Dagje Coloniale geschiedenis

Alweer een stralende dag! Heerlijk! Iedereen gaat zijn weg naar school en werk en dan gaat Martijn mee Cosmo uitlaten. Natuurlijk kan ik niet nalaten hem de vosjes te laten zien en we hebben alweer geluk! Op de heenweg zien we alleen Ma Vos, maar op de terugweg kijkt er een kleintje naast haar ook naar ons.

We lopen ook nog even het nabij gelegen Glyndon Park binnen. Ook weer heel mooi bos, hier ga ik ook vaker lopen of fietsen! Dankzij Cosmo ontdek ik allerlei nieuwe paden. Wel is hier ook weer veel Poison Ivy en ik waarschuw Martijn er maar voor, want die loopt er angstvallig dicht langs.

Rond half elf zetten we Cosmo met zijn "peanut butter treat" op het deck en gaan richting Old Town Alexandria. Het spitsuur verkeer is inmiddels helemaal opgelost en we kunnen net voor de file over de brug naar Maryland van de snelweg af.


Na meteen een parkeerplaats onder de City Hall te hebben gevonden lopen we naar het Visitors Center. Hier wordt ons verteld, dat er over twintig minuten een professionele rondleiding zal zijn, die 90 minuten zal duren en slechts $10 per persoon kost. Daar hebben we wel oren naar!


King Street



Onze gids, Steve, verschijnt in Coloniale kleding en vertelt zijn verhalen vanuit de tijd van eind 1700. Hij weet van alles en vertelt heel interessant. Eindelijk heb ik iemand, aan wie ik vragen kan stellen, die ik allang heb. Zo leer ik, dat Braddock Road, een grote weg hier, ook echt de weg was, die Generaal Braddock nam in de Frans-Indiaanse oorlog.


Steve in klederdracht



Rijtje kleurige huizen in Alexandria

Een leuke anecdote, die hij vertelt, is hoe er besloten werd om Generaal Washington "president" te noemen. Dat was natuurlijk niet meteen logisch, want de meeste Europese landen werden geregeerd door een koning of keizer. De functie van het staatshoofd in de nieuwe Verenigde Staten was noch het een, noch het ander. Uiteindelijk werd, zo vertelt Steve, de titel van "president" door George Washingtons vrienden in een taverne in Alexandria bedacht.

Zo lopen we door de straten met kleurige oude huisjes, zo af en toe stoppend voor een van de sappige verhalen. Als laatste bezoeken we het Presbyterian Meeting House met het graf van de onbekende Revolutionaire soldaat.


De begraafplaats bij het Presbyterian Meeting House

Weer heel wat kennis rijker keren we terug bij het Visitors Center. Deze man wist zoveel te vertellen, dat we het niet eens erg vinden om een paar van de geijkte plekjes, zoals de Christ Church en Captain's Row niet te zien.

Het is al na enen en de magen rommelen, dus we lopen gauw naar Gadsby's Tavern, waar we een tafeltje aan het raam krijgen. Een ander stel uit onze groep heeft hetzelfde idee opgevat en groet vriendelijk.

Natuurlijk raad ik Martijn de pinda soep aan en we nemen allebei een kopje. Het smaakt zo speciaal en is echt Virginiaans. Dan neem ik de "Robert E. Lee" sandwich: olijvenbrood met kalkoenborst en brie en spinazie en zongedroogde tomaten. Superlekker! Martijn kiest voor de sandwich met zalm en bacon, die ik anders altijd neem.

Na het eten gaan we nog even naar de Virginia Shop, waar ze allerlei produkten van deze staat verkopen. Martijn koopt wat Virginia pinda's, die werkelijk de lekkerste ter wereld zijn (echt!). Zelf koop ik ook een doosje met ongezouten pinda's, die blijven hier nooit lang.

Het is alweer twee uur, als we richting Mount Vernon rijden. De George Washington Memorial Parkway is prachtig met het lichte lentegroen en de knalblauwe lucht. We vinden makkelijk een parkeerplaats, wat me optimistisch stemt over de wachttijd om het huis te kunnen bezichtigen.

Als we kaartjes kopen staat er, dat er een half uur wachttijd is. In deze tijd van het jaar is dat niets, dus misschien was mijn strategie van na schooltijd gaan toch goed.

We slaan de film even over en lopen direct door naar het huis. Daar staat tot onze (vooral mijn, want Martijn heeft geen idee wat "normaal" is hier) grote verbazing helemaal geen rij! We kunnen zo binnenlopen! De gids, die over alles, wat we buiten te zien krijgen, vertelt, zegt, dat dit heel ongewoon is. Ons hoor je niet klagen!




George Washingtons uitzicht!

Schuifelend lopen we door de verschillende kamers: de grote groen met witte eetkamer (met nog steeds de koeientong opgediend, ik vraag me af, of ze de maaltijd weleens veranderen), het kamertje, waar gekaart werd, de familie-eetkamer en een logeerkamer beneden.

In ieder vertrek staat iemand om te vertellen, wat er zoal werd gedaan in die kamers. En in de gang hangt, zo vertel ik Martijn, want deze gids noemt het niet, een copie van de sleutel van de Bastille, die Marquis de Lafayette aan George Washington stuurde.

Langzaam gaan we naar boven. Hier zijn nog een aantal slaapkamers te zien, waaronder de kamer, waar Nelly Custis, de dochter van Martha Washington, sliep. Hier staat het authentieke babybedje van een van de kleinkinderen van de Washingtons.

