Kamikaze eekhoorns

Het seizoen van de kamikaze eekhoorntjes is weer begonnen. De eikels vallen en dus wordt er druk gehamsterd voor de koude winter. Dit heeft als gevolg, dat er om de haverklap een eekhoorn de weg oversteekt met regelmatig desastreuze gevolgen (voor de eekhoorn dan). Meestal remmen de automobilisten gauw, maar soms is dat niet mogelijk. Zelf heb ik ook al twee eekhoorn levens op mijn geweten de afgelopen jaren.

Als ik vanochtend aan mijn fietstocht begin ben ik helaas getuige van zo'n ongeluk. De auto kan hem echt niet ontwijken, hij (of zij?) rende zo onder de wielen. Maar het is zo'n zielig gezicht! Deze is niet meteen dood, ik zie zijn kopje nog bewegen.

Gauw fiets ik door, maar de hele tijd vraag ik me af, of ik nog had moeten kijken of hij nog een schijn van overlevingskans had. Rick noemt ze ratten met staarten, maar ik zie die schattige kopjes voor me en vind het dan zo zielig! Als ik terug kom heeft iemand hem al verwijderd. Meestal is "Vienna" (de Public Works divisie) daar heel snel in en vandaag dus ook.

Het is heerlijk fietsweer, ik kan zonder jas, er is zo af en toe zon en een flinke bries. Mijn doel is zeker twintig kilometer te fietsen. De pijn is vanochtend minder, dus dat moet lukken.

Het is super druk op het W&OD pad. Is het omdat het vrijdag is? Omdat de zon er na een sombere week weer even is? Wie zal het zeggen, jong en oud recreeren in ieder geval. Ik zie zelfs een moeder met een ware bus achter zich: een tandem fietsje met kleuter en dan daar achter nog een Burley karretje met jongere kinderen. Lastig maneuvreren lijkt me dat!

Net voor ik op mijn ommekeer punt aankom zie ik drie herten staan grazen. Ik stop en probeer foto's te maken. Van de andere kant komen een ouder echtpaar en een oudere man alleen toelopen. Het echtpaar stopt ook en de hertjes hebben ons nu door. De dichtstbijzijnde is heel jong, hij heeft zijn witte stipjes nog. "Cute", zegt het echtpaar tegen mij en ik beaam dat.


De oudere man heeft daar een andere mening over en begint een heel gesprek met mij. Dit vind ik nu zo leuk! Hij is kleiner dan ik, ik schat hem in de zeventig en hij kauwt op een tandenstoker, terwijl hij met me praat.

Zijn vrouw, zo vertelt hij, plant al geen bloemen meer in hun tuin, want die vermaledijde herten eten ze allemaal op! Vanochtend nog hadden ze er vijf op bezoek (toch proef ik in zijn betoog ook wel een gedoging, want het zijn tenslotte leuke en lieve dieren om te zien).

We raken in gesprek over Nederland, want ik vertel hem, dat ik het nog steeds zo bijzonder vind zomaar overdag herten in het wild tegen te komen, vooral in zulk stedelijk gebied. Hij blijkt jaren in Europa te hebben gewoond met de "foreign service" (kan van alles zijn van CIA, State Department tot Militair).

Ook zij zijn in Nederland geweest en hij herinnert zich kanalen en een heel gecultiveerd landschap, waarin hij zich geen wilde dieren kan voorstellen. Vergeleken bij ons Virginia heeft hij wel gelijk.

Terwijl ik fiets maakt mijn fiets een vreemd geluid, alsof er iets metaalachtigs aanloopt. Aangezien ik hem net terug heb van een "tune up", besluit ik terug te gaan naar Bikes@Vienna.

Daar luistert de baas, terwijl ik fiets, naar het geluid en bepaalt, dat het de remmen zijn. Terwijl ik wacht en met de jonge bruine labrador en haar riem speel (wat heb ik dan zin in een jonge hond, hoe lief onze ouwe sok ook is!) wordt het gemaakt. Inderdaad hoor ik daarna tijdens de twee mijl terug naar huis geen piepje meer.

