Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, april 30, 2009

Maryland Science Center

Zoals iedere ochtend kijkt Rick HLN tijdens zijn ontbijt en douche (ja, we hebben tv in de badkamer voor mijn verslaafde man, ik kijk vrijwel nooit). Hij komt naar boven en vertelt, dat er in Nederland een aanslag is gepleegd tijdens Koninginnedag!

Gauw kijk ik op CNN.com, waar staat, dat een auto door de menigte is gereden klaarblijkelijk om de koninklijke familie te raken. Er zouden ettelijke gewonden zijn gevallen. Het lijkt dus nog mee te vallen en tijd om de Nederlandse sites te lezen heb ik niet.

Tijdens het combinatieuur gewichtheffen en Pilates hebben we het natuurlijk over de varkensgriep (of H1N1, Mexicaanse griep of Novofluenza, afhankelijk van waar je leest of luistert). Ik vind het wel fijn om te zien, dat de anderen ook voorzichtig zijn (instrueren hun kinderen tot extra handen wassen e.d.), maar verder ook gek worden van de media. Ik vertel ze over de aanslag in Nederland. Die laat eens te meer zien, dat je je verschrikkelijk druk kan maken over iets wat kan komen en dan gebeurt er iets heel anders naars totaal onverwacht. Alweer: carpe diem, het moet mijn motto maar worden.

Vandaag is dus de dag, dat Kai thuis mag blijven uit school (eens per jaar doe ik dat al jaren met ieder kind) en wij samen naar het Maryland Science Center zullen gaan. Om half elf gaan we op weg naar Baltimore.

Onderweg bel ik Christine in Alabama terug. In hun county zijn twee waarschijnlijke gevallen van varkensgriep geconstateerd bij twee kleuters en nu zijn alle scholen daar tot maandag gesloten. Daar baalt Christine van, want Mallory zou een klassereis naar Six Flags hebben op zaterdag, die nu ook niet doorgaat. Maar ja, op het moment wil men geen enkel risico nemen.

Op de radio horen we, dat er nu tenminste twee doden zijn gevallen in Nederland. He, bah! Eigenlijk zou ik wel meer nieuws willen, maar dat moet tot later vanmiddag wachten.

Kai werkt onderweg aan zijn SAT voorbereidingen. Het verkeer werkt helemaal mee en binnen het uur doemen de wolkenkrabbers van Baltimore voor ons op. Op deze doordeweekse dag is het erg rustig in de stad en ik vind met gemak een parkeerplaats in de garage van het Intercontinental Hotel.

Het loopt tegen twaalven en we besluiten eerst even te gaan lunchen. Met de crabcakes van J. Paul's vers in mijn geheugen (Rick en ik aten hier een paar weken geleden) wordt dat het restaurant.

We krijgen een tafeltje aan het raam. Kai bestelt een kipsandwich, waar een stuk kipfilet op ligt, waar hij zijn mond niet eens omheen kan krijgen! Ik neem de salade met een crabcake, wat ook erg lekker smaakt. Het is goed zo alleen met mijn zoon op pad te zijn, want nu hoor ik eens wat van zijn leven. Hij is gewoonlijk zo stil!

Bij het Science Center kopen we kaartjes met alles erbij inbegrepen voor $18,95. Heel redelijk vind ik dat, want je krijgt er ook de planetariumshows en een Imax film voor.

We beginnen met de tentoonstelling over dinosaurussen. Daarna zien we live, waar er recentelijk aardbevingen plaatsvonden, hoe het weer in de VS is en meer. Dan wordt er omgeroepen, dat de volgende planetariumshow over tien minuten zal beginnen.

Boven op de tweede verdieping bevindt zich dit planetarium. In de wachtruimte hangen prachtige ruimtefoto's van verschillende plaatsen op aarde. Kai en ik zijn gefascineerd erdoor! Voor we het weten zijn de tien minuten voorbij.

Het is bepaald niet druk, dus we kunnen rustig een plaats uitzoeken in de zaal. Deze koepel is vijftig voet hoog (een snelle berekening maakt dat zo'n 17 meter). Wij krijgen "Dark Matters" te zien, een interessante presentatie over wat het oog niet kan zien in de ruimte, met prachtige beelden!

We hebben nog zo'n vijftig minuten voor onze Imax film begint. Die besteden we met de rest van de tentoonstellingen bekijken. Er zijn allerlei interactieve spelletjes, die met het lichaam te maken hebben. Kai wordt opgemeten en is 5 voet 11 3/4 inch lang, bijna zes voet, dus, dat is langer, dan Rick. Even later doen we een soort Dance, Dance Revolution. Daarna leer je over cellen en proteines in het lichaam. Het is allemaal erg interessant.

Een verdieping hoger zien we de mooiste foto's van Antarctica. Daarna nog een tentoonstelling van de Maryland blue crab. Dat die echt zo blauw zijn was me nooit zo opgevallen (terwijl ik ze bij bosjes verorberde, ha ha). Daarmee hebben we de tentoonstellingen gehad. Precies op tijd, want we kunnen al in het Imax theater plaatsnemen met onze 3D brillen.


Wat een schitterende film is Under the Sea 3D! Ademloos kijken we naar het prachtige leven onderwater. Wel is het weer duidelijk, dat ook dit leven wordt beinvloed door het opwarmen van de aarde, helaas. Kai is de beste van mijn kinderen om een natuurfilm mee te kijken. Hij vindt dat minstens zo interessant als ik.

Voldaan lopen we terug naar de van. Als ik denk er te zijn, zie ik een enorme kras op de zijkant! De auto ernaast staat ook scheef geparkeerd en ik schrik me echt even rot! Tot nu toe (voor mij een record) is de van meer dan een jaar krasvrij gebleven. Kai kijkt me aan of ik gek ben en merkt nuchter op, dat dit onze van niet is. Die staat ernaast. Pfff, opluchting!

Het is na drieen en ik verwacht files op de terugweg, maar dat valt erg mee. Zo door de weeks is het dus goed te doen, "even" Baltimore. Op de terugweg stoppen we bij CVS, waar Kai acne spullen nodig heeft. Bij Safeway halen we avondeten (lasagna en haricots verts). Daar zie ik ook David, Mary's man. Mary's moeder is vannacht overleden, na een naar gevecht met kanker. Ik ben blij, dat ik in persoon onze condoleances kan overbrengen.

Als Rick thuiskomt kijken we met zijn allen de verslaggeving omtrent de gebeurtenissen in Nederland op BVN. Verschrikkelijk allemaal! Dan is het hebben van een Nederlands satelliet kanaal toch wel fijn.

Hopelijk wordt door deze tragedie de traditie van Koninginnedag niet veranderd. Ik vond het super om de koninklijke familie lekker menselijk te zien zijn en mee te zien doen aan spelletjes. Dat is zo uniek en zul je in de grotere landen niet zien. Ik hoop echt, dat een gek dat niet gaat vergallen.

Op een heel andere manier doet dit me denken aan het vuurwerkongeluk een paar jaar geleden hier in Vienna. Vorig jaar was er daardoor geen vuurwerk, maar een lasershow. Die deed het hem niet. Dit jaar is het vuurwerk dus terug, alleen op een andere plaats (dichtbij ons).

woensdag, april 29, 2009

Wow, zeventien alweer!

Meestal herinner ik me mijn dromen helemaal niet. Maar vanochtend net voor het wakker worden droom ik zo echt en bizar, dat het me de hele dag blijft vervolgen: We waren als gezin op weg naar het vliegveld en Rick stopte bij Starbucks. Maar die was dicht (laat al zien, dat het een droom is, want Starbucks opent al supervroeg 's ochtends).

Daarna gingen we in de "people movers" van Dulles naar de terminal, waar de Starbucks ook was gesloten. Daarop begon Rick gewoon keihard voorbijlopende mensen te stompen, terwijl de kinderen en ik gilden, dat hij op moest houden. Maar hij ging door en ik wenste, dat er een veiligheidsbeambte zou komen, zo kende ik mijn man niet!

Terwijl wij de slachtoffers ervan overtuigden, dat hij gewoonlijk echt niet zo gewelddadig was, kwam Rick terug. Hij zei verontschuldigend, dat hij niet wist, wat hem overkwam en viel toen buiten bewustzijn neer. Bah, nu ik het opschrijf zie ik die droom weer helemaal. Zo werkelijk kan ik me niet herinneren ooit gedroomd te hebben. Ik hoop echt, dat dit geen premonitie is, of zo!

Het is even overschakelen naar de werkelijkheid van de dag. Onze grote zoon is alweer zeventien vandaag!! Voor hij naar school gaat eten we samen ontbijt en openen cadeautjes.

Rick heeft gisteren lekkere dingen bij Starbucks gekocht voor Kai voor zijn ontbijt. Van Saskia krijgt hij een armband om zijn Zune in te doen. Katja, die er niet bij kan zijn, stuurde hem een boek over Halo. Het grote cadeau van Rick en mij is een nieuw mobieltje. Helemaal blij vertrekt meneer naar school.

Anders, dan bij de meisjes, waren Kai's geboorte en zijn eerste paar maanden niet de eenvoudigste. Als ik nu kijk naar onze knappe zoon met zijn lieve lach en mooie donkerrode haren kan ik me zo enorm dankbaar voelen! Zeventien jaar later zijn we alweer en wat een leuke jongen is het geworden. Het verhaal omtrent zijn geboorte heb ik een paar jaar geleden opgeschreven. Het is hier te vinden voor degenen, die het nog niet gelezen hebben.

Buiten regent het en is beduidend koeler, dan de afgelopen dagen. Het vergt even motivatie om Cosmo mee uit te nemen, maar met mijn zestienpond vest en regenjas aan ga ik erop uit. Cosmo is op het moment ronduit vervelend. Op iedere straathoek wil hij niet verder. Geen idee, wat dat kan zijn, maar het maakt wandelen niet prettig. Dit keer luister ik er niet de hele tijd naar, want ik wil tenminste een half uur volmaken!

Vorige week heeft een klasgenoot van Katja van vorig jaar zelfmoord gepleegd. Heel tragisch. Hij ging naar school in Nova Scotia, Canada, en zijn ouders vonden hem op de dag, dat ze hem ophaalden om naar huis te komen. Hij had zichzelf opgehangen. Zo eng, dat je niet weet, wat er in het hoofd van je kind omgaat.

Pat kende hem van hun kerk en gaat vanochtend naar de begrafenis met haar oudste dochter. Daarna wil ze graag iets leuks doen, wat ik me kan voorstellen. Alleen heb ik een massage om drie uur, dus ver weg kunnen we niet gaan. We besluiten te gaan lunchen.

In de tussentijd ga ik nog verder "sporten" op de Wii Fit. Ik ben in competitie met mezelf. Voor de "step" wil ik vier sterren krijgen, maar dat lukt me maar niet! Het boksen is ook leuk. Het is echt een oplossing voor regenachtige dagen, want het programma is ook zo vrolijk.

Om een uur ontmoet ik Pat voor de lunch bij Sweet Ginger. Ze is duidelijk erg onder de indruk van de begrafenis van Jordan. Het is ook zo tragisch en dichtbij, vanwege zijn leeftijd. Tenslotte weten wij ook niet, wat er in de hoofden van onze kinderen omgaat. Deze ouders dachten gewoon hun kind voor de zomer terug naar huis te nemen en dan zoiets. Onvoorstelbaar!

De lunch is lekker, zoals altijd en een goede manier om onze zorgen te bespreken. Gisteren las ik, dat, als je veel zorgen hebt, het goed is om die met vriendinnen te bespreken. Pat en ik bespreken al die dingen en meer en het lekkere Japanse eten erbij maakt, dat we ons een stuk beter voelen.

Van de constante berichten over de "varkensgriep" (aka Mexicaanse griep, aka novo-fluenza (nou, als je daaraan doodgaat, ben je tenminste aan een interessante ziekte doodgegaan, is Kai's nuchtere reactie op die naam) hebben we allemaal genoeg. Vandaag is het ook in de media te merken, dat er wat relativerender berichtgegeven wordt.

Laura komt om mij te masseren. Nou, ik heb de neiging om in het kussen te bijten! Mijn hemel, wat een pijn! Maar ik weet ook, dat het gaat helpen, dus onderga het. Ook zij heeft het over de nieuwe griep. Zoals Christine, vanuit ver Alabama, vandaag zei, wij wonen hier natuurlijk in het epicentrum van de VS. Washington is de hoofdstad, dus constante berichtgeving.

