Old Town Trolley

Arme Sushi mist Katja enorm en miauwt de halve nacht heel jammerlijk. Ik vind het heel zielig voor haar, maar weet niet zo gauw een oplossing. Ze mag op ons bed slapen, maar dat is kennelijk niet hetzelfde als Katja's aanwezigheid. Misschien, dat ik de dierenarts maar eens opbel. Wie weet weten ze daar een oplossing.

Al vroeg vertrek ik op weg naar Washington, waar ik om tien uur heb afgesproken met Danielle en Arjan, haar ouders en vrienden van haar ouders. Ze logeren in het Washington Hilton en, al is dat maar twintig kilometer verderop, ik doe er door het spitsuur een goed uur over.

Om klokslag tien uur rijd ik, na even verkeerd te zijn gereden, dankzij de vele eenrichtingsstraten in de stad, bij het Hilton voor. De bellman wijst me de weg naar de parkeergarage achter het hotel, waar gelukkig nog plaats is. In de lobby zie ik meteen het Nederlandse gezelschap zitten.

Er volgt een heel hartelijke kennismaking, waarbij mij een tas met een paar tijdschriften, kruidnootjes en een blik van Jamin met "Gewoon Hollands" erop (later blijken daar superlekkere dropjes in te zitten!) in de handen wordt gedrukt. Nog hartelijk bedankt, allemaal!

Gauw breng ik de tas even naar de auto en dan gaan we op weg naar de halte voor de Old Town Trolley. Danielle had geschreven, dat ze daar kaartjes voor hadden, en aangezien ik die tour ook altijd al eens heb willen doen, vind ik het leuk om mee te gaan.

Na een klein half uurtje wachten komt de groen met oranje "trolley" voorrijden. We hebben allemaal kaartjes van het internet, die we de hele dag kunnen gebruiken, aangezien het een "hop on, hop off" service is. Je mag dus ongelimiteerd op- en uitstappen, waar en wanneer je maar wilt.

De gids vertelt heel leuk en spreekt duidelijk Engels (wat soms weleens mankeert aan de gidsen in DC, vind ik). Hij vertelt een feit over het Washington Hilton hotel, dat ik niet wist: Reagan werd daar in 1981 neergeschoten. Mede daarom vind ik zulke rondleidingen altijd weer leuk, ik leer iedere keer nieuwe dingen over de stad.

Door de mooie buurten Kalorama en Cleveland Park, waarover de gids ook allerlei weetjes vertelt, komen we bij de Washington Cathedral aan. In deze op vijf na grootste cathedraal ter wereld liggen onder anderen Woodrow Wilson en Helen Keller begraven. Het heeft 83 jaar geduurd om hem te bouwen en hij was pas in 1990 af!

Hier besluiten we uit te stappen en het advies van de gids op te volgen om naar boven in een van de torens te gaan. Het is prachtig helder weer, niets wat erop wijst, dat er een tropische storm in aantocht is.

We nemen dus de lift naar boven naar de zevende etage en zijn daar zeer aangenaam verrast. Omdat de cathedraal bovenop de hoogste heuvel in Washington ligt kunnen we van hieruit ver Virginia en Maryland inkijken. Zelfs Tysons Corner is heel goed zichtbaar. En zo heb ik weer een plekje ontdekt om bezoekers aan te raden, want er is hier vrijwel niemand!

Beneden lopen we rond in het prachtige kerkgedeelte. Vooral de sprekende kleuren van de gebrandschilderde ramen en het helemaal gebeeldhouwde altaar zijn indrukwekkend. Het geheel straalt zo'n rust uit!


Buiten wachten we op de volgende trolley, die ons via Embassy Row (de gids ratelt de verschillende ambassades achter elkaar op, links deze, rechts die, ik krijg er gewoon pijn in mijn nek van!), het huis van de Vice President (en de master clock van het U.S. Naval Observatory, ook erg interessant) en Georgetown naar het bekende toeristische gebied langs de Mall brengt.

Bij het Witte Huis stappen we uit en maken de nodige foto's en filmpjes. Dan doen de magen en kelen van zich spreken. Het warme weer (zeker dertig graden) heeft ons dorstig gemaakt en het is lunchtijd. Gelukkig kunnen we meteen aan tafel bij Cosi. Hun flatbread sandwiches en salades gaan er zeer goed in!

Na de lunch lopen we via het World War II Memorial en het Washington Monument naar de metro. Bij het Washington Monument zie ik iets, dat ik nog nooit heb gezien: alle vijftig vlaggen, die het monument omringen, zijn weggehaald.

Aan een Park Police agent vraag ik, of hij misschien weet waarom. Hij antwoordt, dat het vanwege de tropische storm waarschuwing, die voor morgen geldt, is. Dan vraagt hij, waar we vandaan komen. Op ons antwoord: "From the Netherlands", zegt hij heel verbaasd tegen mij "But you don't, you sound local!". Dat vind ik leuk om te horen!


In het metrostation arriveren we vijf minuten voor de aankomst van de blauwe trein, die ons naar Arlington Cemetery brengt. Hier wilde iedereen graag heen. Zwetend en puffend lopen we de flinke heuvel op naar het graf van de onbekende soldaat. Daar komen we net op tijd aan voor de wisseling van de wacht, altijd weer indrukwekkend (op het blog van Danielle en Arjan staat een filmpje ervan).


Je kunt goed de sporen van jarenlang, dag in dag uit 21 stappen heen en 21 stappen terug zien, hier!

Gelukkig is de terugweg helemaal heuvel af. Halverwege bezoeken we nog de graven van de Kennedy's en gaan dan op zoek naar de trolley halte om ons terug naar de stad te brengen. Die is gauw gevonden en de trolley komt er net aan. Bij het Lincoln Memorial stappen we weer uit.

Het is inmiddels al bij vieren en natuurlijk heeft de rest van het gezelschap wat last van jetlag. We drinken wat op een terrasje bij het Memorial en nemen dan de trolleys terug naar het hotel. De laatste trolley brengt iedereen keurig tot voor zijn of haar hotel, erg goede service!

Deze rondleiding kan ik van harte aanbevelen, want niet alleen zijn de gidsen live en goed (in tegenstelling tot andere bedrijven, waar je een bandje hoort), maar je krijgt ook wat meer van de stad te zien, dan de geijkte Mall.

In het hotel is het helaas alweer tijd om afscheid te nemen. Het was een erg gezellige dag, alweer een erg leuke internet ontmoeting! Dankzij mijn trouwe GPS vind ik de snelste weg terug naar huis gauw. Net voor de regen begint rijd ik onze oprit weer op.