Memorial Day on the road again

Vandaag is het dus Memorial Day, de dag, waarop de gevallenen worden herdacht. Omdat wij de hele dag in de auto zullen doorbrengen zullen we er niet veel van merken, behalve, dat alle vlaggen halfmast hangen. Thuis in Washington vond gisteren echter, voor de 21ste keer, het zeer indrukwekkende Rolling Thunder plaats. Vorig jaar waren wij daarbij aanwezig. Verder wordt de dag in veel plaatsen "gevierd" met parades. Wat opvalt hier in Massachusetts is, hoe vroeg het licht wordt. Wel zeker een half uur eerder dan bij ons en de logeerkamer heeft geen gordijnen. Ik word dus al om vijf uur wakker van de zon, maar het lukt gelukkig om weer in slaap te komen. Om acht uur moeten we er echt uit en ons klaar maken weer op pad te gaan. De heerlijke geuren van verse pancakes bereiken zelfs de zolder en beneden vinden we D hard aan het bakken. Met zijn allen smullen we van roerei, pancakes met maple syrup (ook uit dit gebied) en verse bosbessen, aardbeien en frambozen. En dan is helaas het ontbijt, maar ook de bezoekkoek weer op. De kleintjes vinden het maar naar, dat we weer vertrekken en we krijgen de grootste knuffels van ze. We spelen nog even, dat we allemaal naar Virginia zullen gaan, maar dan moeten ook zij de werkelijkheid accepteren. Uitgezwaaid door het hele gezin van mijn zus (waarvan ik dan ook meteen een paar foto's maak) rijden we hun straat weer uit. In het centrum van Newburyport stoppen we nog even. Rick wil een Starbucks latte en Kai en Saskia ook (de "iced" versie dan wel). Ikzelf heb bij het ontbijt al de nodige koffie gedronken. Terwijl Rick de drankjes haalt neem ik Kai en Saskia mee naar de boekenwinkel. Newburyport maakt zich klaar voor een dagje festival. De kraampjes staan al klaar, maar het is nog rustig. Dit is zo'n schattig plaatsje, ik kan me helemaal voorstellen, dat D en A hier graag wonen. Na wat gedoe vinden beide kinderen een boek naar hun gading. Kai moet een "young adult" boek lezen met iemand van tenminste zijn leeftijd in de hoofdrol. Zijn keuze is "Twisted" van Laurie Halse Anderson. Saskia zoekt eigenlijk een boek van de Internet Girls serie van Lauren Myracle, maar die zijn uitverkocht. Gelukkig vindt madam dan "Thirteen" van dezelfde schrijfster, want Saskia is een nogal kieskeurige leester. Na de van nog even volgegooid te hebben ($3,95 per gallon hier) en een nieuwe Road Atlas van American Map te hebben gekocht, gaan we net voor tienen officieel op pad. Van David heeft Rick toch weer een gedeeltelijk nieuwe route gekregen, zodat we de interstate 95 dit keer helemaal kunnen vermijden (behalve een heel klein stukje aan het begin van de route). Katja zou vandaag met een groep vrienden naar Lake Anna gaan. Dit meer is zo'n twee uur rijden bij ons vandaan en helemaal dol op dat plan zijn Rick en ik niet. Memorial Day staat bekend om het zware strandverkeer, waar ze hoogstwaarschijnlijk op de terugweg in zullen belanden. Bovendien zijn we de schrik van hun vorige lange rit nog niet helemaal te boven. Maar ja, we zullen haar toch los moeten laten en dus gaat ze, weliswaar met instructies om in Raffi's auto mee te rijden, want die rijdt volgens Katja zo voorzichtig als een grootmoeder. Zodra haar kevertje weer helemaal gemaakt is (de zijspiegel aan de passagierskant hangt er nog steeds bij), gaan we veel met Katja de interstates op, zodat ze daar ervaring in krijgt. Ik zal blij zijn, als ze vanavond weer heel thuis is! Enfin, ik ben dus al opgelucht, als we een SMS-je krijgen, dat ze veilig zijn aangekomen. Leah's vader heeft beloofd zo af en toe bij Cosmo, die in de achtertuin verblijft, te kijken. Katja wilde hem