Fountainhead Regional Park

Alweer een schitterende herfstdag daagt. Als de bomen naast ons huis geel en rood worden is het ochtendlicht zo mooi warm. Het is heel fijn wakker worden.

Opmerkelijk vind ik, dat er zo weinig vogels meer zingen in dit jaargetijde. Ik hoor slechts een soort, maar weet niet welke het is. De in de lente zo melodische cardinaaltjes maken nu een soort klikkend geluid. De blue jays gillen en de spechten kloppen natuurlijk. Maar echt zingen doet er maar een.

Terwijl ik zit te ontbijten e-mailt Claudia of ik zin heb naar het hondenpark te komen. Daar hebben Cosmo en ik zeker oren naar. Als ik de naam Ranger al tegen Cosmo zeg, gaat zijn kop scheef. Ranger is duidelijk een van zijn hondenvriendjes.

Claudia en ik kletsen gezellig bij, terwijl de honden ravotten. Dat doen ze met een passie, die ik lange tijd niet van Cosmo heb gezien. Ze rennen en springen en krijgen zeker goede beweging. En dan opeens... is het afgelopen. Beide honden komen bij ons zeuren, duidelijk klaar om te vertrekken. Claudia en ik liggen er dubbel om! Het zijn werkelijk net kinderen!

Een paar weken geleden hoorde ik, dat er bij het Fountainhead Regional Park veel bald eagles zouden zijn. Op het internet zie ik, dat er ook een aantal mooie paden zijn. Ik ben er nog nooit geweest en het is maar zo'n twintig minuten rijden, dus tijd om te gaan ontdekken.

De rit naar het park is al adembenemend. De natuur lijkt wel in brand te staan, overal felgeel en felrood. Ik moet de neiging weerstaan om al rijdend foto's te nemen, want er zijn geen veilige plekken om te stoppen. Het zou toch moeilijk zijn om het geheel weer te geven op een foto.

Eenmaal in het park blijk ik absoluut de enige hier te zijn. Ik parkeer de van en loop dan een stuk van het Bull Run-Occoquan pad, dat hier begint.

Dit pad is ongeveer 25 kilometer lang, maar ik durf niet zo ver te lopen, als er helemaal niemand anders is. Niet zozeer vanwege veiligheid, want er is geen sterveling te bekennen, maar meer uit angst om ergens midden in de natuur mijn enkel te verstuiken of zoiets. Dat is niet ondenkbaar met alle boomwortels en andere opstakels op het pad.

Bijkomstige factor daarbij is, dat mijn telefoon er uitgerekend vandaag de brui aan geeft. Gelukkig werkt sms-en nog wel, maar Rick probeert herhaalde malen te bellen en ik kan het opnemen, maar hoor niets. Dit is wel erg toevallig, want gisteren zijn de Windows 7 mobiele telefoons hier in de verkoop gegaan. Nu heb ik meteen een excuus er een te kopen!

Na de wandeling rijd ik nog even naar de waterkant. Dit park ligt aan het Occoquan waterreservoir, waar je 's zomers kunt canoen en kayakken. Ik neem me meteen voor dat ook eens te gaan doen. Hier is mijn beste kans om de bald eagles te zien, maar behalve een paar Canadese ganzen is er niets te bekennen. Volgende keer beter, denk ik maar, dit is weer een nieuw park om vaker terug te keren en meer van het pad te lopen.

Het loopt tegen lunchtijd, dus met tegenzin verlaat ik al het moois. Ik vind het heel leuk om sociaal te zijn, maar zo helemaal eenzaam en alleen in de natuur heeft ook wel wat. Ik kan me nu toch wel voorstellen, dat sommige mensen dagen- en soms maandenlang gaan trekken door deze uitgestrekte wildernissen.


Eenmaal weer in de bewoonde wereld is mijn eerste stop de AT&T winkel. Daar heeft Rick al een Samsung Focus voor mij opzij laten leggen. Ik moet zeggen, het is een heel mooie telefoon. Hij is heel dun en licht en zoveel sneller, dan mijn oude HTC. Ik ben er helemaal blij mee!

Bij Pho n More haal ik een lekker pittige soep voor lunch en ga dan spelen met mijn nieuwe telefoon. Er is heel wat mogelijk hiermee, want het is feitelijk een MP3 speler en telefoon en nog veel meer. Ik vind allerlei handige gratis programmaatjes ervoor, zoals fooi uitrekenen en waar ik mijn auto heb geparkeerd. Zoals we hier zeggen, niet je grootmoeders telefoon.

Saskia is helemaal tevreden met het avondeten. Ze verzucht, dat het het tweede favoriete maal van haar deze week is. Toevallig vinden Rick en ik het ook erg lekker: volkoren macaroni met Boursin saus en ham, erwtjes en worteltjes. Nu moet ik iets voor morgen bedenken, dat haar derde favoriete maal zal zijn. Als Saskia het lekker vindt, maakt het het koken zoveel makkelijker. Een uitdaging om dan gevarieerd te eten is het wel!

Vanavond een nieuwe Glee, die weer ouderwets goed is. Saskia mist het, want die ging al om zeven uur naar bed! Ze is doodmoe van het vroege opstaan. Rick daarentegen gaat nog even vijf kilometer hardlopen in het donker. Hij is klaar voor de race op zondag, maar of ik dat ben?


Hieronder op veler verzoek het taco soep recept, die ik gisteren maakte. Ik varieer nog weleens het soort bonen en gebruik soms ook hominy (weet niet of dat in Europa te krijgen is).

Ingredienten:
1 pond rundergehakt of vegetarisch gehakt (in het geval van rundergehakt eventueel even bruinen)
2 blikjes of een groot blik gesneden tomaten (ik gebruik tomaten met groene chilies erin, maar weet niet of die in NL/BE te krijgen zijn)
1 blik kidney bonen
1 blik zwarte bonen
1 blik mais
1 zakje taco of chili kruiden
1 zakje Ranch dressing of een paar "scheuten" Ranch dressing
1 zak tortilla chips
1 zak geraspte cheddar kaas

Kruimel het gehakt in de crockpot, voeg alle blikjes toe zonder ze uit te laten lekken, roer de kruiden en het zakje Ranch er doorheen (als je vloeibare Ranch dressing gebruikt, voeg het toe, tot het er een beetje romig uitziet). Kook voor 6+ uur op "laag". Serveer met tortilla chips en geraspte kaas.