Labor Day weekend

Slechts uren scheiden ons van het vertrek van de schoolbussen morgenochtend. Alle formulieren zijn ingevuld, de cheques uitgeschreven, de kinderen zijn stomvervelend van de zenuwen. We zijn klaar voor de eerste schooldag.

Eigenlijk heb ik een hekel aan dit laatste weekend van de zomer. Het voelt als een wachten op een onvermijdelijk iets. Alle leuke dingen van de zomer zijn gedaan, het zwembad ligt er nog, maar het is te koud om er gebruik van te maken. Ik vind een paar dagen met helemaal niets gaande wel lekker, maar toch ook weer niet.

Gisterochtend heb ik nog met Michelle zo'n vijfeneenhalve kilometer door Vienna gelopen. Zij wilde foto's maken van de schoolbussen bij Saskia's school, terug na de zomer, wachtend op hun kostbare lading.

Daarna liepen we door Nottoway Park, het was goed te zien, dat Ernesto was langs geweest. Overal lagen afgerukte bladeren en takken en zelfs een enkele omgevallen boom. De donkere natte stammen en diepgroene bladeren waren toch ook weer erg mooi om te zien.


Daarna was het al gauw tijd om richting vliegveld te gaan. Onvoorstelbaar, hoe snel zo'n week toch gaat! En het huwelijk van Lauren en Dan lijkt al helemaal eeuwen geleden, al was het maar vorig weekend!

Michelle was in ieder geval net zo'n leuke gast, als ik had verwacht en ze paste heel goed in ons gezin. Nadat ze afscheid van de kinderen had genomen reden Rick en ik haar naar Washington National.

Hier was het vrij kalm, ze kon zo inchecken en dan had ze nog bijna twee uur voor haar vlucht vertrekt. Bij de veiligheidscontrole stond bijna niemand, dus om de tijd een beetje te overbruggen haalden we een laatste Starbucks. Caramel Macchiato is Michelle's favoriet en Rick en ik bestelden onze eigen ellenlang genaamde favorieten.

We keken nog wat in de winkeltjes rond en bij het Smithsonian winkeltje kocht Michelle op ons aanraden "freeze dried ice cream". Dit is voor mij nog wat nostalgisch, want dat nam mijn vader altijd mee als souvenir, als hij in Washington was geweest, voor we naar de VS verhuisden. De astronauten aten dit en het smaakt nog best lekker ook.

Dan kwam het moment van afscheid toch. Het is altijd even slikken als je iemand zo weg ziet lopen, waar je een leuke tijd mee hebt gehad. We wachtten nog even tot Michelle helemaal door de poortjes is en dan liep ze na een laatste grote zwaai weg. Hopelijk blijft het contact nu en zullen we haar ouders ook ooit ontmoeten. Dit soort internet ontmoetingen blijft bijzonder.

Op de terugweg haalden Rick en ik ingredienten voor een salade van Whole Foods. We waren voor het diner uitgenodigd bij Christine en Chuck. Zoals vaak gebeurt hier in de VS nam iedereen een gerecht mee. Wij dus de salade, we maakten een heel kleurige met onder anderen drie kleuren paprika, komkommer, tomaatjes en blokjes Gouda.

Het was inmiddels heerlijk zonnig weer geworden en ik installeerde me met mijn computer op het deck. Tot mijn vreugde was Petra ook online, dus hadden we weer eens een lekker lange MSN chat!

Lauren belde, dat ze weer terug waren van hun week bij het strand. Helaas kregen zij Ernesto in volle kracht over zich heen, maar de schade viel mee. Ze willen morgen langs komen en dan laten Rick en ik hen onze foto's en film zien.

Rond half zes begaven we ons naar Christine en Chuck. Die hadden al de hele dag allerlei heerlijkheden zitten roken. Zij hebben een heuse "smoker", waarin ze kaas, noten, vlees en vis roken. De smaak daarvan valt niet te beschrijven en is dus letterlijk onbeschrijflijk lekker!

Karin en Frank en hun meisjes waren er ook, zowel als Christine's overburen, Nikki en Dave en hun dochtertjes Daniele van twee en Bridget van zes maanden. Nikki had een heerlijke appetizer van artisjokken met kaas gemaakt, ik kon er niet van af blijven!

