McAfee Knob hike

Zaterdag

Het moet gezegd worden, de Hilton keten hotels hebben heerlijke bedden! Ik heb als een roos geslapen en dat zegt wat voor mij.

Gisteravond zag ik nota bene sneeuwvlokken uit de lucht vallen hier! Ook voor vanochtend is de voorspelling sneeuwbuien, maar de lucht is staalblauw. Het vriest wel en is dus al vroeg in het jaar flink koud hier in de bergen van zuidwest Virginia.

Beneden ga ik eens kijken, wat het gratis ontbijt bij deze Hampton Inn inhoudt. Dat blijkt beter dan veel andere gratis buffets, die ik heb gezien. Er zijn wafelijzers om verse wafels te maken, omeletjes met kaas, rookworst, vers fruit, verschillende cereals, yoghurt en broodjes.

Met zo'n kaasomeletje en een banaan is mijn maag weer voldoende gevuld. Het valt me op, dat ze een keuze hebben tussen Decaf, Regular en Robust koffie. Natuurlijk kies ik "Robust" en die is lekker sterk.

Katja komt mij met Cosmo ophalen en als Leah terugkomt van het helpen bij een triathlon gaan we met zijn drieen en de honden op pad. Bij Jimmy Johns, waar Katja nu werkt, halen we sandwiches om mee te picknicken. Katja en ik kiezen weer eens hetzelfde, tonijnsalade op hun lekkere bruine brood.

Via een prachtige weg langs allerlei boerderijen en oude schuren, ik moet me inhouden niet de hele tijd te stoppen om foto's te maken, rijden we naar de parkeerplaats voor McAfee Knob. Vlakbij stoppen we nog even bij een general store voor een pit stop, want we zullen zeker drie uur in de natuur doorbrengen straks.

Inmiddels is het na twaalven, dus we besluiten onze lunch voor we aan de hike beginnen te eten. Ook de honden geven we een snack. Zo kunnen we er allemaal weer even tegenaan.

We steken de weg over en bevinden ons dan op het Appalachian Trail, dat van Maine naar Georgia loopt. Door de wol geverfde hikers beginnen er in de lente in Georgia aan en lopen het hele pad dan in een paar maanden. Wij nemen maar een klein gedeelte vandaag. Deze 3,5 mijl omhoog naar McAfee Knob is met recht een "hike". We lopen hier door de dichte wouden van het Jefferson National Forest.

Lager in de bergen zijn er nog heel wat mooie herfstkleuren te zien, maar hoe hoger we komen, hoe kaler de bomen zijn. De honden kunnen hier lekker loslopen en worden door andere hikers veel aangehaald. Cosmo heeft het duidelijk heel erg naar zijn zin, want in ons gebied laat ik hem nooit van de lijn. Diego en hij spelen ook regelmatig lekker met elkaar. Het zijn echt vriendjes, zo leuk om te zien.

Intussen kletsen Katja, Leah (die ik gekscherend mijn derde dochter noem, soms, maar zo voelt het ook wel een beetje) en ik weer helemaal bij. Een paar keer komen we langs een houten keet, die met enige regelmaat langs het Appalachian Trail staan voor de hikers, die dagen- of zelfs maandenlang op dit pad lopen. Ook vandaag staan er allemaal tenten, het is een drukbelopen pad (hoewel dat ook relatief is, want wij lopen lange tijden zonder iemand tegen te komen).

Gelukkig hebben we voldoende water mee voor de honden en onszelf, want tot onze verbazing krijgen we het, ondanks de luchttemperatuur van slechts 4 graden, flink warm. Op een gegeven moment loopt Katja zelfs in korte mouwen. De zon is zo sterk en we lopen kennelijk uit de wind.

Net als het allemaal wel heel zwaar begint te worden na zo'n anderhalf uur klimmen, zegt een hiker, die naar beneden loopt, dat we nog maar 400 meter hoeven. Nou, dat is of de langstvoelende 400 meter ooit, of hij kan niet schatten. Het wordt ook nog eens een stuk steiler, dus we huffen en puffen naar boven. Leah (vooral) en ik sporten vaak en toch voelt het voor ons ook zwaar.

