Vijf jaar later...

Sinds ik dit weblog schrijf heb ik al drie stukjes gewijd aan "11 september" (hoe ik die dag heb beleefd heb ik hier beschreven in het blog van 11 september), zoals de datum hier bekend staat. Als ik in het Nederlands correspondeer komt het jaartal er ook nog achter, maar hier in de VS is dat niet nodig. Misschien is het daarom, dat bijna een derde van ondervraagde Amerikanen zich dat jaartal niet meteen herinneren. Wie daar echter een betekenis van onverschilligheid wil hechten slaat de plank fiks mis.

De dag begint somber, het miezert buiten. Rick drukt me op mijn hart vandaag erop uit te gaan, mijn gedachten te verzetten. Ik ben het met hem eens, maar eerst moeten de spieren los, die de laatste weken weer erg vast zitten.

Saskia is vanochtend laat en dus mag ik haar bij wijze van uitzondering naar school lopen. Ik geniet van de verhalen, die ik te horen krijg, en bedenk me, dat ik dit eigenlijk wel erg mis. Nadat ik haar afzet op school loop ik verder, het is even droog en zo heb ik er alweer een mijl beweging op zitten.

Als ik thuis kom miezert het weer en ik ga boven verder met gewichten. Meestal kijk ik dan naar de Today Show, een vrolijk nieuws en entertainment programma. Maar vandaag doe ik het uitgerekend om half tien aan en zie meteen de sombere gezichten en de huilende kinderen bij de herdenking bij Ground Zero. Ik voel meteen de tranen weer opborrelen en switch gauw kanalen.

Gelukkig vind ik op Fox "Judge Alex", fijn iets heel anders en iets, waar ik niet bij hoef te denken. Helaas duurt dit ook maar even, want enkele minuten later is het tijd voor de herdenking bij het Pentagon. Slik, slik, slik, bij de beelden en ik hou toch maar het moment stilte met iedereen daar. Helaas is vice president Cheney de hele tijd in beeld en als ik aan iemand een hekel heb!

Resoluut draai ik, als de muziek weer begint en "The Battle Hymn of the Republic" speelt, de knop van de televisie om. Liever nog verveel ik me, dan weer overspoeld te worden door de emoties van vijf jaar geleden.

Op de lopende band begin ik langzaam, maar dan voelt mijn been toch redelijk goed en ik loop uiteindelijk (zonder heuvel, misschien maakt dat het verschil ook) vijf kilometer hard op een tempo van tien kilometer per uur. Als ik klaar ben heb ik zeker een "runner's high", zoals ze dat hier noemen! Ik ben zo blij, dat ik meer dan vijf minuten zonder al te veel pijn heb gelopen! Rick's dagelijkse massage van mijn been met mineral ice helpt dus, hoera!

Karin heeft me uitgenodigd rond elf uur langs te komen. Onderweg draai ik de radio ook weer van de nieuwszender naar een muziekzender, ik word naar van alle vreselijke verhalen van toen, maar ook van nu, want veel mensen, vooral in New York kampen nog met ernstige gezondheidsproblemen door de ramp veroorzaakt.

Karin heeft vorige week geschreven, dat ze een baantje heeft, maar wat dat dan is, vind ik vanochtend uit. Ik ben uiterst nieuwsgierig! Met een speculaasje (lekker Nederlands!) en een heerlijke kop koffie kletsen we over onze zomerse avonturen. Die lijken met dit toch wat herfstachtige weer alweer lang geleden!

Dan vraag ik over het baantje en het blijkt, dat Karin hier vlak achter ons huis gaat werken bij de Baptist Kerk preschool. Ze gaat dit samen met Martine doen, die wij weer via het groepje Nederlandse dames kennen. Karins oudste dochter is ook vriendinnetjes met Martine's dochter, dus zij kennen elkaar inmiddels wat beter. Ik kan niet anders, dan vluchtig denken, dat dit blog toch maar heel wat teweeg heeft gebracht.