Het was allemaal buitengewoon lekker en gezellig. Maar ik was uitgeput en Katja onderhield in onze afwezigheid drie jongens bij ons thuis, dus gingen we rond negen uur alweer huiswaarts. Katja had er niet bij nagedacht, dat wij misschien zouden willen weten, dat ze vrienden bij ons uitnodigde zonder dat we aanwezig waren. Het zal vast nooit weer gebeuren (ahem).

Vanochtend hebben we, naar ons gevoel voor het laatst, lekker lang uitgeslapen. Het zal morgen niet makkelijk zijn weer op tijd de oogjes te openen. Vooral niet voor Katja, die al drie dagen niet in slaap kan komen.

De zon schijnt en Rick en ik gaan erop uit voor een lange wandeling. Onderwerp van gesprek is vooral mijn verjaardagsfeestje. We hopen op 16 september met al onze vrienden mijn (kuch) vijfenveertigste verjaardag te vieren en hebben eigenlijk nu pas tijd eens aan de uitnodigingen en details te gaan denken.

Leuk is wel, voor mij althans, dat ieder jaar onze vriendenkring flink uitbreidt. Aan de andere kant betekenen meer gasten ook meer kinderen en Rick maakt zich zorgen om onze basement. We besluiten net als vorig jaar een "dessert" party te geven. In het verleden hebben we allerlei buffet hapjes verzorgd en kwam de helft van de gasten, nadat ze hun eigen avondeten al op hadden. Het gevolg was, dat we met eindeloos veel voedsel bleven zitten. Op deze manier weet iedereen, waar hij aan toe is en toetjes zijn ook veel leuker om te verzorgen.

Maar goed, dat is nog twee weken verder en thuis vinden we een soort bijenkorf van drukke kinderen. Hun rugzakken moeten gevuld met schoolspullen, die allemaal van hun naam moeten worden voorzien. Katja en Kai hebben bovendien nog zomer taken, die morgen moeten worden ingeleverd. Beiden zitten dus te blokken en verslagen te schrijven.

Saskia speelt met Aoife en haar zusje, nadat ze haar rugzak helemaal vol heeft gestouwd en er bovendien nog een plastic tas met ettelijke ponden bij heeft. Toch mogen Rick en ik haar morgen niet naar school begeleiden (Rick is vooral erg teleurgesteld). Kleine kinderen worden groot en Katja bepleit Saskia's zaak heel goed.


Klaar voor school en gelukkig is er katteliefde

Aan het einde van de middag komen Lauren en Dan langs. De laatste heeft deze week zijn baard laten staan en het staat hem nog goed ook. Wat een knap stel is het toch!

We kijken de video, die Rick heeft geschoten. Het kersverse echtpaar is helemaal dankbaar en ontroerd, want hun vriend, die zou filmen, heeft er niet veel van gebakken. Ook mijn foto's (die ik binnenkort allemaal online zal zetten) vallen in meer dan goede aarde.

Het is moeilijk afscheid nemen, want we weten niet, wanneer we elkaar weer zullen zien. Ze zijn stellig van plan om naar de oostkust terug te verhuizen en Dan hoopt aangenomen te worden in een orthodontia programma. Maar zeker is niets. Ik hoop, dat ik deze winter naar San Diego kan om hen te bezoeken en misschien zelfs Saskia mee kan nemen.

Al is het officiele einde van de zomer pas over iets meer dan twee weken, toch voelt het vandaag al zo. De temperaturen zijn ook al een stuk koeler, dan ze vorig jaar waren rond deze tijd (misschien zijn er daarom ook minder orkanen).

Vanavond kijken we Animal Planet, want de kinderen (en Rick en ik ook) zijn ondersteboven van de plotselinge dood van Steve Irwin, de "Crocodile Hunter". We zien allerlei flashbacks van over de jaren. Dat een rog zo'n effect kan hebben! Het laat wel weer zien, dat wilde dieren, hoe ogenschijnlijk vriendelijk ook, toch echt wild zijn.

PS: Ik realiseerde me vanmiddag, dat het vrijdag de derde verjaardag van dit blog was! Ben ik het toch zomaar vergeten! Ik ben er zelf eigenlijk verbaasd over, dat ik het nog steeds zo leuk vind om bij te houden. Alleen alle leuke contacten, die ik via mijn schrijfsels heb opgedaan, maken het al meer dan de moeite waard!