National Zoological Park

Terwijl ik hier op mijn stoel zit, zie ik de felrode blaadjes van de enorme esdoorn van de buren in de zon glitteren. Nu is het nog alleen de bovenkant van de boom, over een week of zo zal de hele boom een rode vlammenzee zijn. Zo mooi!

Het is dus alweer schitterend weer en ik wil naar buiten. Omdat ik de afgelopen paar dagen al best hard gesport heb, besluit ik het vandaag wat rustiger aan te doen. Ik heb zin om erop uit te trekken en mijn beweging ergens anders te krijgen. Het duurt even, voor ik heb besloten, waar ik het liefst heen wil, want er zijn zoveel keuzes voor een mooie wandeling!

Van verschillende kanten heb ik gehoord, dat de baby tijgertjes bij de dierentuin zo schattig zijn. En nu we lid zijn, is ook het parkeren daar gratis. Ik bedenk me niet langer, fototoestel mee en hup, de auto in.

Het spitsuur is voorbij, dus ik rijd zonder verkeersproblemen zo Washington binnen. De Potomac schittert mooi in het zonlicht en die eerste aanblik van de stad, als je over de brug rijdt, met zicht op het Lincoln Memorial en het Washington Monument, verveelt nooit.

Via de mooie Rock Creek Parkway, waarlangs een pad loopt, dat druk is met fietsers en joggers vandaag, rijd ik de parkeerplaats van de zoo op. Het is helemaal niet druk en ik kan onder aan de heuvel parkeren. Dit vind ik de fijnste parkeerplaats, want zo loop je op de heenweg de heuvel op en op de terugweg is het dus een stuk makkelijker.

Het blijft vreemd om zo maar, zonder een kaartje te hoeven kopen, een dierentuin binnen te lopen. Als eerste loop ik door het kinderboerderijtje. Daar zijn twee koeien, wat ezeltjes en een aantal geiten te zien. Kleine kinderen mogen de dieren aaien en eten geven.


Een prairiedog

Maar ik loop gauw door naar de "Great Cats", de leeuwen en tijgers. Gelukkig, want het is kwart over elf en het bordje, dat er staat, vermeldt, dat de baby tijgertjes van 8 tot 11 te bezichtigen zijn. Zou ik ze nou net gemist hebben?

Verderop zie ik echter een hele groep mensen staan, dus daar moet wat te zien zijn. En jawel, hoor, weliswaar zijn de zoo keepers volgens de meneer naast me al een kwartier bezig de eigenwijze peuters naar binnen te loodsen, maar alle drie zijn nog buiten. Het duurt nog zo'n minuut of tien tot nummer drie eindelijk door het luikje loopt.

Schattig zijn ze, met die enorme dikke poten en die gestreepte snoetjes! Helaas zijn ze ook enorm beweeglijk en dus lukt geen enkele foto goed. Maar ach, soms moet je gewoon van de werkelijkheid genieten. Ik ga zeker nog eens terug, nu ik weet hoe laat ze buiten zijn.

Na nog een blik op de oude leeuwin geworpen te hebben, die lekker in het zonnetje ligt, loop ik verder de heuvel op. Boven mijn hoofd slingeren een aantal orang utans, het lijkt echt alsof ze zo naar beneden zouden kunnen springen. Maar dat schijnt om verscheidene redenen nooit te gebeuren. Het is wel een bijzonder gezicht, zo'n enorme slingerende rode aap uit zijn kooi!

Er is maar een gorilla buiten in hun enorme buiten verblijf, dus ik laat het apenhuis verder voor wat het is. De meeste dieren in deze dierentuin hebben trouwens erg mooi de ruimte, vind ik. Het park is heel groots opgezet. Als je ook van de ene "tentoonstelling" naar de andere loopt, loop je over een breed pad en waan je je in een park, niet in een dierentuin.

Op weg naar de top van de heuvel zie ik de giraf eten. Hij laat zich mooi portretteren, want hij staat dicht bij de kant en er is geen gaas in de weg.




Bij de panda's zit Mei Xiang een ijsje te eten, maar Tai Shan, de baby, ligt alweer in een boom te slapen. Jammer!

Mijn laatste stop op deze "Olmsted Walk" zijn de cheetahs. Vorig jaar waren daar allemaal babies, maar die zijn inmiddels naar andere dierentuinen vertrokken. Een aantal van hen loopt nu in het safari gedeelte van Disney's Animal Kingdom weet de vrijwilligster (die je vrijwel overal treft en die van alles over de dieren en de zoo weten) ons te vertellen. De vijf cheetahs, die nog over zijn, genieten ook lui van het september zonnetje. Leuk voor hen, minder voor mij, want zo vallen er geen foto's te nemen.

Op de terugweg stop ik toch nog even bij de panda's en ik zie al meteen, dat het er flink druk is. Tai Shan is wakker geworden en hij ligt schattig met zijn moeder te spelen onder veel ge-oh en ge-ah van zijn publiek. Het lukt me van hen wel een paar schattige foto's te maken.


Daar is ie dan, Tai Shan, eindelijk eens wakker!



Lekker ravotten met mamma, die er moe van wordt en op een gegeven moment gewoon wegloopt

En een paar filmpjes:




Voldaan loop ik terug naar de auto. Terug in Vienna tracteer ik mezelf op een bakje sushi van Whole Foods, want het is inmiddels al bijna twee uur en laat voor de lunch!

Dit is de enige dag van de week, waarop er 's middags helemaal niets gaande is met de kinderen, dus gaan Katja en ik heerlijk in de hangmat liggen lezen. Wat een luxe! Het is 27 graden, maar de herfst is duidelijk aanwezig, het briesje is koel en na vieren wordt het rap kouder.

Binnen doe ik de ingredienten voor alweer een favoriete crockpot maaltijd, tuna noodle casserole, in de pan. Katja, Kai en Rick zijn er dol op, Saskia niet en die vlucht dus ook gauw naar Aoife's huis, waar ze spaghetti eten.

Kai heeft vanavond een uit wedstrijd en belt rond acht uur op, dat hij opgehaald kan worden. Rick komt even later terug met een glunderende Kai: hij heeft eindelijk mogen spelen en ze hebben met twee touchdowns gewonnen! Leuk, hoor! Ik blijf het grappig vinden. De jongen, die een aantal jaren geleden geen Tae Kwon Do wilde doen, omdat het teveel een contact sport was, is nu helemaal weg van een van de ruwste sporten in dit land!