Kai, Michael en Charlie zijn helemaal klaar voor de verjaarsviering. De jongens zijn allemaal even lang, valt me op. Kai heeft de Cheesecake Factory uitgekozen om te gaan eten.

Luisteren naar deze tieners is interessant. Ze hebben het over het nieuws van de dag, onder anderen de nieuwe griep. Michael's vader heeft maskers gekocht. Dat gaat me wat ver, hier in Virginia zijn nog geen gevallen aangetroffen.

Verder maken de jongens er een sport van om elkaar te quizzen op geografie. Dat vind ik ook leuk, dus ik vraag ze de verschillende Europese hoofdsteden. Tot mijn verbazing hebben ze totaal geen probleem met Zweden, Zwitserland, Oostenrijk en Belgie. Natuurlijk weet Kai Amsterdam. Zo slecht is het kennelijk met de geografie op de scholen hier niet gesteld.

Het wordt een lekkere maaltijd. Ik neem, wat ik altijd heb, want dat is zo lekker: de luau salade. Alleen is die veel en veel te groot! Zeker de helft kan ik niet op! De jongens bestellen nog cheesecake als dessert en de serveerder heeft goed geluisterd naar Rick, die bij het bestellen zei: "And the birthday boy?".

Ze komen met een stuk cheesecake en een kaarsje. De hele groep serveerders en wij zingen "Happy birthday" voor een heel verlegen Kai. Toch geniet hij ervan. Helemaal vrolijk zijn de heren op de terugweg, maar er is geen plaats meer in hun magen voor de cake, die Rick had besteld. Die zal tot later moeten wachten.

Dit blog is precies als mijn gedachten vandaag, dan weer positief, dan weer bezorgd. Maar er zijn ook zoveel goede dingen om bij stil te staan. Zo gaat de National Mall "groen" met allerlei recycling. En over twee weken zijn we weer compleet als gezin. Carpe diem, die middeleeuwers hadden het helemaal goed!

Dan ben ik nog het recept voor de Mexicaanse crockpot soep verschuldigd (wel helemaal Amerikaans, dus vergt aanpassing):
1 10 oz can cheddar cheese soup
2 14 oz cans diced tomatoes with jalapenos
1-2 lbs diced fresh chicken breast (cut in one inch pieces)
12 oz bag of frozen corn

Combine all ingredients in the crockpot and mix. Cook 4 hours on low or 2 hours on high. Serve with grated cheese and tortilla chips

dinsdag, april 28, 2009

National Arboretum

"Mammie, ik heb allemaal kriebelige rode pukkeltjes op mijn benen", komt Saskia me vlak na het opstaan laten zien. Inderdaad zitten haar benen onder. Dat niet alleen, maar ook op haar armen, buik en rug zit de uitslag. Op haar arm lijkt er ook een kopje op sommige pukkeltjes te zitten. Ik geef Saskia Benadryl (antihystamine), maar gezien haar geschiedenis met huidinfecties maak ik toch ook maar een doktersafspraak.

Om tien over negen kunnen we terecht. Althans, dat is de tijd van de afspraak en we zijn keurig op tijd. Ik ben vergeten te vragen welke dokter we zullen zien en dat is dom. Want deze dokter staat erom bekend heel erg uit te lopen. En jawel, hoor, pas meer dan een half uur later worden we in een kamertje gezet. De dokter zelf laat nog eens twintig minuten op zich wachten.

Waarom zijn afspraken dan niet langer worden gemaakt is me een raadsel. Ik werk niet, maar andere ouders moeten tijd van hun werk opnemen om hun kind naar de dokter te brengen. Ik vind het idioot om zo vroeg op de ochtend al een achterstand van bijna een uur te hebben!

Maar goed, met ons loopt hij weer wat in. Hij kijkt even naar Saskia's uitslag, die met de Benadryl wel wat rustiger is geworden. Het alarmeert hem niet. Hij denkt aan een warmteuitslag of een klein virusje. Binnen vijf minuten staan we weer buiten met doktersbriefje, dat Saskia niet besmettelijk is (vreemd, want een virus zou wel besmettelijk kunnen zijn, maar goed).

Nu bedenk ik me, dat Saskia gisteren en eergisteren voor het eerst de uit Nederland gebruikte zonnebrandcreme op heeft gedaan. Ze heeft al eerder uitslag gekregen van zonnebrandlotions en gebruikt hier dus alleen de kleurloze sprays. Ik hoop toch zo, dat dat het niet is!

Na haar spullen thuis opgehaald te hebben, zet ik Saskia af bij school. Ik merk wel, dat ik echt meteen 's ochtends moet gaan sporten, want de motivatie ontbreekt nu. Ik besluit dan maar dezelfde interval te gaan lopen, als zaterdag met Mary Ellen.

Alleen heeft Cosmo daar helemaal geen oren naar! Al aan het eind van de straat moet ik hem meetrekken. Hij stopt telkens en dat schiet niet op, natuurlijk. Na bijna een mijl geef ik het dus maar op, zo krijg ik mijn interval niet gedaan. Het is ook erg warm, dus ik maak een half uur vol met traplopen en andere oefeningen met gewichten in de tuin. Het moet maar genoeg zijn voor vandaag.

Bij Whole Foods haal ik hun lekkere blackened zalm, spinazie en hun overheerlijke meergranen baguette als avondeten. Intussen bel ik Pat om te kijken of ze tijd heeft mee te gaan naar het Arboretum. Helaas voor haar wacht ze nog steeds op de mensen, die haar zwembad klaar moeten maken voor het seizoen.

Wetend, dat vandaag de laatste mooie dag is om de azaleatuin bij het Arboretum te bezoeken, ga ik er dan zelf op uit. Zonder (verkeers)problemen kom ik in Noordoost Washington aan. Het arboretum ligt niet in de beste buurt van Washington, maar de weg erheen is rechtoe rechtaan, dus veel merk ik er niet van.

Bij de azalea's is het vrij druk. Vooral veel oude mensen en fotografen, zoals ik, lopen te genieten van de heuvelrug, die nu een zee van kleur is. Wat een verschil sinds donderdag is dit! De kleuren in me opnemend loop ik langs de paden. "Tuin" is een te klein woord voor deze collectie! "Bos" dekt de lading beter. Je kunt een flinke wandeling maken en nog tussen de azalea's lopen!




Zo'n anderhalf uur en ettelijke foto's later ben ik terug bij de van. Het is heel warm en ik heb enorme dorst. Gelukkig heb ik ijskoud water meegenomen, dat nog koel is, ondanks de hitte in de auto.

Op de terugweg sta ik voor een stoplicht te wachten en zie dan het Capitool heel mooi in mijn zijspiegeltje. Soms rijd ik zo "gewoon" door Washington, alsof het niet bijzonder is, dat ik er zo dichtbij woon. Zo'n plaatje doet me dan weer beseffen, dat dit de hoofdstad van de VS is en ik slechts een paar honderd meter van het huis van Barack Obama verwijderd ben.


In Vienna stop ik bij Party Mania om ballonnen voor Kai's verjaardag morgen te kopen. Ik kies een enorme ballon, die, als je er een tik tegen geeft, "Happy Birthday" speelt, en een kleinere ballon, waar ik Kai's naam op laat zetten.

Thuis tref ik Saskia en haar vriendinnen aan op de oprit. De sproeier werkt tijdens deze warme dagen overtijd. Na afloop hebben ze het natuurlijk koud en gaan in de hot tub.

Met zijn allen eten we vanavond weer buiten aan de nieuwe tuinset. Ik ben helemaal klaar voor de zomer, nu. Verscheidene buren hebben al opgemerkt, dat ze nu wel graag komen eten en we hopen op een aantal gezellige avondjes. Ik moet bekennen, dat ik me voorheen best voor ons deckmeubilair schaamde. We zijn eindelijk "volwassen" geworden!

Rick, Kai en ik nemen maar met moeite (tijdelijk) afscheid van dit weer. Het is nu kwart over negen en we zitten nog buiten. Rick werkt aan de Virginia belastingen, die voor 1 mei opgestuurd moeten worden. Behalve Federale belastingen heeft vrijwel iedere staat (niet allemaal) ook zijn eigen inkomstenbelastingen. Wij moeten dus twee keer formulieren invullen en inzenden. Dit jaar krijgen we geld terug van de landelijke IRS, maar moeten we aan Virginia betalen, helaas.

maandag, april 27, 2009

Etentje buiten

Het zomerse weer duurt nog voort vandaag. Als ik net na achten naar de sportschool rijd is het al 26 graden! Iedereen is dan ook opeens in skorts en korte broeken gekleed, blij om die lange zwarte broeken eens op te kunnen bergen.

Natuurlijk zal dit warme weer nog niet blijven, dus ik wil er alles uithalen, wat erin zit. Na morgen wordt er tot maandag bewolkt weer en koelere temperaturen voorspeld. Ik besluit de Spaanse les vandaag dus over te slaan. Ik heb hem gisteren wel voorbereid en het was een vrij makkelijk onderwerp voor deze week. Volgende week haal ik het wel weer in met de herhaling van de vorige les, waarmee senor Diaz iedere week begint.

Nu we nieuw deckmeubilair hebben vind ik het ook tijd worden de bloemen voor het deck te kopen. Bij Cox Farms is het druk, ik ben duidelijk niet de enige, die op dat idee is gekomen. Door een vrolijke kleurenzee van bloemen en planten loop ik naar de geraniums. Dat is de enige plant, die de hitte en zengende zon voor ons huis overleeft.


Het bord "Spring: so that was it?" bij Cox Farms zegt het helemaal. Wie verwacht op 27 april in korte broek en t-shirt te lopen puffen? Maar "spring" zal nog wel terugkomen, natuurlijk. De gemiddelde temperatuur voor deze tijd van het jaar hier is 21 graden.

Voor de potten voor koop ik twee enorme rode geraniums. Ik twijfel nog even over de kleur, want ik neem eigenlijk altijd rood. Maar de kleuren roze vind ik er minder gezond uitzien en wit is te saai.

Ook voor de bakken op het deck kies ik geraniums uit. Daarvoor wel verschillende kleuren: rood, knalroze, lichtroze en wit. Eigenlijk wil ik ook graag een hibiscus, maar die kosten $23 en die van vorig jaar overleefde mijn gebrek aan "groene vingers" niet. Dan zie ik een pot met paarse dahlia's en wat andere plantjes, die perfect in onze ceramische pot zullen passen.

Voldaan ga ik huiswaarts en zet de planten op hun plek. Ik wil ervan gaan genieten door op het deck te gaan lezen, maar de broer van de buurman is weer bezig met zijn hogedrukspuit. Daar is hij vrijdag mee begonnen en we hebben het hele weekend het lawaai gehoord. Ik had gehoopt, dat hij nu wel klaar zou zijn, maar hij is nu vlak naast onze tuin beland. Wat een ergerlijk geluid is dat!

Van lezen komt dus niet veel, maar ik kijk wel blij om me heen. Niet alleen de nieuwe bloemen geven lekker veel kleur. Ook de dogwoods zijn op hun hoogtepunt en de azaleas zijn dit weekend ook helemaal uitgekomen. Grappig toch, hoe een anders vrij saaie groene plant in de lente zo ontzettend mooi kan zijn.


De straat hierachter vanuit de auto genomen (ik zie net op deze foto, dat ik die vrijdag moet laten keuren)

Na haar ochtend lesgeven op het schooltje tegenover ons, komt Martine rond half twee om een stuk te gaan lopen. Het is inmiddels zeker dertig graden, dus flink warm. We lopen door het bos van Nottoway Park om nog een beetje in de schaduw te blijven. Ook voor Cosmo is dat beter, want die heeft het met dit weer wel erg warm.

Als we terugkomen is de buurman eindelijk klaar met spuiten. Wat een heerlijke rust geeft dat! Saskia en haar vriendinnen spelen na de chiropractor voor het huis met water. Het zijn dan nog zulke echte kinderen. Niets leuker, dan elkaar natspuiten!

Inmiddels staat de Mexicaanse kip- en kaassoep voor vanavond in de crockpot te pruttelen. Straks komen de Nederlandse dames hier eten en kunnen we onze nieuwe tafel en stoelen officieel inwijden.

