What a difference a week makes...

De maandag daagt zonnig, maar oh, het is weer moeilijk opstaan! Ik ben voor vierdaagse weekenden en driedaagse werkweken! Wonder boven wonder vertrekt iedereen op tijd richting school of werk.

Na wat computeren spring ik op de fiets voor een lange rit. Het is fantastisch weer en verscheidene van de mensen, die langs fietsen, roepen me toe "It's a great day, isn't it?". "It sure is!", roep ik enthousiast terug.

Het gaat heerlijk, al is het hele stuk naar het westen met flinke wind tegen. Ik besluit een van de volgende keren weer eens naar het oosten te rijden. Deze westelijke route is zo fijn, omdat er een stuk van bijna vijf kilometer is, waarbij je geen wegen over hoeft. Naar het oosten zijn er veel meer kruispunten. Maar verandering van route maakt het ook interessanter.

Op de terugweg zie ik een hele familie herten, moeder met vier "kinderen" met witte stipjes. Ze rennen door het stroompje langs de weg, maar gelukkig niet voor mijn fiets langs. Zoals altijd is mijn hele ochtend weer goed, ik blijf deze toevallige ontmoetingen fantastisch vinden, de dieren zijn zo gracieus.

Na 18,5 mijl, die ik in 1 uur en 20 minuten rijd, ben ik weer thuis. Bij Safeway haal ik de ingredienten voor het avondeten. Het wordt "beef stew" uit (natuurlijk) de crockpot: aardappelen, mini-uitjes, baby worteltjes en celery met blokjes "draadjesvlees" (zoals wij het vroeger noemden, hier heet het stew meat) en barbecue saus. Het is een familie favoriet en dus perfect voor de maandagavond.

Petra heeft me gisteren een recept gestuurd, dat ik morgen wil maken. Maar het heeft Europese gewichten en ik heb niet eens een keukenschaal. De meeste Amerikaanse recepten gebruiken inhoudsmaten, geen gewichten. Dus ga ik op zoek naar een schaaltje met zowel Amerikaanse ounces en pounds als Europese grammen en kilogrammen.

Eigenlijk heb ik geen idee, of dat makkelijk te vinden zal zijn. Rick denkt van niet en biedt aan naar een dure keukenzaak vlakbij zijn werk te gaan om er een te vinden. Maar ik heb meer vertrouwen en zeg hem, dat ik eerst wel bij Linens and Things zal gaan kijken.

Tot mijn verbazing hebben alle weegschalen zowel de Amerikaanse als de Europese maten en ik moet nog kiezen ook. Uiteindelijk kies ik er een in de middenmoot, wat prijs betreft. Ze zijn wel allemaal van hetzelfde merk, kennelijk is er een monopolie in deze markt. Maar de bloem en suiker zal morgen precies afgewogen worden volgens het recept.

Terwijl ik er toch ben, loop ik door Linens and Things en vergaap me aan de eindeloze keuze aan handige dingen. Het is, dat ik niet zo'n keukenprinses ben en we niets nodig hebben voor onze badkamers of slaapkamers. En ik weerhoud me ervan een leuke tafelloper met herfstbladeren erop te kopen. De enorme afdeling met Kerst spullen laat ik sowieso nog maar even onbekeken (hoewel het er weer heel leuk uitziet). Uiteindelijk koop ik enkel de weegschaal, trots op mezelf, dat ik al die verleidingen heb kunnen weerstaan.

Intussen spelen Katja, Leah, Saskia en een heel stel andere kleinere kinderen in de speeltuin bij de Baptist kerk. Grappig, vanochtend waren Karin, Martine en hun kleuters daar ook (hoewel ik ze dit keer niet heb gezien).

Om kwart voor vijf haal ik Katja en Saskia op. Saskia moet naar de tandarts en Katja wil Dr. Weil vragen of ze haar internship voor AP Biologie met hem mag doen. Ik blijf in de wachtkamer zitten, Katja moet dit soort dingen nu zelf regelen en wil dat ook.

Terwijl Saskia klaagt over de fluoride smaak in haar mond, is Katja heel blij. Dr. Weil wil haar graag helpen en ze kan donderdagmiddag komen voor haar eerste observatie. Ze moet 40 uur lang (voor mei) een professioneel iemand, die met het vak biologie te maken heeft, "schaduwen". Een tandarts is dus perfect. En het leuke van deze tandarts is, dat hij enkel kinderen als patienten heeft en Katja is gek op kinderen.

Op Katja's arm staat groot geschreven "HOMECOMING?". Waar komt dat vandaan, is natuurlijk mijn eerste vraag, als ze thuiskomt. Glunderend vertelt ze me, dat Tom (een vroeger vriendje, nu gewoon vriend) het daar geschreven heeft en haar daarmee heeft uitgenodigd voor de Homecoming Dance zaterdagavond. Een originele uitnodiging, dat is zeker, maar haar gezicht maakt me al blij. Ze zegt wel, dat ze hoopt, dat hij nu niet denkt, dat het voor haar meer dan een gezellig avondje zal betekenen, maar ze is zo blij om een "date" te hebben!

En dat brengt mij op de titel van dit blog. Vorige week maakte ik me serieuze zorgen om Katja's emotionele gezondheid. Vrijwel iedere avond eindigde in tranen, iets, wat we totaal niet van haar gewend zijn. Fast forward een aantal dagen en alles is op zijn plaats gevallen: een baantje, een internship, een uitnodiging voor de dans. Wat wil een tiener nog meer?

PS: Dank voor de suggesties om de krampen te voorkomen. Zelf heb ik ook de pil geslikt met goede resultaten. Katja is echter bang, dat ze ervan aan zal komen en nog niet overtuigd, dat het de beste route is. We zullen zien (het wordt hier ook voorgeschreven voor extreme krampen en voor acne, mijn ervaring is, dat dokters (ondanks de "preutse" reputatie) heel open zijn wat dat betreft).