Grotten en de Shenandoah

De ergste regens zijn weggetrokken en het miezert slechts nog bij het opstaan. Volgens het weerbericht zal het tegen de middag droog worden. Daar hopen we dan maar op, want ik heb alweer meer dan genoeg van het sombere weer!

Vanochtend doen we het rustig aan, we computeren wat en doen wat noodzakelijke dingen in het huis. Dan vertrekken Rick, Kai, Michelle en ik rond kwart over elf naar het westen. Katja moet nog een boek lezen voor school en Saskia wil ook niet mee.

Door het glooiende Virginia landschap, waar de flarden wolken boven de heuvels hangen, rijden we naar Front Royal. Het is inmiddels lunchtijd en we gaan door de drive thru bij McDonald's. In tegenstelling tot stadjes als Leesburg en Middleburg, die hun leuke oude charme hebben uitgebuit, doet Front Royal mistroostig aan en zijn er niet veel leuke eetgelegenheden. Vreemd eigenlijk, want het is best toeristisch aan de ingang van Skyline Drive en met Skyline Caverns. In ieder geval smaakt de Aziatische salade van McDonald's werkelijk fantastisch. Het is mijn nieuwe favoriet!

Na het eten parkeren we bij Skyline Caverns. Hier ben ik in maart nog geweest met Petra, maar voor Rick en Kai is het alweer een aantal jaren geleden, dat ze er waren. We kopen tickets en kunnen acht minuten later al met de rondleiding mee.

Kennelijk zijn we niet de enigen, die het regenachtige weer ontvluchten door de grotten in te duiken. We gaan met een vrij grote groep naar beneden en komen ook nog twee grote andere rondleidingen tegen.

Onze gids, Shelly, ziet er als een high school studente uit, maar ze vertelt goed en duidelijk over de grotten. Grappig vind ik wel om haar dezelfde grapjes te horen maken, als de "corny" gids Marian, die Petra en mij in maart rondleidde. Kennelijk wordt de rondleiding niet aan originaliteit van de gids overgelaten.

Zoals altijd vind ik de weerspiegeling in het meertje en de prachtige anthodites (een spierwitte calciet formatie, waarvan geen enkele wetenschapper weet, hoe ze zich gevormd hebben) het mooist.


Ondergronds meertje



Een aantal anthodites

De grootste formatie in de grot heet "the eagle" en die lijkt ook wel op een adelaar. Maar de eigenaren van de grot spelen op die plek een ontzettend religieus bandje af, ingesproken door een man met een enge diepe stem. Van mij mag dat gedeelte weg, het is veel te belerend.

Er wordt in gezegd, dat de mensheid het mooie werk van God heeft verpest en hoe deze grot nog een van de weinige staande natuurlijke schoonheden is. Wat een lariekoek! De mensheid (waaronder de meneer met de diepe stem waarschijnlijk) heeft in deze grot allerlei draden en buizen aangebracht om hem te verlichten, een apart pad en leuningen aangebracht en meer. Hoezo onaangeraakt?

Na de rondleiding is het buiten droog en begint het op te klaren. We besluiten ons plan om een wandeling in het Shenandoah National Park te maken dus door te zetten. Alleen realiseer ik me op dat moment, dat Katja mij mijn National Parks pas nog niet heeft teruggegeven, die ze op woensdag voor Great Falls gebruikt heeft.

Dan betalen we maar de $15 toegang, het geld gaat tenslotte naar het onderhoud van dit prachtige natuurgebied en is goed besteed. Bij een paar van de uitkijkpunten stoppen we, zodat we foto's kunnen maken van de Shenandoah Vallei, die zich mooi voor en onder ons uitstrekt.




Bij mijlpaal 9,2 vinden we de parkeerplaats, die mijn boekje "Short Hikes" beschrijft. Deze wandeling gaat naar een waterval en ook dit heb ik in maart met Petra gedaan.


Het ziet er nu zo laat in de zomer heel anders uit. Het bos is heel dicht begroeid en de waterval stroomt, door de regen van gisteren, hard naar beneden. Michelle en ik experimenteren met langere sluitertijden en krijgen zo mooie "sluier" foto's van de waterval.


Op de terugweg naar huis zien we prachtige luchten en ook weer zon, gelukkig! Voor haar laatste avondmaal hier nemen we Michelle mee naar de Silver Diner. Dit is een ouderwetse jaren 50 diner van chroom. Rick bestelt een ouderwetse malt en geeft Michelle de extra beker, die er altijd bij komt. Zo te zien vindt zij het ook erg lekker.

We proberen allerlei liedjes te horen uit de jukebox, maar andere mensen hebben kennelijk ook al heel veel aanvragen gedaan. Geen van de liedjes, die wij "besteld" hebben, heeft nog gespeeld als we klaar zijn. Onze serveerder uit Kazachstan is een grapjas en al met al is het weer een heel gezellige maaltijd.

Dan zetten we onze drie kinderen thuis af en Rick, Michelle en ik rijden door naar Washington. Hier rijden we een rondje verlichte monumenten en Michelle en ik stappen telkens uit om foto's te maken. Het is helemaal windstil, dus de reflecties zijn perfect. Zo heeft zij een mooi laatste beeld van de stad.


Het Washington Monument en Capitool vanaf het Lincoln Memorial gezien



De reflectie van het Capitool is perfect



Jefferson in zijn Memorial