En nu is mijn lichaam moe

Mensenkinderen, wat een dag! (mijn Oma gebruikte die uitdrukking veel, dus ik neem hem even over). Het is pas kwart over acht en ik zou zo mijn bed in kunnen duiken, zo moe ben ik!

De dag begint bewolkt, maar als ik Cosmo uitlaat komt de zon door. Echt warm, zoals gisteren, wordt het echter niet. Slechts zo'n 21 graden of zo, maar het voelt wel lekker. Tijdens de wandeling kletsen Christine en ik aan de telefoon, dit zal volgend jaar zeker een routine worden.

Bij thuiskomst staat de USAA meneer voor de deur. Hij wil de van bekijken en bepalen, hoeveel zij voor de reparatie zullen betalen. Het neemt hem zeker een kwartier, tot mijn verbazing. Zijn schatting is $835, wat mij erg meevalt, maar hij heeft wel zijn telefoonnummer op het formulier gezet, zodat de garage hem kan bellen, indien nodig.

De verzekeringsmaatschappij van het ongeluk begin april heeft nog niet uitbetaald en nu zijn we weer $250 kwijt uit onze eigen zak tot de verzekering van de tegenpartij uitbetaalt. Het is echt balen, zo in iets meer dan een maand $500 te moeten betalen aan dingen, die buiten je schuld gebeuren!

Het alternatief is direct met die andere verzekeringsmaatschappijen te onderhandelen, maar getuige de moeilijkheid, waarmee mijn medische kosten worden terugbetaald, heb ik daar al helemaal geen zin in! Ik hoop, dat dit het geweest is voor jaren, qua aanrijdingen!

Het is nog vroeg en heerlijk weer. Ik besluit een stuk (tien mijl bij elkaar) te gaan fietsen. Het pad is vrij druk, maar toch zie ik een paar jonge mannelijke herten heerlijk grazen. Een ervan heeft mij door, maar de ander blijft dooreten.




Op de terugweg stop ik bij het laboratorium in Vienna om mijn bloed te laten prikken. Mijn reumatologe wil mijn schildklier nog eens testen. Mohammad werkt bij dat laboratorium en zit duidelijk om een praatje verlegen.

Hij vraagt, terwijl ik allerlei formulieren invul, wat ik vandaag al heb gedaan. Dat ik hier met de fiets ben gekomen vervult hem met bewondering. Ook is hij heel verbaasd, als hij mijn leeftijd ziet. Altijd leuk, zulk soort complimentjes, natuurlijk!

Tijdens het bloedprikken blijft Mohammad erover kletsen, dat hij nooit had gedacht, dat ik midden veertig ben. Ok, zo kan ie wel weer, dan! Maar ik ben gelukkig in een paar minuten klaar en heb het eerste vervelende evenement achter de rug.

Thuis zie ik, dat er een flinke bloeduitstorting in mijn elleboog zit door het prikken. Je zou denken, dat iemand, die dat de hele dag door doet, dat niet zou veroorzaken.

Bij Whole Foods trakteer ik mezelf op een sandwich met ham, brie en asperge. Het smaakt hemels!

Na een snelle douche (geen deodorant!) is het tijd voor de volgende horde: een mammogram. Mijn laatste was in 2005, dus het is weer tijd. Gelukkig kon ik in Vienna terecht, mijn afspraak is om kwart voor twee, maar ik moet er om half twee zijn.

Alle gegevens van vorige keer zijn nog hetzelfde, dus binnen de minuut ben ik klaar met de formaliteiten. Ik neem plaats in de wachtkamer en verwacht zeker een kwartier te moeten wachten. Maar al om vijf over half twee word ik binnen geroepen.

Een heel vriendelijke dame vertelt me hoe de procedure zal verlopen, al heb ik dit al meerdere keren meegemaakt. Sommige vrouwen, die ik ken, laten geen mammogram doen, omdat ze bang zijn voor de pijn. Dit vind ik werkelijk zo dom!