Het groepje wordt wel steeds kleiner. We zullen vanavond met zijn vijven zijn. Sjaloom zei net af, omdat ze zich niet lekker voelt. Zo'n klein groepje is ook wel zo gezellig, want het is makkelijker om dan een gesprek te hebben, in plaats van meerdere. Ik zie weer uit naar een gezellig avondje Nederlands kletsen!

zaterdag, april 25, 2009

Voorproefje van de zomer

Zaterdag

Als ik om half tien met Mary Ellen ga lopen is het al flink warm. We besluiten een interval van drie minuten hard, drie minuten snel te lopen. Cosmo gaat mee, maar hijgt halverwege zo erg, dat we hem maar thuis afzetten. Daar nemen we ook een snelle waterpauze, want dat lijkt ons wel geraden met 25 graden.

Iedereen, maar dan ook iedereen, is buiten. Geen wonder, want hoe vaak is het op 25 april nu zulk zomers weer? We stoppen niet, maar zwaaien alle bekenden toe. Al met al loop ik 4,75 mijl in een uur (Mary Ellen iets minder, want die woont op mijn weg terug naar huis).

Kaylee en Susan hebben hier dus gelogeerd en de meisjes vragen of ze mijn van mogen wassen. Ik vind het goed, want ze spelen toch met water, dus dan doen ze er ook iets nuttigs mee. Alleen zitten er op het moment zoveel pollen in de lucht, dat hij na een uur wel weer gewassen kan worden! Alles heeft een laag groen erop!

Rick is door mijn verhalen wel heel nieuwsgierig geworden naar het adelaarsnest bij Great Falls. We besluiten daar "eventjes" heen te gaan, maar hadden niet op de drukte door het mooie weer gerekend. Waar het door de weeks zo heerlijk rustig is, staan we nu meer dan een half uur in de file voor we het park binnenkunnen!

Het gros van de mensen is er om lekker de dag buiten door te brengen. Hele picknicks zijn mee, sommige mensen hebben zelfs een tent opgezet. Barbecues roken met allerlei lekkers erop en kinderen spelen frisbee. Het is druk, maar het park is groot genoeg, dat mensen niet hutje mutje zitten.

Wij lopen de andere kant, dan de watervallen, op. Het duurt even voor ik de plek, waar we dinsdag de fotograaf zagen, heb gevonden. Met Ricks verrekijker kunnen we het nest veel beter zien, dan toen, maar zien er geen leven in. Terwijl we staan te kijken komt wel een van de volwassen adelaars aangevlogen en gaat in een boom vlakbij zitten.


Wat een supermooie vogels zijn het toch! Ik ben blij, dat Rick het met zijn verrekijker ook goed kan zien. Die heeft tenslotte veel minder gelegenheid, dan ik, om deze mooie natuur gade te slaan. Al snel vliegt de adelaar weer op en nu zien we de andere ook. Samen glijden ze omhoog, hoger en hoger, hun witte koppen en staarten schitterend in de zon. Helaas zijn ze ook weer snel uit het zicht.

Rick en ik lopen verder naar de dam, die ervoor zorgt, dat een groot deel van ons drinkwater uit de rivier wordt opgevangen. Op een bord staat te lezen, dat bij lage waterstanden maar liefst de helft van de capaciteit van de rivier aan drinkwater opgaat!

Wij maken foto's en genieten van de rust om ons heen. We bevinden ons slechts een kilometer of zo van het picknickgedeelte en je zou niet weten, dat het daar zo druk is! Natuurlijk kan Rick hier niet zijn, zonder ook een blik op de watervallen te werpen. De rivier is nog steeds voller, dan gewoonlijk, zo heeft Rick het nog nooit gezien. Eindelijk snapt hij, waarom ik hier zo graag kom: het is nooit hetzelfde.

Saskia gaat bij Alexandra logeren, dus eet bij haar. De afgelopen paar keer, dat ik uit Washington terugkwam, viel me een heel leuk restaurant op in Falls Church. De naam maakte al, dat ik me vrolijk voelde: Clare and Don's Beach Shack.

Met deze zomerse temperaturen is het niet moeilijk Kai en Rick over te halen daar te gaan eten. Het ziet er net zo leuk uit, als ik van de weg had gedacht. Het is buiten op de patio helemaal ingericht als een strandrestaurant in Florida. Sommige tafels zijn surfboards, anderen in vrolijke kleuren geverfde picknicktafels. De bar is van bamboe en je waant je meteen op vakantie aan het strand.


Door de rieten afscheiding heb je er geen idee van, dat je midden in het centrum van een stadje zit

We moeten even op een tafeltje wachten, omdat we buiten willen eten. Binnen is er wel plaats, maar dat zijn gewone houten tafeltjes met houten stoelen, lang niet hetzelfde gevoel, dus. We bestellen een drankje (ik Heineken Light, dat ik nog nooit op heb, maar wel erg lekker vind) aan de bar. Net als we willen gaan zitten om het drinken, worden we al geroepen, dat er een tafeltje is. Dat was zeker niet de genoemde twintig minuten wachttijd, dus.


Langs de muur hangen allemaal kleurige slippers

Wij krijgen een flinke picknicktafel voor ons drietjes. Het valt me op, dat hier veel gezinnen met kleine kinderen eten. Het is ook allemaal zo relaxed, de kinderen vinden het heerlijk.

De bediening is zeer attent en het menu erg lekker! Rick en ik delen een makreeldip en Kai kiest voor hush puppies, die hem aan Myrtle Beach doen denken. De gegrilde vistaco's, die ik als hoofdgerecht kies, zijn volgens het menu het meest bestelde gerecht. Dat kan ik me indenken, want ze zijn om je vingers bij af te likken zo lekker. Een grote aanrader, dit restaurant: goedkoop, gezellig, uniek en heel goede bediening, wat wil je nog meer?

Na het eten zetten we Kai thuis af. Die heeft volgende zaterdag zijn SAT test en gaat het wiskunde gedeelte daarvan oefenen. Rick en ik rijden door naar Fairfax Corner. Daar is het ook een gezellige drukte, want er speelt een (gratis) bandje op deze zomerse avond.

Wij gaan naar de bioscoop, waar het ook druk is, maar onze film is lang niet uitverkocht. We kopen kaartjes voor Earth en daarmee zijn we volgens mij de enigen in onze leeftijdsgroep. In de zaal zitten verder vooral bejaarden en gezinnen met kleine kinderen. Hm, zijn we nu kinds of bijna seniel, dat we deze film graag willen zien?

De film begint met Walt Disney, die de Disney natuurfilms aankondigt na Bambi. Zo te zien gaat Disney nu weer meer de natuurkant op, want voor volgend jaar wordt een film over de oceanen aangekondigd. Hun natuurfilms zijn toch altijd wel heel bijzonder en deze Earth is digitaal. Het zijn adembenemende opnames, wat een superervaring moet het geweest zijn voor de filmers!

De anderhalf uur zijn zo voorbij met het kijken naar een familie ijsberen, olifanten en walvissen. Buiten is het nog steeds zwoel warm en in de verte zien we bliksem. Op de weg terug naar huis zijn er soms spectaculaire schichten te zien, die ik probeer te filmen. Zodra we thuis zijn begint het te regenen, maar het blijft bij een paar flinke druppels.


Zondag

Echt lang willen Rick en ik niet blijven liggen met dit weer. Vroeger, dan gewoonlijk op zondag, zijn we uit de veren. Bij het openen van de achterdeur komt me meteen een aangename warmte tegemoet.

Bij Starbucks halen we, zoals bijna iedere zondag, koffie en broodjes. Ik maak de mijne een grote ijskoffie met magere melk en suikervrije caramelsiroop, heerlijk! Voor Kai nemen we een kaneelscone mee. Buiten op het deck eten we het allemaal op.

We ondervinden echter een probleempje: Rick heeft een paar weken geleden ons glazen tafeltje daar gebroken. Bovendien zijn de stoelen plastic Adirondack stoelen, die heerlijk zitten, maar niet bepaald handig zijn om buiten te eten.

Even later belt Christine en die adviseert me eens in de zondagkrant te kijken. Op het moment moeten er goede koopjes te vinden zijn voor patio- en deckeetcombinaties. Inderdaad vind ik een superkoopje bij Sears: zes stoelen en een zeshoekige tafel $220 afgeprijsd. Online vind ik uit, dat daar nog eens $25 bijkomt! Het vergt niet veel om Rick over te halen en ik bestel het geheel online.

Nog geen uur later krijg ik een sms en Rick een email van Sears, dat we het geheel op kunnen komen halen bij de winkel in Fair Oaks Mall. We maken de van klaar en rijden erheen. Wat een automatisatie is dit allemaal! Alles zit al in de computer en binnen vijf minuten komen de dozen naar buiten gereden. Super service en wij waren nog bang, dat het druk zou zijn en aan onze lekkere dag buiten zou afdoen.

Helaas gaat alles niet zonder slag of stoot in de van, hoeveel bergruimte we ook hebben. De tafel is zeshoekig en de doos daarvan past alleen schuin. Daardoor moeten de stoelen uit hun doos. Met veel passen en meten en de onderstellen hangend uit de achterzijramen krijgen we het er allemaal in.

We hadden nog een vaag plan om naar het wijnfestival in Reston te gaan vanmiddag, maar dat laten we varen. We vinden het veel te leuk om nu een echte "volwassen" set met tafel en stoelen buiten te hebben. Dat is voor het eerst in ons bijna 21-jarige huwelijk! Voorheen was het altijd goedkoop plastic, dat er al gauw niet uitzag in dit klimaat.

Al zwetend, want het is echt heel warm met bijna 35 graden, zet Rick de tafel en ik de zes stoelen in elkaar. Van de oude Adirondack stoelen laten we er twee op het deck met een tafeltje. In een ervan zit ik nu ook te typen, want ze zijn supercomfortabel. De oude houten tafel gaat weer naar beneden op de patio, alleen het bankje blijft om planten op te zetten. Zo ziet ons deck er weer zeer leefbaar en klaar voor de zomer uit.


Natuurlijk moeten we dit allemaal gaan inwijden. Rick en ik vertrekken naar Giant om wat spullen te kopen voor op de grill. Het worden simpele kipfilets, die hij marineert met jerk saus uit Jamaica. Daarbij frietjes gebakken in de oven en een lekkere salade met komkommer, paprika, tomaat, augurk en olijven. Het gaat er allemaal prima in en ook de kinderen vinden het heerlijk nu een echte tafel te hebben om buiten aan te eten.

Katja belt na het eten. Zij heeft vrijdagnacht haar Relay for Life bij Virginia Tech gehad. Dit is, vertelt zij, de grootste Relay in het land. Bijna een half miljoen dollar werd opgehaald ervoor! Ze was erg onder de indruk van de luminaria, maar miste de wandeling bij kaarslicht, die hier in Vienna zo indrukwekkend is. Dank aan iedereen, die haar gesteund heeft hierbij!

Saskia's Relay for Life komt nog op 6 juni. Katja gaat haar chaperone zijn, als het goed is, dus beide meisjes zetten zich nog een keer in voor dit goede doel.

Saskia wil nog een limonadestand doen en is heel blij met bijdragen op haar site. Zoals grote supporters van de meisjes schrijven: $5 is slechts 3,83 euro. Saskia vooral is er erg mee bezig, omdat een van haar leraren net zijn anderhalfjarige dochtertje aan kanker heeft verloren. Het is goed voor de meisjes om zich voor dit doel in te zetten, het geeft ze het gevoel tenminste iets te doen.

Intussen gonzen de media over de varkensgriep. In Mexico zijn meer dan 80 mensen overleden en meer dan duizend ziek. Hier in de VS zijn tot nu toe twintig gevallen aangetroffen, die allemaal weer beter zullen worden. Het is goed, dat de overheden voorzorgsmaatregelen treffen, mocht dit een pandemie worden. Ik snap alleen niet, waarom er zo'n paniek gezaaid moet worden. Misschien heel naief van mij, maar in dit artikel van een dokter kan ik me helemaal vinden.

