Zeven jaar geleden

Onvoorstelbaar vind ik het, dat het alweer zeven jaar geleden is, dat wij een van de engste dagen van ons leven tot nu toe beleefden. Hier, in dit gebied, wordt er vaak qua tijd gerefereerd aan "voor 11 september" en "na 11 september". Het jaartal hoeft er dan niet eens bij, iedereen weet, wat je bedoelt.

Hoe wij die dag als gezin hebben ervaren hebben, heb ik hier al beschreven. Het blijft een feit, dat mijn verjaardag nu altijd de dag voor "11 september" zal zijn en mijn zusjes trouwdag juist op die dag viel.

Christine belt, dat ik vooral de radio of tv niet aan moet zetten. Zij vindt (terecht), dat dit een dag is om te gedenken, maar niet te herleven. We zijn er niet bij gebaat om de telefoongesprekken van de mensen, die gevangen zaten in het World Trade Center of in het vliegtuig, dat in het Pentagon vloog, weer te horen.

Voor de nabestaanden van de slachtoffers van het Pentagon is vandaag een nog emotionelere dag, dan de gewone herdenking (althans, zo stel ik het me voor). Het Pentagon Memorial wordt namelijk officieel geopend. Het bestaat, naar wat ik ervan begreep, uit 184 bankjes, ieder met de naam van een van de slachtoffers erop. Na zeven uur vanavond is het open voor het publiek.

Teveel terugdenken aan die dag zeven jaar geleden helpt niet. Ook aan anderen om me heen merk ik dat. Zo praat ik even met Raffi's moeder Roxanne als ik met Cosmo ga hardlopen. Zij heeft haar man een aantal jaren geleden verloren, maar vertelt me, dat zelfs dat niet zo'n verpletterend gevoel achterliet bij haar, als de gebeurtenissen op 11 september 2001.

Haar man was al lange tijd ziek, dus zijn dood kwam niet onverwacht en ik kan me er wel iets bij voorstellen. De schok van 9/11 was gewoon enorm en zeker in New York en Washington. Roxanne gaat zich vandaag laten verwennen bij een spa en doet geen radio of televisie aan.

Dat zelfs Saskia, die toen pas vijf was en nog op de kleuterschool zat, zich nog herinnert hoe het was, zegt veel. Zij wordt rond deze tijd altijd een beetje bangig, merk ik. Ze is een heel gevoelig kind en de laatste dagen maakt ze zich zorgen over het experiment met de oerknal, dat in Europa plaatsvindt. Gelukkig zijn er genoeg wetenschappelijke sites te vinden, die die angst van haar kunnen weerleggen!

Cosmo en ik lopen een paar mijl hard en tot mijn genoegen loopt hij de hele tijd, zonder te stoppen, mee. Misschien is het toch wel de temperatuur, die hem parten speelde de afgelopen maanden, want het is vanochtend bewolkt en maar net twintig graden.

Bij Whole Foods ontmoet ik Kirsten voor het eerst in lange tijd weer om een stuk te gaan lopen. Amerikanen hebben, tenzij ze worden uitgenodigd op een feest, niet de gewoonte cadeautjes te geven voor verjaardagen (wel voor Kerst grappig genoeg). Maar Kirsten is Deens en heeft een pakje mee voor mij.

Er zit een heel mooie goudkleurige armband in, die zij bij Lofty Salon (Mona's salon) heeft gekocht. Behalve haarsalon is Lofty namelijk nog veel meer. Mona heeft er de mooiste dingen van plaatselijke artiesten te koop, bijvoorbeeld. In ieder geval weet Kirsten mijn smaak, want ik vind de armband prachtig!

Samen lopen we de tien kilometer over het W&OD pad naar de volgende grote kruising. We hebben heel wat bij te kletsen, want we hebben elkaar praktisch de hele zomer niet gezien. De anderhalf uur gaan dan ook zo voorbij.

Gauw rijd ik naar huis en eet lunch en douche, want ik heb bij Oak Marr afgesproken met Karin en Sylvia. Bij de golfbaan gaan we onze slag oefenen. Ik had gedacht, dat het heel slecht zou gaan, maar zowaar slaan we alle drie een aantal verre ballen. Toch zouden meer lessen geen slecht idee zijn, denk ik!

Net op tijd om Saskia naar de orthodontist te rijden ben ik terug. Het zit er flink vol en we moeten lang wachten. Ik heb gelukkig mijn Spaanse huiswerk meegenomen en krijg dat tijdens het uur wachten helemaal af. Zo hoef ik het niet mee te nemen naar New York, dat scheelt weer.

Rick neemt makkelijk pizza mee voor het avondeten. Hij komt toch langs Church Street Pizzeria. Hun pizza is verreweg het lekkerst in deze omgeving. En we hebben redelijk veel keuze, in volgorde van voorkeur hier: Church Street Pizzeria, Vocelli's (mijn favoriet, eerlijk gezegd), Papa John's, Pizza Hut, Domino's en Pizzeria Uno, maar dat is meer om daar te eten.

Vanavond klets ik met zowel mijn Grieks-Canadese schoonzusje Ana Maria, die gisteren geen kans had me te bellen, als mijn "Canadese" broer, die in Detroit wacht op zijn vliegtuig naar huis. Dit jaar zal, zoals het er nu uitziet, het eerste jaar in vijfentwintig jaar worden, dat ik mijn oudste broer en zijn gezin niet zal zien. En dat is best een vervelend feit, want we zijn dol op elkaar. Volgend jaar beter, hopelijk!