Amerikaanse toestanden

Zo vaak lees ik op Nederlandse nieuwssites of fora over "Amerikaanse toestanden". Veelal erger ik me aan die typering, want in een land met 300 miljoen mensen gebeuren nu eenmaal vreemde dingen. Dat maken het niet meteen "Amerikaanse toestanden". Maar ik moet toegeven, dat die phrase me vanochtend toch wel door mijn hoofd schoot.

Iedereen stond op tijd op en ging op tijd naar school en ik neem nog wat tijd om een kop koffie te drinken. Intussen staat CNN Headline News op, ik vind Robin , de verslaggeefster, een gezellige uitstraling hebben. Opeens zie ik een "Breaking News" verhaal, nota bene hier in Washington!

Er is een politie "stand off" met een gestolen auto. Politie agenten liggen met getrokken wapens op de grond. Spannend! Alleen is de Washington Beltway, de grote ringweg rond de stad, in beide richtingen gesloten en staat Rick in die file. Hij mist hierdoor een belangrijke afspraak (gelukkig begreep de klant het helemaal). Maar gelukkig staat hij niet vooraan, je weet toch maar nooit met die gekken. Het is een scene zo uit de Cops tv serie!


Amerikaanse toestanden, dus, ik kan me geen Nederlandse politieagent op zijn buik op de weg met getrokken wapen voorstellen. Maar wie weet gebeurt dat daar heus ook wel. Nu moet ik er wel bij schrijven, dat wij dit soort taferelen vereenzelvigen met L.A. of Miami, niet met Washington, ik kan me de laatste keer niet herinneren.

Als ik eenmaal Rick veilig op zijn plaats weet, ga ik met mijn vijf pond gewichten lopen. Saskia heeft gebeld, dat ze toch gym heeft vandaag en of ik haar gymschoenen kan brengen. Ik neem de school op in mijn wandelroute, geen probleem. Later hoor ik van Saskia, dat de administratrice haar had gezegd maar heel dankbaar te zijn voor haar moeder. Nou ja, Saskia was dat ook wel, maar later bleek, dat ze op haar sandalen had mogen lopen en nu moest ze hardlopen (en daar heeft ze een hekel aan). You win some, you lose some.

Mijn loopje gaat intussen niet zo goed. Ik krijg erge krampen in mijn rechtervoet en ik weet, dat het te maken heeft met de heel stijve hamstring en kuitspieren in dat been. Ik durf eigenlijk niet goed verder te gaan, want de pijn is scherp. Ik besluit maar richting huis te lopen, bewegen is toch wat belangrijk is, de intensiteit is minder belangrijk (hou ik mezelf voor).

Dan krijg ik een ingeving: in plaats van gewoon vooruit te lopen, waarom niet zijdelings. Soms maakt het verschil als ik de spieren anders gebruik. Ik doe dus zijdelingse "squats". En jawel, hoor, de pijn vermindert! Zoveel, dat ik vlakbij huis toch besluit verder te lopen.

Uiteindelijk loop ik 4,5 mijl in een uur en tien minuten. Geen fantastische tijd, maar ik heb ook allerlei dingen als zijdelingse squats (als het weer pijn ging doen), lunges en huppelen gedaan. Dit rechterbeen geeft me erg veel problemen op het moment en ik vrees voorlopig geen langere afstanden te kunnen hardlopen of zelfs gewoon lopen.

Het weer is fantastisch en ik eet buiten lunch met een lekkere gazpacho van Whole Foods. Dan belt de garage, dat de van klaar is. Hoera! De Taurus, die ik te leen heb, stinkt! Ik rij gauw naar Fairfax en omdat we bij de aankoop van de van tot 50.000 mijlen gratis olie verversingen en beurten hebben gekocht kost het hele gebeuren me $0,00. Altijd leuk.

Voor enen ben ik weer thuis en dan heb ik opeens een paar uur voor er weer iets "moet". Waarom voel ik me toch altijd weer schuldig als ik het ervan ga nemen? Rick gunt het me altijd, maar toch...

De hangmat voelt net zo lekker, ondanks het schuldgevoel, en mijn nieuwe boek, alweer van Sharon Kay Penman, heeft me meteen in zijn (of haar) greep. In de bomen naast me hoor ik een eekhoorntje hard knagen. Ik zie zijn staart nog net hangen. Na een tijdje word ik nieuwsgierig en ga kijken wat hij knaagt, maar als ik maar beweeg is hij al weg.

Echt uren liggen kan ik niet, dus ik check mijn email zo af en toe. Ik doe (weer eens) mee aan een fotowedstrijd en de volgende opdracht is een maiskolf te fotograferen.

Nu wil ik al een tijdje naar Cox Farm, het openlucht marktje hier vlakbij en dit is een goed excuus. De maiskolf vind ik er wel, maar verder is het duidelijk nog niet helemaal herfst hier. De pompoenen zijn er nog niet en de "Indian corn" ook niet. In ieder geval ben ik weer een ronde verder.

Kai's football wedstrijd is uit vanavond en hij mag nog niet spelen. Rick en ik nemen van de gelegenheid gebruik voor een "date night". Bij Bonaroti worden we als oude vrienden begroet. De carpaccio en schol is weer vanouds lekker en als toetje zijn er profiteroles, altijd voortreffelijk. Rick en ik raken niet uitgepraat, terwijl we oudere paren om ons heen niets zien zeggen. Is dat in onze toekomst? Ik denk het niet.

Op een van de fotografielijsten, waar ik lid van ben (en ik moet zeggen, de verschillende thema's en projecten doen me weer anders naar de wereld kijken), is het studiethema een foto nemen zonder flits in het donker. Ik neem mijn fototoestel en statief dus de cul de sac in. Zelf vind ik de resultaten erg leuk (helemaal zonder flits genomen):


De postbus van de buren (slechts verlicht door de lichten van het huis)



Leah's basketbal net (alleen een ver straatlicht verlicht het)