Een "run of the mill" dag

Een mooie uitdrukking vind ik dat altijd: "Run of the mill". Heel gewoon, dus, niets bijzonders gebeurt en dat is ook weleens lekker!

Al om kwart over vijf gaat de wekker. Rick moet om zeven uur in het Pentagon zijn en in het spitsuur moet hij zeker een uur uittrekken om daar te komen (zonder verkeer is het zo'n twintig minuten weg). Altijd, als hij in het Pentagon moet werken, denk ik aan 11 september 2001.

Toen moest hij ook in het Pentagon werken (of het in het getroffen gedeelte was, weet ik niet) en bleef hij toevallig thuis, omdat ik ziek was (zie mijn blog van 11/9/'03).

Een uurtje later zorg ik ervoor, dat Katja en Kai op tijd opstaan. Veel gekreun komt me tegemoet door de intercoms. Maandagochtend is altijd weer even moeilijk na het eindeloze uitslapen, dat ze in het weekend doen.

Cosmo lijkt vanochtend gelukkig een stuk beter! Hij loopt lekker mee naar Saskia's school en dan maken we een groot rondje van zo'n anderhalve kilometer. Van de dierenarts mag hij tot donderdag niet meer lopen. De blauwe kraag blijft goed beschermen en hij likt ook een stuk minder.

Het is alweer heerlijk weer en ik doe buiten een fikse gewichtenroutine. Van de vorige heb ik nog steeds wat spierpijn, dus het moet goed werken! Soms wordt me gevraagd, hoe spierpijn van sporten verschilt met de fibromyalgie pijn.

Dat is moeilijk uit te leggen, natuurlijk. Maar het komt hierop neer: de spierpijn van de fibromyalgie is constant, of ik nu beweeg of niet. Bovendien is het een zeurderige scherpe pijn. De sport spierpijn is er alleen, als ik die spieren gebruik en gewoon heel anders.

Cosmo is moe genoeg om alleen te laten en ik ga richting Fair Lakes. Bij Petsmart zie ik de wekelijkse training in actie, maar ik durfde Cosmo daar nog niet heen te nemen, even een weekje rust. Wel heb ik brokjes en snoepjes nodig voor hem.

Dan ga ik naar Target. Vorige week hadden ze geen stroom, maar nu is er geen probleem. Ik heb Petra beloofd om naar een topje voor een van haar vriendinnen te zoeken.

Meteen zie ik hartstikke leuke sportbroekrokjes en topjes! Daarvan kies ik er een aantal voor mezelf (geprijsd van $12 tot $24 per stuk!). Tenslotte loop ik dagelijks meer dan de halve dag in sportkleding en dan wil je er ook wel appetijtelijk uitzien, toch?




Maar het gevraagde witte Medium topje is uitverkocht! Er zijn wel zeven andere (felle) kleuren en donkergrijs en zwart. Ik twijfel en twijfel en bel dan toch maar Petra op mijn mobieltje. Samen besluiten we het donkergrijze topje te nemen, want haar vriendin houdt niet van kleurtjes.

Christine woont op een steenworp afstand van dit winkelcentrum en we hebben om elf uur afgesproken. We doen mijn een minuut hardlopen, twee minuten rust interval op de Garmin. Het gaat erg lekker, want het is niet vochtig buiten, maar wel zo'n 23 graden.

Bij de grote Whole Foods in Fairfax haal ik spiesjes om te grillen vanavond. Hier hebben ze sate stokjes en kip teriyaki. Verder haal ik gemengde salade en een lekker "rustico" brood. Ik mag het proeven en het is precies, wat Rick lekker vindt: harde korst en zachte binnenkant.

Tegelijk met Saskia kom ik weer thuis. Zij heeft zich vandaag opgegeven als kandidate voor het Vice Presidentschap van de SCA (Student Council Association).

De komende weken zal ze serieuze campagne voeren, met posters, slogans en beloftes over wat zij in die positie zal doen. Daarna zijn er verkiezingen en zullen we weten, of zij haar laatste schooljaar als Vice President zal doorbrengen. Behalve al het geld, dat met de echte verkiezingen gemoeid is, zijn deze verkiezing "net echt".

Zodra Katja en Kai uit school komen gaan we naar de tandarts. Als ik niet van alles moest invullen zou ik ze alleen laten gaan. Daardoor breng ik een doodsaai uur door in de wachtkamer.

Daar lees ik een hele People uit, over een drie-jarig meisje, dat uit haar hotelkamer in Portugal werd ontvoerd. En over de graduation bij Virginia Tech, waarbij ik toch weer even moet slikken.

Maar dan is Katja zelfs nog niet klaar en Kai hangt half slapend in de bank tegenover mij. Een ouder echtpaar wacht ook en kijkt afkeurend naar mijn slungelige zoon. Jammer dan voor hen, hij doet niets verkeerd en het geklik van het (neem ik aan) kunstgebit van de man ergert mij ook.

Lang leve de moderne tijd! Ik heb internet op mijn mobieltje en Petra is online! Voor de tweede keer vandaag "kletsen" we tot de tandarts met mij wil praten (Lisa en Robin moesten vandaag ook naar de tandarts, maar Petra, the lucky one, hoefde niet mee).

De gebitten zien er weer goed uit, zegt Dr. Brown. Katja en Kai hebben beiden een gaaf gebit, zonder vullingen of gaatjes. Maar Katja's verstandskiezen zitten niet goed en voor het einde van haar high school (dus voor volgende zomer) moeten die eruit. Daar is Katja niet happy mee, maar het zal onder narcose gaan, dat stemt haar al wat milder (hoewel het haar eerste narcose ooit zal zijn).

Op de terugweg halen we een muis voor Kai's slang. Die heeft alweer weken niet gegeten en gelukkig gaat deze muis er goed in! Het klinkt vast heel raar, maar ik heb toch een genegenheid ontwikkeld voor deze reptiel!

Bij de dierenwinkel kopen we ook gelijk wat visseneten voor Kai's kikkertjes. Die zitten in een terrarium (om vragen te beantwoorden) met water uit ons vijvertje. Kai heeft er keitjes in gedaan, waar de kikkers op zitten.


Kai's kikkertjes

Met zijn allen eten we buiten Ricks perfect gegrilde kip. Dan gaat Katja naar de Relay for Life meeting, een van de laatsten dit jaar. Op 9 juni is het zover. Saskia gaat ook meehelpen pamfletten uitdelen.

Katja weet haar broer en zus goed in te schakelen, al is het nog steeds onzeker of Kai wel een team bij elkaar zal krijgen om mee te doen. Ik heb hem gezegd, dat hij zich niet hoeft te schamen, als het niet lukt. Katja deed dit in de 9e klas ook nog niet en zijn interesses liggen meer bij de natuur.