Als ik naar boven kijk op het moment, zie ik een prachtige blauwe lucht met schapenwolkjes, die roze beginnen te kleuren door de zonsondergang. Het is pas kwart voor zeven, teken, dat de herfst er echt aan zit te komen, deze vijftiende september. Maar aan de temperatuur van dertig graden vandaag was het zeker niet te merken!
Goede kennissen van mij, waarvan de man aan een chronische pijn ziekte lijdt, vertelden me vorig jaar over een metaforische worst. Zolang je de worst in kleine plakjes eet, voel je je goed. Maar eet je bijvoorbeeld een halve worst, dan gaat het beduidend minder. Dit vind ik een mooie beeldspraak.
Ja, ik weet, dat ik vaak meer dan een paar plakjes worst "eet", maar ik ben niet echt bereid om altijd weer keurig bij die plakjes te blijven. Het leven is gewoon soms interessanter en dan wil ik weleens zelfs de hele worst, wetend, wat de consequenties zijn.
Eigenwijs? Misschien, maar ik ben ook een tijdlang bang geweest om zelfs maar een plakje te eten en daar voelde ik me nog slechter bij, fysiek, maar vooral mentaal. Iedere herhaling van tv series als "I Dream Of Jeannie" (zie JR van Dallas in een andere rol!), "The Brady Bunch", "Leave It To Beaver", "Bewitched", "The Facts Of Life" en ik kan nog even doorgaan, heb ik tijdens die jaren gezien. Voordeel: ik kan met mijn Amerikaanse leeftijdsgenoten meepraten over series, die in hun kindertijd speelden. Nadeel: mijn leven was mijn bed en de tv. Nog heb ik een hekel aan tv kijken overdag!
Pas in 1998 (na mijn diagnose in 1983) werd het bekend (na werkelijk alle alternatieve geneeswijzen geprobeerd te hebben), dat bewegen de belangrijkste manier was voor fibromyalgie patienten om hun pijn te verminderen. Toen was ik zestig pond te zwaar (mede door mijn schildklier) en begon ik onder doktersbegeleiding aan een fitnessroutine. Ik verloor het gewicht en heb de dagelijkse fitnessroutine nu tien jaar volgehouden. Voor mij een enorme overwinning over mijn lichaam, maar ook mijn geest, want ik ben ervan overtuigd, dat ik tenminste op de rand van een depressie zweefde. Nu probeer ik het leven voluit te omarmen.
Sommigen zullen zeggen "Klaag dan ook niet, als je weet, wat het met je doet en je doet het toch", maar dat recht vind ik dat ik hier op *mijn* blog toch wel heb. En ik ben me ervan bewust, hoe goed we het hebben en geniet daar met volle teugen van, maar ik heb er niet om gevraagd om nu al een kwart eeuw met chronische pijnen te moeten leven en soms wil ik daar gewoon over mogen klagen. Zoals we vroeger zeiden: "Lekker, puh!".
Dit weekend heb ik dus zeker een halve worst op. Ik sliep minder, dan gewoonlijk en deed natuurlijk heel veel. Bovendien (en dat is het ergste voor mij) heb ik bij elkaar negen uur in de auto gezeten. Die vijf uur van gistermiddag breken me meer op, dan alles, wat we in New York hebben gedaan. Het stilzitten is funest voor mijn spieren (en ja, ik ga dit weekend weer zolang in de auto zitten, het zien van mijn dochter is me dat waard).
Het komt dus niet als een verrassing (maar ik baal er wel van), als ik al bij het wakker worden voel, dat dit een pijn- en vermoeidheidsdagje gaat worden. Ik had het ook niet veranderd, want dat weekend in New York neemt niemand ons meer af! Zaak is dus om lekker alle spieren te gaan gebruiken. Er staat een gewichtenroutine op het programma en ik voel me erna een stuk beter.
Op weg naar mijn tweede Spaanse les heb ik de nieuwsradio aan en hoor hoe Merrill Lynch is gekocht door de Bank of America. De aandelenmarkten vallen als bakstenen. Eng vind ik het, deze "Great Depression"-achtige scenario's.
Nu werkt onze financieel adviseur, waar we erg tevreden mee zijn, bij Merrill Lynch, dus ik vraag me af, hoe het hem zal vergaan. Tijdens de les zie ik op mijn mobieltje, dat Rick dezelfde gedachte had en Geoff al heeft ge-emaild. Gelukkig lijkt Geoff vrij zeker van zijn baan en zelfs als hij ergens anders heen zou gaan, zouden wij hem kunnen behouden. Fijn, want hij is echt heel goed!
Niet alleen de markten hebben het moeilijk (en veel mensen daardoor ook), ook mensen in Texas en Louisiana proberen terug te krabbelen van de vernielingen van orkaan Ike. Het is goed, dat wij een maandelijkse bijdrage doen aan diverse hulpverlenende organisaties, maar dat lijkt maar een druppel op een gloeiende plaat. Ik hoop, dat het ergste van het orkaanseizoen nu voorbij is!