In de slaapkamer van George en Martha hangen de portretten van die vier kleinkinderen. Wat me altijd weer opvalt zijn de puilogen, die al die kinderen hadden. Of dat door de artiesten van die tijd mooi werd gevonden, of dat die kinderen er echt zo uitzagen, zullen we nooit weten.

Beneden komen we nog door de studeerkamer van Washington. Hier krijgen we zijn uitvindingen te zien: een stoel, die als je de pedalen intrapt, een fan heen en weer laat gaan (handig in het hete klimaat van de zomers hier) en zijn presidentiele stoel, die rond kon draaien.

Buiten zien we de keuken en lopen dan naar beneden het bos in. Dit pad leidt ons naar de Potomac en een deel van de werkende boerderij. Na even rondgekeken te hebben lopen we weer naar boven. Het is hier prachtig, blauwe wilde bloemen overal en spelende eekhoorntjes boven ons hoofd. Die George wist wel, waar het mooi was!

Dit pad leidt direct naar de tombe, waar George en Martha en zo'n 25 familieleden begraven liggen. Ietsje verderop bekijken we de monumenten voor de overleden slaven, die in die buurt begraven liggen.




Dan lopen we weer naar boven. Dit is een werkende boerderij en er zijn natuurlijk lammetjes. Die staan schattig vlakbij het hek om geaaid te worden. Dat kan ik natuurlijk niet laten en kennelijk aai ik goed, want het kopje wordt gedraaid, de oogjes gaan dicht en het wordt heerlijk gevonden. Zo lief! Eigenlijk zouden babydieren altijd klein moeten blijven.


We zien George Washingtons wagen, zijn was en genieten dan nog even van het uitzicht. Wat is dat toch adembenemend!!!




Filmpje uitzicht:


Op weg naar de uitgang bekijken we nog de slavenkwartieren en de "Upper Garden". Prachtig is die laatste! Van die speciaal gevormde heggen en kleurige bloemen. Het ruikt er ook zo ontzettend lekker.


Deel van de Upper Garden

Het is inmiddels kwart over vier en eigenlijk hebben we wel tijd om die film te zien, die we bij binnenkomst oversloegen. Nu is het even zaak dat theater terug te vinden, want we komen nu weer een ander (nieuw) gebouw binnen. Hier is onder anderen een museum te bewonderen.

We lopen door het museum, wat voornamelijk bestaat uit servies en spullen uit de tijd van George Washington. Een vriendelijke dame wijst ons de weg terug naar het theater. We zijn net op tijd voor de laatste film van de dag!

Tot onze verbazing worden we een enorme bioscoop zaal ingeloodst. We kiezen een plaats bovenaan in het midden en krijgen zo een prive voorstelling. Na een nogal "cheesy" introductie door Pat Sajak, een grote gameshow host hier, begint de ware film.

En die is erg de moeite waard. Hij gaat over General Washington, hoe hij de Delaware overging en hoe hij het gevecht tegen de Fransen en Indianen, na de dood van Generaal Braddock (hee, over hem leerden we eerder vandaag ook al), bekwaam leidde. Jammer, dat de film niet langer is, is mijn eerste gedachte, als hij is afgelopen. Voortaan toch maar die extra 25 minuten inlassen bij een bezoek aan Mount Vernon!

Via de prachtige (en rustige, want inmiddels is het echt spitsuur) George Washington Memorial Parkway rijden we weer richting Vienna. We mogen op de Interstate 66, die vanaf 4 uur HOV (High Occupancy Vehicle) is, want we zijn met zijn tweeen. Ik kan me de tijden nog herinneren, dat er vier mensen in de auto moesten zitten. De weg was toen tussen 16 en 19:30 uitgestorven (of men probeerde het te omzeilen door opblaasbare poppen in de auto te zetten)!

Vlot zijn we weer thuis en Rick komt minuten later ook binnen. Hij gaat het gras maaien, waarvan Martijn natuurlijk ook een foto moet nemen, want dat gebeurt op de "tractor".

We bestellen Chinees, wat heel anders is, dan in Nederland, voor het avondeten. Dan belt Martijn met Mike Hardy, Kai's geschiedenis leraar. Op donderdag gaat hij naar de high school en gaat hij de eerste 90 minuten observeren en daarna met Mike team teachen. Jammer, dat ik er niet bij zal zijn, want ik vind het toch wel bijzonder, voor beide kanten.

Iedere keer, als ik zo mensen rondleid, bedenk ik me, dat ik er best wat mee zou willen doen. Ik benijd die gids in Alexandria. Wat hij doet lijkt me hartstikke leuk, want hij kan zo ongeveer zelf bepalen, wat voor route hij neemt en waar hij over vertelt. In anderhalf uur heeft hij met ons groepje $70 verdiend! In zijn geval kan het iedere keer anders zijn, als je voor een tourbedrijf werkt is het natuurlijk telkens hetzelfde, dat je laat zien.

In ieder geval blijf ik het leuk vinden en "als ik later groot ben" denk ik echt meer met het rondleiden te gaan doen. Fietsen in en rond de stad lijkt me ook leuk, al zijn de afstanden wel erg groot. Enfin, genoeg mogelijkheden, vervelen zal ik me in ieder geval nooit.