Veteranendag en Fotoweek DC

Gisteren vergat ik helemaal het grootste avontuur van de dag te vertellen. Cosmo en ik zijn bijna omver gerend door een enorm hert tijdens onze wandeling! We liepen in de straat hierachter, toen ik opeens een vreemd geluid hoorde.

Een gigantisch hert rende rakelings langs ons, ik schrok me werkelijk lam! Een paar stappen verder en hij was tegen ons aangerend en van zo dichtbij is goed te zien hoe groot ze zijn. Cosmo werd natuurlijk helemaal wild. Het duurde even voor mijn hartslag weer normaal was!

Wellicht gaat deze week te boek als de perfecte weerweek van 2010. Alweer is er geen wolkje aan de lucht en "wall to wall" zonneschijn, zoals de weersvoorspeller blijft zeggen. Ik besluit de gym vandaag te laten voor wat het is.

Gauw laat ik Cosmo uit en kom mijn buurvrouw Susan tegen. We kletsen even bij. Haar kinderen zijn net iets jonger, dan Saskia, maar ze doen wel veel samen. Helaas kochten zij een trampoline, nadat die van ons zo'n succes was, en springt de buurt nu daar, omdat zij meer dan twee kinderen tegelijk erop toelaat (soms wel zeven!). Gevolg is, dat onze trampoline ongebruikt bladeren ligt te vergaren. Maar goed, verder is het een aardig iemand en niemand zal ons vervolgen om nare verwondingen, die op die manier kunnen gebeuren.

Deze week is het Fotoweek DC in Washington en het Corcoran museum heeft een tentoonstelling daarvoor. Gewoonlijk moet er entree betaald worden daar, maar deze week is het gratis. De tentoonstelling interesseert mij zeer.

Na een snelle douche loop ik naar de metro. Na even wachten op de trein racen we naar de stad. Nou ja, in ieder geval sneller dan via de interstate, want daar vliegen we wel langs de kilometerslange file. We hebben hier inderdaad na Los Angeles het drukste verkeer in het land, dat is wel duidelijk.

Bij het Smithsonian station stap ik uit, zoals altijd is het weer speciaal om het Capitool en het Washington Monument in het echt te zien. Eigenlijk ben ik te ver van het museum uitgestapt. Hier in DC loop je al gauw een flink stuk en het neemt een kwartiertje voor ik bij het Corcoran museum ben. Geen straf, want de herfstkleuren zijn hier ook erg mooi.

Bij binnenkomst wordt mijn tas even nagekeken en dan mag ik door. Dit is de tweede keer, dat ik in dit museum ben. Het is een heel mooi oud gebouw. Met veel interesse bekijk ik de fototentoonstelling. De winnaars hebben prachtige foto's. Ik ben vooral onder de indruk van de foto's van scholieren. Mijn hemel, kinderen jonger dan Saskia hebben werkelijk schitterende foto's genomen. Ik sta er echt versteld van! Dit zijn vooral ook amateurs, ik neem me meteen voor volgend jaar mee te doen.

Na de foto's loop ik nog even door de rest van het museum. Er is Amerikaanse en Europese kunst, maar ik vind vooral de architectuur bijzonder. Er is een prachtige negentiende eeuwse kamer met allerlei spiegels en heel kleurrijke glas in lood ramen.


Als ik alles gezien heb (in vogelvlucht, want het is te mooi buiten om lang in een museum te lopen), koop ik lunch in hun cafe. Ik kies een stokbroodje met mozzarella, tomaat en pesto saus, wat erg lekker smaakt.

Toevallig is het vandaag ook Veterans Day en ik bedenk me, dat dat hier in de hoofdstad van de VS weleens heel belangrijk zou kunnen zijn. Daar wil ik natuurlijk wel deel van uitmaken.

Op weg naar de Mall kom ik langs het Amerikaanse Rode Kruis gebouw. Daar is een tent opgezet, waar je Kerstkaarten aan soldaten kunt schrijven. Dat wil ik best doen, dus onderteken een paar kaarten voor onbekende soldaten. Ik vind het al moeilijk, als Katja misschien een van de feestdagen gaat missen, laat staan die jongens, net zo oud of niet veel ouder, die zo ver weg zitten!

Bij het World War II Memorial zie ik meteen, dat het vandaag anders is, dan anders. Overal lopen oude mannen met hoedjes met hun regiment erop. Ook liggen er allerlei bloemen en kransen. Een Vietnam veteraan hier poseert enthousiast voor mij. "Glad to be on this earth!", roept hij. Ik kan het me voorstellen na de vreselijke dingen, die hij gezien moet hebben.

