Een man uit duizenden!

Ondanks de voorspellingen van regen- en onweersbuien worden we toch weer met een staalblauwe lucht en stralende zon wakker. Het heeft vannacht ook geen spatje geregend, het front is ten zuiden van ons langs getrokken.

Zo langzamerhand wordt het tijd, dat Rick de sproeiers aanzet, want het heeft al een paar weken niet geregend. Maar ja, dat zal pas vrijdag gebeuren, want hij geniet van het frivole leven in Las Vegas (nee hoor, hij heeft tot vrij laat lezingen en heeft daarna niet veel fut, behalve om te eten).

Na Saskia bij school afgezet te hebben (het begint al goed, we zien een prachtige specht met rode kop vlakbij!) lopen Cosmo en ik door naar Nottoway Park. Vandaag is er markt met allerlei lekkere verse produkten. Maar er staat een groot bord, dat honden niet welkom zijn. Prima, ik heb toch geen geld bij me, maar ik neem me voor in de komende weken daar weer lekkere verse groentes en fruit te gaan kopen.


Het marktje

We ontdekken weer een aantal nieuwe paden, goed voor Cosmo, want die verveelt zich gauw en dan gaat hij vervelend doen met de lijn. Als hij maar van alles te ruiken heeft, gaat het prima. Ook oefenen we "Heel!", waarbij hij netjes vlak naast mij moet komen zitten en dan vrijwel tegen mijn been aan moet lopen. Dat zal nog even duren, voor we dat perfect hebben!

We lopen zo'n 2,5 mijl en dan doe ik wat gewichten op het deck. Ik gebruik de 15 pond gewichten voor alle spiergroepen, zodat ik er gauw vanaf ben. Eigenlijk zitten die vosjes nog in mijn brein en wil ik er zo graag betere foto's van kunnen maken.

Met Christine heb ik om half twaalf afgesproken, dus ik bedenk me, dat ik nog best tijd heb om wat te joggen op het pad. Zonder Cosmo dit keer, hopelijk krijg ik zo de vosjes wat rustiger te zien. Dan kan ik ook mijn loopafstand van vandaag verbeteren, want 2,5 mijl is natuurlijk niets.

Zo gezegd (of liever gedacht), zo gedaan en nog geen tien minuten later parkeer ik de auto in een parkeerplaatsje naast het pad. Ik begin met joggen in oostelijke richting en kom heel wat anderen tegen, het pad wordt op mooie dagen druk gebruikt hier!

Een ouder echtpaar groet me heel vriendelijk en zegt, dat ze me al "the lady with the huge camera" noemen (ze hebben me al vaker gezien). Ha ha ha! Het zal inderdaad wel een gek en opvallend gezicht zijn, zo iemand, die met een flink fototoestel om haar nek jogt! Maar kan mij wat schelen, ik vind toch vaak zeer waardevolle plaatjes zo.

Op de terugweg zie ik inderdaad een van de vosjes, maar er komt net ook iemand met een enorme zwarte hond aanlopen en daar rent hij voor weg. Helaas!

Maar ik heb nog tijd over en loop het traject nog een keer (het is ongeveer 3/4 mijl). Het oudere echtpaar loopt er ook nog steeds en vraagt of ik de vosjes heb gezien, zij hebben er gisteren ook een gezien. Zo leuk vind ik dat, die spontane gesprekjes!

En dan heb ik jackpot: een van de vosjes is wel nieuwsgierig, wie dat mens met dat zwarte ding voor haar gezicht is. Hij gaat ervoor zitten en dan zelfs rustig liggen! Het is nog wel een afstand van meer dan 100 meter, maar gelukkig heb ik een zoemlens. Ik schiet zeker dertig foto's, waarvan er achttien vrij goed zijn gelukt! Mijn dag kan niet meer stuk!


Wie is die persoon met dat zwarte ding?



Daar ga ik even voor zitten!



Nu wordt het saai en ga ik maar liggen...

Als het vosje er helemaal genoeg van heeft, jog ik terug naar de auto. Nu begint de tijd te dringen, maar het is ook zoiets bijzonders om zo'n beestje gewoon in het wild gade te slaan!

Gauw douche ik en rijd naar Fairfax Corner. Hier ontmoet ik Christine voor de lunch. Het is heel lief, dat zij dit aanbood, want ik zit nogal in over mijn tandartsenbezoek om half twee vanmiddag.

We eten een lichte salade (Thai Crunch) bij California Pizza Kitchen. Die smaakt voortreffelijk en kost slechts $7,49! CPK heeft een heel aantal lekkere salades en voor de lunch kun je een kleinere portie bestellen. Precies goed voor ons, want we willen er allebei een paar pondjes af voor het bikiniseizoen begint.