Natuurlijk had het heel goed gekund, dat Karin en Martine elkaar op een gegeven moment toch ontmoet hadden. Maar nu zijn de wegen zo gekronkeld naar elkaar toe via de ontmoeting, die ik met Katja via dit blog had. Katja kende Martine, ik kende Karin en via het dameskliekje leerden de twee groepen (ik denk aan ze als "Reston" en "Vienna") elkaar verder kennen. Toch bijzonder. "What a tangled web we weave"! Ik hoop Martine en Karin dus zo af en toe eens na hun werk hier te kunnen ontvangen!

Karin heeft in haar broodbakmachine een heerlijk vers bruin brood gebakken en ze nodigt me uit voor een "bammetje". Het smaakt voortreffelijk, vers brood, lekkere Goudse kaas en een heel rijpe tomaat. Wat wil ik nog meer!

Voor ik weer richting huis ga geeft Karin me mijn verjaarscadeautje. Het is een prachtige ketting, precies mijn smaak. Ik doe hem meteen om en krijg er ook even later bij de Safeway meteen een compliment over. Dank je wel, Karin, je hebt me in een jaartje tijd al goed leren kennen!

Samen met Tabatha en Saskia ga ik even later naar Payless Shoesource. Ik steek mijn kop wat betreft 11 september hard in het zand, al houdt het geheel me de hele dag bezig. Ik heb geen zin in die verdrietige gevoelens en ook niet om te horen, hoe het ooit weer zal gebeuren en wij daar niet goed op voorbereid zijn. Pluk de dag! (Later hoor ik van Rick, dat hij juist naar alle herdenkingen heeft geluisterd en gekeken, hoe verschillen wij van elkaar!)

De meisjes zijn een goede afleiding. Iedere Volkswagen kever heeft een "Blue (white, silver, tan, noem de kleur) punch buggy no punch backs" tot gevolg. Ze liggen er helemaal dubbel over, heerlijk onbezorgd.

Bij Payless vinden we meteen twee hele leuke paren "sneakers" voor Saskia. Ze verkopen nu Champion en dat is een hele vooruitgang. Een paar is wit met marine en groen en het andere paar donker groen, $17 per paar, ik klaag niet!

De meisjes besteden nog wat tijd met het aanproberen van hoge hakken en ik kijk ook nog in mijn maat. Ze hebben best leuke schoenen, maar te wijd voor mij. Maar de prijzen, $13 tot $20, wie kan daarover klagen?

Op de terugweg stoppen we bij Safeway (waar ik dus een compliment over mijn nieuwe ketting krijg) en kopen ingredienten voor een nieuw crockpot recept uit het boek, dat ik gisteren van Kai kreeg: Mexican Cheese Chicken Chowder. Het smaakt werkelijk heerlijk èn iedereen vindt het lekker! Wat wil ik nog meer!

Afgezien van alle narigheid rond 9/11 or 11/9 spelen de Redskins hun eerste officiele wedstrijd vanavond tegen de Minnesota Vikings. Het is een spannende wedstrijd, die in de laatste minuut met een "field goal" van de Vikings wordt beslist. De Redskins verliezen, 16-19, geen goed begin van het seizoen!

Recept (voor zes personen, hopelijk kunnen jullie het aan de NL maten aanpassen):

1,5 pond kipfilet in 2 cm stukjes gesneden
1 blikje (10 oz) cheddar cheese soep
2 blikken (14,5 oz per stuk) Mexican style stewed tomatoes
1 zak bevroren maiskorrels

Zet de slow cooker op laag en combineer alle ingredienten (als je geen Mexicaanse stijl kunt vinden kun je bijvoorbeeld chili poeder toevoegen) en mix alles goed. Kook voor tenminste 4 uur (op hoog 2 uur). Als het klaar is doe je er wat geraspte (liefst cheddar) kaas over heen, serveer met stokbrood en een salade en voila.