Over gepardonneerde kalkoenen en een enge klim

"Er is een kleine noodsituatie!" Met deze uitroep komt Rick naar boven. Ik denk natuurlijk meteen het ergste, maar het blijkt, dat we geen koffie meer hebben. Ik stel Rick gerust, dat ik me wel zal opofferen en naar Starbucks zal gaan voor een nieuw pak.

Als Rick naar zijn werk is, bedenk ik me, dat alle "kinder"slaapkamers voor het eerst sinds half augustus weer gevuld zijn. Saskia had vandaag eigenlijk een halve dag school, maar wilde graag met Katja en Kai thuisblijven. Ze doen op zo'n dag toch niets, want de helft van de leerlingen is op reis naar familie.

Nu ik toch koffie moet halen, bedenk ik me, dat ik ook wel wat lekkers voor de kinderen mee kan nemen. Een voor een vraag ik hun voorkeuren. Skinny Dulce Cinnamon latte, Gingerbread latte en Peppermint hot chocolate worden het. Ik kies mijn "misto" (mooie naam voor koffie met melk) dit keer eens met hazelnootsmaak.

Terwijl we van onze drankjes genieten kijken we naar de live uitzending vanuit het Witte Huis. Daar geeft president Obama, bijgestaan door zijn twee dochters, twee "Thanksgiving" kalkoenen, Apple en Cider, het presidentiele pardon. Duizenden van hun soortgenoten zullen morgen verorberd worden natuurlijk.

De president heeft er een humoristische speech bij en krabt na afloop een van de kalkoenen liefhebbend op de kop. Zijn dochters moeten er niets van hebben. Ik blijf dit een leuke traditie vinden. De kalkoenen zullen in George Washington's Mount Vernon verder leven.

De ceremonie:


Gisteren lukte het niet, maar vandaag wil ik per se de natuur in met Cosmo. Het is zonnig weer, maar wel een heel stuk kouder. Zeven graden voelt als vrieskou na de negentien graden van gisteren, maar dat zal een lekkere frisse neus geven.

Kai heeft er meteen oren naar om mee te gaan, maar de meisjes willen liever "chillaxen". Denkend, dat we de redelijk simpele wandeling, weliswaar met steile heuvel, naar de waterval gaan maken, neem ik mijn grote fototoestel en tas mee.

Kai heeft echter andere plannen. Nu de natuur helemaal kaal is, is het makkelijker klimmen op de rotsen. Hij "oefent" even door op een boomstam, die vervaarlijk hoog boven de rivier ligt, te gaan staan. Dan stelt Kai voor naar de bovenkant van de waterval te klimmen.

Dat is al een hele klim over hoge en vooral verticale rotsen, maar Cosmo ontpopt zich opeens tot ware berggeit en ik kan natuurlijk niet achterblijven. Soms is de richel ver boven de rivier net breed genoeg voor mijn schoen!

Terug naar beneden zie ik eigenlijk niet zo zitten, dus Kai stelt voor dan maar langs de beek terug naar het pad te lopen. Dat klinkt zo makkelijk, maar het wordt een geklauter van jewelste!

Zo af en toe moeten we Cosmo letterlijk naar boven duwen en trekken en mijn camera en tas zitten me telkens in de weg. Een paar keer denk ik zelf het niet te zullen halen. Vooral als ik tegen een muur van rots sta zonder plekken om me vast te grijpen en mijn voeten geen houvast vinden op gladde rotsen. Ik roep Kai toe, dat hij maar blij mag zijn, dat zijn moeder in relatief goede conditie is! Als Cosmo ook naar beneden glijdt vind ik het soms echt eng.

We moeten een paar keer naar de overkant en dat lukt wonderbaarlijk genoeg zonder natte voeten. Alleen stap ik op een gegeven moment, hoog boven de beek, tussen twee rotsen waar een plas water ligt. Een doorweekte schoen en voet is het gevolg en ik moet toegeven, dat mijn reactie niet erg lady like is.

Het lijkt wel eeuwig te duren voor we het pad weer in de verte zien. Het laatste stuk is gelukkig op vrij vlakke bosgrond. Intussen zoeken we ook mos, korstmos, varens en algen voor Kai's biologie "extra credit". Via het pad lopen we terug naar de van. Ik heb zo af en toe mijn hart vastgehouden, maar het was wel een heel avontuur en een prachtige omgeving! Die beek loopt tussen twee flinke rotsige heuvels in!


De rest van de foto's staat hier.

Bij Manhattan Bagel halen we bagels en cream cheese en voor Katja en mij gerookte zalm. Thuis eten we met de meisjes een gezellige lunch. Ik geniet met volle teugen van mijn complete "nest". Zo'n avontuur met Kai schept ook een goede band met hem.

Al gauw is het tijd voor Saskia en mij om naar de sportschool te gaan. Daar wacht Sharon ons al op voor een intensief uur personal training. Na afloop heb ik echt het gevoel vooral mijn beenspieren vandaag een enorme training te hebben gegeven!

Rick komt lekker vroeg thuis en dan is het lange weekend ook voor hem begonnen. Katja en Kai zijn alleen vanavond en morgenavond beiden thuis, dus we besluiten vanavond gezellig met zijn allen uit eten te gaan. De keuze valt op Glory Days Grill.

In Katja's nieuwe Mazda, die ruimer is, dan ik had gedacht, want drie volwassenen passen goed op de achterbank, rijden we erheen. We krijgen meteen een tafeltje. Saskia, Katja en ik spelen een van hun electronische woordspelletjes. Dat blijkt nog flink moeilijk te zijn.

Het menu hoef ik niet eens te bekijken, want weet al, dat ik hun Vermonter sandwich zal bestellen. Dat blijft een voortreffelijke combinatie: rozijnenbrood met appelboter, ham, plakjes zure appel en een plakje gesmolten cheddar kaas. Ook de anderen smullen van hun burgers en chili. Rick glimlacht bij de rekening, want al dit lekkers kost minder dan $10 per persoon!

Katja gaat vanavond naar de film met een groep vrienden. De rest van ons kijkt naar Disney's Aladdin en voor de eerste keer dit seizoen gaat de open haard aan. Na de warme afgelopen dagen is de plotselinge kou een schok. Toch is zo'n haard wel weer erg gezellig, het hoort bij Thanksgiving.

Rick is bezig aan zijn pumpkin pies voor morgen, dus het huis ruikt heerlijk. Rest mij nog al mijn "Amerikaanse" lezers en lezeressen een heel gezellige Thanksgiving te wensen morgen!