Bij de tandarts zijn ze meteen klaar voor me. Ik vrees weer een behandeling van uren, maar tot mijn verbazing ben ik na een half uur al klaar!! Wel met een gigantische verdoving en desondanks zenuwpijnen, maar in ieder geval geen uren in dat martelwerktuig van een stoel!

Gelukkig brengt hij mij niets in rekening, want ik was helemaal voorbereid op een gevecht. Wel heb ik ze duidelijk gemaakt, dat ik twee nachtmerries heb gehad, dat mijn tanden braken en hoop, dat dit de laatste keer is! Het is toch te gek, dat die tand zonder op iets hards te bijten gewoon brak! Maar daar wordt niet echt op gereageerd, kennelijk gebeuren dit soort dingen "gewoon".

Als ik wegga, roept Joey me terug, ze waren niet helemaal tevreden met mijn Glamour Shots (mijn hoektanden waren te puntig (sinds vandaag zijn ze dan niet meer)!). Ze willen een nieuwe afspraak maken, maar ik heb niet zo'n haast. Zo leuk vind ik dat gepluk aan me en geposeer nu ook weer niet. Vroeger heb ik het wel veel gedaan, maar nu heb ik er het geduld niet meer voor. Ik wacht dus tot zeker juni, voor ik een nieuwe afspraak maak.

Op de terugweg stop ik bij Giant en haal wat "midden in de week" benodigdheden. Eerder vandaag ben ik nog bij Safeway langsgegaan, maar daar stond de parkeerplaats vol. Uit ervaring weet ik dan, dat daar lange rijen bij de kassa staan. Bij Giant is dat nooit en de Self Checkouts zijn een uitkomst!

Als ik thuiskom staat er een vaas met een vrolijk veldboeket voor de deur. Wat een verrassing! Het is voor mij (kan natuurlijk ook voor Katja zijn, tegenwoordig) en blijkt van Rick afkomstig. Hij schrijft hoeveel hij mij mist en hoe vervelend hij het vindt, dat ik het gisteren zo moeilijk had met de kinderen.


Jeetje, even flink slikken! Dan mis ik hem opeens duizend keer meer! Maar zo verschrikkelijk lief, ik voel me rijk met een man, die zoveel om me geeft! Een man uit duizenden, die al die jaren zo met mij meeleeft en het mij altijd weer zoveel makkelijker maakt! Ik word er sentimenteel van, sorry!

De rest van de middag zit ik verdoofd (letterlijk, want de tandarts verdoving lijkt eeuwig te duren en of het de fibromyalgie is of niet, mijn hele linkerkant is verdoofd, niet enkel mijn gezicht!) op het deck. Het is superlekker weer buiten!

Een paar observaties om me heen, terwijl ik hier op mijn troon zat:
1. Ik ben ervan overtuigd, dat honden een taal hebben. Cosmo ligt binnen lekker op een botje te knauwen, als Dave, de beagle van de achterburen, blaft. Cosmo blaft terug en rent naar buiten. Samen rennen ze een tijdje heen en weer langs het hek. Dan komt Cosmo terug om verder te knauwen.

2. Niet iedereen leert hier als kind om te fietsen. Tot ons aller verbazing (en mijn schok eigenlijk wel, want bij vrijwel ieder college is een fiets een goed iets om te hebben) kan Kai's vriend Charlie niet fietsen! Dat is zelfs een grote verrassing voor Michael en Leah, de Amerikaanse kinderen, die dit gadeslaan. Hopelijk leert Charlie het nu snel, best wel zielig, want de anderen hadden duidelijk medelijden met hem (maar, let op: niemand lachte hem uit!).

Vandaag loopt Saskia naar haar pianoles, dat kan eigenlijk makkelijk, maar ik heb liever niet, dat ze door het donker alleen loopt, daarom bracht ik haar de afgelopen tijd. Katja studeert voor haar Biologie final morgen en Kai zoekt naarstig in zijn geschiedenis boek naar het woord "quinoa". Nog een nachtje en Rick is er weer (al komt hij na middernacht pas thuis).

Vanavond tracteer ik mezelf (mijn tand doet ontzettend veel pijn, het soort, dat niet in een avond weggaat, bah!) op Japanse sashimi, bezorgd door Mr. Fastman. Kai en Katja zijn ook dol op Japans, Saskia eet een tosti.

En zo zit ik om tien voor negen in het donker buiten te typen. Morgen zal het een stuk koeler worden (nog steeds wel 20 graden, maar vandaag werd het 30), meer zoals het hoort in deze tijd van het jaar. Zolang de zon schijnt, klaag ik niet!