Dat we van dit weekend hebben genoten is een understatement. Het was werkelijk heerlijk! Dit weer zal nog niet duren, maar die paar superdagen hebben we tenminste gehad.

vrijdag, april 24, 2009

(Bijna) de hele dag buiten

Het heeft dus vast wel te maken met warm, zonnig weer, want ik ben alweer veel vroeger, dan gewoonlijk, klaarwakker. Hopelijk houdt dat aan, want ik vind het heel fijn om zo monter op te staan.

Netjes op tijd ben ik er dus voor de core training van vandaag. Sharon vraagt, wat Pat en ik gisteren voor leuks hebben gedaan om van het mooie weer te genieten. Ik vertel over onze escapade naar het Arboretum.

Daarmee ontketen ik een koor van vrouwen, die me aanraden een bedrijfje te beginnen als gids. Ze zijn het er unaniem over eens, dat ik het meest weet van dit gebied van allemaal, al zijn een aantal van hen hier zelfs opgegroeid. Ik ben daar best een beetje van onder de indruk. Ik heb het al vaker van Nederlandse gasten gehoord, maar nu voor het eerst van Amerikanen.

Wat houdt me dan tegen? Tja, onzekerheid is toch wel het grootste obstakel. Als ik eenmaal geld ga vragen wil ik ook een erg goed produkt leveren. Ten tweede, hoeveel vraag je dan voor zo'n service? Ok, poll op dit blog, zou je betalen voor een Nederlandstalige gids en hoeveel zou je daarvoor over hebben?

Aan het commentaar vanochtend te horen kan ik ook Engelstalig rondleiden. Inderdaad zou ik graag gidsen in dit gebied, maar liever niet met een van de organisaties. Nu ben ik ook nog druk met kinderen thuis, maar ik ga me er eens in verdiepen hoe de onafhankelijke gidsen (ook fotografen, die rondleiden) dat doen in dit gebied.

Mijn grootste "angst" is, dat niemand zal willen betalen voor mijn kennis. Maar dan bedenk ik me, dat we $42 per persoon voor een Jeep Safari in South Carolina betaalden en een gids in Alexandria zo $10 per persoon kreeg voor een rondleiding van een uurtje. Enfin, dat zijn allemaal toekomstplannen, waaraan mijn klasgenoten me weer doen denken.

Het uur gaat snel voorbij en ik haast me naar huis, want ik heb om half elf afgesproken met Kirsten bij Whole Foods. Haar heb ik al sinds Oudejaarsavond niet meer gezien! We hebben dus heel wat bij te kletsen en lopen onze gewoonlijke tien kilometer over het W&OD pad.

Cosmo heeft het uitermate naar zijn zin, want hij krijgt bijna een dikke groundhog te pakken. Daarna denkt hij, dat ieder geluid een dier is, wat zijn wandeling kennelijk stukken interessanter maakt. Op een gegeven moment is het ook een dier, of eigenlijk een heel stel dieren: een kudde herten graast vlak naast het pad. Helaas is Cosmo niet goed voor mijn fotografie dan, want door zijn geblaf nemen ze gauw de benen.


Je kunt wel zien, waarom ze witstaartherten heten

Het is werkelijk schitterend warm weer en Claudia heeft gevraagd, of ik zin heb met haar en Ranger naar het hondenpark te gaan. Gauw eet ik lunch en rijd dan naar haar huis. Ranger en Cosmo begroeten elkaar als lang verloren vriendjes, zo lief!

Bij het hondenpark zijn nog een aantal honden aanwezig. Tot mijn verbazing rent Cosmo vrolijk met iedereen mee. Hij heeft er toch net al zes mijl opzitten. Dit laat wel zien, dat zijn onwil om in de buurt verder te lopen echt met verveling te maken heeft.

Na een uurtje moet Claudia naar huis voor haar bijlesstudenten en ik ga kijken of Kai mee wil naar Great Falls. Hij wilde wel graag het adelaarsnest gaan bekijken. Maar hij heeft plannen met Charlie en dat vind ik wel best. Mijn energie is op en ik ga lekker buiten op het deck zitten lezen.

De rust is van korte duur, want Saskia is van school naar huis gelopen met een hele rits vriendinnen achter haar aan. Die willen met water spelen, dus de tuinslang komt tevoorschijn. Veel gegil (want het water is nog flink koud) en gegiebel is het gevolg. Het is een vrolijk geheel, wat natuurlijk uitmondt in een verzoek om een logeerpartij.

Kaylee en Susan zullen blijven slapen. Eerst zet ik de meisjes af bij school, waar ze naar de uitvoering van Cinderella gaan kijken. Kai en Charlie bestellen een pizza. Rick en ik hebben precies tijd om samen te gaan eten, voor we de meisjes weer op moeten halen.

Rick heeft een coupon voor een gratis entree bij Temel, een Turks restaurant hier dichtbij. Ze hebben heerlijke brochettes. Rick kiest lam, want daar is hij dol op, en ik heb scallops met gamba's. Het komt met een spiesje gegrilde groentes, erg lekker. Als dessert krijgen we van de chef een stukje vers gemaakte baklava, nog warm, beter kan het niet.

Thuis spelen de meisjes karaoke in de basement en Rick besluit, dat hij de film "Twilight" wel eens wil zien. Die kijk ik mee en nu ik hem voor de tweede keer zie, zie ik wel wat een low budget film het was. Maar het blijft een leuk verhaal.

donderdag, april 23, 2009

Azaleas bij het Arboretum

Vanmorgen gebeurt, wat al in maanden niet is voorgekomen: ik sta op voor ik echt op moet staan. Heerlijk, ik ben gewoon klaarwakker. Of het de felle zonneschijn is, of wat, maar ik ben er helemaal blij om.

Rick en Saskia vertrekken samen naar Ricks werk, vandaag in Washington (meestal werkt hij in Reston). De middle schoolers worden aangemoedigd mee te doen aan "Take our daughters and sons to work day". De kinderen draaien dan een dag mee met een van hun ouders op het werk en moeten of een opstel schrijven erover, of een brochure maken. Saskia kiest voor het laatste.

Zelf vertrek ik naar de fitness voor de combinatie gewichtstraining en Pilates les. Ik ben blij, dat het niet meer een heel uur Pilates is, en de anderen duidelijk ook. Twintig minuten van dat rekken en strekken is genoeg. Het uur vliegt, zoals gewoonlijk, voorbij.

Na afloop gaan Mai Lan en ik nog even op de elliptische machines. Pat vertelt ons, dat haar man Rob tussen tien en half elf op News Channel Eight te zien zal zijn, dus daar kijken we tijdens het kletsen met een schuin oog naar.

We willen beiden na een half uur eigenlijk weg, maar dan is Rob nog niet geweest. Pas aan het einde van het halve uur (zul je altijd zien) komt hij aan het woord. Ik heb Pats man nog nooit persoonlijk ontmoet, dus het is wel grappig hem voor het eerst op tv te zien.

Het segment gaat over hoe je tieners leert sparen, want het is ook nog eens "Teach your children to save day" vandaag. Rob werkt voor TD Bank, die daar een heel programma voor hebben. Dat lijkt me wel iets voor onze kinderen, dus ik neem me voor het er met Rick over te hebben (TD is niet onze bank).

Na Cosmo een flinke wandeling gegeven te hebben door Southside Park, rijd ik naar Pats huis. We hebben om kwart voor twaalf afgesproken, maar om vijf voor twaalf is ze nog niet thuis. Ik bel haar op haar mobieltje en ze is de tijd vergeten. Grappig toch, hoe sommige mensen helemaal niet stipt zijn voor afspraken. Ik ben er inmiddels aan gewend, dat Pat dat ook zeker niet is.

Een paar minuten later komt ze aanrijden en verontschuldigt zich uitbundig. Ach, het is wel goed voor mij om iemand, die wat minder precies is, om me heen te hebben. We besluiten eerst bij Sweet Ginger te gaan lunchen. Daar zit het, zoals altijd, flink vol, maar er is nog een tafeltje. De chirashi smaakt weer lekker en heeft veel vis voor $10.

Mijn GPS is ingesteld op het National Arboretum en dat is twintig mijl rijden hiervandaan. Op deze tijd van de dag hebben we geen problemen met het verkeer, al moeten we dwars door DC. Opvallend zijn de vele bussen in de stad. Het is duidelijk schoolgroepentijd, overal lopen groepen kinderen.

Het arboretum ligt niet in de beste buurt van Washington, ik zou hier 's avonds niet graag rondlopen. Maar dat maakt niet uit, als je eenmaal in het park bent. Ik parkeer de van naast de azaleatuinen en we lopen de heuvel op het bos in.

Een heel aantal azalea's bloeien al gedeeltelijk en de dogwoods en redbuds verlenen ook kleur aan het geheel. Maar op zijn hoogtepunt is het hier nog niet. Dit weekend worden ronduit hete temperaturen voorspeld en ik neem me voor begin volgende week terug te gaan. Als dat lukt denk ik, dat het dan spectaculair zal zijn met de bloeiende struiken.


Het waait vandaag hard, maar is wel zo warm, dat ik mijn jasje uittrek. Er valt al genoeg moois te zien en fotograferen, dus we vermaken ons prima. Opeens ligt er een zwarte labrador op het pad. "Haar naam is Emma", roept een oudere man vanuit het struikgewas. Emma is werkelijk een schat, zoals ze geduldig op haar baas ligt te wachten. Die legt uit, dat hij de azalea's aan het catalogiseren is. Die zaaien zich uit en om de zoveel jaar moet er een nieuwe kaart gemaakt worden.

Na zo'n twee uur rondgelopen te hebben is het tijd om huiswaarts te gaan. Nu begint het spitsuur en we zien langzaamrijdend verkeer op de I-66. Ik neem dus weer eens route 29, waar wel veel stoplichten zijn, maar geen files.

Pat valt bijna in slaap naast mij, want zij is gewend een middagslaapje te doen. Ik doe dat ook regelmatig om de vermoeidheid tegen te gaan en ik vond mezelf daarom altijd zo oud. Het doet me wel goed te horen, dat iemand van mijn leeftijd, die helemaal gezond is, het ook doet.

Net ben ik thuis, als de telefoon gaat. Er staat "Find Toto" en een onbekend nummer, dus ik laat het antwoordapparaat opnemen. Het blijkt om een service te gaan, die buren belt, als je je huisdier kwijt bent. We worden gevraagd naar een witte angorakat uit te kijken. Wel een goed idee lijkt me zo'n service, misschien ga ik onze dieren daar ook opgeven (afhankelijk van hoeveel het kost).

Vandaag was het begin van een heel aantal mooie dagen. Voor morgen wordt vijfentwintig graden voorspeld en in het weekend zal het kwik zelfs tot dertig graden oplopen. Natuurlijk verheug ik me daar enorm op!


woensdag, april 22, 2009

Beetje andere dag, dan verwacht

Kai heeft vandaag een korte dag op school en het plan is om hem daarna op te halen en naar Baltimore te gaan. Ik zie ernaar uit een dag met mijn bijna zeventienjarige zoon door te brengen. Hij lijkt er ook wel zin in te hebben, al is dat met Kai moeilijk te zeggen.

Het weer laat wat te wensen over. Donkere wolken drijven over, hoewel het droog blijft. Niet de zonnige woensdag, die werd voorspeld. Tijdens mijn wandeling met Cosmo neem ik mijn kleine toestelletje mee en maak foto's, want juist deze dreigende lucht maakt de lentekleuren meer intens. Alles, maar dan ook alles staat in bloei: de redbuds (die paars zijn), de roze en witte dogwoods, de later bloeiende kersenbomen en meer.


Deze kersenbomen vind ik zo mooi





Deze foto laat goed zien, hoeveel kleuren de bomen nu hebben

Net als ik aanstalten maak om Kai op te halen van school krijg ik een sms van hem. "Kunnen we dit een andere dag doen? Michael en Charlie willen Chinees gaan eten en ik wil graag mee." Aan de kant gezet voor een stel vrienden, dus, het steekt wel even, moet ik toegeven.

Al gauw zie ik Kai's kant ook wel. Het is natuurlijk helemaal niet cool om er met je moeder op uit te gaan. En hij heeft op het moment wat moeite, omdat die vrienden hem het afgelopen weekend hebben laten stikken. Ik snap dus wel, dat hij nu graag deel uitmaakt van het groepje. Op een andere dag kunnen we ook eerder weg en wie weet regent het dan niet.