Maar al die inspanning wordt beloond, want na twee uur klimmen komen we bij McAfee Knob aan. We staan nu op een kilometer hoogte. Van hieruit hebben we een schitterend 270 graden uitzicht over de Catawba Vallei, Tinker Cliffs en meer. Het is letterlijk even adembenemend. We staan hier op een platform en ik heb Cosmo weer aangelijnd, want ik zie hem zo in de diepte verdwijnen. Tot mijn verbazing laat Leah Diego gewoon loslopen.

McAfee Knob zelf is een klif, die een stuk verder uitsteekt, dan de rest. We maken ettelijke foto's, voor mij net iets te dicht bij de rand soms. Katja staat er zelfs op dat ik haar fotografeer, terwijl ze op het uiterste randje van McAfee Knob zit. Echt hoogtevrees heb ik niet, maar van zo'n helemaal onbeschermde rand van een afgrond krijg ik de kriebels. De foto's zijn wel spectaculair, dat wel.



Klik op de foto voor de rest van de foto's, waaronder Katja balancerend op het randje van de afgrond

Als we uitgekeken zijn, beginnen we aan de terugweg. Dit keer nemen we een brandweg naar beneden. Nu lopen we aan de windkant van de berg en ben ik blij, dat ik mijn skijack mee hebt, want het is snijdend koud. Wat een verschil met eerder! Arme Leah heeft alleen een trui aan en trekt Katja's extra trui daar overheen aan. Het verbaasde me al, dat ze geen jas meehad. Ver boven het vriespunt is het niet.

De terugweg gaat sneller en na drieeneenhalf uur en iets meer dan elf kilometer zijn we terug bij de van. Ik heb werkelijk genoten! We voelen onze benen en voeten flink, maar wat een superervaring was dit! We rijden via een andere, alweer zo lieflijke, weg terug en ik ben weer eens helemaal weg van deze mooie staat.

Thuis maken we groene thee en dan gaat Katja even rusten. Zij moet vannacht werken en tijdens haar uren gaat de klok hier een uur terug naar wintertijd. Daardoor moet ze voor haar gevoel dus tot vier uur werken, in plaats van tot drie uur. Gelukkig heeft ze mijn van, zodat ze niet hoeft te wachten tot iemand haar naar huis kan brengen.

Vanavond gaan we bij Awful Arthurs eten. We delen een dozijn oesters en bestellen allebei de blackened garnalen en scallops. Het blijft grappig, hoe we bijna altijd hetzelfde bestellen, zozeer komen onze smaken overeen.

Na de gezellige maaltijd zet Katja mij weer bij het hotel af. Ik ben flink moe van de hele middag in de buitenlucht, dus zoek al gauw mijn bed op.

Zondag

Alweer heb ik heerlijk geslapen en ben, dankzij het extra uur, lekker vroeg klaarwakker. Het warme ontbijt van vandaag is een Southwestern omeletje (ze zijn erg klein). Dat is precies genoeg voor mij, want ik heb met Katja afgesproken te gaan brunchen. Zij moet vanmiddag weer werken.

Om kwart over tien bel ik, zoals afgesproken, Katja wakker. Ze is doodmoe en wil eerst douchen om wat bij haar positieven te komen. Heel begrijpelijk, maar ze komt me pas een uur later halen en moet om twaalf uur weer naar haar werk.

Ze heeft net een half uur tijd om even een hapje te eten. Helaas is het restaurant, dat ze voor ogen had om te gaan brunchen, enorm populair en is er een wachttijd. Dat gaat ons niet lukken. Gelukkig ligt er een heel aantal restaurantjes vlakbij elkaar hier.

Katja wil Green's weleens uitproberen, dat is een nieuw restaurant. Op het menu staan allerlei Mediterranese gerechten en sushi, interessante combinatie! Katja bestelt een biefstuk kabob en ik de gegrilde tilapia met ananassalsa, die werkelijk voortreffelijk smaakt.

