Wilde dieren

Allereerst wil ik beginnen met super blij nieuws: An heeft haar operatie zeer goed doorstaan en is nu niet eens in de ICU! Zo schreef haar dochter Ludy op haar weblog. De positieve gedachten en gebeden hebben vast geholpen, namens An dank ik iedereen voor het medeleven. Ze zal nog een lange weg hebben te bewandelen, maar er is weer veel hoop.

Iedereen gaat vandaag weer gezond naar school. Saskia neemt haar mooie nieuwe groene jurk mee, want vandaag zal ze dus haar vice presidentschap overdragen aan een toekomstige zesde klasser. Ze is een beetje teleurgesteld in dit jaar bij de Student Council Association, want de lerares, die het allemaal overziet, organiseerde nauwelijks iets. Hetzelfde hoorde ik van mijn buurvrouw Chris, wiens dochter nu niet voor president gaat, zoals haar oudere zusjes. Jammer, hoor.

Voor de verandering fiets ik eens naar Mary Ellen voor ons halve uurtje personal training. Marceleus heeft zijn dag niet. Hij is een assistent basketbal coach bij een high school en is gepasseerd voor de interim coach positie. Dat krijgt hij tussen neus en lippen door tijdens een training te horen. Dat zit hem niet lekker.

Het is ook een rotstreek, maar typisch een geval van angst, dat een ander je positie inneemt. Marceleus is duidelijk beter, dan de gewoonlijke coach, die een operatie moet ondergaan. Die wil Marceleus niet als invaller, want dan zal duidelijk worden, dat die beter is in het coachen. En ik geloof het graag! De werkplaats is hier flink competitie gericht, zeker in het sportgebeuren.

Al luisterend doen we wel allerlei oefeningen, maar zo intensief als dinsdag is het niet. Ach, dat is ook niet zo erg, ik heb toch zo'n last van mijn nek, dat vrijwel iedere beweging pijn doet.

Voor het eerst in weken ontmoet ik Kirsten weer eens bij Whole Foods voor een lange wandeling. Cosmo gaat mee en hij vermaakt zich de hele tijd, geen enkele keer zet hij zich schrap om terug te keren. Dit bevestigt mijn theorie, dat hij zich in onze buurt gewoon verveelt.

Op de heenweg zien we een paar herten, een mannetje en een vrouwtje. En na een paar mijl zit er een heel mooie knalblauwe bluebird te poseren. Het heel vervelende is, dat de batterij van mijn fototoestelletje leeg is. Net nu we zoveel mooie dieren zien!




Hier zie je het vrouwtje op de achtergrond

Dat gevoel wordt op de terugweg nog versterkt, want ten eerste steekt er een lange, zwarte slang voor ons over. Hij heeft ronde oogjes, maar ook niet giftige slangen kunnen bijten, dus we wachten maar even, tot meneer of mevrouw weggaat. Intussen doet mijn fototoestel het nog voor een foto.


Dit is van verre, wij stonden er bovenop, maar toen deed het toestel het niet meer

Nog geen tien meter verderop zien we alweer wat het pad oversteken. Het blijkt een kleine doosschildpad te zijn, zoals wijlen onze Tucker. Een andere wandelaar pakt hem op en zet hem in het gras, want er komen regelmatig racefietsers langs, die zo over hem heen zouden rijden. Van hem neem ik een foto met mijn mobieltje, bij gebrek aan beter.


Is het geen schatje?

En dan gebeurt er iets, waardoor ik echt boos op mezelf ben, dat ik de batterij van mijn fototoestel gisteren niet heb vervangen! We zien een klein diertje, ongeveer de grootte van een klein hondje, in het gras rondhuppelen. Pas als de moeder verschijnt hebben we door, dat het een pasgeboren hertje is!

Helaas is het vrij druk op het pad en de aanwezigheid van Cosmo helpt ook niet. Het moederhert vlucht en het kleintje probeert te volgen, maar is niet snel genoeg. Dan zien we, hoe de natuur haar jongen beschermt.


Helemaal in de verdediging, pas uren oud!

Het beestje weet instinctief, dat het zo plat mogelijk moet gaan liggen in het gras en doodstil. Een later voorbijfietsende man vraagt ons, of we het gezien hebben. Op ons beamend antwoord, dat de moeder ook nabij is, zucht hij opgelucht: "So it's still alive!".

Na met mijn mobieltje een foto van Bambi genomen te hebben, lopen Kirsten en ik door, hopend, dat de moeder gauw terug zal keren. Met Cosmo nabij zal dat zeker niet gebeuren, dus blijven om zeker te zijn is geen optie. Toch vind ik het moeilijk, dat we nu nooit zullen weten, of het beestje veilig bij zijn moeder terugkwam. Ik vertrouw er maar op.

Na zo'n tien kilometer zijn we terug bij Whole Foods, waar ik onder anderen een fles wijn voor mijn zwager koop van een Virginiaanse wijngaard. Horton Norton heet hij, Norton is ook een druif, die oorspronkelijk uit dit gebied komt.

Laura komt voor de wekelijkse massage en het is afzien voor mij. Ze voelt meteen de grote knopen in mijn nek en bepaalt, dat ze vandaag vooral aan mijn nek en schouders gaat werken. Zij voelt enorme knopen, die bij mij niet eens pijn doen. Volgens Laura kan mijn lichaam gewoon niet alle pijn voelen, die het zou moeten voelen, gezien alle knopen en drukpunten. Het zou volgens haar in shock gaan. Ok, dat is leuk om te weten (blij, dat het niet in shock gaat, dat wel).

Rick belt en heeft zin om een bezoekje te brengen aan ons "stam" Japanse sushi barretje. MJ en Ken zijn er weer en vanavond leren we, dat ze niet alleen getrouwd zijn, maar dat dit ook hun restaurant is. Geen wonder, dat we iedere keer lekkere gratis liflafjes krijgen.

Hun sashimi (ik houd niet zo van rijst) is werkelijk voortreffelijk. Ik hoop van harte, dat dit restaurant, het vierde Aziatische restaurant op deze plek in tien jaar, zal overleven! Aan ons zal het niet liggen, wij hebben Katja bij ons, en die bestelt volgens mij zoveel sushi als in Japan drie mensen zouden eten! Ze eet het nog allemaal op ook! Geen wonder, dat haar poes ook Sushi heet!

Vanavond pakken we voor ons lange weekend. Morgenmiddag vertrekken we richting Newburyport, Massachusetts. We zullen ergens, waarschijnlijk in Pennsylvania, overnachten. Katja blijft thuis, zij moet werken en kan zo ook op Cosmo passen. Echt blij zijn Rick en ik daar niet om, maar volgend jaar zal ze er de meeste weekends niet bij zijn, dus het moet maar.