Over slagvelden en begrafenissen

Een mistige bewolking houdt de zonneschijn tegen vanochtend, maar het is bij het opstaan al aangenaam warm, zo'n 18 graden.

Martijn en ik lopen (met Cosmo natuurlijk) met Saskia mee naar school. Martijn wil foto's maken van de schoolbussen, die daar hun ladingen leerlingen afzetten. Ik kom Mary Ellen tegen, die vraagt, of ik wil gaan wandelen.

Dat komt goed uit, dan gaat Martijn thuis zijn verslag over zijn belevenissen gisteren afmaken en Mary Ellen en ik lopen Nottoway Park in. Als ik met vriendinnen, die hier ook al een tijd wonen, loop, valt het me altijd op, hoeveel meer paden ik ken, dan zij. Voor Mary Ellen was deze wandeling een openbaring, zij kende Nottoway Park alleen van het picknick veldje aan het begin!

Na mijn douche stappen Martijn en ik in de auto richting Manassas. Hier gaan we het Manassas National Battlefield Park bezoeken. Het is voor mij alweer een aantal jaren geleden, dat ik hier was, in de winter van 2004.

Toen was het ijskoud, vandaag is het vochtig warm. Ook hier zien we weer schoolbussen staan, maar behalve een paar groepjes kinderen hier en daar is het heel rustig.

Binnen worden we vriendelijk begroet en met vertoon van mijn national parks pas hoeven we de $3 entree per persoon niet te betalen. Als we de film willen zien, zou dat wel $3 extra kosten, maar we besluiten die over te slaan.

Bij het park hoort een klein museum, waarin heel treffend wordt getoond, hoe chaotisch de eerste slag hier op 16 juli 1861 in Manassas was. De uniformen waren verre van "uniform" en de "soldaten" nauwelijks getraind. Het aantal gesneuvelden in de Burgeroorlog bedroeg meer dan 600.000!


Geen uniform hetzelfde!

Buiten kijken we uit over het prachtige glooiende landschap met het prille lentegroen. We lopen de grote cirkel, waarlangs allerlei borden met uitleg over de gebeurtenissen staan.

Als eerste zien we het enorme standbeeld van "Stonewall" Jackson. Hij was een van de zuidelijk generalen, die zijn bijnaam dankte aan de uitspraak van een andere generaal: "Look, there is Jackson, standing like a stone wall".


We lopen langs kanonnen en zo af en toe een bordje, dat aanduidt, dat een belangrijk persoon in de slag daar gewond werd of sneuvelde. We komen langs het huis, waar de 84-jarige Judith Henry weigerde haar huis te verlaten en dat met de dood moest bekopen.






We proberen ons voor te stellen, hoe het geweest moet zijn, om 15.000 troepen vanuit het westen op je af te zien marcheren. Nu, in het serene landschap lijken de geesten van de jonge mannen van die tijd nog rond te waren. Hoe bebloed moet dat gras toen geweest zijn! Ik krijg er de rillingen van.

Met de auto rijden we naar "Stone bridge", het stenen bruggetje, dat ook van strategisch belang was tijdens de oorlog.


De Bull Run (waar het gevecht naar is genoemd, tenminste, als je uit het noorden van het land komt, de meeste veldslagen hebben een zuidelijke en een noordelijke naam) loopt hier idyllisch onderdoor.

Terwijl we foto's aan het nemen zijn, zie ik opeens een bever aan komen zwemmen! Er zitten hier best veel bevers, maar ik heb er nog nooit een in het wild gezien. Hij heeft enorme vaart, dus de foto's lukken niet erg goed. We hopen, dat hij ergens aan land zal gaan, zodat we zijn staart zullen zien. Maar hij heeft andere gedachten en zwemt snel voort.

Het loopt inmiddels tegen lunchtijd en om Martijn wat van Georgetown te laten zien, besluiten we daarheen te gaan. Vorig jaar heb ik met Petra heerlijk aan het C&O Canal geluncht en dat restaurant "Sea Catch" zoeken we weer op.


M Street in Georgetown

Het duurt even, voor ik een parkeerplaats vind, want de gewoonlijke garage zit vol. Maar dan lopen we door M Street naar Sea Catch en krijgen meteen een tafeltje buiten. Ik bestel een overheerlijke vissalade met crab, garnalen en calamari en Martijn een garnalen sandwich.


Het terrasje van Sea Catch

De serveerster is ontzettend langzaam en brengt dan nog het verkeerde gerecht voor Martijn. Ze verontschuldigt zich en zegt, dat het goede er "zo" aan zal komen. We wachten en wachten en dan maakt ze weer een excuus, dat het zogenaamd koud was geworden. Het wordt echt te gek en ik raad Martijn, die mij trakteert, aan haar slechts 10% fooi te geven (geen fooi geven is echt "not done", tenzij iemand je ronduit onbeschoft heeft bejegend).

Toch hebben we heerlijk gegeten en gaan met volle magen richting Arlington National Cemetery. Ook hier wemelt het weer van de schoolgroepen.

Als we via de gewone weg naar boven willen lopen om het Arlington House te bezoeken, wordt ons verteld, dat dit deel van de begraafplaats is afgesloten. We moeten een heel eind omlopen.

Even later zien we een aantal politieauto's en een begrafenisstoet het park binnenrijden. Nu ben ik al wel zo vaak hier geweest, dat ik ook begrafenissen gaande heb gezien. Maar nog nooit werden daarvoor de wegen afgesloten.

Eindelijk, na een zware heuvel opgelopen te zijn, bereiken we het Arlington House. Hier woonde Robert E. Lee voor het begin van de Burgeroorlog. Helaas treft Martijn het niet, de meubels zijn uit het huis verwijderd voor een groot restauratieproject, dat tot 2009 zal duren.


Uitzicht over DC vanaf het Arlington House

Toch lopen we door het lege huis en met de foto's, die in iedere kamer staan, krijg je toch een idee, hoe het eruit zag. Maar het is natuurlijk niet zo interessant op deze manier.

We zijn er dan ook gauw weer uit en het is vijf over half vier. De wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat gebeurt ieder half uur. We denken dus nog wel even tijd te hebben om de graven van de Kennedy's te bezoeken. Maar ook hier worden we weer teruggestuurd. We worden nu wel nieuwsgierig, wie er begraven wordt, want getuige de zenuwachtige veiligheidsmensen is dit niet zo maar iemand.


Rijenlang witte stenen in het groen, maar de roze geranium herinnert ons eraan, dat onder iedere steen iemands geliefde ligt.

Dan gaan we toch maar even wachten op de wisseling van de wacht. We vinden een plaatsje vooraan in de schaduw aan de rechterkant van het hek. Zo staan we vrijwel met onze neus op de geweersinspectie.


Uitgestreken gezichten!



Precies om vier uur begint de ceremonie, die ik toch al een heel aantal keren heb gezien, maar niet van dit perspectief. Meestal staan we aan de linkerkant van het hek. Een paar filmpjes:




Na de wisseling van de wacht worden er nog twee kransen gelegd door schoolgroepen. Hierbij moet iedereen met de rechterhand over het hart staan, terwijl een trompetspeler "Taps" blaast. Het gaat allemaal heel eerbiedig toe.


We verwachten, dat inmiddels "de" begrafenis wel voorbij zal zijn en we naar de Kennedy graven zullen mogen. We lopen naar beneden en inderdaad zijn de wegen niet meer gesloten. Dat geeft hoop!


Het Challenger Memorial

Opeens komen er allemaal tractoren en graafmachines voorbij en zien we verderop, tegenover de ingang van de Kennedy graven, een houten kist staan. Dat moet dan degene, waarvoor alles werd afgesloten, zijn. Ik moet me weerhouden er een foto van te maken, want dat is toch een beetje te oneerbiedig.

De graafmachines gaan hard aan het werk, kennelijk wordt nu pas het gat gegraven voor die kist. Vreemd, want bij andere begrafenissen, die ik gezien heb, was dat gat er al en werd de kist er in het nabijzijn van de rouwenden de grond in getakeld.

Bij de ingang van de Kennedy graven rent een nerveuze politieagent heen en weer. We mogen er tot vijf uur niet in. Kennelijk is er nog een of andere service voor degene in die eenzame kist gaande. Het is tien over half vijf, dus Martijn en ik besluiten te wachten.

De tijd gaat snel, want er is van alles te zien: de bedrijvigheid rond het begraven van de kist, het geagiteerde agentje, de groepen mensen, die boos afdruipen, als ze niet naar boven mogen. Mensen kijken, er is geen betere sport!

Eindelijk, om tien over vijf, mogen we de eeuwige vlam bij de graven van John en Jackie Kennedy en twee van hun vroeg gestorven kinderen bekijken. De spreuken in het marmer eromheen blijven indrukwekkend.




Terwijl ik die bekijk, hoor ik twee groepsleiders bespreken, waarvoor alles nu afgesloten was. Het blijkt, dat Jack Valenti in die kist lag (of ligt)! Geen wonder, dat er zo'n gedoe om was, dan!

Iets verderop ligt Robert Kennedy. Zijn graf is zeer sober: een wit kruis met een witte steen met slechts zijn naam en geboorte- en sterfdata. Er tegenover een fontein met daarboven spreuken uit zijn speeches.

We hebben weer genoeg graven gezien voor vandaag en lopen snel terug naar de auto. Het is inmiddels 29 graden en Martijn moet het flink warm hebben, hij heeft een lange broek en t-shirt met lange mouwen aan!

Thuis drinken we gauw koud water en bestellen voor het gemak pizza van Vocelli's. Dat eten we heerlijk buiten op met zijn allen.

Vanavond hebben we uitgekozen om de monumenten bij avond te gaan bekijken. Het waait nauwelijks, dus we zullen redelijk goede reflecties kunnen fotograferen in de verschillende vijvers.

Als eerste stappen Martijn en ik uit bij het Jefferson Memorial. Het staat hier vol met bussen en zelfs om half tien zijn er nog vele groepen kinderen. Ik heb mijn statief meegenomen en krijg zo een aantal mooie foto's. De verlichte monumenten fotograferen verveelt nooit!


We vinden Rick weer ergens tussen de bussen terug en rijden naar het Capitool. Hier kunnen we wel (illegaal weliswaar, maar het is maar een paar minuten) parkeren en dus stapt Rick ook uit. Het water van de Reflecting Pond is niet zo stil als afgelopen zomer, maar het blijft een mooi gezicht, de reflectie van het Capitool.


Vervolgens springen we uit de auto bij het Witte Huis, terwijl Rick een straatje omrijdt. Bij geen van de belangrijke gebouwen is parkeren toegestaan, allemaal maatregelen, die na 9/11 genomen zijn.

Als ik mijn statief op wil zetten, zodat ik een foto van het Witte Huis door de hekken kan nemen, komt er een strenge agent op me af. Als ik mijn statief wil gebruiken, moet ik minstens zo ver gaan als de lantaarnpalen (zo'n vijf meter weg). Tja, dan zou ik alleen de tralies van het hek erop krijgen, niet erg spannend. Maar ik protesteer maar niet en gebruik het hek om mijn camera stil te houden, in plaats van het statief. Gelukkig lukt dat redelijk goed.


Bij het Lincoln Memorial is het moeilijk stoppen, maar Rick vindt toch een plekje. Martijn en ik fotograferen naar hartelust, terwijl Rick geduldig wacht.






Wachtend op Rick spelen we met onze cameras zonder flits, de lichten zorgen zo voor grappige abstracten:


Net voor elven zijn we weer thuis en bedanken onze "chauffeur" van harte! Morgen moet Martijn vroeg op, want hij moet om zeven uur op de high school van Kai en Katja zijn. Hij gaat daar een dagje meelopen met Kai's geschiedenisleraar. Ik ben heel benieuwd, hoe hij dat vindt!