Kennebunkport, Maine

Wij hebben vannacht heerlijk geslapen en zijn verbaasd te horen, dat de kleintjes om vijf uur al klaar wakker waren. Arme ouders! De zolder, waar wij slapen, is kennelijk goed geisoleerd, want wij hebben niets gehoord. Het is schitterend weer en mijn zus en ik beginnen de dag met een wandeling langs het strand. Dat ligt slechts een kwartier rijden van hun huis en mijn zus koopt meteen een jaarkaart voor de Sandy Point State Reservation. Eenmaal op het strand aangekomen, zien we dat we niet naar rechts mogen. Dit gebied is een vogelreservaat en op het moment broeden de piping plovers langs het strand. Ook staan overal bordjes om de zeehonden met rust te laten, maar het strand is nogal druk (voor Amerikaanse begrippen dan) en de zeehonden blijven wijselijk in het water. Een paar keer hebben we ze hier wel gezien, maar toen was er verder bijna niemand. We lopen lekker drie kwartier door het zand en de ijskoude laagwater poelen, waarin we allerlei klein leven zien. Ooit wil ik ook dolgraag dichter bij de zee wonen. Kleine, drie maanden oude, Sasha is in de sling in een diepe slaap gevallen, die wordt zelfs niet wakker, als ze weer in de autostoel moet. De rest van de familie is al klaar om te vertrekken, als we terugkomen. Op het programma staat een dagje in Maine. Erg leuk! Kai en Saskia zijn daar nog nooit geweest en Rick en ik waren er op een weekendreisje meer dan twintig jaar geleden. Na wat geschuif met autostoelen, want natuurlijk willen N en S in onze van en dan is het praktischer, als we als tweede auto niet de benzine slurpende Yukon, maar de kleinere, zuinigere Pontiac Vibe meenemen, gaan we op pad. Mijn zus en ik gaan in de Vibe met S en Saskia, die helemaal dol op haar babynichtje is (zoals wij allemaal, wat een schatje is dat, zeg!). N gaat als enige meisje mee in de van. Zij is helemaal verliefd op Kai, ook schattig om te zien (niet alleen haar adoratie, maar ook de lieve manier, waarop onze zestienjarige puber daarmee omgaat). S verdeelt zijn aandacht netjes tussen zijn grote neef en nicht. Al gauw rijden we de grens met New Hampshire over. Het is hier zo mooi, het water heeft dat noordelijke diepe blauw en er is veel dennegroen. Het is duidelijk het eerste zomerse weekend van het jaar, want er zijn heel wat aanhangers met boten op de weg. Nadat we bij Portsmouth de Piscataqua rivier , de grens met Maine, hebben overgestoken gaan we de snelweg af. Meteen wordt duidelijk, waar deze streek bekend om staat. Overal staan "lobster shacks", tentjes, waar kreeft en andere zeespecialiteiten worden verkocht. Het is een leuke weg door typische New England stadjes. Alles staat hier in bloei, wat het nog lieflijker maakt. Wij zijn op zoek naar een restaurant voor de lunch, waar D en A al eerder zijn geweest. Eerst rijden we verkeerd, maar dat is ook geen straf, want we komen door het pittoreske oude plaatsje Eliot, ME. Veel van deze plaatsjes bestaan al sinds het midden van de zeventiende eeuw en sommige van de houten huisjes uit die tijd staan er nog. Na dit keer wel het goede adres gevonden te hebben in de GPS komen we aan bij de Chauncey Creek Lobster Pier. Dit is een openlucht restaurant aan het water, waar je, hoe kan het ook anders, allerlei schaaldiergerechten kunt bestellen. Kreeft, krab, garnalen, clams, oesters, noem maar op. Het lijkt heel erg druk te zijn, te oordelen naar de geparkeerde auto's, maar we kunnen zo aan een van de vrolijk geverfde picknicktafels plaatsnemen. Om ons heen zitten gezinnen en stelletjes te picknicken. Dit is een BYOB (Bring your own Booze (alcohol)) restaurant en velen genieten van een hele kreeft met een biertje of een glas witte wijn. Super om te doen op een zonnige zondagmiddag! Wij bestellen aan het loketje en houden het bij de iced tea en lemonade, die daar als drankjes worden aangeboden. Rick en ik doen ons tegoed aan een lobster roll, een broodje met kreeftsalade. Het smaakt zoals het alleen in New England kan smaken, ik eet het met heel kleine hapjes op om er zo lang mogelijk mee te doen! De kinderen (behalve Kai, die zich aan de