Nu heb ik dus een hele vrije middag voor me liggen. Eerst bel ik Christine, die een nare infectie heeft, waar ze al een paar weken zware antibiotica voor heeft en eergisteren nog een antibiotica injectie voor moest hebben. We hebben het erover, hoe graag we weer dicht bij elkaar zouden wonen. Dan zouden we vandaag samen zijn gaan shoppen.

Dat shoppen ga ik nu maar alleen doen. Er worden voor dit weekend ronduit zomerse temperaturen voorspeld en ik kan wel wat nieuwe kleding gebruiken. Onderweg naar Fairfax Corner kom ik langs de enorme Whole Foods en besluit daar van de bijzondere salad bars lunch te halen.

Daar zijn zulke exotische gerechten te krijgen, die vind je nergens anders. De vreemdste soorten rijstsalades, quinoa met kikkererwten en paprika, salade nicoise met zalm zijn er maar een paar van. Omdat ik in de supermarkt blijf eten, schep ik dit alles op een plastic bord. Zo is er bijna geen afval van mijn maaltijd. Deze winkel heeft ook allerlei verschillende bakken voor recyclen.

Het smaakt allemaal heel erg lekker en voldaan begin ik aan mijn "retail therapy", zoals Amerikanen winkelen gekscherend noemen. Bij Fairfax Corner, een Europees aandoend winkelcentrum, parkeer ik de van. Er komen telkens korte buien over, deze met hagel, dus ik wacht even tot het weer een beetje droog is.

Dan loop ik naar Ann Taylor Loft en zie, dat daar heel wat afgeprijsd is. Heel ongewoon voor deze winkel om korting te geven op de kleding van het seizoen. Het laat wel zien, dat het nog verre van goed gaat met de middenstand.

Voor het eerst gebruik ik mijn kleurenwaaier. De t-shirts zijn twee voor $25 en de kleuren geel en blauwgroen zijn precies zoals in de waaier! Die kleur geel zou ik gewoonlijk niet snel gekozen hebben, maar hij staat me inderdaad wel erg goed. Grappig, toch.

Ook de capribroeken zijn afgeprijsd en ik probeer er een aantal aan. Ik geef altijd de voorkeur aan de wat sportievere met meerdere zakken. Uiteindelijk kies ik deze in donkerblauw.

De volgende winkel, die ik binnenloop is Lucy. Daar hebben ze allerlei sportieve kleding, maar er is weinig afgeprijsd en alles is loeiduur. Christine heeft me White House Black Market aangeraden. Daar is vrijwel alles zwart-wit, maar er zijn ook wat spijkerstof kledingstukken. Ik vind er een heel leuke denim capribroek.

Dat is weer genoeg kleding voor vandaag en bij Caribou Coffee tracteer ik mezelf op een kop koffie met suikervrije caramelsiroop. Aan alle tafeltjes zitten mensen op laptops te werken of te vergaderen. Ik bedenk me, dat je dat waarschijnlijk niet vaak in Nederland zult zien.

Er is nog een leren stoel vrij en daar zijg ik in neer. Om ook belangrijk te lijken, ga ik mijn email maar op mijn telefoon lezen. Stel je voor, dat men mij als de spijbelende huisvrouw, die ik ben, zou herkennen!

Als laatste loop ik nog even REI binnen. Voor vandaag ben ik klaar met geld uitgeven, maar ik kan, voor de echte zomer, nog wel wat korte broeken gebruiken. Hier hebben ze modieuze korte broeken, die van luchtig materiaal zijn gemaakt. Dit ga ik onthouden voor over een maandje, als de ware hitte is gearriveerd.

Inmiddels is het helemaal opgeklaard en staat er een heel harde wind. De rondwaaiende bloesemblaadjes lijken wel sneeuw, zoals ze naar beneden dwarrelen. Hopelijk waaien ze er nog niet allemaal af, want ik vind die volle roze bomen nu juist zo mooi!

Het is bijna niet voor te stellen, maar vandaag over precies drie weken zit Katja's eerste jaar op college er alweer op! Wat is dat snel gegaan, zeg! Ze schreef vandaag wel op MSN, dat ze ons nu erg mist en de dagen telt. Het tweede semester was toch wat moeilijker dan het eerste. De nieuwigheid was ervan af, de grijsheid van de winter en haar gezondheidsproblemen maakten allemaal, dat ze klaar is voor de zomer. Maar dat Virginia Tech een goede keus voor haar was, is zeker.

dinsdag, april 21, 2009

Met Nederlands bezoek naar Great Falls

Hoera, het regent niet meer! Hier ben ik heel blij om, want het weerbericht was nogal wishy-washy (geen woordspeling bedoeld (die uitdrukking "no pun intended" heb ik, geloof ik, nog nooit in het Nederlands gehoord, bestaat die wel?)). Op het programma staat Great Falls, dus regen kunnen we dan missen als kiespijn!

Met mijn zestien pond vest aan en Cosmo, die er maar matig zin in heeft, loop ik door de prachtig bloeiende buurt. Ik weet nog steeds niet, of ik dat vest ga durven dragen zonder jas eroverheen, ik voel me nu al het Michelin mannetje ermee. Gaandeweg klaart het op en steeds grotere stukken blauwe lucht zijn te zien.

Vorige week schreef ik in dit blog over zonnebrandcreme met Mexoril erin. Een aantal lezeressen boden aan me dat toe te sturen, iets, wat ik heel erg waardeer! Ik heb geen familie in Nederland, die ik er makkelijk om zou vragen, dus ik ben heel dankbaar, dat jullie bereid zouden zijn het op te sturen. Saskia heeft zo'n lichte huid, die in dit klimaat moeilijk te beschermen is.

Onder die aanbiedingen zat een email van Ingrid. Het toeval wilde, dat Ingrid en haar man Eugene zondagmiddag hier in Washington zouden aankomen. Zij bood aan dan gelijk een paar flessen zonnebrandcreme mee te nemen. We hebben al af en toe email contact gehad en het leek Ingrid erg leuk elkaar te ontmoeten. Ik was daar ook helemaal voor te vinden, dus we spraken voor vandaag af.

Ingrid en Eugene arriveren niet alleen met een paar flessen zonnebrandcreme, maar ook met de, naar hun zeggen, beste Goudse stroopwafels (na er net een geprobeerd te hebben, kan ik dat beamen) en een leuk pakje "Delfts blauwe" servetjes. Het klinkt vreemd, maar het voelt net of ik oude vrienden verwelkom, zo gemakkelijk gaat het gesprek. Alsof we elkaar al jaren kennen!

Gisteren hebben ze de stad bekeken, dus vandaag hadden ze zin in wat natuur. Waar beter om dat te vinden in deze buurt, dan Great Falls? Cosmo gaat ook mee. Die kent de weg naar Great Falls al, kennelijk, want hij is helemaal opgewonden onderweg.

De park ranger bij de ingang wuift ons door zonder naar mijn kaart te kijken. Hij herkent mij waarschijnlijk al, zo vaak als ik kom met mijn zeer opvallende hond (ik heb geen illusies, dat ik zelf zo opvallend ben).

We lopen naar de rivier en aan het geraas hoor ik al, dat die flink vol zit. Inderdaad is de grootste waterval twee keer zo breed als gewoonlijk. Bruin kolkend water dondert naar beneden. Zoals altijd word ik helemaal blij, als ik de watervallen aanschouw. Iedere keer zijn ze weer anders en, zoals ik tegen Ingrid zeg, er gaat een gevoel van eeuwigheid vanuit.




Na alle drie de uitkijkpunten bezocht te hebben, lopen we het bos in langs de rivier. Ik wil Ingrid en Eugene de bluebells laten zien, die hier ook langs het pad groeien. Er zijn er niet zoveel, als bij Bull Run, maar genoeg om mooi te zijn.


Net als het pad te drassig wordt om verder te gaan, zien we een statief met een fototoestel met telelens staan. Iets verderop staat een man duidelijk iets te fotograferen, maar wij zien niet, wat het is. We staan te turen in de verte en dan wijst de fotograaf ons op een bald eagle's nest aan de overkant van de rivier.

Het is nogal ver weg, met mijn 200mm lens kan ik slechts zien, dat er een vogel op het nest zit. Maar we mogen ook door zijn 500mm lens kijken en zien dan duidelijk de witte kop en gele snavel van de adelaar. De fotograaf vertelt, dat de adelaar regelmatig over de rivier vliegt om te vissen.


Op het nest (heel erg ingezoemd, maar je kunt zien, dat het een bald eagle is)



Het nest (waar de pijl op wijst)

Dat willen wij natuurlijk ook meemaken, dus we blijven kijken, in de hoop, dat de vogel gaat vliegen. Die verplaatst zich van het nest naar de boom ernaast, maar lijkt verder geen plannen te hebben. Na zo'n veertig minuten (het is zeker geen straf hier te staan kijken) geven we het op. Hier ga ik zeker terug, want de baby adelaars staan volgens de fotograaf op het punt om uit te vliegen.


Alsof hij ons gade zit te slaan

Na Cosmo thuis te hebben afgezet, gaan we naar Noodles & Company voor de lunch. Ingrid heeft hierover op dit blog gelezen en wil het ook graag proberen. Ingrid en ik kiezen beiden de Japanese pan noodles. Die heb ik nog nooit geprobeerd en ik wil eens iets anders, dan de Bangkok curry. Ik moet zeggen, dit is ook een heerlijk gerecht en weer heel verschillend van smaak. Eugene lijkt zijn Indonesian Peanut Saute ook lekker te vinden.

Om nog wat meer plekjes te laten zien, waar ik regelmatig over schrijf, rijd ik door het oude centrum van Vienna. Bij de Freeman Store willen we Virginia pinda's gaan kopen, maar die is helaas op dinsdag gesloten.

Laatst heb ik er ook een heel assortiment van bij Whole Foods gezien, dus gaan we daar ons geluk beproeven. Virginia pinda's zijn veel grotere pinda's, dan degenen, die je gewoonlijk vindt. Ik vind ze ook een heel lekkere smaak hebben. We kunnen kiezen tussen "gewone" met zout, maar ook hot&spicy, wasabi, Cajun, knoflook en meer smaken. Ik neem een doosje hot&spicy mee en de anderen een doosje gezouten en hot&spicy.

Thuis kijken we op de kaart naar de route, die Ingrid en Eugene zullen nemen naar Orlando. Ik raad ze een westelijke route aan, die gedeeltelijk voor het Shenandoah National Park loopt en ook Charlottesville aandoet. Daar willen ze vanavond dan eindigen.

Kai en Saskia komen thuis en maken kennis en dan is het tijd om afscheid te nemen. Als ze nog wat van het nationale park willen zien, moeten ze nu weg. Het was voor de zoveelste keer heel erg leuk om mensen via dit blog te ontmoeten! Ik wens hen een heel fijne rest van de vakantie toe en wie weet lukt het aan het einde ervan nog iets samen te doen.

Terwijl ik in het huis bezig ben hoor ik opeens een enorme donderklap. Ik kan me niet herinneren, dat Saskia al binnen is, dus ik roep haar. Ze antwoordt vanuit de basement, gelukkig. Er is een "severe thunderstorm warning" en de natuur gromt wel vervaarlijk, maar verder zit er niet veel pit in. We krijgen wat regen, maar het verdere spektakel blijft (helaas, want ik houd wel van een flink onweer) uit.

Tot slot nog een blog, waar ik hardop om heb moeten lachen (waarschuwing: 18+!). Een paar maanden geleden werd ik uitgenodigd voor een "ladies only" party, waar "volwassen speeltjes" zouden worden verkocht. Door omstandigheden kon ik er niet heen. Na het lezen van dit blog weet ik niet, of ik daar blij om moet zijn of het jammer te vinden de kans erover te schrijven gemist te hebben!

maandag, april 20, 2009

Rainy Days and Mondays

Wie herinnert zich dit liedje? Het beschrijft vandaag wel een beetje voor mij:


Het gekletter van de regen klinkt gezellig op het dak bij het wakker worden, maar ik moet eruit en dat maakt het beduidend minder leuk. Gauw laat ik Cosmo uit en we zijn beiden na een rondje om de cul de sac doorweekt. Als het hier dan regent, dan plenst het ook meteen!

Op weg naar de sportschool verkondigt de weerman vrolijk, dat we bijna geen droogte meer hebben. April is zelfs natter, dan gewoonlijk. Waarom vinden mensen regen toch ooit leuk? Ik weet, dat het noodzakelijk is, maar van mij mag alles 's nachts vallen.