Langs de "Reflecting Pool" loop ik door naar Vietnam Veteranen Monument. Al van verre hoor ik, dat daar een ceremonie plaatsvindt. Het monument zelf is dicht, maar ik ben net op tijd voor het volkslied. Er zijn heel veel veteranen aanwezig en hun serieuze gezichten en rechterhanden op het hart geven me kippenvel. Vooral als een van hen, aan een rolstoel gekluisd, opstaat. Zo belangrijk is het voor hem.

Slik, slik, slik is het voor mij. Al deze mensen, die zoveel mee hebben gemaakt voor hun land. We zien de Color Guard met alle vlaggen en ik sta precies goed voor foto's. Dan wordt de "Pledge of Allegiance" opgezegd en ik zie volwassen mannen een traan wegpinken.

Het is zo anders, dan waar ik mee opgegroeid ben, maar zo indrukwekkend. Ik merk, dat ik er echt emotioneel van ben. "How are you?", vraagt een ruwe bolster, blanke pit Veteraan aan mij en ik kan eigenlijk maar nauwelijks "Fine" uitbrengen, zo geemotioneerd ben ik door dit alles.

Gauw loop ik door naar het Lincoln Memorial. Het blijft een mooi gebouw, maar ik weersta de neiging helemaal naar boven te gaan. Te druk en ik heb het wel gezien.


Voor het monument zit een man in een kooi. Hij vertegenwoordigt de krijgsgevangenen en vermisten van de Vietnam en latere oorlogen. Hij wenkt mij naar hem toe te komen en overhandigt me dan een speldje met een zwart-wit POW/MIA vlaggetje. Ik speld het meteen op. Het is zo moeilijk voor te stellen, wat deze mensen allemaal mee hebben gemaakt.

Bij het Koreaanse monument zie ik weer allerlei militairen. Dit keer ook mensen in uniform van nu. Een veteraan van die oorlog ziet dit monument voor het eerst en is duidelijk aangeslagen. Ik had me voorgesteld hier fotojournalistisch bezig te zijn, maar had niet gerekend op al deze emoties. Dit monument vind ik sowieso erg indrukwekkend. De gezichtsuitdrukkingen op de beelden blijven in mijn geheugen gegrift.

Klaar om al het emotionele achter me te laten, loop ik naar het Tidal Basin
. Iedere lente probeer ik hier tenminste eens heen te gaan, want de kersenbloesems zijn ongeevenaard. Wat ik al die jaren niet wist, is, dat ddie boompjes ook in de herfst felgekleurd zijn. Hun bladeren kleuren helder geel en dieprood.

Al genietend van de kleuren loop ik naar het Franklin D. Roosevelt Memorial en dan naar het Jefferson Memorial.


Terwijl ik naar hartelust fotografeer, hoor ik het lied "America, the Beautiful" luid gezongen vanaf het Vietnam Memorial, toch zeker een kilometer verderop. Waar ik loop is Amerika ook prachtig, dus weer een brok in mijn keel. Dat ze dat nu net moesten zingen, terwijl ik hier loop. Dit had eigenlijk het volkslied moeten zijn, vind ik.

Na het Jefferson Memorial ben ik weer bijna bij het metro station. Nou ja, "bijna" is altijd relatief in Washington. Ik kom nog langs het Bureau of Engraving and Printing, waar een spandoek hangt over het nieuwe $100 biljet.

Met tegenzin neem ik de metro terug naar de voorsteden. Washington is altijd weer zo mooi! Nog net op tijd spring ik de wachtende trein in, doet me denken aan de tijd, dat ik in de stad werkte. Ik mag niet klagen over onze woonomgeving, natuurlijk.

Saskia is al thuis en zoals gewoonlijk zijn er ook twee buurtkinderen. Op donderdag wil Saskia nu naar yoga. Laura's vader brengt ze vandaag, gelukkig. Hopelijk helpt de yoga Saskia met haar nek- en schouderpijnen.

Rick heeft besloten, dat we vanavond samen uit eten gaan. Zijn keuze is Cafe Renaissance, waar we alweer een tijdje niet zijn geweest. Saeed verwelkomt ons als langverloren kinderen, want we kwamen hier voorheen regelmatig. Hun menu veranderde echter nooit en het was altijd zware kost met veel roomsauzen, niet voor mijn dieet (of dat van Saskia of Rick, maar die letten daar niet zo op).

Het moet gezegd, het menu is vanavond voortreffelijk en ik kan allerlei veranderingen inbrengen, zoals geen romige sausjes. Mijn gebakken schol met Italiaanse saus is erg lekker en de anderen smullen ook. We krijgen nog een gratis dessert om te delen en het blijft een erg gezellig restaurant met een zeer attente eigenaar. Precies het goede einde van een heerlijke dag.

De rest van de foto's staat hier. Ik hoop, dat jullie gaan kijken en dat ze de sfeer een beetje overbrengen.