Twijfels

De afgelopen paar weken zijn een aantal mensen, waarvan ik het blog las, opgehouden met het bijhouden daarvan. Jammer, vind ik dat, maar ik kan me hun redenen ook wel voorstellen.

Ik moet toegeven, dat een van leukste dingen van een blog bijhouden de reacties daarop zijn. Misschien onterecht, maar ik jureer mijn eigen blog op hoeveel mensen op mijn schrijfsels reageren.

De laatste tijd zijn de reacties flink verminderd. Het lezerstal lijkt ongeveer hetzelfde te blijven, maar als ik kijk, waar dat vandaan komt, is het steeds meer een "search", die toevallig op mijn blog terecht komt.

Het feit, dat anderen zijn opgehouden, zet me aan het denken. Waarom houd ik een blog bij? Het is gedeeltelijk een soort memoire, maar dan alleen voor mezelf, want voor Rick en de kinderen is Nederlands lezen niet zo makkelijk.

Verder houd ik op deze manier contact met, grappig genoeg, voornamelijk de mensen, die ik via dit blog heb leren kennen. Als er al familie (behalve mijn zusje, waarvan ik weet, dat ze regelmatig komt kijken) of persoonlijke vrienden (behalve Christine, die ook regelmatig een kijkje neemt) meelezen, hoor ik daar vrijwel niets van.

Helaas voel ik me op het moment lichamelijk meestal uiterst moe en vergt het schrijven van een blog 's avonds vaak teveel. Ik stel het dan maar uit tot de volgende ochtend, maar ook dan zijn er weer allerlei dingen, die aandacht vergen.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het schrijven meestal erg leuk en het maakt, dat ik bewuster in het leven sta, details eerder opmerk. Allemaal grote positieven, maar de twijfels zijn er wel.

Verval ik na meer dan drie jaar bijna dagelijks schrijven niet in herhaling? Wordt het saai om over ons dagelijks leven te lezen? Moet ik het thema van dit blog veranderen in een minder persoonlijke beschrijving, me meer concentreren op de gebeurtenissen om ons heen, zoals ik in het begin (vaker) deed?

Maar ik heb via dit blog zulke fantastische contacten opgedaan en ik hoop er meer op te doen. Ophouden zou betekenen, dat ik veel van die cyber contacten zou verliezen. En dat wil ik niet! Want wat men ook beweert, ik weet, na bijna elf jaar online te zijn geweest, dat cyber contacten, al ontmoet je iemand nooit in persoon, net zo belangrijk kunnen zijn, als contacten in levende lijve. Soms leer je elkaar zelfs nog beter kennen.

Kortom, ik wil niet ophouden, maar vraag me soms af, of ik niet alles geschreven heb, wat er te schrijven valt.