Sharon is weer in volle vorm aanwezig vanochtend, ondanks het lopen van een halve marathon op zaterdag! Alle spieren worden flink te pakken genomen. Helemaal goed!

Na het uur sporten race ik naar huis om te douchen. Precies op tijd kom ik bij het Community Center aan. Ik moet me er iedere keer wel toezetten om naar Spaans te gaan, maar heb er dan geen spijt van. Mijn kennis van het Frans, Latijn en Italiaans helpt erg bij het leren van deze taal. Ik betrap mezelf erop echt alle talen, die ik ken, erop na te gaan, of er iets dergelijks in voorkomt.

Het woordje "Hay" bijvoorbeeld, betekent "er is" of "er zijn" en komt helemaal overeen met "Il y a" in het Frans. Voor Engelstaligen is het ook heel vreemd om de dagen van de week en de namen van de maanden niet met een hoofdletter te schrijven. Voor mij is dat heel gewoon. Zo zijn er nog meer van dat soort voorbeelden.

Met een hoofd vol woorden ga ik na de les naar Whole Foods. Vanavond wil ik gewoon makkelijk worstjes met tomatensoep en brood eten. Morgen zal ik ook vrijwel niet thuis zijn, dus ook daarvoor neem ik een makkelijke maaltijd mee. Onderwijl natuurlijk proevend van allerlei lekkers, dat uitgestald staat. Daarmee doe ik mijn lunch.

Het regent nog steeds flink, dus Martine komt niet om te gaan lopen. Ik geef toe aan mijn "pijndag" en ga op de pc naar uitzendinggemist.nl. Daar zie ik, dat er een nieuwe serie Tussen Kunst en Kitsch is, dus lekker kijkmateriaal.

Saskia moet naar de chiropractor, maar verder rust ik de rest van de middag. Heel moeilijk, maar mijn lichaam laat me weten dat toch wel nodig te hebben. Zo heb ik ook tijd om eens wat leuke YouTube filmpjes te kijken. Deze vind ik echt ongelooflijk, voor wij Cosmo zouden trainen om dit voor elkaar te krijgen!


En zo is deze regenachtige maandag ook weer voorbij. Gelukkig wordt voor de rest van de week beter weer voorspeld!

zondag, april 19, 2009

Gezellig weekend

Zaterdag

Schitterender kan het weer bijna niet worden, zo uitbundig schijnt de zon vanochtend. Het belooft een heerlijk zomerse zaterdag te worden en ik neem me voor daar alles uit te gaan halen.

Om te beginnen doen Mary Ellen en ik een interval van 3,5 mijl door de buurt. Zij en haar zestienjarige dochter Lindsay hebben zich ook ingeschreven voor de Army Ten Miler en zijn langzaam aan het trainen begonnen. Dat wordt zo nog een leuk groepje straks in oktober! Net zie ik op de website, dat de race al vol zit, 30.000 mensen gaan straks lopen!

Rick, Kai en ik gaan verder met werken aan de tuin. Rick wil dit weekend klaar zijn met opruimen en "mulch" (houtsnippers) neerleggen. Daarna wil hij gaan zaaien. Ik ben heel benieuwd, wat daar dit jaar van terecht komt. Vorig jaar groeide er helaas niets goed, omdat hij in een te schaduwrijk gebied in de tuin had gezaaid.

Nadat ik mijn aandeel heb geleverd ga ik lekker luieren. In de hot tub lees ik mijn boek uit. Het is helemaal genieten, dit warme weer, de bomen, die zo mooi in bloei staan en de vrolijk zingende vogels. Van mij mag het zo blijven, maar daarvoor is het nog te vroeg in het jaar.

Vorige week maakten Kai en Saskia duidelijk, dat ze graag eens bij Fuddruckers zouden gaan eten. Het is alweer jaren geleden, dat ik daar voor het laatst heb gegeten, want eerlijk gezegd zijn hamburgers niet mijn favoriete kostje. Maar Rick vertelt me, dat ze inmiddels niet meer alleen hamburgers verkopen, dus we besluiten de wens van de kinderen vanavond in vervulling te laten gaan.

Het is zaterdagavond, dus we verwachtten eigenlijk, dat het heel druk zou zijn. Maar tot onze verbazing is het restaurant vrijwel leeg. Op het menu staan, behalve alle soorten en maten gewone hamburgers, ook zalm, kip en "alternatieve" hamburgers. De vegetarische burger is daar natuurlijk een van, maar er zijn ook kalkoen-, bison- en, helemaal exotisch, struisvogelhamburgers.

Die laatste wil ik wel proberen, want die is een stuk minder vet, dan een gewone burger. Ik bestel hem "medium rare" (eigenlijk heb het liefst "rare", maar zo maken ze ze niet in dit restaurant). De eerste burger, die ik krijg, is echt helemaal doorgebakken. Hij is zo droog, dat ik bij ieder hapje water moet drinken om het weg te krijgen. Rick vindt, dat ik hem terug moet sturen, dus dat doe ik dan maar.

Dat is maar goed ook, want nu krijg ik een perfect gebakken stuk vlees, dat zo groot is, dat ik het niet eens op kan. Het bruine broodje smaakt ook lekker en je kunt zelf bepalen hoeveel tomaat, augurk, ui en dergelijke je erop doet. Ook is er keuze uit zeker vijf verschillende sauzen, zoals mosterd, mayonnaise, Heinz 57 en meer.

Fuddruckers zal nooit hoog op mijn lijstje komen te staan, maar het is zo toch een heel smakelijke (en goedkope!) maaltijd. De kinderen aten ieder een kaasburger, waarvoor je ook allerlei verschillende kazen kon kiezen. Rick probeerde de bisonburger, die naar zijn zeggen erg goed bereid was. Fuddruckers is een nationale keten, dus als je een goede burger zoekt, is het een aanrader.

Als we ons pleintje inrijden zien we buurman Ross bezig zijn buitenhaard aan te steken. Saskia moet vanavond babysitten bij andere buren, maar gaat nog even marshmallows roosteren boven het vuur. Even later komt ze binnen met de mededeling, dat Ross en Jeanne vragen, of we erbij komen zitten.

Daar hebben Rick en ik zeker zin in en niet veel later komen Mary en David en hun twee zonen ook. De jongens spelen allemaal basketbal, terwijl wij met een wijntje of biertje bijkletsen. Het wordt enorm gezellig en zo af en toe komt er nog een andere buur langs voor een drankje.


Op een gegeven moment gaat het gesprek tussen Rick en David over vuurwerk. Voor we het weten halen de beide mannen hun uit South Carolina meegebrachte vuurwerk tevoorschijn. De jongens hebben daar ook wel zin in en daar gaan de pijlen de lucht in op 18 april!

Nu is het zo, dat hier in Virginia alleen grondvuurwerk mag, dus die pijlen zijn illegaal. En daar maken wij vrouwen ons zorgen over, want we zien onze eega's straks geboeid in een politieauto verdwijnen. Gelukkig komt het niet zover en het is toch wel grappig zo zonder speciale aangelegenheid vuurwerk te kijken.

De avond vliegt voorbij en Ross maakt zijn befaamde blauwe martini's, waar ik dol op ben. De stemming zit er helemaal in. Voor we het weten is het tegen enen en absoluut tijd om afscheid te nemen! Hartstikke leuk was het, zo'n spontaan feestje!

Zondag

Oei, misschien vond ik de blauwe martini's wel iets te lekker gisteravond. Of het late uur van naar bed gaan heeft als gevolg, dat ik me vanochtend niet bepaald fit en uitgerust voel. Ook Rick heeft moeite met opstaan. Cosmo's zeuren zorgt ervoor, dat we met tegenzin om tien uur opstaan.

Rick haalt ontbijt en koffie van Starbucks, terwijl ik op het deck geniet van de zo vroeg al zeer aangename temperatuur. We eten met zijn vieren het ontbijt buiten op, een luxe, die nu weer steeds vaker zal kunnen.

Nadat ik Kai voor zijn wiskundebijles bij Claudia heb afgezet, maak ik me klaar voor een fietstocht met Jan. Het weer is nog steeds veel lekkerder, dan voorspeld, met een temperatuur van zo'n 23 graden. We rijden in westelijke richting het W&OD pad af, wat niet zo druk is, als ik had verwacht.

Jan vertelt, dat ze misschien morgen president Obama gaat ontmoeten. Die komt naar de CIA om met een aantal medewerkers te praten. Zijn beslissing om de omstandigheden rond de martelingen van van terreur verdachte gevangenen openbaar te maken, is door veel mensen bij de CIA niet in dank ontvangen. Tenslotte werken veel van die mensen in gevaarlijke omstandigheden en zo'n openbaring kan hun veiligheid compromitteren.

Waarom er op de eerste plaats gemarteld moest worden ontgaat Jan ook, maar ze ziet het dilemma wel. Obama heeft beloofd veel openlijker te zijn, dan voorgaande regeringen, maar soms is dat niet mogelijk of op zijn minst erg moeilijk. De president komt nu morgen naar de CIA om daarover te spreken en Jan is misschien een van de mensen, die deel zullen maken van de werknemersgroep. Ik luister geinteresseerd, want je leest natuurlijk een en ander in de media, maar wat en wie er allemaal bij gemoeid is en wat er zich achter de schermen afspeelt natuurlijk niet.

Het fietsen gaat lekker. We rijden tot over de grens met de volgende county en dan terug. Ik verbaas me erover, dat ik me na die late nacht niet doodmoe voel en het allemaal goed volhoud. Op een gegeven moment zien we een groundhog in een boom en stoppen daarvoor. Even later zit er een schattig konijntje in de berm en op de terugweg zien we een mooie vos. Vreemd genoeg is er geen hert te bekennen, terwijl die meestal de prille lenteblaadjes erg lekker vinden.


Is hij niet schattig?

Na 25,5 mijl (ongeveer 42 kilometer) zijn we weer terug. Rick en Kai zijn de laatste hand aan het leggen aan de tuin, die er nu keurig uit begint te zien. Het is zwaar, die zakken vol mulch, maar ook goede beweging voor Rick en hij heeft zeker eer van zijn werk.

Zelf installeer ik me, zolang het nog lekker warm is, op het deck met mijn computer, maar niet voor lange duur. Saskia heeft Delaney (een nieuw en erg leuk vriendinnetje) en Samira hier en de dames willen (hoe kan het ook anders) graag naar de mall. Het begint buiten toch af te koelen en ik wil graag naar Barnes and Noble, dus ik geef toe.

Saskia's verdiende geld van gisteravond brandt in haar zak. Kai is onze spaarder, maar de meisjes geven iedere cent meteen uit. Het neemt nogal wat om ze te leren ook wat te sparen. Leren omgaan met geld vind ik een van de moeilijkste dingen aan het ouderschap, vooral omdat Rick zich er helemaal niet druk om maakt.

De dames zet ik bij CPK heb af, daar is een van de Food Courts, waar ze gaan lunchen. Ik parkeer dichtbij Barnes and Noble en vind het vervolg op mijn boek meteen. "The Dakota Cypher" speelt hier in de VS, in tegenstelling tot de andere twee boeken van deze serie. Ik ben dol op dit genre, dus kan niet wachten eraan te beginnen.

Naarmate de middag vordert komen mijn pijnen weer in alle sterkte terug! Ik schrijf dit, omdat ik eens bij wil houden, of weersveranderingen echt zo'n invloed hebben op mijn gestel. Inderdaad is er een flink lagedrukgebied in aankomst. Ik ga nu eens benieuwd zijn, of ik me morgenmiddag of dinsdagochtend dan weer een stuk beter voel, als dat systeem vertrokken is.

Rick grilt lekkere steak buiten en als voorafje hebben we een garnalencocktail. We hadden nog (bevroren) garnalen over van Oud en Nieuw. Het wordt een zeer smakelijke maaltijd met mais, Pillsbury croissants (die Saskia terecht geen echte croissants noemt) en een groene salade, die Rick lekker heeft gemaakt met olijven, kaasblokjes en augurken. Heerlijk om zo'n kokende man te hebben!