De Spaanse les verzet de gedachten een paar uur. Senor Diaz herhaalt veel van vorige week, wat natuurlijk goed is, want zo blijft het steken in de oude(re) breinen. Hijzelf is ook niet meer de jongste en vergeet zo af en toe, dat hij Spaans spreekt, i.p.v. Engels, tijdens het uitleggen.
Het is duidelijk, dat ik mijn eigen brein uit moet zetten wat betreft Frans en Italiaans, want deze taal is weer zo anders! In ieder geval ben ik blij, dat ik deze cursus ben begonnen. Het is leuk weer een andere taal te leren! Dat is toch wel een interesse van mij, merk ik. Alleen zit ik de hele twee uur te rillen in het klaslokaal, wat niet helpt met de spierpijnen, volgende keer een jasje mee dus.
Na de les ga ik langs het naast het Community Center gelegen Whole Foods. Met dit zomerse weer willen we gaan grillen, dus ik koop worstjes en kip daarvoor. Lorraine, mijn buurvrouw, is er ook. Ze wil een uitgebreid verhaal over ons weekend, want zij is dol op New York City. Natuurlijk heeft ze dan aan mij een goede, want ik ben er super-enthousiast over!
Thuis eet ik gauw lunch en ga dan Cosmo ophalen. Al betaal ik nooit voor een bad voor hem, hij komt altijd schoongewassen met een kleurig halsdoekje naar buiten. Ik ben benieuwd of hij zich zo vies maakt daar? Moet ik toch eens vragen. Natuurlijk is hij zijn enthousiaste hondenzelf. Heerlijk iedere keer weer om hem te zien, hoe kort we ook weg waren!
Behalve de was van New York doen en Saskia naar Madison's huis rijden en haar weer ophalen, houd ik het vanmiddag rustig. Op Uitzendinggemist.nl kijk ik naar Westerman's Nieuwe Wereld. Ik vind dit een zeer onderhoudende serie, vooral omdat Max zijn opinie over de VS nooit onder stoelen of banken stak, maar dat zo te zien ook niet doet op tv over Nederland.
Van wat ik uit deze laatste aflevering begrijp, moet je heel erg uitkijken, als je niet koningsgezind bent, terwijl ik heel wat vind zitten in de argumenten van de Republikeinen. Aan de andere kant vind ik dat koningshuis ook zo bijzonder aan Nederland, zoals kennelijk heel wat Nederlanders. Wat ik vreemd vind, is dat Max niet laat zien, dat een door het volk verkozen heerser ook heel duur is voor de belastingbetaler.
Zou vanavond de laatste keer zijn, dat we buiten eten? In ieder geval smullen we van de barbecue. Saskia heeft moeite met het ouder worden, ik merk het vanavond weer. Ze heeft een proefwerk morgen en moet daarvoor leren, maar alle kinderen van de straat spelen buiten. Stampend komt ze binnen, als ik haar roep, en het gaat me aan het hart, maar dit is de realiteit van middle school. Helaas!
Als laatste iets, wat eindelijk beantwoordt, wat ik me allang afvraag: hoe drinkt een hond zonder water in zijn neus te krijgen:
http://www.dumpert.nl/mediabase/222171/9d1d25f1/hoe_drinkt_een_hond_.html
maandag, september 15, 2008
Half september en toch zomers
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
15 reacties:
Ben het met je eens praat het van je af al dat ook helpt en dan nog elke dag je routine. Kijken elke dag uit naar je weblog! En jij mag daarop schrijven wat je wilt.
Heb me het laatste jaar in Nederland verschrikkelijk geergerd aan de torenhoge kosten van de "Oranje's" (ben nooit een voorstander geweest van deze generatie roofridders) echt krankzinnig hoog (kan me er nog boos om maken) maar inderdaad zijn er dan altijd mensen die weten dat je naar de VS wilt en zeggen "wat denk je dat het vliegtuig van Bush kost enz" en dat is ook weer waar. Vrees dat welke overheid waar ter wereld ook geld van burgers op schandalige wijze over de balk gooit. Maar ik hou erover op ;-)
Groot gelijk dat je het ervan neemt al moet je soms/vaak helaas de prijs ervoor betalen maar het leven is al kort genoeg dus geniet ervan als het even kan.
Ik vroeg me al af of zo'n weekend New York niet veel te zwaar voor je zou zijn.
Zelfs als je niets mankeert, is het enorm afmattend.
Maar leuk dat je er zo van hebt genoten. Het is ook een unieke stad.
Fijn ook dat je Katja bijna weer ziet. Ik kan me voorstellen dat je de lange rit er graag voor over hebt.
