatste duurt even, helaas. Al in Leesburg komen we in de file te staan, gelukkig is de omgeving prachtig met wijngaarden en standjes langs de weg met verse groente, fruit en popcorn. Ook in Maryland is het heel druk, de hele I-70 is “stop and go”. Ook hier is de natuur prachtig, maar we zijn niet om daarvan te genieten, maar om mijlen te vreten!

Dat lukt pas goed, als we de I-81 opdraaien en de file verder gaat op de I-70. Altijd een fijn gevoel om een lange neus te kunnen trekken naar al dat verkeer! Op de I-81 staat een ellenlange file de andere kant uit, maar wij schieten eindelijk lekker op.

De totale af te leggen afstand is 590 mijl en de GPS geeft daar zo’n tien uur voor. Maar de eerste 80 mijl namen meer dan 2 uur in beslag, dus Rick trapt het gaspedaal eens flink in. Net op tijd ziet hij de voorlichten van de politieauto en remt af. Het radarpistool wordt op ons gericht, maar hij komt gelukkig niet achter ons aan.

De volgende interstate is er een, die wij nog nooit gereden hebben: I-78. Dit is een heel mooi gedeelte van Pennsylvania. Overal staan schapenboerderijen met de typische rode “Oma Duck” schuren en oude silo’s. Wat in ons gebied ongewoon is zien we hier: koeien, schapen en paarden in groene weides (wel heel heuvelachtig en bossig, dus stel je geen Nederlandse taferelen voor).

Ook hoort dit gebied bij “Pennsylvania Dutch”, veel plaatsnamen klinken Duits en op de schuren zie je de typische “hex” tekens. “House” wordt hier ook als “Haus” gespeld, heel grappig. En bij die “Haus”en wordt van alles met schapenvacht verkocht volgens de borden langs de weg.

Na zevenen gaan Rick en ik op zoek naar een restaurant. Dat valt nog niet mee, pas om kwart voor acht stoppen we in Allentown (daarbij denk ik altijd aan het liedje van Billy Joel) bij Boston’s. Hier blijken ze superlekkere pizza’s te hebben. Ik bestel er een met verse spinazie, artisjokken, tomaat, champignons en meer.

Met volle magen zetten we de rit voort, maar we willen voor tienen een hotel vinden. Al gauw rijden we New Jersey binnen, maar de hotels zijn nogal dun gezaaid. We zijn dan ook blij om in Clinton een Hampton Inn te vinden! Dat is ook goed voor onze Hilton punten, die flink aan het groeien zijn, hopelijk gauw resulterend in een gratis verblijf.

Clinton is een leuk oud plaatsje met typische huizen met veranda’s voor het huis en schommelstoelen daarop. Het Clinton House stamt zelfs uit 1743. We tanken even benzine en dan checken we in. We krijgen een kamer met twee dubbele bedden en Kai zal op de grond slapen, want die vindt een dubbel bed met een van zijn ouders te nauw. Morgen hebben we nog zo’n 325 mijl af te leggen.