Is het al weekend?

Oef, het valt niet mee, dat vroege opstaan! Om tien voor half zeven schrik ik wakker en hoor of zie nog geen teken van leven om me heen. Dit betekent, dat Katja zich heeft verslapen, want een half uur om klaar te staan is echt te weinig tijd voor haar.

Gauw trommel ik haar uit bed en Rick gaat er ook uit. Vijf minuten later belt Leah, of Katja klaar is. Eh, nee, die is net onder de douche gesprongen. Nou, dat is een probleem, want Leah wil nú weg! Ze wil gaan rijden en als ze later gaat zijn er geen parkeerplaatsen meer.

De junioren en senioren moeten voor een parkeerplaats bij de school $150 per jaar neertellen. Ik snap al helemaal niet, waarom Janet en Paul dat doen, want de busstop achter ons huis is de laatste voor ze op school zijn en ze worden ook als eerste weer afgezet. Maar als ze dan ook nog twintig minuten voor de bus komt van huis moet ontgaat me het voordeel van zelf naar school rijden helemaal!

Enfin, Katja is natuurlijk niet met vijf minuten klaar en vertrekt dus, samen met Kai, om tien voor zeven naar de schoolbusstop. Kai vertoont ook tekenen van vermoeidheid en zijn spieren voelen stijf aan van alle trainingen. Hopelijk went het allemaal snel!

Saskia wordt als vanouds door Aoife opgehaald en dan heb ik het rijk weer alleen. Het is nog wat bewolkt buiten, maar een heerlijke temperatuur van zo'n 23 graden. Ik besluit een lekkere lange fietstocht te gaan maken.

Heuvel op, heuvel af rijd ik, ik wil als het lukt 20 mijl rijden. Hiervoor rijd ik eerst een stuk naar het oosten door Vienna. Hier zijn de heuvels echt flink steil en het verkeer flink druk. Gelukkig zijn de Viennezen wel aan fietsers gewend. In Dunn Loring rijd ik het W&OD pad op. Van daaruit rijd ik door Vienna heen en helemaal naar Reston. Dit zegt natuurlijk niemand hier iets, dus neem maar van mij aan, dat het ver is.

Bijna twee uur later ben ik weer thuis, 20,5 mijl later (meer dan 30 kilometer dus, woehoe!). Ik heb weer genoten van de natuur om me heen, de gele wilde bloemen, de knalrode cardinalen en de vele chipmunks. Alleen de herten laten zich de laatste tijd niet meer zien, misschien ben ik er net op de verkeerde tijden.

Op de computer, die ook als antwoordapparaat fungeert hier, zie ik, dat Sylvia heeft gebeld. Ik bel haar terug en we spreken af, dat ik rond een uur even bij haar langs kom.

Haar dochtertje Teddie is net in de Kindergarten begonnen, terwijl ze nog maar weinig Engels kan. Dat is een hele aanpassing, dus. Teddie gaat naar de middag Kindergarten. Hier beginnen kinderen in het jaar, dat ze zes worden, aan Kindergarten en bij de meeste scholen is dat een halve dag.

Sylvia brengt Teddie dus rond half een naar school en dan is ze om kwart voor vier weer uit. Op maandag is het nog korter, want dan is het een halve dag en gaan de kleuters maar twee uur naar school.

Op Sylvia's deck kletsen we heel wat af, we hebben beiden drukke zomers achter de rug. Sylvia's man heeft het flink druk met zijn baan als hotel manager. Ik bewonder Sylvia, want ze zijn hier pas sinds januari en ze moet erg veel alleen doen.

Om half drie neem ik weer afscheid, want de van moet naar de garage voor een beurt. Na drie jaar zitten er alweer 45.000 mijlen op! We rijden wat af! Als leenauto krijg ik een vies ruikende zilveren Ford Taurus mee. Hopelijk is de van morgen gauw klaar!

Op de terugweg stop ik bij Whole Foods en haal een sourdough en een bruin stokbrood voor vanavond. Dan is het tijd om Kai op te halen, alweer flink moe en wensend, dat het al weekend zou zijn.

De crockpot is hard bezig geweest de kip met honey mustard marinade, die ik er een aantal uren geleden in heb gegooid te koken. We eten dit met asperge tips en het stokbrood. Het gaat er allemaal goed in!