Slecht weer op komst

Midden in de nacht word ik wakker met mijn lichaam in vuur. Al mijn spieren branden en ik heb een flinke spanningshoofdpijn. Geen enkele pijnstiller werkt daartegen, dus ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat door te slapen.

Het verbaast me wel enigszins, dat mijn spieren opeens zo "kwaad" zijn. Het weer is tenslotte nog lekker warm. Maar de weersvoorspelling brengt het antwoord: er is een enorm lagedrukgebied op weg hierheen, dat zich zelfs zou kunnen ontwikkelen tot tropische storm Kyle. De luchtdrukveranderingen hebben op de een of andere manier enorme invloed op mijn pijnniveaus.

Vandaag is er letterlijk nog geen vuiltje aan de lucht, want die is staalblauw. Maar ik voel me vaak de dag voor het slechte weer aankomt het ergst en begin meteen te werken aan het verminderen van de pijnen. Daarvoor neem ik Cosmo mee voor zijn wandeling. Die heeft op het moment weer echt plezier in het wandelen, gelukkig.

En dan heb ik om elf uur mijn eerste personal training sessie bij Anytime Fitness. Op mijn kaartje staat, dat ik met Roger zal trainen, maar ik krijg, na verontschuldigingen, Chris. Maakt mij niet uit, want ik ken geen van beiden.

Om te beginnen moet ik twee bladzijden "persoonlijke geschiedenis" invullen. Natuurlijk worden daarbij allerlei gezondheidsvragen gesteld en als Chris (die ik een jaar of 25 schat) ziet, dat ik fibromyalgie heb, vertelt hij, dat hij een nogal erge vorm van de ziekte van Lyme heeft. Hij weet dus alles van erge vermoeidheid en pijn, maar ook hij gebruikt fitness om zich beter te voelen.

Mijn ervaring met personal trainers is tweevoudig: degenen, die bang zijn om me pijn te doen en me daardoor niet de oefeningen geven, die ik eigenlijk nodig heb en degenen, die luisteren naar wat ik aankan en me goede oefeningen geven. Gelukkig hoort Chris bij die laatsten.

Hij begint met een paar heel interessante oefeningen met de grote bal. Hij is helemaal verbaasd hoe goed ik die oefeningen kan doen en zegt, dat er heel wat gezonde mensen zijn, die die absoluut niet kunnen. Hij blijft zo versteld staan van mijn kunnen en noemt mij een goede athleet. Ik bloos er gewoon van en mijn gymleraar van vroeger zou zich rot hebben gelachen bij die benaming!

Omdat ik vandaag nogal wat pijn heb in mijn nek en schouders vraag ik Chris om oefeningen daarvoor. Hij heeft weer heel nieuwe dingen in petto voor me en, als we na een uur en een kwartier klaar zijn, zijn al mijn spieren aan de beurt geweest. Ook voel ik me gelukkig ietsje beter.

Gek genoeg begon ik met flinke hoofdpijn en als ik naar buiten loop is die een stuk minder. Je zou denken, dat gewichtheffen dat juist erger zou maken. Zo vreemd is deze aandoening, dus.

Er is een Starbucks om de hoek en ik loop erheen voor een koffie en een sandwich. Helaas zijn de sandwiches, die ik lekker vind, op, dus ik kies een "power protein plate". Natuurlijk zou ik die thuis ook kunnen maken, maar ik tril van de honger, dus eet het ter plekke op. Het smaakt hemels, moet ik zeggen, precies wat ik nodig had na al die gewichten!

Helaas komen de pijnen thuis al gauw weer in grote getalen terug. Ik probeer buiten te zitten, maar mijn hoofd bonkt en mijn rug doet pijn. Zelfs mijn massage stoel en de handmassage in mijn nek doen niets. Het voelt weer net als vanochtend en al weet ik, dat weer gaan bewegen zal helpen, de energie daarvoor is opgebrand.

We hebben vanavond afgesproken met Mary en David om uit eten te gaan. Dat wil ik absoluut door laten gaan, want het heeft maanden geduurd om een avond te vinden, waarop we alle vier konden!

Om een beetje energie terug te krijgen, ga ik op bed liggen. Ik slaap wat en lees wat en Cosmo ligt naast me. Iedere keer, als hij een andere hond hoort buiten, begint hij ook te piepen. Maar hij blijft bij me, zo trouw!

Als Rick (vroeg) uit zijn werk komt, komt hij meteen naar boven om mij te masseren. Ook hij wil graag uit eten met Mary en David, maar weet ook van vele jaren ervaring, dat mijn pijnen niet mis zijn. Zijn massage met mineral ice lijkt goed te helpen en ik maak me klaar om uit te gaan.

Bij Bazin's hebben we een reservering om half acht. Mary belt, dat ze onderweg zijn en wij gaan alvast zitten.

Het wordt een gezellige maaltijd. Ik bestel alleen voorafjes en Mary ook. Een ceviche van garnalen en kokkels is heerlijk en de tuna tartaar en gegrilde asperges met champignons en gefrituurde geitenkaas smaakt ook super lekker!

De mannen nemen grotere gerechten. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht de maaltijd te kunnen volbrengen met alle pijn van vandaag, maar het lukt toch. En daar ben ik blij om, want Mary en Dave zijn heel goede vrienden, die we veel te weinig zien!

Het klinkt waarschijnlijk raar, maar ik ben bijna bang om naar bed te gaan. Ik ben zeker moe genoeg, maar in bed zijn de pijnen het ergst. Rick gaat nog een ronde mineral ice op me smeren en dat breekt hopelijk de pijncyclus. Bah, wat heb ik hier een hekel aan, ik voel me gelijk weer "ziek".