Auto kopen en een 5K

Zaterdag


Katja heeft de afgelopen weken al allerlei dingen geregeld omtrent het kopen van haar nieuwe auto. De keuze is op een Mazda 3 gevallen en daarvoor heeft ze een heel gunstige internetprijs gevonden bij Sheehy in Maryland. Maryland is goedkoper qua extra kosten, die bij de koop komen, dan Virginia. Ook dat heeft Katja uitgevogeld, ze heeft haar huiswerk goed gedaan.

Na het ontbijt vertrekken we dus naar onze noorderburen. Onderweg genieten wij van de prachtige herfstkleuren langs de Beltway (ringweg rond Washington) en het uitzicht op de stad, dat we vanaf de brug hebben.

De garage ligt niet zover over de staatsgrens, dus binnen het halve uur zijn we er. Chris, een ex-Hokie (Virginia Tech student), wat ook al een band schepte en Katja wat extra's opleverde, wacht ons al op.

Het enige, waar Katja nog niet helemaal uit was, is de kleur, die ze wil. Ze twijfelde tussen zwart en hun mooie grijsblauwe "gunmetal" kleur. Zodra ze die laatste ziet staan, is ze verkocht. Ik vind het ook veel mooier, dan zwart, voor een jonge vrouw.

We maken een proefritje en regelen dan het papierwerk en de financien. Binnen de drie uur zijn we klaar! Dat is wel heel fijn van het internet, want daarvoor nam het vele uren langer van onderhandelen en gedoe, voor we eindelijk met een auto wegreden. Ik heb een enorme hekel aan onderhandelen over prijzen. Dit is zoveel relaxter zo.


Heel blij, dat ze weer wielen heeft



Deze auto glimlacht!

Inmiddels hebben we wel flinke trek gekregen, dus rijden naar National Harbor zo'n tien kilometer verderop. Ik rijd met Katja mee in haar nieuwe auto en dat is maar goed ook, want we nemen (mijn schuld) prompt de afslag in de verkeerde richting.

Alles wordt hier met windrichtingen aangegeven, North, South, East, West. Als je ergens een tijdje woont, kies je automatisch de goede richting. Ik ben gewend Noord te kiezen terug naar huis van deze kant van de stad, maar hier moet ik juist Zuid hebben, want we zijn net iets verder naar het noorden, dan gewoonlijk, oeps! Gelukkig blijkt die goede oprit vlakbij te zijn. Rick belt nota bene, dat hij de oprit naar het zuiden niet kan vinden, dus Katja en ik hebben een geluk bij een ongeluk.

Uiteindelijk vinden we het verder allemaal gauw en parkeren in de parkeergarage. Terwijl de anderen aan de auto werkten, heb ik online de restaurants bij National Harbor bekeken en de keuze viel op Elevation Burger.

Al hun eten is 100% organisch en hun frietjes gemaakt van verse aardappelen gebakken in olijfolie. Ik kies de veggieburger gewikkeld in slabladeren, in plaats van een broodje, en Rick en Katja een broodje met hamburger en veggieburger. We nemen er ook een portie frietjes bij. Terwijl we eten hebben we uitzicht op de Potomac rivier. Ik ben niet zo'n hamburgerfan, maar dit smaakt werkelijk voortreffelijk.

Het lijkt wel een gebroken plaat deze week, maar het rustige, warm voor de tijd van het jaar, herfstweer duurt voort. Terwijl Rick en Katja haar auto een Virginia inspectie laten geven, ga ik voor in het zonnetje zitten lezen.

Saskia is vanavond druk, want het is Laura's verjaardag vandaag. Ze gaat met Laura en haar vader uit eten en daarna een film kijken bij Laura thuis. Katja verzucht, dat ze haar zusje dit weekend bijna niet ziet. Tja, die heeft het net zo druk met haar vriendenkring, als Katja vroeger op high school.

Katja is al maanden niet naar de bioscoop geweest en wij lopen ook "achter" qua films. We besluiten naar Morning Glory te gaan en dat is een goede keuze.

Het is een hilarische film met Harrison Ford als een norse, arrogante ex-nieuwslezer en Diane Keaton als zijn vrouwelijke collega bij een falende ochtend tv-show. Rachel McAdams leidt het uiteindelijk allemaal in goede banen. Als een film me af en toe hardop doet lachen, is hij wat mij betreft de moeite waard.

Na afloop gaan we naar een van Katja's (en onze) favoriete restaurants, de Lebanese Taverna. Gelukkig hebben we gereserveerd, want het restaurant zit propvol.

Rick is een avontuurlijke eter, maar Katja is mijn voedsel "soulmate". We bestellen een aantal "mezza" om te delen, waaronder de Kibbeh Nayeh, waar ik Rick echt niet aan krijg. Het is weer smullen geblazen en dolgezellig samen.

Zondag

Kreun! Waarom moeten alle hardloopraces hier altijd zo vroeg beginnen? Om kwart voor zeven gaat onze wekker, want we gaan de Turkey Trot lopen. Gisteravond hebben we ons startnummer al op onze t-shirts gespeld en de tijdstrippen op onze schoenen geplakt.

Na een snelle kop koffie en voor mij een mini Kanjer stroopwafel om maar wat in mijn maag te hebben, rijden we naar het brandweerstation, waar de start is. Voor Rick is dit zijn tweede 5K race ooit en Katja heeft al maanden niet gesport. Ik natuurlijk wel, maar ik ben een beetje nerveus om zo'n afstand te lopen, omdat ik mijn linkerknie sinds de hike naar McAfee Knob weer meer voel.