Precies op tijd zijn we klaar en is het weer tijd om afscheid te nemen. Gelukkig niet voor lang, want komend weekend komt Katja naar huis om (hopelijk) een auto uit te zoeken. Dat maakt het gedag zeggen toch een stuk makkelijker moet ik toegeven.

Als ik Cosmo op ga halen in het appartement, is er geen hond te bekennen. Even vrees ik, dat Leah de honden voor een van haar lange hardloopsessies heeft meegenomen. Gauw bel ik haar mobieltje en gelukkig hebben Jason en zij de honden alleen even meegenomen voor een wandeling door de buurt. Dat is fijn, want zo zal Cosmo rustig zijn tijdens de rit.

Ze zijn een paar straten verderop, dus ik rijd ze tegemoet. Cosmo springt in de van en ik bedank Leah en Jason. Dan beginnen we aan de terugrit naar Noord-Virginia.

Op de I-81 is het beredruk met veel vrachtverkeer. Ik vind het altijd enerverend rijden met die enorme bakbeesten, die zich tussen het snellere verkeer op de linkerbaan wurmen om langzamere achttienwielers in te halen of vlak achter je gaan "duwen" om met een snelheid ver boven de limiet voorbij te denderen. Natuurlijk zijn er zat verantwoordelijke vrachtwagenchauffeurs, maar het verbaast me, dat er niet meer ongelukken gebeuren met hoe sommigen rijden!!

Even overweeg ik om de interstate te verlaten en via de veel mooiere en rustige bijwegen terug te rijden. Het zal echter al tegen vijven donker worden en ik vind het eng om in het donker te rijden. Gelukkig wordt het verkeer na Roanoke rustiger en kan ik lekker doorrijden.

Bij "mijn" gewoonlijke Exxon in Harrisonburg met zijn paars met gouden bulldog (de mascotte van JMU) tank ik en laat Cosmo even uit. Zoals meestal trakteer ik mezelf ook op een zakje beef jerky. Bijna was Katja naar deze school gegaan en dan was haar bezoeken op een dag te doen geweest. Maar ze heeft het erg naar haar zin bij Virginia Tech, dus het was een goede keuze.

Met snelheden tussen de zeventig en tachtig (ruwweg 120/130) zoef ik verder. Afslag 300 van de I-81 leidt naar de I-66, nog 65 mijl te gaan. Hoe dichter ik bij Washington kom, hoe drukker het wordt. Bij onze afrit is een ongeluk gebeurd en op de verkeersinformatie hoor ik dat het verkeer vaststaat daardoor. Het zal ook eens niet zo zijn!

Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus ruim van tevoren neem ik een vroegere afslag. Ondanks dat kleine oponthoud duurde het toch weer minder dan vier uur om thuis te komen. Cosmo heeft al die tijd in Dromenland doorgebracht, wat een makkelijke reisgenoot is hij toch!

Saskia heeft, zoals gewoonlijk, een hele rits vrienden en vriendinnen hier. Ze spelen Kinect en Rick is naar de basement gevlucht. Inderdaad kan het flink luid worden, maar het is zo leuk voor Saskia om zo'n groep hier in de buurt te hebben.

Rick maakt vanavond zijn speciale omeletten, gevuld met allerlei groentes, ham en kaas. Ze smaken stukken beter, dan degenen, die ik de afgelopen twee dagen als ontbijt had. Zelfs Saskia, die zegt niet van ei te houden, vindt het lekker.

Zo eindigt weer een druk, maar verschrikkelijk leuk weekend. Niet te geloven, dat het over minder dan drie weken alweer Thanksgiving zal zijn. Dan zal het hele gezin in ieder geval weer samen zijn.

We zijn nu aan het uitvogelen, wanneer we Sinterklaas zullen vieren. Dat weekend hebben wij een bruiloft en zullen de college studenten natuurlijk niet thuis zijn. Toch wil iedereen het vieren (ik eigenlijk nog het minst), dus hopelijk vinden we een dag, dat we er allemaal zullen zijn.