Een ellenlange rit en alweer boem!

Na een heerlijke nachtrust, wat zijn de bedden van de Hampton Inn lekker en wat werkt hun airco goed, word ik om kwart voor acht als eerste wakker. Ik wek Rick en de kinderen, want we willen rond half negen weer op pad.

Dat lukt goed en even spelen we met het idee om bij de Cracker Barrel naast het hotel te ontbijten. Maar dan moeten we wachten om bediend te worden en we weten niet hoe lang dat zal duren, dus kiezen we toch weer voor een fast food ontbijt van McDonald's.

Al bij de eerste afslag vinden we de grote gele M en het is een populaire. Bij de bussen vol komen de klanten binnen en het personeel houdt het niet bij. Zo zijn we toch nog drie kwartier kwijt aan het ontbijt en krijgen we veel te ver doorgekookte Egg McMuffins.

Kai moet op zijn sandwich wachten en als die eindelijk wordt bezorgd, hebben ze ook de rest van onze bestelling een tweede keer in de zak gedaan. Rick doet zich dus tegoed aan een tweede, gratis, egg mcmuffin, want in dat gekkenhuis gaan we het eten niet terugbrengen! Waren we nu toch maar naar Cracker Barrel gegaan, maar ja, "hindsight is always 20/20" (dat zal vandaag wel vaker gelden).

Om half tien beginnen we dan eindelijk aan het laatste stuk naar het noorden. Het is erg rustig op de weg, al rijden we niet ver van New York City. Van de mooie I-78 draaien we de I-287 op. Hier varieert het uitzicht van stadjes met grote stripmalls tot hoge, beboste kliffen. Wij zijn nog nooit in dit deel van New Jersey geweest en ik moet zeggen, het is er erg mooi.

Saai is deze route in ieder geval niet. Ik denk, dat we een nieuwe route naar mijn zus en zwager hebben gevonden, die ons goed bevalt qua drukte zowel als omgeving (famous last words zal later blijken).

Voor degenen, die op een kaart mee willen "rijden" is de volgende interstate 87. Hier krijgen we even te maken met het stereotyp "New Jersey driver", zoals ze bij ons in het zuiden "bekend" staan. Rick let even niet op de GPS en zit een baan te ver links voor de afslag. Niemand gaat voor hem opzij, dus hij ziet zich gedwongen zich er tussen te wringen. Hij steekt nog netjes zijn hand op als dank, maar krijgt een opgestoken middelvinger terug. Nice!

Al gauw zie we op een heel verweerd bord, dat we de staat New York binnen zijn gerold. Alleen het bordje van de goeverneur is nieuw, want die heeft net de oude goeverneur na een schandaal opgevolgd.

Niet veel later rijden we over de mooie Tappan Zee brug (mag ook wel, de tol is $4,50!) en zien heel in de verte de skyline van Manhattan. Dan kriebelt het wel even, hoor, bij ons allemaal. Zo dicht bij New York en er niet "even" doorheen rijden, maar uit ervaring weten we, dat dat nooit "even" is, behalve misschien vroeg op zondagochtend!

Via nog eens de I-287 komen we uit op de I-95. Toch grappig, dat deze zuid-noord interstate zowel langs ons, als langs Newburyport loopt, maar niet de kortste weg is om te nemen. En zo rijden we onze vijfde staat van deze reis binnen: Connecticut.

De I-95 is precies waarom we hem zoveel mogelijk vermijden: oninteressant en beredruk. En rond half twaalf komen we net voor New Haven in een gigantische file terecht. We gaan dus tijdelijk de snelweg af en volgen route 1 voor een paar mijl door het platteland van Connecticut.

Nou, dat blijkt helemaal geen goede beslissing te zijn. Ten eerste blijken zowel New Haven University als Yale vandaag graduation ceremonies te hebben, dus raken we in nog langzamer rijdend verkeer verstrikt. Ten tweede sta ik, die net met Rick geruild heb om te gaan rijden, voor een stoplicht te wachten en boem! de van schokt naar voren!