Het is maar 1 graad buiten, als we aankomen en ik heb spijt geen handschoenen te hebben meegenomen. Gelukkig valt de kou in de zon erg mee en heb ik geen last van mijn "dooie" vingers.

Het leuke van een race hier in Vienna is, dat we heel veel mensen kennen. Van onze buren uit de straat lopen vier gezinnen mee. Natuurlijk mijn vriendin Janet, die ook triathlons doet, en haar man, Leah's vader, Paul, die pas een paar maanden geleden is begonnen met trainen. Voor hem is het de eerste 5K ooit.

Overbuurmeisje Anna van 10 loopt ook en eindigt uiteindelijk zelfs sneller, dan Janet, die het hoogst van ons volwassenen plaatst. Daarmee is Anna ook een stuk sneller, dan haar vader, terwijl ze heel klein voor haar leeftijd en zwaar asthmatisch is. Ze had ook onderweg een "puf" nodig.

Net na achten gaat het startschot en zijn we op weg. Om te beginnen lopen Katja en ik samen, want we denken ongeveer even snel te zullen gaan. De route is enorm heuvelachtig en we ploeteren meteen een steile heuvel op. Voordeel is wel, dat we dezelfde route teruglopen, dus deze heuvel lopen we aan het einde van de race naar beneden.

Als we de heuvel weer afgaan, merk ik, dat Katja een stuk langzamer loopt, dan ik lekker vind. Ik vraag haar, of ze wil, dat ik bij haar blijf, maar ze wuift me vooruit. Eigenlijk vind ik het ook veel fijner om in mijn eigen ritme te lopen. In gedachten herhaal ik "I'm going at my own pace" en stel mijn loopje daarop af.

De eerste mijl loop ik in 9:57 en de tweede in ongeveer dezelfde tijd. Daarna moeten we echter de zwaarste heuvel, die ongeveer een kilometer lang omhoog gaat, op. Ik voel gewoon hoe ik hier tijd verlies en bijna boven begint mijn linkerbeen echt pijn te doen. Ik besluit even te gaan snelwandelen om mijn spieren anders te gebruiken.

Heuvel af voel ik het been niet zo en ik probeer die verloren tijd in te halen. Vol opluchting zie ik de finishlijn en loop daar met een tijd van 30:53 over. Ik ben er dik tevreden mee, vooral als ik zie, dat ik 28ste van de 78 in mijn leeftijdsgroep ben geworden (40-49).

Janet verbeterde haar beste tijd van 27 minuten met een aantal secondes en Paul finishte net voor mij. Katja heeft niet lekker gelopen vindt zij. Haar tijd is 32:32 en dat had ze beter gewild. Volgens mij is ze gewoon oververmoeid. Vannacht moet ze ook weer van 21:30 tot 3:30 werken en dan morgenochtend om negen uur weer in de schoolbanken zitten. Geen wonder, dat ze moe is tijdens zo'n race.


We halen wat proteinedrankjes (die ik niet lekker vind, maar gewoon water is er niet) en een banaan en wachten dan op Rick. Hij verbetert zijn persoonlijke beste tijd met maar liefst zes minuten en finisht met 36:55. Daar is hij heel blij mee en ik ben erg trots op hem. Rick vindt hardlopen vreselijk en toch zet hij zichzelf ertoe aan.

We blijven nog wat nakletsen met bekenden en er worden dingen verloot, die wij helaas niet winnen. Na een half uurtje nemen we afscheid en gaan naar Starbucks.

Daar halen we ontbijt en koffie. Ook hier zijn mensen, die aan de race meededen, en we kletsen nog even na over hoe leuk het was (hoewel ik die heuvels tijdens het lopen echt niet leuk vond!). Het schept een band met totaal onbekenden, zoveel afzien. Voor we eraan begonnen, vroegen we ons al af, waarom we onszelf op deze manier kwellen?

Bij de Giant haalt Katja een aantal boodschappen om mee terug naar Blacksburg te nemen. Rick en ik bedenken, dat we met dit mooie weer nog wel een keer kunnen grillen vanavond en kopen daar ingredienten voor.

Thuis installeer ik me weer met mijn tijdschriften voor het huis om te lezen. De maples om ons heen worden steeds roder. Ik ben wel benieuwd, of we op 1 december nog bladeren aan de bomen zullen hebben in de cul de sac. In mijn herinnering is dat maar een keer voorgekomen en dit jaar zou weleens de tweede keer kunnen zijn.

Na een snelle lunch met een van haar vrienden hier en een ritje met Saskia in haar nieuwe auto, neemt Katja weer afscheid. Ze is ietwat nerveus voor deze eerste lange rit in haar auto, die helemaal perfect is, maar alles gaat goed. Ze komt ongedeerd weer in Hokieland aan. Het afscheid is dit keer gelukkig niet voor zo lang, want volgend weekend zal ze al thuiskomen voor Thanksgiving.

Intussen zijn Saskia en Laura hard bezig in de keuken. Ze maken een mud cake voor Laura's verjaardag (ik heb er een hapje van op en vind het niet te eten zo zoet). Terwijl ze bezig zijn, komen Mary Kate en Parker ook helpen. Ik blijf het leuk vinden, dat we hier zo'n zoete inval zijn. Dat kende ik vroeger niet.

De zomerse biefstukspiesjes met asperge en in de oven gebakken broodjes gaan er goed in. Het was weer een heerlijk weekend met veel grote sterren!