gefrituurde garnalen waagt) eten hun "landlubber" kipvingers en vermaken zich daarna met het voeren van de enorme krabben in het water. Zo relaxen we een paar uur in het zonnetje en bedenken dan, dat het wel leuk zou zijn om naar Kennebunkport te gaan. Dit is waar de oude Bush en Barbara Bush hun vakantiehuis hebben. Ik heb gelezen, dat het een erg leuk stadje is en we zijn er nog geen van allen geweest. Via binnendoor weggetjes rijden we erheen. Bij een lagere school met een speeltuin stoppen we tussendoor voor een babyvoeding. De rest van de kinderen, inclusief Kai en Saskia vermaken zich intussen in de speeltuin. Het inderdaad ontzettend leuke stadje Kennebunkport is flink druk en het duurt even, voor we een parkeerplaats vinden. We denken ver weg te moeten parkeren, dus D en Rick gaan mijn zus en mij met de kinderen in het centrum afzetten en dan parkeren. Maar als we daar uitstappen, zien we, dat er op zondag onbeperkt bij het postkantoor geparkeerd mag worden en kennelijk hebben weinig mensen dat door, want er zijn nog een heel stel plaatsen vrij. Wat een geluk! Iedereen heeft dorst, dus we gaan op zoek naar een terrasje om wat te drinken. Dat vinden we bij het restaurant "The Landing". Hier krijgen de kinderen ook een ijsje en delen Kai en ik een stuk blueberry pie, gemaakt van bosbessen uit Maine. Terwijl we daar zitten te genieten lezen we een paar brochures over het stadje door. Zo staat erin, dat de Bushes er zijn tijdens dit Memorial Day weekend. Ze schijnen ook "gewoon" door de winkelstraatjes te lopen en in de restaurantjes te eten, maar wij zien ze helaas niet. Ook zie ik, dat Coastal Jewelers Pandora bedeltjes verkoopt. Ik vind Anja's gewoonte, om een bedeltje met aandenken aan een bezochte plaats te kopen, erg leuk. We gaan dus kijken en van Rick krijg ik een leuk visbedeltje voor mijn armband als aandenken aan dit bezoek aan Maine. Het is, ondanks de felle zon, nog wel fris buiten en Kai en ik hebben daar qua kleding niet op gerekend. We gaan dus een souvenir t-shirt winkel binnen, waar Kai een lichtbruine "hoodie" met Kennebunkport erop koopt en ik een leuk fleece bordeaux rood met wit jasje. We voelen ons weer behaaglijk warm en hebben nog een leuk aandenken ook. Bovenin een van de typische houten vissershuisjes vinden we een heel leuke speelgoedwinkel. Saskia vult hier haar verzameling Webkinz aan met een nijlpaard en Rick vindt een of andere bijzondere jojo. Kai en S gaan zich tijdens het eten op een Lego projekt storten en N kiest een kleurboek. Het is intussen al bij zessen en de magen beginnen te knorren. We lopen naar het Arundel Wharf restaurant, dat ook aan het water ligt. De bar hier is heel druk, duidelijk een "local hangout". Wij krijgen een tafeltje onder de tent met uitzicht op het water. Tja en een bezoek aan Maine is niet compleet zonder een hele kreeft te eten, natuurlijk. Mijn zus en ik gaan ervoor. Alleen is het voor haar met een baby in haar armen wat moeilijk zo'n beest te ontleden. Zij bestelt dus de "lazy" (luie) versie, waarbij de kreeft al schoongemaakt wordt bezorgd. Maar ik krijg een prachtige knalrode kreeft van anderhalve pond voorgeschoteld. Zoals het hoort knoop ik het bijgeleverde plastic slabje om en ga met de notenkraker in de aanval. Deze kreeft blijkt een behoorlijk hard schaal te hebben en ik moet herhaaldelijk gebruik maken van Ds en Ricks brute kracht om hem open te kraken, vooral bij de scharen. En dat slabbetje is maar goed ook, want als het me dan lukt om een poot open te kraken, vliegt het "sap" alle kanten uit. Maar het is het allemaal helemaal waard voor deze lekkernij! Als toetje delen we met zijn allen een paar "blueberry crisps". Ook deze zijn gemaakt van Maine bosbessen en smaken heerlijk zo warm met het vanille ijs. De kleintjes zijn inmiddels behoorlijk moe, dus D en Rick gaan de auto's halen. Een uurtje later zijn we weer terug in Newburyport en zijn Kai en Saskia enthousiast, want ze hebben net ontdekt, dat ze twee voor hen nieuwe staten hebben bezocht. We kletsen nog lang na. Het is jammer, dat we morgen alweer huiswaarts moeten gaan!