Relay for Life

Zaterdag

We zijn allemaal al (voor een zaterdag dan) vroeg uit de veren. Het is schitterend weer, dus dat vergemakkelijkt het opstaan. De meisjes beginnen gelijk aan hun voorbereidingen voor vanavond.

Er wordt hard gewerkt aan posters en een estafette stokje voor hun teams. Dat stokje wordt meegenomen tijdens het lopen op de baan (relay=estafette). Saskia vindt wat leuke Tasmanian Devils om op haar poster en stokje te plakken en Katja heeft nog een pluche Pink Panther van vorig jaar.


Rick vertrekt al snel naar Marshall High School, waar de Relay for Life vanmiddag en vannacht wordt gehouden. Daar denkt hij even snel de tent op te gaan zetten. Maar dit is een nieuwe tent en Rick blijft lang weg. Het blijkt, dat de handleiding voor het opzetten niet erg duidelijk is en het zo een puzzel van buizen wordt voor Rick. Uiteindelijk lukt het hem gelukkig wel, want het zal vannacht niet zo warm zijn.

Christine komt hierheen en we parkeren de auto bij het Community Center, zodat we een stuk op het W&OD pad kunnen gaan lopen. Daar is het beredruk met wandelaars en (race)fietsers, waarvan de laatsten soms vervaarlijk snel langs vliegen, zonder waarschuwing en zonder zich druk te lijken te maken over naderende tegenliggers. Levensgevaarlijk, werkelijk!

Buiten het centrum van Vienna (waar ook een boerenmarktje en een gratis openluchtconcert gaande zijn) wordt het gelukkig wat rustiger. Het ruikt overal heerlijk naar de bloeiende bomen en we zien een schattige baby groundhog langs de kant. We lopen een volle tien kilometer en komen tevreden bij de auto terug.

Thuis is het een drukte van jewelste, de telefoontjes zijn niet van de lucht. Opeens hebben de leden van Saskia's team vooral honderdduizend vragen! Er breekt ook nog even paniek uit, want maar vier van de elf hebben een toestemmingsformulier, getekend door hun ouders, ingeleverd. Zonder mogen ze niet meedoen. Gelukkig blijkt, dat dat ook bij het inchecken nog ingeleverd kan worden.

Eindelijk, door het gedoe met de tent en de telefoontjes later, dan we wilden, trekken we om kwart over twee de deur achter ons dicht. We missen zo de openingsceremonie wel, maar het kan niet anders. Alexandra, Tabatha en Shannon rijden met ons mee, de andere kinderen worden door hun ouders naar het evenement gebracht.

Daar hebben Laura's ouders inmiddels, met behulp van wat andere ouders, hun tent opgezet als tweede onderkomen voor Saskia's team. Alleen blijkt, dat Ricks plattegrond van de tentplekken verouderd was, en de hele layout is veranderd! Beide tenten moeten dus in zijn geheel verplaatst worden naar de plek naast Katja's team.

Gelukkig komen er ook een paar jongens van Katja's team helpen en met zijn allen lukt het om het hele kamp zonder verdere kleerscheuren op de juiste plek weer op te zetten. Alle kinderen leveren hun ondertekende toestemmingsformulieren in en krijgen een deelnemersarmband en een t-shirt.

De plaatsen in de tenten worden verdeeld en Saskia geeft iedereen van haar team opdracht om in kleine groepjes om de beurt met het estafettestokje een aantal keren rond de baan te lopen. De hele groep vindt het duidelijk allemaal prachtig.

Dan kan Rick zich eindelijk een beetje ontspannen en gaan we de hardloopbaan op om naar de verschillende activiteiten te kijken. John en Raffi van Katja's team doen mee met Mr. Relay en zien er hilarisch uit! John neemt de gelegenheid waar om zijn vriendinnetje mee te vragen naar de Prom. Gelukkig accepteert zij de uitnodiging!

We kijken onze ogen uit. De tenten van sommige groepen zijn prachtig versierd en overal hangen spandoeken met "in memory of" of "in support of". Langs de binnenkant van de baan staan borden met statistieken over kanker en de Relay for Life. Zo lezen we, dat 1 op de 100 Amerikanen meedoet aan een Relay.

Er zijn vijf verschillende kleuren officiele t-shirts dit keer: paars (voor "survivors", mensen, die kanker hebben of gehad hebben), blauw (voor de organisatoren, Katja draagt die kleur), rood (voor de team captains, Saskia draagt die kleur en zo te zien is zij een van de jongste, zo niet de jongste, team captains), groen voor de chaperones (Ricks kleur, dus) en natuurlijk wit voor de "gewone" deelnemers.


De tijd vliegt voorbij, want er is van alles te zien en het is indrukwekkend, zoals ieder jaar. Ik loop met een brok in mijn keel bij het zien van de mensen in de paarse t-shirts en het lezen van de vele berichtjes over familieleden.

We hebben het samen over degenen in onze levens, die met deze rotziekte te kampen hebben (gehad). Dit jaar hebben Rick en ik vier "luminaria" (zakjes met een kaarsje erin, zie foto's) aangevraagd: voor Ricks moeder, die helaas zeven jaar geleden is overleden aan longkanker, voor Ricks tante Kathy, die voor de tweede keer met borstkanker te stellen heeft, voor Leah's moeder, Janet, ook borstkanker, gelukkig in remissie en voor een goede internet vriendin van mij, die volgende week aan slokdarmkanker zal worden geopereerd. Katja heeft er zelf ook nog eentje voor haar grootmoeder besteld.