eerst meenemen, maar het zal 30 graden worden en er is daar nauwelijks schaduw. De koele achtertuin is dan veel fijner voor hem. Onze reis verloopt voorspoedig. We gaan dit keer langs Hartford, Connecticut, wat een mooie skyline heeft. Even verderop stoppen we voor een pit stop bij een rest area, die langs een idyllisch kabbelend riviertje ligt. De interstates tot nu toe waren I-95 N, I-495 S, I-290 W en dan komen we via de interstates 90, 84 en 91 bij route 15 aan. Hier in Connecticut is dat een vierbaanse "parkway", waarop commercieel verkeer verboden is. Heerlijk rustig dus en het is nog een prachtige weg ook, die door dichte bossen loopt. Dat er zo dicht bij New York City zoveel mooie natuur is, daar hebben we ons al vaker over verbaasd. Het enige nadeel van deze mooie weg is, dat het lunchtijd is en de pancakes alweer lang verteerd zijn. En uitgerekend nu zijn er geen gele bogen of glimlachende meisjes met rode staartjes borden te zien (Wendy's heeft onze voorkeur, na al de McDonald's maaltijden op de heenweg). Om half twee rijden we over de Tappan Zee brug en zien de Manhattan Skyline dit keer een stuk waziger in de verte. We komen even in langzaam rijdend verkeer terecht en Rick neemt de afslag naar Spring Valley, NY. De GPS laat hier allerlei restaurantjes zien, maar dat zijn allerlei ethnische Spaanse tentjes. Het vinden van een Wendy's blijkt onmogelijk en ondanks de lege magen wordt McDonald's categorisch geweigerd. Eindelijk stuiten we aan de andere kant van de snelweg op een White Castle Drive Thru. Hier hebben we nog nooit gegeten, maar Rick kent het merk wel. De hamburgers hier zijn mini en je bestelt ze of alleen of in paren. Nu moet gezegd worden, dat ik eigenlijk helemaal geen hamburgerfan ben, maar de burgertjes, die de andere gasten zitten te eten, zien er zo schattig en lekker uit, dat ik er zin in krijg. Rick en ik bestellen de jalapeno en kaasburgertjes en de kinderen de mini Italiaanse kipsandwichjes. De burgertjes smaken net zo lekker, als ze eruit zien. Heel zachte lekkere broodjes met een vleugje jalapeno smaak en een sappig burgertje ertussen. Om letterlijk je vingers bij af te likken! Helaas (of misschien maar goed ook) zitten er geen White Castles in ons gebied! Onze trek naar het zuiden zet zich voort en het wordt steeds warmer. We luisteren afwisselend naar jaren zestig of het jaren tachtig satelietradiostation en Rick probeert de cruise control van de Toyota uit. Die heeft een of andere radar, waardoor hij vanzelf afremt, als hij te dicht bij een andere auto komt. Buiten trekt het mooie glooiende Pennsylvania landschap aan ons voorbij. Grote en kleine boerderijen met glimmend geverfde metalen of juist heel vervallen houten silo's tekenen het landschap. Advertenties voor Pennsylvania Dutch produkten en etenswaren staan iedere zoveel mijl langs de weg. Het jammere van deze lange kilometer-vreten ritten vind ik altijd, dat we geen tijd hebben om van de snelwegen af te gaan. In Maryland komen we nog heel even in de file te staan, maar verder verloopt de reis voorspoedig. In Leesburg zien we, dat de groundhogs rond zonsondergang boven de grond komen. Schattige, dikke diertjes zijn het. We zien er zo wel tien! En natuurlijk ook een aantal herten, waarvan we er helaas ook heel veel dood langs de wegen hebben zien liggen. Eindelijk na iets meer dan tien uur rijden komt onze cul de sac in zicht. DRAAKJE heeft, met uitzondering van de zoen op zijn achterwerk, zijn eerste lange rit goed doorstaan (hetzelfde kan niet gezegd worden van de honderden insektenlijkjes op zijn neus!)! Natuurlijk heb ik weer heel wat foto's, ik zal ze z.s.m. online zetten.