Thuis merk ik toch hoe oud Brynna aan het worden is. Ze ligt bij de grootvaderklok en komt met moeite overeind als ik binnen kom. Vroeger kwam ze aangerend. Ook haar blaf is niet hetzelfde, hij klinkt nu hees, als van een zeehond. Ik mis de tijden, dat ik haar aan kon lijnen en een heel stuk kon gaan lopen. En toch blijft ze dezelfde lieve hond, nooit een grom van dit dier!

Gauw eet ik een Campbell Italian Wedding microwave soep voor lunch, want ik wil mijn nagels laten doen voor mijn feestje morgenavond.

Als ik om kwart over twaalf de nagelsalon binnenloop denk ik even verkeerd te zijn! Het was altijd een beetje een "hole in the wall", zoals we dat hier noemen. Een simpele kamer met witte muren en wat foto's en de pedicure stoelen en tafels met nagelstylistes langs de wand. Het geheel deed altijd wat armoedig aan, maar het ging om de service, dus het maakte mij niet uit.

Nu is alles keurig geverfd, er staan moderne kolommen midden in de zaal en er worden nieuwe pedicure stoelen geinstalleerd. De Vietnamese baas is druk bezig en ik moet op mijn tong bijten om niet te vragen of hij de loterij heeft gewonnen. De inkomsten van de salon lijken me namelijk niet toereikend voor zo'n verbouwing. Maar kennelijk is dat dus wel zo.

Met mooi gelakte nagels ben ik net voor Katja's thuiskomst uit school weer thuis. En dan begint het luie leven, want nu de zon weer even te zien is, wil ik buiten zijn. De hangmat wacht! Mijn boek is pas halverwege uit en het blijft spannend (ik ben nu eenmaal dol op de Middeleeuwen).

Helaas begint het niet veel later weer te bewolken en voor ik het weet regent het! Nou ja! Dat was niet afgesproken! Maar er wordt ons beloofd, dat het weekend droog zal zijn. En gie geleuft het!

Rick komt thuis en heeft allerlei inkopen gedaan voor morgenavond. Veel te veel als je het mij vraagt, maar hij is altijd bang om te weinig te hebben.

Als alles weg is gelegd wordt Kai opgehaald om naar de Varsity football wedstrijd te gaan. Hij is heel serieus met het football bezig en had, met maar een andere freshman, de Varsity coach vanmiddag geholpen, waarvoor hij extra credit zal krijgen. Ik vind het leuk om te zien, want hiervoor had Kai 0,0 interesse in welke sport dan ook.

We zetten Saskia bij Aoife af, want die gaat naar de film bij de Vienna Baptist Kerk achter ons huis. Ze vertonen "Chronicles of Narnia", vanwege het natte weer binnen in het kerkgebouw.

Saskia heeft vandaag over Anthonie van Leeuwenhoek geleerd en moet maandag aan de klas vertellen, hoe je die naam nu precies uitspreekt. Van oplezen lukte het niet, maar als ze het mij hoort zeggen weet ze het meteen.

Dan zijn Rick, Katja en ik nog over en Katja rijdt ons bekwaam door een nat en donker Vienna naar Tysons II. Hier krijgen we meteen een tafeltje bij de Lebanese Taverna, Katja's nieuwe favoriete restaurant.

Het eten is er inderdaad heerlijk. Ik ben vooral gek op hun "Kibbeh Nayeh", oftewel rauw lamsvlees, een soort filet Americain, maar dan anders. Het restaurant zit vol en terecht, het eten is er werkelijk voortreffelijk!

Saskia komt doodmoe thuis en Kai belt, of Charlie mag komen logeren. Prima! Zolang ze maar in de basement slapen, zodat wij er geen last van hebben. En zo begint het tweede weekend van het schooljaar.