Iets wat me bezighoudt is, hoe klein het internet de wereld maakt. Vanochtend hoorde ik op de radio het tragische verhaal van een "moord-zelfmoord" in Maryland, niet zo ver hiervandaan: een man heeft zijn vrouw en drie kleine kinderen doodgeschoten en daarna zichzelf.

Verschrikkelijk nieuws op zichzelf, maar een van mijn Facebook vriendinnen hier in de buurt kende die familie en wees mij op haar blog. Vooral haar laatste schrijfsel vind ik zo bitter! Achttien dagen later is haar leven en dat van haar kleintjes gewoon uitgesnuft. Verschrikkelijk, eens te meer maar goed, dat we de toekomst niet weten. Het houdt me bezig, vanavond.

Hoe komt iemand tot zo'n beslissing? Ik krijg er de rillingen van, als ik bedenk, dat Francis donderdag nog gewoon bezig was met haar kindjes en vrijdag het noodlot toesloeg. Ik heb het er met Rick over, die zegt, dat vuurwapens gewoon illegaal moeten worden. Daar ben ik het honderd procent mee eens, maar ga daar maar eens aan in dit land. Zucht!

vrijdag, april 17, 2009

Nederlandse tulpen in Washington DC

Saskia's keel is nog niet beter en ze heeft nog wat verhoging, dus ik houd haar vandaag nog maar thuis. Dan is ze hopelijk na het weekend weer helemaal aangesterkt en klaar om haar gemiste schoolwerk in te halen. Hopelijk is dit de laatste ziekte van het schooljaar voor haar. Ze is in haar hele leven niet zo vaak ziek geweest, als het afgelopen jaar!

Tijdens de core training concentreert Sharon zich vooral op onze buikspieren vandaag. Ik voel die van mij nog van het halve uur met Roger op woensdag! Sharon gaat dit weekend de halve marathon in Charlottesville lopen. Jan en ik hebben er even over gedacht dat ook te doen, maar dat parcours is enorm heuvelachtig en daar zou zeker ik nog niet klaar voor zijn.

Na het uur gewichten gaan Mai Lan en ik nog even tien minuten op de stairstepper. Dat moet ik vaker doen! Zo trappen lopen is zwaar, zelfs na tien minuten heb ik het idee flink gesport te hebben.

Thuis lijn ik gauw Cosmo aan en neem hem mee naar het W&OD pad. Dit keer parkeer ik verder naar het oosten en loop het stukje, waar twee jaar geleden een vossennest was. Helaas is daar dit jaar niets van te zien. Of de vossen slapen, dat kan natuurlijk ook. Ik weet eigenlijk niet of vossen telkens naar dezelfde plek teruggaan om jongen te krijgen. Er is in de buurt nu een heel groot bouwterrein, wie weet schrikken ze daarvoor terug.

Het is zulk schitterend weer en zoveel staat in bloei, dat ik de fotografiekriebels weer krijg. Een paar jaar geleden heb ik gezien, dat er bij het Netherlands Carillon een mooie tulpentuin is met uitzicht op de Washington skyline. Het lijkt me heerlijk daar een aantal mooie plaatjes te gaan schieten.

Het is wel vrijdagmiddag en ik zie, dat ik maar beter I-66 niet terug kan nemen, want die staat in die richting al helemaal vast. Naar de stad toe heb ik geen problemen en na een kwartiertje parkeer ik bij het Iwo Jima Memorial.

Eigenlijk ben ik nu niet in Washington, maar in Arlington, Virginia, al worden deze monumenten bij de stad gerekend. Oorspronkelijk was het District of Columbia (de stad Washington) een vierkant en dit deel van Virginia hoorde daarbij. In 1846 werd dit land ten zuiden van de Potomac weer teruggegeven aan Virginia.

Het Iwo Jima Memorial is een imposant standbeeld van mariniers, die een vlag planten. Maar daarvoor ben ik hier niet gekomen. Ik loop door naar het Netherlands Carillon, een gift van het Nederlandse volk aan het Amerikaanse volk, als dank voor verleende hulp tijdens de Tweede Wereldoorlog. Bij mijn weten is dit, behalve de kersenboompjes gegeven door Japan, het enige door een ander land gegeven monument hier in Washington.

Het carillon is een simpele ijzeren toren met bellen en heeft twee gestileerde leeuwen ervoor liggen. Het zal nooit tot het mooiste monument in Washington worden uitgeroepen, maar het klinkt prachtig. Ieder kwartier speelt het en ik schrik er telkens van.

Op mijn knieen in het natte gras probeer ik de kleurige tulpen met het Lincoln Memorial, Washington Monument en Capitool op de achtergrond te fotograferen. Dat valt niet mee, want het waait nogal. Ik geniet van het heerlijke weer, de felle kleuren en de mensen om me heen, die duidelijk in een lentebui zijn.


Naast het carillon ligt een oud gedeelte van het enorme Arlington National Cemetery. De grafstenen hier dateren soms terug tot de Burgeroorlog, toen deze begraafplaats ontstond. Over de graven staan bomen zwaar met bloesem. Rick vindt het altijd maar vreemd, dat ik graag hier loop. Maar de eindeloze rijen witte grafstenen stralen zo'n geschiedenis en een soort eeuwigheid uit. En de bloeiende bomen signaleren juist weer nieuw leven.


Na iets meer dan een uur loop ik voldaan terug naar de auto. Via route 29, die parallel aan de snelweg loopt, ben ik zonder oponthoud zo weer thuis. Eigenlijk vind ik die sluiproutes toch altijd leuker, want er is onderweg veel meer te zien.

Saskia probeert met alle macht een logeerpartij met Maddie en Susan te organiseren. Haar keelpijn is volgens haar over na het drinken van een smoothie. Ik dacht het niet! Dit keer geen logeerpartij voor madammeke, iets wat ze gelaten accepteert.

Rick en ik hebben "date night" en zoeken een restaurant, waarmee we mijlen krijgen op onze United Mileage Plus kaart. Rick heeft bijna genoeg gespaard voor twee tickets. Niet, dat we op het moment plannen hebben die ergens voor te gebruiken, maar het is altijd handig.

Het wordt Da Domenico, een Italiaans restaurant, waar we zeker tien jaar geleden voor het laatst zijn geweest. Tijd om het weer eens te proberen, dus. Dat blijkt helemaal geen slechte keus. Zelden heb ik zo'n lekkere "frutti di mare" op! De saus is lekker pittig, de pasta vers en de schaaldieren ook. Bovendien krijgen we een serenade van de eigenaar van het restaurant, die erg goed zingt. De man is boven de zeventig, maar aan zijn stem is dat niet te horen. We wanen ons even in Italie. Echt een romantische date night, dus, dit keer.

donderdag, april 16, 2009

Meer Bluebells

Saskia is nog steeds ziek en heeft nu erge keelpijn. De mogelijkheid is klein, maar het is wel precies een maand geleden, dat Katja hier was met Pfeiffer. Ook heeft Saskia nogal vaak bacteriele keelontsteking, dus ik maak voor vanmiddag een afspraak met de dokter voor haar.

Buiten is de lucht knalblauw en de zon schijnt vrolijk. Wat is het dan toch makkelijker opstaan! Bovendien zijn mijn pijnen miraculeus minder. Meer en meer ben ik ervan overtuigd, dat een warm en zonnig klimaat het beste voor mij is.

Sharon kan woensdagochtend geen trainingen meer geven en maandag hebben we als groepje besloten, dat een uur Pilates te lang is op donderdag. Sharon kwam met het voorstel om dan veertig minuten de core training te doen en twintig minuten Pilates. Dat vinden we allemaal prima.

Het uur gaat zo snel voorbij. Pat en ik staan naast elkaar en kletsen intussen wat bij. Zij is naar Colorado geweest en daar in Rocky Mountain National Park op een fotosafari gegaan met een plaatselijke fotograaf. Dat lijkt me echt geweldig!

Als ik haar over de bluebells in Bull Run vertel wil ze die ook erg graag zien. Morgen gaat niet en zaterdag ook niet, maar direct na de training vandaag wel. Niets leuker, dan een spontaan uitje, vind ik altijd!

We gaan modderbestendige kleding en schoenen aantrekken en met Cosmo haal ik Pat op. Bull Run is heel makkelijk te bereiken en vandaag is het veel minder druk, dan zondag. Maar door de regen van de afgelopen dagen is de modder des te erger. Gelukkig ben ik er nu op gekleed, alleen wordt Cosmo weer heel vies. Hij vindt het echter heerlijk.


Foto's van een blije hond

De tijd vliegt, terwijl we foto's nemen. Het is echt prachtig, al dat blauw en groen. Cosmo heeft gelukkig genoeg luchtjes om hem bezig te houden, want echt ver lopen doen we niet. Ik ben meer een rondloopfotografe, terwijl Pat veelal op een plek blijft. Nu heeft zij ook problemen met haar handen, die heel erg trillen. Daarom moet zij wel een statief gebruiken om een scherpe foto te krijgen.


Voor we het weten is het kwart over twaalf en moet ik nodig richting huis voor de lunch en om te douchen. Ik wil niet onder de modder naar de kinderarts gaan, tenslotte. Op de terugweg zeg ik tegen Pat, dat ik altijd vergeet, hoe kleurrijk de maples ook in de lente zijn. Zij vertelt me, dat hun lentekleur dezelfde kleur is, die ze overwegend in de herfst hebben. Dat wist ik niet, maar als ik zo rondkijk, klopt dat inderdaad. Sommigen zijn nu oranje, anderen felrood, net als in de herfst.

Nadat ik Pat thuis heb afgezet besluit ik Saskia te verrassen met haar favoriete lunch: een bagel met scallion (groene uitjes) cream cheese. Bij Manhattan Bagel zijn de bagels weer warm, heerlijk! Ikzelf kies een spinazie bagel met magere cream cheese, gerookte zalm, tomaat en ui, heerlijk! Kennelijk ben ik heel vreemd, want ik wil maar heel weinig cream cheese, dat moet altijd even herhaald worden en dan nog eens, want hun idee van "heel weinig" is nog een laag van een centimeter!

Onze doktersafspraak van twee uur betekent meestal geen wachttijd, omdat dat de eerste na de lunch is. Maar Dr. Weinstein is toch wat verlaat, doordat hijzelf een fysiotherapie sessie heeft gehad. Saskia's keel wordt dus eerst gecheckt op strep voor we de dokter zien. Dat is eigenlijk heel efficient, dat zouden ze vaker moeten doen. Met een rode keel wordt die test toch standaard afgenomen.

Deze dokter is echt een heel aardige man, die Saskia's kinderarts was bij haar geboorte. Hij herinnert zich, dat ik uit Nederland kom en raad me aan daarvandaan de beste zonnebrandcreme te laten komen: L'Oreal Ombrelle of Solar, beiden met het ingredient Mexeril.

De Amerikaanse FDA houdt produkten met dit ingredient om de een of andere reden tegen, deze dokter is daar erg boos over. Volgens hem is dat het beste produkt tegen de gevaarlijke UVA stralen. Dus, als iemand nog zin heeft om wat Ombrelle op te sturen in ruil voor iets van hier, houd ik me aanbevolen.

Gelukkig blijkt Saskia "slechts" een virus te hebben. Geen bacterie aangetroffen in haar keel, al ziet die er volgens de dokter flink rood uit. Ook geen Pfeiffer, want haar klieren zijn helemaal niet opgezet. Opgelucht (ik althans) vertrekken we weer.

Op de terugweg breng ik gauw Saskia's keuze van vakken voor volgend jaar naar haar school. Dat moet voor morgen worden ingeleverd, anders wordt er voor haar gekozen. Ook heb ik een briefje van de dokter mee, maar dat wordt resoluut geweigerd. Ik ben toch wel blij, dat ze ons op ons woord vertrouwen, als we Saskia ziek melden.

Vandaag is het precies twee jaar geleden, dat de vreselijke schietpartij plaatsvond bij Virginia Tech. Gedurende de dag moet ik telkens aan die dag denken. De angst, dat er bekenden van ons onder zouden zitten, de opluchting, dat dat niet zo was. Dan horen, dat zowel Leah, die toch een derde dochter voor ons is, een basketbalvriendinnetje verloor die dag en haar broer een goede vriend. Het kwam allemaal erg dichtbij.

