Mijn "Tussen Kunst en Kitsch" verhaal

Voor Ingrid en andere nieuwsgierigen is dit misschien wel een leuk verhaal om te vertellen:

Mijn oma van vaders kant was dol op "juwelen", voornamelijk kralen kettingen en grote "stenen". Ze had een goede smaak, was een flinke vrouw en de juwelen stonden haar prachtig, maar over het algemeen waren het geen edelstenen.

Mijn nichtje en ik vonden niets leuker, dan alles aanproberen, als we bij opa en oma logeerden. Ze werden ook in zo'n heel mooi antiek kastje bewaard. Ik heb er heel leuke herinneringen aan.

Toen ik een jaar of 16 was, gaf mijn oma mij een goudkleurige ring met een blauwe steen. Hij zag eruit als zo'n ring, die je uit een automaat krijgt als kind. Ik nam hem aan en deed hem bij mijn (niets waard zijnde)juwelen collectie. Verder stond ik er niet bij stil en het is een wonder, dat ik hem met de verhuizingen, die volgden, niet ben kwijt geraakt.

Jaren later, in 1994, overleed mijn oma en omdat ik dol was op haar, begon ik de ring te dragen. Hij was wat groot en ik vond hem niet mooi, maar hij deed me aan haar denken en ze voelde om de een of andere reden dichter bij, zo.

Dag en nacht droeg ik de ring, dus ik deed er ook van alles mee: gewichtheffen, tuinieren, noem maar op. Tot ik bij een juwelier kwam om een andere ring te laten schoonmaken. Het meisje, dat me hielp, vroeg of ze die blauwe ring ook schoon kon maken. Als die echt was, zei ze, zou die wel een paar duizend dollar waard kunnen zijn.

Schoongemaakt zag hij er inderdaad heel wat beter uit en ze drukte me op het hart hem te laten taxeren. Maar ja, ik zag er nog steeds niets in. Het was Rick, die zei, dat als hij veel waard zou zijn, we er extra verzekering op zouden moeten nemen.

Mijn oma was al jaren geleden overleden en het enige, wat wij uit het huis van mijn opa en oma hadden, was hun Jugendstil klok (die ik ook nog steeds moet laten taxeren, want daar heb ik ook al opmerkingen over gekregen). Die klok was me dierbaar en niemand wilde hem, dus hij staat al jaren tegenover mij in de kast.

Enfin, taxatie kostte $65 en ik had echt het gevoel, dat het weggegooid geld zou zijn. De taxeur keek en keek en zei, dat ze moest uitvinden of het een natuurlijke saffier was. Wij wachtten geduldig en ik verwachtte helemaal te horen, dat het om een stuk glas ging.

Zonder iets te zeggen printte ze het formulier uit. Ik denk, dat ze wel doorhad, dat wij geen idee hadden, wat we in onze handen hadden. Ik las de gegevens en viel zo ongeveer van mijn stoel!

Wat ik al die tijd zo nonchalant had gedragen was een hoge kwaliteit vier karaats saffier gezet in 18 karaats goud! De waarde? Bijna $12.000!! Daar kun je hier een auto van kopen! Beschamend was wel, dat de taxeur zei, dat het jammer was, dat de steen wat beschadigd was. Door al dat gewichtheffen, natuurlijk!

Vanzelfsprekend ligt de ring sindsdien in de safe, met extra verzekering. Maar bij speciale gelegenheden draag ik hem graag, altijd weer denkend aan mijn fantastische grootmoeder (ik denk niet, dat zij wist, hoeveel die ring waard was, denkelijk heeft mijn opa die op een van zijn reizen voor bijna niets in Thailand of zo gekocht).