Ik vind het alleen maar hartstikke goed dat je weet hoe je met je fibromyalgie moet omgaan en dat je daar ook steeds naar handelt! En ik denk ook niet dat er bloglezers zijn die erover gaan zeuren dat je erover schrijft...
Had jij vroeger eigenlijk ook Latijn op school? En helpt dat ook niet bij het leren van Spaans? Ik kan van geschreven Spaans dankzij Latijn meestal begrijpen waar het over gaat.
Grappig van die hond, ik heb dat me nooit afgevraagd.
Misschien helpt het Saskia om samen met een vriendinnetje proefwerken te leren/huiswerk te maken? Of denk je dat ze het fijn zou vinden als je haar erbij helpt? Het is gewoon erg wennen... Hadden Katja en Kai ook moeite met de overgang?
Ik vindt dat je goed omgaat met je fibromyalgie, en goed dat je precies weet wat wel en niet werkt. Ik zie veel mensen met deze ziekte die veel narcotica innemen en waar het hun hele leven overheerst.
Deze laatste aflevering van Max moet ik nog bekijken.
Precies zo had ik het ook met het Spaans, het Frans kwam er steeds tussendoor kletsen in mijn hoofd.
Maar meid, natuurlijk mag je even lekker klagen. Ik vind dat jij fantastisch omgaat met die verschrikkelijke pijnen.
Ik denk er ook aan om volgende week te beginnen met Spaans, maar ik twijfel nog een beetje.
Meid, wat je gelijk heb, lekker van je afschrijven.
Leuk weekend weer, je miles sparen en punten sparen met hotels loont echt.
Dat filmpje met die hond is echt leuk. Ik had dat echt niet gedacht.
Groeten, Bea
Als er iemand goed bezig is met zijn, haar in dit geval, lichaam, ben jij het wel. Elke dag de discipline opbrengen om te gaan bewegen, terwijl het pijn doet, dat is meer dan een schouderklopje waard! Ik vind je super!
Natuurlijk schrijf jij op JOUW blog wat jij wilt, en wil je klagen, dat is toch prima? Ik hoop dat het vandaag toch nog een beetje voor je meevalt, dat je minder pijn hebt dan je verwacht. Hou je taai...geniet van je gezin, van Cosmo, van het zonnetje wat nu schijnt, misschien dat dat iets van de pijn verminderd.
Dikke knuffel van mij.
Eigenwijs? Volgens mij zijn we allemaal eigenwijs. Ik vind alleen maar dat je er heel goed mee om gaat. En ik weet uit ervaring (goede collega van mij heeft ook fibromyalgie) dat er zware dagen tussen zitten. Zeker bij weersveranderingen. Ik vind het heel knap dat je zo doorzet! Je kan dan wel bij de pakken neer gaan zitten, maar daar wordt je eindfilm niet echt interessant van. Om het maar even zo te zeggen. Dus vanaf deze kant 2 duimen omhoog hoe jij ermee omgaat!!!
Leuk dat je naar Katja gaat. Zal een geslaagd weekend worden! Alvast veel plezier.
Bedankt voor de lieve opmerkingen, allemaal! Ik ben al gauw bang, dat ik als een zeur overkom :).
@Nina -- Ja, ik heb Latijn gehad, maar Frans was mijn eerste tweede taal, voor Engels, en ik merk, dat mijn brein daar de hele tijd heen wil.
Nou Petra, troost je.... jij bent echt geen zeur, hoor. Ik ken mensen die veeeeeeel vaker zeuren en klagen over veel minder kwalijke pijn en die dan ook nog zelf doktertje spelen?! Jij gaat heel goed om met de fibromyalgie. Petje af voor de discipline!
Fijn dat je hebt kunnen genieten van New York. Hopelijk ga je je de komende dagen beter voelen, succes!
Je komt zeker niet als een zeur over.
Ik vind het heel knap hoe jij met de fibromyalgie om gaat.
En dat je er soms over schrijft...het hoort helaas bij jouw leven.
Ik volg nu ook een cursus Spaans en ik merk juist dat het Frans me soms wel helpt aangezien sommige woorden in beide talen erg op elkaar lijken.
Ik heb heel veel stressklachten waardoor ik mijn spieren te veel aan span en ik merk inderdaad ook dat sporten helpt!
'Klagen' mag best af en toe en zeker op je eigen blog. Ik vind het al heel knap van je dat je dagelijks weer die pijnen trotseert. En gelijk heb je om af en toe die grens over te gaan voor extra plezier (ook al heb je daar later zelf weer last van). Zulke herinneringen zijn goud waard!
Je hebt idd een prachtig weekend achter de rug. Groot gelijk heb je want NY is zo mooi, druk en alles tegelijk.
Ik vind het ook super dat je het zo goed volhoudt om elke dag je oefeningen te doen want het vraagt tochwel veel discipline. Petje af;-)
Kristel
Een reactie posten