We luisteren naar (en lachen om!) een Elvis impersonator en moedigen aan bij een vlaaieneetwedstrijd, waarbij twee meisjes precies tegelijk een hele vlaai opaten (pff!). Dan gaan we lekker in het onverwachte zonnetje (er was bewolking en buien voorspeld) voor de tenten zitten om mensen te kijken. Er is meer dan genoeg gaande op het veld, dat wel nog drassig is van de vele regens van de afgelopen weken.

Terwijl we daar met een groepje zitten te kletsen, zien we een aantal Canadese ganzen opvliegen. Op zich niets bijzonders, want het hele veld ligt vol ganzenpoep, maar dan zien we een flits en horen een harde knal. Een van ganzen valt zo uit de lucht, een heel vreemd gezicht!

Eerst denken we, dat iemand hem heeft neergeschoten, want zo klonk het. Hij (of zij) blijkt echter tegen een electriciteitsdraad aangevlogen te zijn en letterlijk ontploft! Hij is daarbij op een auto op de parkeerplaats, waar mijn van ook staat, gevallen en dat ziet er, als ik niet veel later langsloop, niet erg fris uit! De ingewanden liggen er helemaal uit en dan zie je pas, wat een groot dier zo'n gans is. Blij, dat het mijn van niet is!

Terwijl ik er nog ben gaat Rick even weg om avondeten te halen voor Katja en hem. De jongere kinderen willen liever pizza en hot dogs van het standje bij de Relay. Kai belt intussen, waar ik toch blijf, want hij heeft de hele middag ge-skateboard en heeft nu honger.

Eigenlijk was ik nog graag gebleven voor de "Survivors' Walk", want het is heel indrukwekkend en emotioneel om al die mensen, die tegen deze gevreesde ziekte vechten en hebben gevochten, met hun gezinnen te zien lopen. Maar die is pas om zeven uur, net iets te laat. Gelukkig hebben Rick en ik Janet al een "hug" gegeven, toen ze in de rij stond voor het diner, dat speciaal ter ere van iedereen in een paars t-shirt werd gegeven.

Gauw rijd ik naar de 7 Eleven in Vienna, waar Kai me al ongeduldig staat op te wachten. Samen gaan we naar Sakana, waar we aan de sushi bar plaatsnemen en ik weer als een oude bekende begroet wordt.

De sushi chef, Ken, maakt een hapje met een gamba voor Kai, die tot nu toe dacht niet van garnalen te houden. Hij durft dit echter niet te laten merken, dus hij neemt toch een hap, en waarempel, het smaakt hem goed! Het is ook erg gezellig, zo samen met mijn zoon te eten. Kai is, voor zijn doen, zeer spraakzaam vanavond.

Bij thuiskomst zie ik, dat ik een telefoontje van Niall heb gemist, die Rick gezelschap ging houden. Hij bood mij een lift aan om de luminaria ceremonie bij te kunnen wonen. Jammer, ik was graag gegaan, want zelf kan ik niet rijden in het donker door een soort nachtblindheid.

Maar ik heb nog hoop, want Maggie's moeder zei eerder vanmiddag, dat zij misschien ook wel zou gaan. In dat geval zou ze me opbellen, maar de telefoon blijft stil. Ik moet het dus doen met Ricks relaas van de ceremonie en dat is al zeer emotioneel, er zelf bij zijn moet wel heel overweldigend zijn. Hier thuis brand ik een kaars voor degenen, die ik ken, die geraakt zijn door kanker, zo doe ik toch een beetje mee.


Rick vertelt, dat Saskia heel verdrietig werd bij het zien van de luminaria voor haar Grandma (Ricks moeder). Ook Raffi, die zijn vader een aantal jaren geleden aan kanker verloor, moest getroost worden door Rick. Volgend jaar hoop ik echt, dat ik er wel bij kan zijn, ook om die verdrietige mensen een beetje bij te kunnen staan!

Een paar filmpjes:


Bij dit lied moet ik sowieso al slikken en met die kaarsjes is het helemaal wat!



Niall en Rick lopen op de baan


Alle foto's van de dag zijn hier te bekijken.

Zondag

Om half acht komen de Relay-ers weer thuis. Rick heeft zowaar Saskia's team rond half twee in slaap gekregen en heeft zelf dus ook wat uurtjes kunnen slapen. Maar Katja heeft het de hele nacht druk gehad met het organisatieteam en dus geen oog dichtgedaan. Alle drie duiken ze meteen hun bed in, ongetwijfeld dromend over een geslaagd liefdadigheidsevenement.

Het weer lijkt op het moment wel een jojo! Een dag mooi, een dag prut, een dag mooi, een dag prut en we zijn vandaag dus aan de beurt voor de prut dag, al begint de dag zonnig. Gelukkig is het tijdens de hoofdevenementen van de Relay droog gebleven, al zorgde de wind voor problemen tijdens de luminariaceremonie. Alleen toen ik Rick om half twaalf aan de telefoon had regende het even.

Christine belt of ik zin heb om in haar buurt te gaan wandelen voor de regens arriveren. Natuurlijk heb ik dat, maar tegen de tijd, dat ik haar kant op rijd, regent het al. Nu ja, we zullen niet smelten en de temperatuur is lekker. Als we na viereneenhalve mijl weer terug zijn, zijn we niet eens zo nat.

Omdat de meisjes en Rick natuurlijk erg moe zijn van hun nachtelijke avonturen en alle emoties doen we het vandaag verder heel rustig aan. Ik vind het ook weleens lekker om helemaal niets te hoeven. Er zijn al zoveel dingen gaande op het moment, een paar rustige uren zijn welkom!