Katja is vanochtend al heel vroeg op om aan de herdenkingen mee te doen. Er worden allerlei ballonnen opgelaten en dan is er herdenkingshardlooprace van 3,2 mijl (voor de 32 slachtoffers). Katja loopt erin mee en is er zeer door aangedaan. Geen wonder, ik heb al moeite met langs het monument lopen, laat staan zo samen lopen met familieleden van de mensen, wiens levens zo nodeloos werden uitgedoofd. Er zijn vandaag geen colleges bij Virginia Tech. Hier een artikel over de herdenkingsceremonie.

De rest van de middag ga ik voor het huis zitten lezen. Mijn boek is zo ontzettend spannend! Het is net als kijken naar een Indiana Jones film. Ik kan niet wachten het vervolg te lezen (en wil eigenlijk ook het voorgaande deel wel lezen, er zijn heel wat verwijzingen naar in dit boek, maar niet genoeg om het verhaal saai te maken).

Rick brengt Chinees mee als avondeten. Heel ander eten, dan wat ik in Nederland zou bestellen (favorieten daar zijn babi pangang en mihoen goreng). Hier vind ik vooral het Sechuan eten lekker, maar vanavond heb ik gestoomde dumplings (vlees in gestoomd deeg) en een crab en asperge soep gekozen. Allebei zijn erg lekker en licht.

Gordon Ramsey is weer in vorm vanavond. Ik ben blij, dat ik niet een van die beginnende chefs ben! Toch blijf ik Hell's Kitchen leuk vinden om te kijken en ben dit keer wel heel benieuwd, wie hij gaat kiezen.





woensdag, april 15, 2009

Nog een regendag

Helaas staan mijn spieren weer in brand bij het wakker worden en Saskia heeft nog steeds wat koorts en voelt zich duizelig. Het geluid van de harde regen op het dak lokt ook niet echt om op te staan, dus ik blijf nog even liggen.

Vandaag is het 15 april en dat betekent, dat de belastingen moeten worden opgestuurd. Andere jaren wachtten we tot het laatste moment, want we moesten altijd betalen. Maar dit jaar krijgen we waarempel geld terug. Dus wilden we lekker snel zijn en op tijd electronisch alles insturen.

Alleen komt mijn luiheid van eenentwintig jaar geleden nu opeens aan het licht. De Social Security Administratie stuurt alles terug, omdat mijn naam niet precies gespeld is, zoals in hun bestanden. Twintig jaar lang heeft niemand dat opgemerkt, maar een computer ziet dat natuurlijk meteen.

Toen ik na mijn huwelijk mijn naam op mijn Social Security kaart veranderde, kwam die terug met "Leonora Pertonella", in plaats van "Leonora Petronella" als voornamen. Wetend, wat een gedoe het is om iets te veranderen bij Social Security, dacht ik destijds, dat het toch wel nooit iets uit zou maken. Toen kon ik natuurlijk niet de helemaal electronische maatschappij, waar we nu in leven, voorzien. Gelukkig kunnen we nog wel op de ouderwetse manier onze belastingen insturen, maar dat betekent wel langer wachten op de teruggave.

Binnenkort ga ik dus toch maar naar Social Security om mijn naam te corrigeren. Ik ben benieuwd hoeveel gedoe het gaat zijn om die ene letter (die in mijn paspoort gelukkig wel goed geschreven staat) op de juiste plaats te krijgen?

Cosmo heeft werkelijk een hekel aan wandelingen in de regen blijkt vanochtend wel weer. Hij wil de hele tijd terug en stopt dan gewoon midden op straat, waarna ik hem verder moet trekken. Mijn spieren hebben de beweging nodig, dus de Wii Fit brengt uitkomst.

Of ik weet, dat er al zoveel tijd is verlopen, sinds ik op het plankje heb gestaan, vraagt het electronische plankje. Je krijgt gewoon de neiging de tv te gaan antwoorden. Ik vind de step routine best uitdagend en werk eraan een hogere score te krijgen. Dat lukt wel, maar nog steeds geen vier sterren, wat mijn doel is. Daarna doe ik nog een rondje boksen en moet dan naar de sportschool.

Roger wacht me al op. Hij vraagt, hoe het gaat, ik vertel hem, dat dit weer niet bepaald goed is voor mijn spieren. Daar gaan we wat aan doen, is zijn antwoord. Oei, dat belooft flink werken, maar dat is juist goed.

Het halve uur vliegt voorbij, maar het is echt afzien. Gek genoeg heb ik tijdens het sporten helemaal geen last van pijn in mijn spieren. Als ik de hele dag zou sporten, zou ik doodmoe worden, maar minder pijn hebben. Zo raar, eigenlijk.

Rogers routines zijn nooit hetzelfde en dus helemaal niet saai. Ik moet als eerste mezelf twintig keer opdrukken. Daarbij moet ik tien keer mijn rechterarm naar het plafond strekken en tien keer mijn linkerarm. Om te beginnen lijkt dat makkelijk, maar de tweede ronde kan ik nauwelijks volbrengen! Verder zijn er allerlei rugoefeningen en beenoefeningen. Na een half uur voelen al mijn spieren als pudding!

Het plenst en plenst, maar of het Rogers oefeningen zijn of het weggaan van het lage drukgebied, mijn pijnen worden langzamerhand een stuk minder. Ik besluit van de regenachtige middag iets te maken, door mijn nagels te gaan laten doen. Ti maakt ze weer helemaal keurig.

Het valt me echt op, hoeveel minder pijn ik vanmiddag heb. Het voelt zoveel beter, dat het bijna wel het weer moet zijn, want voor morgen wordt zonnig weer voorspeld, dus de luchtdruk gaat weer omhoog. Hoe dat werkt, geen idee, ik vind het wel interessant, eigenlijk.

Saskia voelt zich ook beter, gelukkig. Ze eet smakelijk van de door Rick meegebrachte maaltijd van Chicken Out. Dat restaurant is een van mijn favoriete take outs. Voor $8 krijg je een kwart van een kip (alleen vlees) met twee bijgerechten. Ik kies een gepofte zoete aardappel en cranberry relish. Zelf zou ik kip niet zo lekker kunnen maken.

Na het eten belt Katja, dat ze haar portemonnaie alweer is verloren. Dit keer in een bus. Ze ging terug om te kijken, of ze hem kon vinden, maar hij was er niet meer. Rick is nu aan het proberen uit te vinden, wat daar allemaal inzat. Het is echt erg met haar! Dit is al de derde keer! Nu maar hopen, dat er weer een barmhartige Samaritaan zal zijn, die hem terug komt brengen, maar dat zal niet altijd het geval zijn. ***Edit: je wilt het niet geloven, maar de portemonnaie is weer terugbezorgd! Wat een geluksvogel is dat kind!

America's Next Top Model en American Idol zijn het tv voer vanavond. Beiden programma's, die ik erg leuk vind. Morgen zien we, als het goed is, die gele bal weer schijnen. Saskia kan, zoals het er nu uitziet, weer naar school en ik zie uit naar zon en warmere temperaturen morgen!

Het is weer de tijd van het jaar: de Relay for Life is belangrijk in het leven van onze meisjes. Die van Katja bij Virginia Tech is op 24 april en die van Saskia, met Katja als chaperone, op 16 mei. Beide meisjes zijn er weer hard mee bezig. Ze zijn blij met alle bijdragen voor de American Cancer Society. Ook kun je een kaarsje kopen voor een luminaria voor een geliefde met kanker voor $10. Ik vind het fantastisch, dat de meisjes zich hiervoor inzetten en ik hoop, dat ze via deze weg ook wat bijdragen zullen krijgen:
Katja's pagina

Saskia's pagina

dinsdag, april 14, 2009

Menselijke barometers

Zijn Saskia en ik dat? Ik vraag het me weleens af. Er komt een zwaar lage drukgebied aan en allebei worden we met heel erge hoofdpijn wakker. Van mezelf weet ik, dat ik erg word beinvloed door het weer, qua pijnen. Saskia heeft er ook wat verhoging bij, dus ik bel de school, dat ze niet zal komen.

Vreemd, dat Saskia nu opeens weer zo'n hoofdpijn heeft. Het nieuwe schoolkwartaal is begonnen en ze heeft nu weer gym. Vorig kwartaal heeft ze nauwelijks hoofdpijn gehad en had ze "health" (leren over je veranderende lichaam, seksuele voorlichting e.d.), dus geen lichamelijke oefening. Ik ga het wel in de gaten houden of de hoofdpijnen nu weer vaker gaan komen. Anders zou het weleens met die gym te maken kunnen hebben. Wat weet ik niet, want houdingsproblemen zou de chiropractor moeten verbeteren. Maar wie weet is het gewoon een virusje, dit keer.

Wetend, dat beweging helpt, besluit ik een interval te gaan doen vandaag. Het miezert buiten en echt zin heb ik niet. Eenmaal buiten met Cosmo ben ik blij, dat ik ben gegaan. Cosmo is degene, die telkens niet verder wil. Ik rek het tot vijf kilometer in 35 minuten en daarna nog tien minuten uitlopen.

Iets, wat mooi is, als het zo miezert, zijn de druppels op de bloemen en planten. Ik kan niet anders, dan mijn fototoestel pakken, de macrolens erop zetten en wat kleur fotograferen. Onze achtertuin begint uit te lopen, wat een mooi palet aan kleuren geeft. De dogwoods en redbuds (de paarse boom) zijn bijna uit. Dat is het mooie, van eind maart tot begin mei staat er van alles in bloei.


De achtertuin, kleurig, ondanks het grijze weer



De dogwoods zijn bijna uit!

Saskia hangt maar wat op de bank en in ons bed. Ze is duizelig, als ze opstaat, en ik vind haar er erg pips uitzien. Ze wil eigenlijk niet eten, maar als ik voorstel haar favoriete (kip met kaas, vrij licht) burrito bij Chipotle te gaan halen, wil ze dat wel graag. Daarvan gaat ook maar een beetje op, maar het is in ieder geval iets.

De schoonmaaksters zijn bezig in huis, dus ik wil weer naar buiten. Hoe meer ik beweeg, hoe minder pijn ik heb. Onze buren hebben een prachtige tulpentuin en die roept mijn naam. Met druppels erop zijn tulpen prachtig en ik wil ook wat abstracte foto's maken, waarvoor ze perfect zijn.

Na een half uurtje fotograferen begint het echt te regenen, dus ik word gedwongen mijn camera naar binnen te nemen. Fotograferen vind ik heerlijk en ik ben zo blij, dat de kleur terug is in de natuur! Gewoonlijk zou zo'n sombere dag echt een saaie pijndag zijn. De pijn is er nog in volle mate, maar de kleuren en het creatief bezig zijn maken, dat ik ermee om kan gaan.


Soms vraag ik me af, of ik wel een blog zal schrijven, als mijn dag voornamelijk wordt besteed aan het verwerken van de pijnen. Het kan niet leuk zijn, daarover te lezen. Maar dit blog is niet alleen bedoeld om anderen op de hoogte te houden van ons leven. Het is ook (en vooral) een dagboek voor mij. Het helpt mij van tijd tot tijd te zien hoe vaak ik zulke slechte dagen heb en ik kan dat dan ook aan mijn reumatologe berichten. Even geduld, dus, de vrolijke berichten volgen snel weer.

Rick stelt voor om lasagna te bestellen van Pizza Hut voor het avondeten. Maar dat vind ik belachelijk, als je bij Safeway een heel lekkere lasagna van Stouffer's kunt krijgen voor nog geen $10! Ik haal dus de lasagna daar en ook een zakje met haricots verts, die in de microwave gestoomd kunnen worden.

Dat wordt een lekker maaltje, moet ik zeggen. Zelfs Saskia vindt de haricots verts niet zo erg als "gewone" boontjes. Daar ben ik het helemaal mee eens! Soms hoeft lekker eten niet heel veel werk te zijn. Met de slow cooker (vanavond niet in gebruik) neemt het al helemaal geen tijd om iets lekkers te bereiden.

American Idol heeft vanavond liedjes uit films. Ik moet zeggen, dat ik het dit jaar moeilijk vind te kiezen. Er is heel veel talent aanwezig! Misschien leren de juryleden ook echt de crema de la creme te selecteren, want er was vanavond, wat mij betreft, geen duidelijke verliezer. Ja, Simon houdt niet van R&B, maar dat betekent niet, dat Lil slecht zong. We zullen morgen zien, wie er nu naar huis gaat.