Soms wil je gewoon een perfecte ouder zijn

Allereerst indrukwekkend, jullie hebben vrijwel allemaal goed geraden, wat de foto's van gisteren waren. De ene foto is inderdaad de (Lincoln (Manon?)) tunnel en de reflectie van de lichten op het plafond en de andere het achterlicht van onze van. Nu nog een derde onderwerp vinden...

Brr, als ik erop uitga om Cosmo uit te laten is het vijftien graden! Onder de zestig graden Fahrenheit is het op deze tijd van de dag al maanden niet meer geweest. Ik doe een fleece jasje aan en probeer niet te denken, dat dit het begin van het einde van de heerlijke warmte is. Halverwege de wandeling kan het jasje weer uit, dus zo erg is het ook weer niet.

Cosmo loopt met deze temperaturen wel een stuk lekkerder merk ik aan hem. Hij hijgt lang niet zo erg en loopt voor mij uit, in plaats van naast me. Natuurlijk wil hij midden in het bos weer richting hondenpark, maar ik trek hem mee, belovend, dat we vanmiddag zullen gaan (alsof hij dat verstaat, hi hi).




Met zijn mooie bandenna om (is inmiddels alweer weg)

Na de wandeling maak ik me klaar om voor de eerste keer naar Anytime Fitness te gaan. Ik herinner me niet of ze daar handdoeken verstrekken, dus neem er maar een mee van thuis (zo te zien verstrekken ze ze niet).

Het is altijd een beetje ongemakkelijk om voor de eerste keer een fitness centrum binnen te lopen, vind ik. Je weet nog niet precies hoe het hier toegaat en waar alles is. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd loopt op een lopende band en werpt me slechts een snelle blik toe. Verder zijn er een paar mannen bezig aan de gewichten. Iets later komt er een oudere vrouw, die er zeker niet uitziet alsof ze zin heeft in een praatje en een groepje jongeren.

Ok, dus tot nu toe niet echt de sociale omgeving, waar ik op had gehoopt. Maar dat geeft niet, ik ben hier voornamelijk voor de apparaten. Ik begin met een warm up op de elliptische machine en kijk naar de Travel Channel, al ben ik in de haast mijn koptelefoon vergeten.

Dan begin ik aan de gewichten. Het is de nieuwste uitvoering, maar ik ken ze wel. Toch vraag ik voor volgende week een personal training sessie aan. Ze zijn gratis, dus waarom niet? Om elf uur op woensdag zal ik met Roger trainen. Voldaan vertrek ik na drie kwartier, als alle spieren getraind zijn. Het was een goede beslissing, zo op het eerste gezicht, om hier lid te worden.

Het is ook handig om al midden in Vienna te zijn. Bij Giant haal ik de benodigdheden voor het avondeten. Bovendien heeft Saskia voor Engels een schrift voor vijf vakken nodig (kost maar liefst $10!).

Ook is Kai al een dag te laat voor zijn eerst Duitse project: het versieren van een doos met Kleenex. Natuurlijk geen jongensachtige opdracht (als ik kritiek op zijn Duitse lerares zou hebben is het, dat ze te "meisjesachtig" is, niets voor die tienerjongens!), maar het moet wel gebeuren.

Kai's letter is de "J" (jot), dus ik heb hem al een paar woorden aangereikt (hoewel Jaegermeister werd afgekeurd, ha ha). Nu moet hij alleen het versieren nog doen. En dat stelt hij werkelijk tot het allerlaatste moment uit. Jongens!

Kai heeft sinds vorige week een mini "baantje": het wandelen met Diego, de hond van Leah en Jim drie deuren verderop. Nu Leah weg is naar college en Jim moet werken hebben ze niemand om de hond halverwege de dag uit te laten. Voor $5 per dag doet Kai dit maar al te graag.

Vandaag is het heerlijk weer en ik stel voor Cosmo en Diego naar het hondenpark mee te nemen. De honden zijn er meteen voor te vinden en Kai heeft de gelegenheid weer even te rijden. Tot mijn verbazing is er niemand bij het park, maar Diego en Cosmo hebben genoeg aan elkaar. Ze rennen en buitelen naar hartelust. Even komt er een stel met een grote en een mini poedel, maar die twee honden hebben geen interesse in de onze.


De heren vermaken zich prima samen

In de auto zet ik het nieuws af. Al laat Kai het niet zo merken, ik merk aan de kinderen, dat de onzekere tijden ze wel aangrijpen. Katja vroeg al, wat we voor de slachtoffers van Ike deden (we hebben rijkelijk gegeven aan een paar betrouwbare instanties), want zij heeft ook gedoneerd bij Virginia Tech.

Kai is wat stiller erover, maar maakt zich vooral zorgen over de financiele situatie van mensen om ons heen en onszelf. Voor hem zijn het feiten, die hij moet weten, en gelukkig krijgen we die genoeg van verschillende kanten.

Maar over Saskia maak ik me wel wat zorgen. Die was helemaal van streek een week geleden, toen het "Big Bang" project van start ging en er zwarte gaten werden voorspeld. De beelden van Ike kan ze niet zien en vanavond werd haar verteld, dat de wereld in 2012 zal vergaan.

Het vergde wat praten als Brugman om haar weer gerust te stellen. Mijn mantras "De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest" en "Who of you, by worrying, added an hour to his life" komen erbij te pas. Helaas herken ik veel van mezelf als kind in haar. Ik dacht ook altijd door over het slechte nieuws en mijn verbeelding ging daar heel ver in.

Helaas kreeg ik toen weinig begrip in mijn omgeving. Ik hoop dus dat ik, door naar Saskia te luisteren en haar gevoelens te benoemen, haar ook help. Ik vertel haar, dat sommige dingen mij ook beangstigen, maar dat ik dan precies die gezegdes tegen mezelf herhaal. Gelukkig kan ik serieus tegen haar zeggen, dat ik echt niet denk, dat de wereld in 2012 zal vergaan.

Pff, soms is dat ouderschap best moeilijk, vind ik. Ik wil graag, dat ze dat angstige verliest, maar uit ervaring weet ik, dat ze enkel kan leren dat een plaatsje te geven. Hopelijk help ik daarmee, want dit is, moet ik toegeven, een van de moeilijkste dingen in mijn achttien jaren als ouder. Vooral omdat ik in haar gevoelens zoveel herken uit mijn kindertijd. De andere twee zijn gevoelig, maar op een andere manier en dat is, moeilijk uit te leggen, makkelijker om objectief mee om te gaan.

Enfin, de eerste crockpotmaaltijd van dit seizoen is weer op en iedereen heeft gesmuld. We kijken vanavond naar America's Got Talent, de top tien. Opvallend is een meisje uit onze "buurt" (tja, zo'n twintig kilometer verderop heet hier "in de buurt"). Kaitlyn Maher komt uit Ashburn, Virginia en is vier jaar oud.

Ze heeft veel talent en is schattig, maar kom op, ze is vier! Ik vraag me dan af voor wie zo'n competitie is: voor haar of haar ouders? Ze lijkt het echt leuk te vinden. Maar ik snap jurylid Piers ook, als hij zegt, dat wat hij ook tegen haar zou zeggen, ze zou het toch niet begrijpen. Deze competitie gaat om een show in Las Vegas. Wie laat zijn vierjarige kind een show in Las Vegas hebben??? Oordeel zelf: