Documenten en monumenten

Jaha, felle zonneschijn zie ik door de lamellen bij het wakker worden. Eigenlijk ben ik meteen klaar wakker, maar ik blijf nog tot half negen liggen. Het waait wel flink, ik hoor het tegen de ramen.

Gauw zet ik koffie en dan komt Martijn ook naar boven. Hij heeft prima geslapen, onze "hostel" is ook lekker stil. Misschien moeten we een bed and breakfast beginnen. Hoewel de tieners Martijn gisteravond nog wel even wakker hielden. Maar na elven was iedereen weg.

Om half tien komt Mary Ellen en we lopen vijf kilometer in een half uur. Het waait keihard, maar het is wel heerlijk weer, een beetje koel, maar dat maakt het lopen lekker. En we lopen de afstand vijf minuten sneller, dan vorige week, ook mooi meegenomen.

Inmiddels zijn Rick, Saskia en Madison ook op. De meisjes maken zich klaar en gaan lang met Cosmo wandelen. Rick en ik nemen een snelle douche en dan gaan we Martijn een deel van Washington laten zien.

Martijn is geschiedenisleraar en kan natuurlijk zijn hart ophalen in dit gebied. Als eerste stoppen we bij het Iwo Jima Memorial. Ik moet tot mijn schaamte (want het is een heel indrukwekkend monument) toegeven, dat ik dit vele jaren geleden voor het laatst van dichtbij heb bekeken.


Voor Rick is het ook voor het eerst sinds zijn kindertijd. Het is een bijzonder monument en we lezen de borden, die eromheen staan. Vooral de foto's van degenen, die de vlag plantten, en het lezen, dat drie van de zes tijdens het gevecht om Iwo Jima de dood hebben gevonden. Het geheel is heel erg indrukwekkend.




Naast het Iwo Jima Memorial staat het Netherlands Carillon. Deze gift van het Nederlandse volk aan het Amerikaanse volk is een zwarte ijzeren toren met bellen, waar twee standbeelden van leeuwen voor liggen.

Om nou te zeggen, dat het een heel mooi bouwwerk is, nee. Er is niets ornamentaals aan. Maar nu, met de bijna uitgebloeide tulpen ervoor en het mooie uitzicht op de "skyline" van Washington, is het toch wel bijzonder. Geen ander land heeft zo'n monument hier in Washington gegeven. En als de bellen luiden, ieder kwartier, klinkt dat heel erg mooi.






We rijden de stad in en parkeren onder het Reagan gebouw. Hiervoor moeten we ons allemaal legitimeren en wordt de achterbak van Ricks auto geinspecteerd. Wij zijn daar al aan gewend, maar in de garage is altijd plaats en hij is het dichtst bij alle attracties.

Het is al na twaalven en onze magen rommelen. Rick stelt voor in het Old Post Office Pavilion te gaan eten. Na door de security check te zijn gegaan komen we in het gezellige food court aan. Hier wist ik dus niets van! Vandaag is de dag van de nieuwe toeristische uitvindingen!

Martijn trakteert ons op de lunch en we kiezen pita's van "Quick Pita". Die smaken opperbest! De atmosfeer bij deze food court is veel leuker, dan die in het Reagan gebouw.


Na het eten sluiten we aan in de rij voor de lift naar boven in de toren. Ook dit is iets, wat Rick noch ik ooit heeft gedaan. Maar gezien de drukte in de stad lijkt het ons de enige manier, waarop Martijn Washington van boven kan bekijken. Het is vandaag een uitzonderlijk heldere dag, dus we zullen ver kunnen kijken.

Met twee liften komen we bovenin de toren. Na herhaalde malen bovenin het Washington Monument geweest te zijn is dit weer een heel nieuwe hoek voor mij. Het Capitool zien we aan het einde van Pennsylvania Avenue. En de andere monumenten weerl heel anders, dan vanaf het Monument. Het waait flink hierboven, want er zijn maar een paar ramen, de rest van de openingen zijn met ijzerdraden afgeschermd.




Na een kwartiertje hebben we het gezien en nemen de trap naar beneden. Hier zien we ook de tien bellen in de toren, die een paar keer per week worden gespeeld door een specifieke groep belringers.

Beneden lopen we gauw naar de National Archives. Gedurende de week staan hier lange rijen met schoolgroepen, dus ik heb Martijn aangeraden dit vandaag te doen. Rick is ook sinds zijn kindertijd niet in dit gebouw geweest, dus hij gaat graag mee.


Het Department of Justice onderweg



Mijn voorgevoel was terecht, er staat nauwelijks een rij en binnen is het helemaal niet druk. We bekijken een tentoonstelling over de scholing van de presidenten en daarna de "Public Vaults".

Dit is een heel uitgebreide tentoonstelling over documenten relevant aan de Amerikaanse geschiedenis. Ik neem me prompt voor de kinderen hier ook heen te nemen, die hebben het nog niet gezien en vooral voor Katja en Kai zal dit heel wat geschiedenis levend maken.

Als laatste staan we even in de rij om de "Rotunda" binnen te mogen. Er wordt gehamerd op het feit, dat je wel foto's mag maken, maar zonder flits! Deze documenten zijn zo oud, dat flitslicht ze beschadigd.




De Virginia handtekeningen onder de Constitution(James Madison werd natuurlijk president)



Langzaam schuifelen we langs de oude documenten met als hoogtepunt natuurlijk de "Declaration of Independence" en daarna de "Constitution" en uiteindelijk de documenten van de "Louisiana Purchase". Het is erg interessant deze originele documenten, die meewerkten aan de vorming van dit land, te zien.

Op weg naar buiten kijken we nog even naar de Magna Carta, dit exemplaar dateert uit 1297! Heel veel vandaag om over na te denken, vooral een van de slavenvrouwen in Massachusetts, waarvan er staat, dat ze haar vrijheid kocht.

Een opmerking van haar was: "Al zou me gezegd worden, dat ik, na het kopen van mijn vrijheid een minuut te leven had, dan nog zou ik het kopen. Een minuut vrijheid is eindeloos veel beter dan het leven als slaaf". Dat laat in een paar woorden weten, hoe erg het is om iemands slaaf te zijn. "All men are created equal", zelfs vandaag leeft lang niet iedereen naar die waarheid.

Buiten de Archives nemen we afscheid van Rick. Kai heeft zijn skateboard gebroken en Rick heeft beloofd met hem een nieuwe te gaan uitzoeken. Martijn en ik lopen langs het FBI gebouw naar het Ford's Theatre.

Helaas is dat dicht, omdat er een voorstelling gaande is, dus Martijn wil er later terugkeren. Wel lopen we door het Petersen House, waar Lincoln stierf. Het is wel interessant om te zien, hoe het die nacht verlopen moet zijn, maar het bed is bijvoorbeeld niet het echte bed, waar Lincoln stierf.


Gauw lopen we verder naar de monumenten. Van het Washington Monument lopen we naar het World War II Memorial. Dit blijft imposant, al lijken de fonteinen lager dan anders.










Op weg naar het Lincoln Memorial zien we allerlei nieuw leven in de vijver. Eerst komt een heel gezin Canadese gans langs zwemmen en daarna allerlei eendenfamilies. De kleintjes zijn nog maar net geboren, schattig!


Bij het Vietnam Memorial liggen foto's en verhalen over soldaten, die dit weekend 38 jaar geleden gestorven zijn. Vreselijk indrukwekkend, al die jonge levens! En alle namen op die muur vertegenwoordigen zo'n verhaal van droevenis. Erger nog, vrijwel dagelijks gebeurt er in Irak zo'n verhaal van droevenis.





Vreselijk, kinderen nog en al is het "for his country" ieder leven is een verloren toekomst. Deze monumenten doen je echt even stil staan bij al het leed (en zeker niet alleen dat van de Amerikaanse soldaten), dat een oorlog met zich brengt.

Lincoln staart zoals altijd uit over de National Mall, maar niet minder imposant, dan vorige keren. Martijn kan er niet over uit, dat hij nu werkelijk de trappen, waar Martin Luther King en andere bekenden op liepen, zelf betreedt.


De tijd begint wel wat te dringen, dus we lopen gauw verder naar het Koreaanse monument. Voor mij is dit het meest indrukwekkende. De uitdrukkingen op de gezichten van de soldaten laten goed de angst en onzekerheid zien, die de mannen destijds gevoeld moeten hebben. Bij dit monument wordt Nederland ook genoemd, als geallieerde.


We lopen verder naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Dit ligt langs het Tidal Basin, waar in de lente de kersenbloesems duizenden toeristen aantrekt. Het Memorial is heel anders, dan de anderen. Hier zijn veel fonteinen, allerlei spreuken van FDR en bronzen beelden.

Als laatste (mijn tenen beginnen nu wel flink pijn te doen, stom genoeg heb ik niet de juiste schoenen aan!) doen we het Jefferson Memorial aan. Van verre bewonderen we George Mason, die ook in zijn eigen Memorial zit.

Het Jefferson Memorial ziet er als een tempel uit. Jefferson staat er meer dan levensgroot in. Deze man was ook groot in de geschiedenis van dit land, hij deed er heel veel voor. Mijn held van Amerika is Thomas Jefferson.


Met moeie voeten en benen lopen we naar de Smithsonian Metro. Ik bel Rick of hij ons op kan halen. Gelukkig lukt dat, want mijn schoenen doen enorm veel pijn!


Met Kai en Saskia gaan we naar Chevy's om te eten. Martijn kiest kip fajita's. Dit soort eten is nieuw voor hem en dat is wat wij altijd proberen met gasten. Dingen, die ze in Nederland nooit zouden vinden. Anders heb je toch niet echt de "Amerika" ervaring?