Ja, het is oncomfortabel om je borsten tussen twee platen gedrukt te krijgen. En dat vier keer achter elkaar, want van voren en van de zijkant. Maar als daardoor een beginnende tumor kan worden gevonden is het die paar minuten van ongemak toch helemaal waard? Negeer de oproepen voor een mammogram niet, zo erg is die test echt niet en het kan veel toekomstige pijn besparen!

Binnen het kwartier sta ik weer buiten. Het is nog veel vroeger, dan ik had gedacht, en ik bedenk me, dat ik graag alle insektenlijken van de van gewassen zou zien. De eerste auto"wasserette" is heel druk, maar bij Mr. Wash kan ik zo aanrijden.

Hier koop ik de duurste was, $26,95, zodat ik zeker ben, dat de van weer helemaal pico bello zal zijn naderhand. Door de ramen zie ik hoe de van gewassen wordt en hoe er nog steeds zeker een kwart van de insekten op zit.

Dan komt er een medewerker op me af, of het mijn van is. Ja, natuurlijk. Heb ik dan ook de sleutels? Nee, want die zie ik overduidelijk in het contact zitten. Tja, maar de van zit op slot, zegt hij. De sukkels!!! Hebben ze de sleutels ingesloten!

Ze duwen de van uit het wasgedeelte en dan gebeurt er even niets. Het is maar een mijl bij ons huis vandaan, maar ik ben niet van plan te gaan lopen om mijn sleutels te halen. Hun fout, dus zij kunnen me een lift geven.

Gelukkig gebeurt dat eindelijk, nadat de manager (die zeker 65 jaar oud is) hem $5 belooft, neemt een van de werknemers mij mee in zijn auto. Jeetje, dat is ook nog een ervaring.

Spaanstalige muziek galmt uit de radio en alle ramen staan wijd open. Het lijkt of we in een cabriolet zitten! De riemen gaan automatisch om, wat zo'n tien jaar geleden een nieuw iets was. Bij ons huis moet hij me eruit laten, want de deur opent niet meer van binnen. Om te zeggen, dat ik me naast hem ongemakkelijk voel, is een understatement en volgens mij was het omgekeerd net zo!

Terug bij Mr. Carwash is het merendeel van de insekten van de van gepoetst. Ik moet op een bankje nog zo'n tien minuten wachten, terwijl de rest van de van wordt schoongemaakt. Dan rijd ik met een lekker ruikend en glimmend DRAAKJE weer naar huis.

Daar tref ik Katja met een groepje klasgenoten aan. Zij zijn een film aan het maken voor een projekt voor Psychologie. Cosmo helpt daarbij niet mee, want die gaat lekker blaffen als er mensen voorbij komen. Katja brengt hem wanhopig naar binnen.

Laura komt voor mijn massage en ik moet zeggen, het is een van de meest pijnlijke ooit. Waarom onderga ik dit toch allemaal? Het enige antwoord is, dat ik weet, dat het gaat helpen. Maar oh, oh, oh, wat een pijn!!!

Terwijl ik zit bij te komen van de massage hoor ik Katja Snickers roepen. "Drop it, drop it", zegt ze. Hij heeft dus duidelijk iets gevangen. Voor ik het weet zijn ze in de basement en word ik er ook bij geroepen.

Katja en ik verwijderen de drie nieuwsgierige katten en kijken dan onder de bank, waar de chipmunk zit. Het arme dier is natuurlijk doodsbang. Gelukkig krijgen we hem of haar zover om naar buiten te rennen. Ik vind chipmunks schattige diertjes, iets waar onze buren, inclusief Mary Ellen, het niet mee eens zullen zijn. Teleurgesteld kijken Snickers en Meike hem na.

Inmiddels ben ik doodmoe. Ik laad de foto's van dit weekend op, hier te zien, en Rick haalt eten bij Sunflower.