Beloond!

Zoals wel vaker gebeurt veranderen mijn plannen voor vandaag al voor het opstaan. Eigenlijk wilde ik naar het Arboretum in Washington, maar ik was vergeten, dat ik om 13 uur mijn massage heb! Dat geeft me wel heel weinig tijd om in het park rond te lopen, vooral omdat het verkeer tegen kan zitten. Dus heb ik dat plan maar even uitgesteld, hopelijk slechts tot donderdag.

Maar er moet vandaag wel bewogen worden, dus ik ben Christine dankbaar als ze voorstelt om elf uur vanaf haar huis een powerwalk met flinke heuvels te doen. Daarvoor besluit ik om met Cosmo op het W&OD pad te gaan lopen.

Bijna iedere dag lees ik op het blog, dat mensen daar kleine vosjes zien en die wil ik ook zo graag zien! Ik weet wel zo ongeveer, waar ze zitten, want ik heb een paar jaar geleden hun broers of zussen daar gezien. Kennelijk komen de ouders ieder jaar naar dezelfde plek terug.

Maar lopend richting Gallows Road zie ik niets, alleen mooie wilde bloemen, waar ik dus maar foto's van maak. Ook vliegen de cardinaaltjes af en aan en is het gezang van de vogels bijna luid te noemen. Een aantal andere pad gebruikers flitsen al fietsend of joggend langs ons heen, stuk voor stuk met een oortelefoon in. Wat zonde, om niet naar de geluiden van de natuur te luisteren, maar kennelijk ben ik de enige, die dat denkt.






Bij het stoplicht gaan we terug en ik heb de moed om vosjes te zien net opgegeven, als ik er een een paar honderd meter voor me gewoon op het pad zie zitten! Joggers rennen er zonder te stoppen langs en met zijn kleine lijfje kijkt hij rustig rond.


Even moet ik echt mijn brein zover krijgen om te realiseren, waar het naar kijkt en mijn fototoestel te pakken. Tegen die tijd is het vosje al opgestaan en op het punt de bosjes in te rennen. Ik kan nog net een paar foto's schieten.

Als we er langs lopen, zie ik hem in de schaduw naar ons kijken. Cosmo is kennelijk enger, dan de mensen, want hij schiet gauw weg. Schattig, zo'n vosje, zo groot als een poes op het moment. Ik voel me beloond met een mooie prijs!

Blij loop ik verder. Cosmo wordt geaaid door de ene na de andere voorbijganger en ontmoet heel wat hondevriendjes. Vrijwel iedereen reageert, als ze hem zien, hij is kennelijk heel ongewoon.

Een van de joggers, die stopte om Cosmo te aaien, zegt op haar terugweg, dat ze zelfs twee vosjes zag. Dus voor we naar de auto teruggaan, lopen we weer naar de plek, waar we de vosjes zagen. Althans, ik loop en Cosmo protesteert. Hij heeft de auto gezien en kennelijk genoeg van het pad. Het blijkt, dat hij dorst heeft, na wat water loopt hij weer gewillig mee.

En nogmaals worden we (ok, ik, Cosmo vindt er niets aan) beloond: beneden tussen de bomen lopen twee jonge vosjes schattig te spelen. Het is te donker voor foto's, maar soms is het gewoon leuk om zonder lens toe te kijken.

Op de terugweg stop ik bij de Community Center. Vandaag zijn de Town Council verkiezingen. Vorig jaar heb ik daar ook in mee gestemd, maar toen viel er nauwelijks iets te kiezen, niemand had oppositie. Nu werd er een actieve campagne gevoerd (met als een van de argumenten, dat de leeftijd in het council nu gemiddeld 70 jaar is, de nieuwkomers zouden dat omlaag brengen).

En het is een stuk drukker, dan vorig jaar, met een heel stel jongere mensen (vorig jaar was ik een van de jongsten). Ik ben benieuwd naar de uitslag, een frisse wind is altijd goed, vind ik, en heb dus op de jongere kandidaten gestemd.

Op weg naar de auto komt er een bekende man op mij aflopen. "Hi!", zegt hij, "I'm Congressman Tom Davis (alsof ik dat niet wist) and Jeannemarie is running for re-election in the state senate".

Hij drukt me een pamflet in mijn hand, voor ik zelfs "Hi" terug heb gestameld. Het is nogal een welbekend en controversieel stel, die twee, maar ze worden telkens herkozen. Misschien had ik om een foto moeten vragen, hij is tenslotte een bekende politicus.

Maar ik heb haast en breng Cosmo thuis om door te rijden naar Christine. We lopen een goed uur en snel! Op de terugweg haal ik gauw een McDonald's Asian Salad. Met Cosmo samen eet ik die op het deck op (nou ja, ik eet, Cosmo ligt aan mijn voeten). Het is alweer heerlijk weer, bijna 30 graden, en daar moeten we 100% van genieten, natuurlijk.

Laura komt om me een massage te geven en dan komen de kinderen alweer thuis. Met hen heb ik een duidelijk gesprek, want hun kamers zagen er vanochtend niet uit, terwijl ik gisteren heb gevraagd ze op te ruimen.

Vaak heb ik het niet over mijn pijnen met hen, altijd bang, dat ze me dan "zo" zullen herinneren. Maar vanochtend voelde ik me zo slecht en hulpeloos, dat ik ze toch heb laten weten, hoe ik me iedere ochtend voel en hoeveel energie pijn vergt.

Als ik die energie dan ook aan het opruimen van hun kamers moet besteden vind ik dat zonde (en nee, het hoeft niet perfect, maar een dode muis moet weggegooid en kan geen dagenlang blijven liggen, hetzelfde geldt voor vrouwelijke dingen, die geen beschrijving behoeven).

Een paar dagen geleden maakte Guus (bedankt, Guus!) me attent op de Fibromyalgia Awareness Day op 12 mei en de dvd, die daarvoor uit wordt gebracht. Ik heb die dvd "Living with Fibromyalgia" besteld en ik denk, dat dat een goed iets is om met zijn allen te gaan bekijken.

Het zal het leven met de ziekte vanuit het oogpunt van anderen laten zien. Ik ben benieuwd en, al wil ik niet, dat de kinderen mij als "zielig" zien, ik hoop toch, dat het hen wat meer begrip zal geven. Ik heb leren leven met dagelijkse pijn en vermoeidheid, maar weg is het nooit.

En hoewel ik heel goed begrijp, dat dat voor anderen moeilijk te bevatten is, het blijft een beperking in mijn leven. Zoals Christine (die ook fibromyalgie heeft) vandaag zo goed verwoordde: "Je leert met de pijn omgaan, want hij is er dagelijks, maar die enkele dag, dat er geen of nauwelijks pijn is, realiseer je je opeens, hoe het zou moeten zijn".