Een meisje van een jaar of twintig in een auto uit 1994 stopte niet op tijd en reed op de bumper van mijn nieuwe DRAAKJE in. Oh, wat baal ik, zeg! En zij ook, want ze wil ons uit eigen zak betalen, want anders gaan haar verzekeringspremies fors omhoog.

Maar, hoezeer wij ook met haar meevoelen, wij kunnen dat risico niet nemen. In de bumper van de Toyota zitten ook achteruitrij sensoren, die piepen, als er iets achter de auto staat. Een van die sensoren is ook beschadigd en wij vermoeden, dat de reparatie meer gaat kosten, dan de $500, die zij ons biedt. We wisselen dus maar weer verzekeringsinformatie uit en ik bel voor de tweede keer in net zoveel maanden USAA weer met een claim.

Om een beetje bij te komen gaan we maar lunch halen bij de nabij gelegen McDonald's. Alweer is het een drukte van jewelste en alweer krijgen we meer eten mee, dan we besteld hebben. Dit keer is het een snack wrap, die we pas een aantal mijlen later opmerken. Kai weet daar wel raad mee.

Hopend, dat we nu alle opwinding voor de dag wel gehad hebben, gaan we de I-95 weer op. Daar wordt nog steeds langzaam gereden, wat later "rubber necking" blijkt te zijn: aan de overkant is een politieagent bezig met een of ander vaag figuur in te rekenen en iedereen moet daar natuurlijk even naar gapen.

Eindelijk kunnen we dan van de I-95 af en rijden de I-395 op, een verademing van rustig verkeer gelukkig! Er zit wel overal politie, dus Rick durft niet te hard te rijden, ondanks de nieuwe radar detector, die we voor we aangereden werden ook net in New Haven hadden gekocht. Radar detectors zijn illegaal in Virginia en DC en daarom kunnen we ze daar ook niet kopen.

Eindelijk rijden we Massachusetts binnen! Opvallend is, hoever de natuur hier achter ligt op de onze. De maples zijn nog rood en de rest is van dat prachtige prille lentegroen. En groen is het hier, mijn hemel wat is er toch veel bos hier aan de oostkust!

In Worcester stoppen we nog even gauw bij Starbucks voor een tall skinny caramel latte. En dan eindelijk, eindelijk komen we om half vijf in Newburyport aan. Veel en veel later, dan we hadden gehoopt! Maar tenminste zonder verdere kleerscheuren.

De kinderen hebben ons de laatste mijlen al herhaalde malen opgebeld. Hun wachtgeduld is duidelijk op. Als we eindelijk hun straat binnenrijden zitten de kleintjes (Stefan van zes en Natalya van drie) op een stoeltje in de tuin op ons te wachten. Het weerzien is dan ook hartverwarmend, ook met mijn zus en zwager, vooral omdat de laatste toch een spannende tijd doormaakt met zijn hartproblemen.

We komen achter in hun tuin bij onder het genot van een biertje/wijntje en heerlijke kaas met crackers. Saskia werpt zichzelf op als babysitter en zij blijft met Natalya van drie thuis pizza eten en film kijken.

De rest van ons gezelschap gaat naar het centrum van Newburyport, wat erg gezellig is. We eten bij The Rockfish. Ik kan het niet laten een lobster roll te bestellen in dit gebied en deze smaakt werkelijk voortreffelijk! Ook de anderen smullen en Stefan geniet van zijn grote neef Kai, die hem helpt met zijn Lego's.

Na het eten halen we nog een ijsje bij de plaatselijke ijssalon en dan gaan we naar huis om lekker te ontspannen. Op het moment worden alle kinderen in bed gelegd en halen Kai en Saskia even adem, want zij zijn wel de attracties voor de kleintjes. Rick en ik computeren even. Morgen zijn er weer allerlei plannen en het belooft prachtig weer te worden.