Nederlands etentje

Saskia wordt met hoofdpijn wakker en voelt zich helemaal niet lekker. Ik masseer haar nek met mineral ice en laat haar slapen. Ze heeft er een tijdje geen last van gehad, dus ik hoop niet, dat ze net als ik is en erg gevoelig voor de seizoens- en weersveranderingen.

Al om kwart over acht geeft Sharon een Core Training klas en die wil ik voortaan gaan doen. Deze training is werkelijk fantastisch! Iedere keer geeft Sharon weer heel andere oefeningen en ze zijn allemaal even goed voor de spieren. Intussen kletsen we over de onze verschillende tieners en honden, de twee dingen, die de meesten in de klas met elkaar gemeen hebben.

Na het uur zijn alle spieren aan de beurt geweest en haast ik me naar huis. Daar heb ik precies genoeg tijd om te douchen en dan naar het Community Center te rijden. Daar is het iedere keer weer een drukte van jewelste met fitnessklassen, groepjes ouderen en cursussen, zoals mijn Spaanse cursus.

Helaas heb ik de les van vorige week gemist, maar ben wel bij met het boek. Ik moet zeggen, dat ik senor Diaz een goede leraar vindt. Hij is zich ervan bewust, dat je een taal vooral leert door veel te herhalen en zelf te doen.

De twee uur gaan snel voorbij en aan het einde houdt hij met ieder van ons een simpele conversatie. Dat gaat me al goed af, ik krijg echt het gevoel vorderingen te maken! Ik vind het dan ook erg leuk om er een nieuwe taal bij te leren.

Als ik langs Manhattan Bagel rijd, krijg ik opeens vreselijke zin in een bagel met cream cheese en zalm. Op deze tijd van de dag zijn hun bagels helemaal vers en nog warm, niet te versmaden! Voor Saskia neem ik er ook een mee met cream cheese en chives. Ik heb zo met haar te doen, zelf wetend hoe vervelend die constante hoofdpijnen zijn.

Inmiddels is het weer lekker opgeklaard en opgewarmd en buiten op het deck klets ik helemaal bij met Petra in Nederland. Ook Christine belt en we praten over de economie.

De financiele "bailout" is weggestemd en we weten niet, wat daarvan te denken. In het ene artikel van een Harvard economist lees ik, dat zo'n bailout absoluut geen goed idee is en in andere artikelen juist, dat zonder de economie ten onder zal gaan. Maar ja, wij kunnen er niets aan veranderen, dus proberen we maar vrolijk verder van dag op dag te leven.

Voor Kai en Saskia maak ik een makkelijk maaltje van tosti's en soep, want vanavond is er weer eens een etentje met het Nederlandse groepje. Het is dit keer bij Sylvia.

Omdat Rick er niet is en ik een soort nachtblindheid heb, ga ik er met een taxi heen en die zal mij ook weer op komen halen. Wat dat betreft zal het handig zijn, als Kai zijn rijbewijs heeft, dan heb ik een tweede "chauffeur" 's avonds.

Mijn bijdrage is dit keer een dessert en, aangezien ik absoluut geen bakster ben, heb ik daarvoor een lekkere (althans, dat hoop ik) Bundt cake mee. De eerste taxi chauffeur komt keurig op tijd en ik kom als eerste bij Sylvia aan.

Het etentje wordt, zoals altijd, erg gezellig. Sylvia heeft een heerlijke pasta ovenschotel gemaakt en daarbij hebben we een paar lekkere salades. Het grote nieuws is, dat Marie Jose naar Montreal gaat verhuizen voor tenminste twee jaar. We lijken zo wel een beetje de "Tien Kleine Negertjes", ieder jaar valt er wel iemand af!

Maar Marie Jose belooft vaak terug te komen en ook Katja wil weer bij een aantal avonden aanwezig proberen te zijn. De uren vliegen voorbij en voor ik het weet is het half tien, de tijd, dat ik mijn "ophaal"taxi heb besteld. Maar er verschijnt niemand en aangezien ik toch wel erge hoofdpijn heb wil ik wel graag naar huis.

Na een telefoontje naar Yellow Cab wordt me verteld, dat mijn taxi er binnen twee minuten zal zijn. En dat is ook zo. Gauw neem ik afscheid van iedereen en stap de taxi in. "Parlez vous Francais?", vraagt de chauffeur. Verrast antwoord ik "Oui", en hij wil, dat ik hem in het Frans naar ons huis leid! Tot mijn verbazing gaat dat echt nog goed ook!

De chauffeur komt uit de Centraal Afrikaanse Republiek en woont hier al vijftien jaar. Maar hij probeert altijd weer, of zijn klanten Frans spreken. "En doen ze dat vaak?", is mijn logische vraag (in het Frans). Nee, is het antwoord en hij geniet duidelijk van het feit, dat hij nu een vis heeft gevangen.

Nu, goed, ik weet mijn "gauche" en "droite"s nog wel en we arriveren zonder omwegen bij ons thuis. Onderweg hebben we het ook nog over Afrika en Amerika en de verschillen. Ik sta versteld van mezelf, want ik kan zomaar zo'n gesprek houden. Waar in mijn brein heb ik die ingewikkelde woorden verstopt, die nu opeens tevoorschijn komen? Ondanks het recentelijke Spaans komt het Frans meteen weer terug en toch leuk het weer eens te spreken. Never a dull moment!